ถูกใจลูกสะใภ้

“ คุณปูเป้ครับ พวกเราไม่มีโอกาสเข้าใกล้ตัวผู้หญิงคนนั้นได้เลยครับ พ่อเลี้ยงเอกอยู่กับเธอตลอดเลยครับ “ เมฆ ลูกน้องของพ่อเธอบอกผู้เป็นลูกสาวเจ้านาย ออกมาอย่างรู้สึกหนักใจเพราะลูกสาวเจ้านายค้อนข้างเอาแต่ใจ และก็ออกโรคจิตนิดๆเมฆเลยรู้สึกหนักใจทุกครั้งที่ต้องเข้ามารายงาน เรื่องที่เขากับลูกน้องไปทำให้แล้วไม่สำเร็จ 

เพลี๊ยะ  “ ไอ้โง่ทำไมแกโง่แบบนี้ห่ะ เรื่องแค่นี้พวกแกก็ทำไม่ได้ไอ้โง่ แกไปกินหญ้าไม่ต้องกินข้าวไป ออกไป…..ไป…กรี๊สสสสส “ ปึง ปัง ตุบ 

“ กรี๊สสสสส ฉันจะฆ่าแกอีนังสารเลว กรี๊สสสสสสส “ เสียงกรี๊สร้องและก็เสียงขวางปาข้าวของอย่างกับคนเอาแต่ใจ เสี่ยปิติพ่อของปูเป้ เมื่อได้ยินลูกสาวกรีดร้องแบบนั้นเขาก็รีบวิ่งเข้ามาดูทันที 

“ เกิดเรื่องอะไรขึ้นว่ะ แล้วลูกสาวกูเป็นอะไร //ปูเป้ ปูเป้ลูกพ่อพ่ออยู่นี้แล้วลูก พ่ออยู่นี้แล้ว ลูกอยากได้อะไรบอกพ่อมาแม้แต่ดาวกับเดือนพ่อก็หาให้หนูได้ใจเย็นๆก่อนลูก “ เสี่ยปิติ รีบวิ่งเข้ามากอดลูกสาวไว้แนบอกพร้อมกับปลอบลูกสาวไม่ให้เธอเสียสติไปมากกว่านั้น ปูเป้ที่ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กเพราะเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของเสี่ยปิติพ่อค้ายาและสิ่งผิดกฎหมายทุกอย่างเรียกง่ายๆว่ามาเฟียนั้นแหละ 

“ หนูอยากให้อีสารเลวนั้นตายคุณพ่อช่วยไปจัดการมันให้หนูที หรือไม่คุณพ่อก็เอามันไปขายประเทศเพื่อนบ้านก็ได้คะ หนูเกลียดมันคุณพ่อได้ยินไหมคะว่าหนูเกลียดมัน กรี๊สสสสส “ ท่าทางปูเป้ตอนนี้ ทำอย่างกับคนบ้าเสียสติเธอทั้งดึงผม และกรีดร้องออกมาอย่างกับคนบ้า ปิติเห็นลูกสาวเป็นแบบนั้นเขาก็รีบรับปากลูกสาวเอาไว้ทันที 

“ ได้ลูกได้พ่อจะจัดการให้ ไม่ว่าลูกอยากให้พ่อทำอะไรพ่อก็จะจัดการให้ลูกอย่างเป็นแบบนี้อีกเลยนะลูก “ เสี่ยปิติ รีบปลอบลูกสาวเพราะกลัวว่าโรคของเธอจะกำเริบขึ้นมาอีก จากนั้นทุกอย่างก็สงบลงเมื่อทุกอย่างได้อย่างที่ใจของปูเป้ต้องการแล้ว 

สวนผัก

“ คุณเอกคะเดี๋ยวเปรมทานเองก็ได้คะ มือเปรมไม่ได้เป็นอะไรนะคะ “ เปรมที่โดนชายหนุ่มป้อนข้าวต้มจนหมดชามแล้วก็ตามด้วยยาแก้ไข้แก้ปวดที่เขากับเธอไปซื้อกันมาเก็บไว้นั้นแหละซื้อมาปุ๊บก็ได้ใช้ปั้บเลยอย่างกับรู้ว่าต้องเป็นอะไรอย่างนั้นแหละ เอกที่กำลังจะป้อนยาให้หญิงสาวกินเมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็เลยตัดสินใจพูดออกมาทันทีอย่างเอาแต่ใจเช่นเดียวกันเพราะเขาไม่ชอบคนขัดใจ 

“ นี้เธออย่าขัดใจฉันได้ไหม ฉันไม่ได้ใจดีแบบนี้ตลอดหรอกนะจะบอกให้ นี้ฉันเห็นแก่เธอไม่สบายหรอกนะ ฉันถึงได้ทำให้เธอแบบนี้ถ้าเธอไม่ได้ป่วยอย่าหวังเลยว่าฉันจะทำให้ “ เอก พูดออกมาอย่างกับว่าอาการของเธอไม่ได้เป็นเพราะเขาอย่างนั้นแหละทั้งที่เป็นเพราะเขาแท้ๆ เปรมเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็รู้ได้ทันทีว่า ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรหรือว่ายังไงก็ไม่มีทางได้ผลเพราะดูท่าแล้วเขาไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนทำให้เธอป่วยเมื่อเธอคิดได้แบบนั้นเธอก็เลยอ้าปากให้ชายหนุ่มป้อนยาเข้าปากเธอไป หลังจากที่เปรมกินยาแล้วเธอก็กะว่าจะเข้าไปนอน แต่ระหว่างที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปพักผ่อนเอกที่ยังมีอะไรข้างคาใจอยู่ด้วยความที่รู้สึกผิดมาตลอดตั้งแต่ได้ยินว่าเธอ บอกว่าเขามีแฟนเขาก็มานั่งคิดอยู่ตั้งนานว่าเธอไปรู้อะไรมาก่อนจะนึกออกว่าเธอคงเห็นเขากับปูเป้ พอนึกได้แบบนั้นเขาก็เลยรู้สึกผิดแต่ด้วยความที่เขาไม่เคยขอโทษผู้หญิงเลยสักครั้งก็เลยกระว่าจะบอกให้เธอเข้าใจเขาใหม่ 

“ เดี๋ยวอย่างเพิ่งไป “ เอก เรียกให้เปรมหยุดก่อน เปรมที่กำลังจะก้าวขาเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็สะตั้นนิ่งทันทีเพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกับเธออีก แต่ว่าสภาพแบบนี้เขาคงไม่กล้าทำอะไรเธอหรอกเมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็ค่อยๆหันหน้ามาหาเขา 

“ คะ คุณเอกมีอะไรให้เปรมทำรึเปล่าคะ “ เปรม ถามชายหนุ่มออกมาทั้งที่หน้าเธอซีดเผือดอย่างกับไก่ต้มแบบนั้นแท้ๆ เอกเมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็นึกรำคาญเธอขึ้นมา เธอคิดว่าเขาเป็นคนใจดำขนาดใช้คนป่วยเลยรึไง เมื่อคิดได้เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรงเพื่อให้มันโล่ง 

“ เห้ยยยย เธอคิดว่าฉันเป็นคนใจร้ายใส้ระกำขนาดนั้นเลยรึไง ฉันไม่ได้จะใช้เธอหรอกฉันแค่จะบอกเธอว่าฉันยังไม่มีแฟนแล้วอีกอย่างคนที่เธอเห็นวันที่ไปซื้อของเมื่อวานนี้ เธอเป็นเพื่อนฉัน ปูเป้กับฉันเราเรียนด้วยกันตั้งแต่ประถมตั้งแต่อยู่อเมริกาแล้ว “ เมื่อพูดจบเอกก็เดินลงไปดูดบุหรี่ เปรมเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็อ้าปากค้างอย่างตกใจเพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะได้ยินว่าเธอพูดอะไรออกไปเมื่อตอนเช้า เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็แทบส่างไข้เลยทีเดียว เมื่อคิดได้แบบนั้นหน้าของเธอก็แดงขึ้นมาทันทีเมื่อถูกเขาจับได้ว่าเธอพูดว่าอะไร ด้วยความอายเธอก็รีบเดินเข้าห้องไปทันทีด้วยความรู้สึกเขิลอายที่ไปปล่อยไก่ตัวใหญ่ เอกเมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็มองไปบนบ้านที่เห็นร่างบางเดินกระเผลกเข้าห้องไปด้วยรอยยิ้มเขาไม่เคยรู้สึก ผิดกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่กับเป็นเธออยู่ๆเขาก็มีความรู้สึกแบบนั้นขึ้นมา ก็เลยไม่อยากปล่อยผ่านแต่พอนึกถึงอีกคำที่เธอบอกว่าจะเอาเงินมาคืนเขา เอกก็รู้สึกวูบโหวงในหัวใจแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก แต่เขาก็ไม่อยากถามอะไรเธอตอนนี้

คฤหาสน์ บนเขา 

“ นี้เจ้าตัวแสบหายหัวไปไหนไม่เข้าบ้านเลยรึไง “ คุณหญิงบัวที่กลับมาจากต่างประเทศเมื่อมาถึงก็ถามหาลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทันที แม่บ้านที่เข้ามารับของจากเจ้านายเธอก็ได้บอกเจ้านายไปทันทีว่า 

“ ออ้ คุณเอกบอกว่าช่วงนี้จะเข้าไปอยู่ที่สวนเพราะว่ามีแมลงมาลงผักน่ะค่ะคุณผู้หญิง “ ป้าแจ๊ม บอกคุณหญิง บัวเมื่อได้ยินแบนั้นเธอก็ขมวดคิ้วเรียวมองหน้าป้าแม่บ้านอย่างสงสัย ก่อนจะหันไปมองสามีจากนั้นทั้งคู่ก็เบิกตาโพลงอย่างตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าลูกชายพาลูกสะไภ้ที่เธอหมายมั้นปั้นมือมาเพื่อลูกชาย ไปอยู่ที่สวนผักนั้นไม่มีไฟฟ้าและเครื่องอำนวยความสะดวกอะไรเลย 

“ นี้คุณเคนอย่าบอกนะว่า…..” คุณหญิงบัวมองสามีก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ เคนผู้เป็นสามีเมื่อเห็นท่าทางของภรรยาแบบนั้นเขาก็ตกใจไม่น้อยกว่าภรรยา เพราะลูกสาวเขาก็มีพ่อมีแม่อยู่ๆพาลูกเขาไปตก ละกำลำบากแบบนั้น เคนกับบัวก็รู้สึกโมโหผสมโรงกับตกใจ 

“ ไปคุณหญิงไอ้ลูกหัวขวดของเราไม่ใช่มันฆ่าหนูเปรมตาคาสวนผักแล้วเหรอ ไปคุณหญิ๊ง “ เสียงของผู้เป็นสามีที่เพิ่งมาถึงบ้านไม่ถึงนาทีก็เรียกผู้เป็นภรรยาด้วยน้ำเสียงเร่งภรรยาให้ไปหาลูกชายกับลูกสะไภ้ที่อยู่สวนผักทันที เมื่อบัวได้ยินแบบนั้นเธอก็รีบวิ่งตามสามีไปทันทีอย่างไม่ต้องคิดอะไรเลย แม่บ้าน เลขา และพ่อบ้านต่างก็มองกันด้วยสายตางุนงง ว้าเกิดอะไรขึ้น 

“ ป้าคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายเป็นอะไรไปป้า คุณเอกก็ไปอยู่ที่สวนประจำอยู่แล้ว แล้ววันนี้ทำไมถึงได้ดูตกใจอะไรแบบนั้นอย่างกับว่าคุณเอกฆ่าใครตายอีกแล้ว “  ปี แม่บ้านรุ่นลูกถามหัวหน้าแม่บ้านออกมาอย่างสงสัย เพราะเมื่อก่อนเอกฆ่าคนตายจริงแต่เป็นคนเลวเลยไม่มีใครประณามเขา หัวหน้าแม่บ้านรู้อยู่แล้วว่าเรื่องอะไรแต่ว่าเธอไม่อยากยุ่งเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของเจ้านายไม่ใช้เรื่องของขี้ข้าที่จะต้องมารู้เรื่องของเจ้านาย 

“ เรื่องของเจ้านายแกนี้อย่าเสือกกระโหลกเรื่อง ของเจ้านายไป ไปหาทำหน้าที่แก่นู่นไป “ ป้าแม่บ้านด่าปี ก่อนจะไล่ให้ทุกคนไปทำงาน เมื่อทุกคนไปกันหมดแล้วไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากรู้เธอก็อยากรู้เช่นกันแต่ก็ต้องห้ามใจเอาไว้ 

สวนผัก 

บรื้น….บรื้น…บรื้น

“ ตาเอก ไอ้เอก ไอ้ลูกหมาแกมาอยู่ที่นี้ทำไมแล้วไหนลูกสะไภ้ฉัน ห่ะไอ้ลูกบ้า “ เพลี๊ยะ เพี๊ยะ คุณหญิงบัวเมื่อรถจอดยังไม่ทันที่รถจะจอดสนิทเธอก็กระโดดลงมาจากรถ แล้ววิ่งลงมาจัดการลูกชายทันทีโดยที่ยังไม่ทันให้ลูกชายได้พูดอะไร เอกที่กำลังรดน้ำผักอย่างสบายอารมณ์ส่วนเปรมที่นอนป่วยอยู่บนบ้านเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็ค่อยๆเดินออกมาจากบ้านเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะเสียงเอะอะโวยวายทำเอาเธอตกใจ

“ คุณคะ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ “ เปรมเดินลงมาจากบ้านเธอก็ร้องทักขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อเห็นว่ามีคนมาตีชายหนุ่มที่กำลังรดน้ำผักอยู่ คุณหญิงบัวกับเคนสองสามีภรรยาเมื่อได้ยินเสียงหวานตะโกนออกมาเสียงดังเหมือนอย่างกับเป็นห่วงลูกชายทั้งคู่ก็หันมามองตามเสียง ก่อนจะตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นลูกสะไภ้ที่สวยน่ารักอย่างกับตุ๊กตาบาบี้ แต่ดูซีดโทรมไปหน่อย เมื่อเห็นลูกสะไภ้สภาพเป็นแบบนั้นคุณหญิงบัวกับสามีก็หันไปมองอย่างเอาเรื่องลูกชายทันที เปรมที่ยืนขมวดคิ้วมองอย่างสงสัยว่าทั้งคู่เป็นใคร เธอก็ต้องตกใจเมื่อคุณหญิงเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับยิ้มหวานอย่างคนใจดี 

“ หนู หนูเปรมใช่ไหมลูกนี้ป้าชื่อบัวนะลูกเป็นแม่ของสามีหนูเองจ๊ะ และนี้ก็คุณพ่อนะลูก “ คุณหญิงบัวเมื่อได้เห็นตัวจริงของลูกสะไภ้เธอก็เดินเข้ามาทักทายแล้วก็รู้สึกถูกโฉลกกับเธอทันที บัวกับเคนรู้สึกเอ็นดูเด็กสาวตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นรูปถ่ายแล้วถึงได้ยอมให้เงินครอบครัวเธอไปตั้ง100ล้าน แต่พอเห็นตัวจริงยิ่งรู้สึกเอ็นดูยิ่งกว่าเดิมเปรมเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็ยกมือไหว้ท่านทั้งสองทันที คุณหญิงบัวกับเคนผู้เป็นสามีเทื่อได้เห็นลูกสะไภ้ทั้งสวย ทั้งน่ารัก แถมยังเป็นกุลสตรีทั้งคู่ถึงกับยิ้มกริ่มมองหน้ากันอย่างพอใจเป็นอย่างมาก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***