ปูเป้

ตลาดเมืองป่าปือ 

บรื้น..บรื้น…บรื้น 

“ ไปลงไปซื้อเดี๋ยวฉันมา ฉันไปธุระแป๊บ “ เมื่อรถมาจอดชายหนุ่มก็บอกให้เปรมเดินเข้าไปซื้อยาเพียงคนเดียวโดยที่เขาไม่ได้ไปด้วย เปรมเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรไม่ว่าจะมีเขาไปด้วยหรือไม่ไปด้วยก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรอยู่แล้ว 

“ คะ “ เปรมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้ามาที่ร้านขายยา ส่วนเอกเขาก็แยกมาทำธุระเพราะเจาได้นัดผู้หญิงคนสนิทของเขามาหาที่นี้เพื่อที่จะได้คุยงาน ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนสมัยเรียนของเขาที่เรียนอยู่อเมริกาเธอได้ตามมาขอเอกทำงานด้วย ซึ่งเอกก็ยอมเพราะเขาคิดว่าเป็นเพื่อนกันมาทำงานดูแลธุรกิจช่วยกันก็หน้าจะดี 

“ อ้าวเอกทางนี้ “ ปูเป้ เพื่อนสาวคนสนิทของเอกที่ตามมามาหาเพื่อที่จะคุยงาน เอกเมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็ยิ้มหวานก่อนจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวทันที 

“ ปูเป้ รอนานไหมโทษทีที่เรามาช้า “ เอกพูดกับปูเป้ แตกต่างจากพูดกับเปรมอย่างสิ้นเชิงจะบอกว่าราวฟ้ากับเหวเลยก็ว่าได้ เมื่อปูเป้เห็นรอยยิ้มของชายหนุ่มที่ส่งยิ้มมาแบบนั้นเธอก็รีบลุกขึ้นพร้อมกับผายมือออกบอกให้เพื่อนนั่งอย่างหยอกล้อ 

“ ไม่เราไม่ได้รอนานเลย เราก็เพิ่งมาว่าแต่เมื่อคืนเอกทำไมไม่เข้าบ้านละ เห็นป้าละมัยบอกว่าเอกไปนอนที่สวนเราว่ามันมืดแล้วก็เลยไม่ได้ตามไป “ ปูเป้ พูดกับชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มที่หวานหยดย้อยบวกกับคำพูดที่หวานเช่นเดียวกัน ฟังดูแล้วรื่นหูเป็นอย่างมากเอกเมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็รีบพูดขอโทษหญิงสาวทันที 

“ ขอโทษที เราเมานะเลยไม่อยากกลับบ้าน” เอกพูดโกหกปูเป้ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโกหกเธอทั้งที่ไม่จำเป็นด้วยซ้ำ เมื่อปูเป้ได้ยินแบบนั้นเธอก็แค่ยิ้มและก็เปลี่ยนเรื่องมาพูดคุยเรื่องงานอย่างที่ทุกครั้ง 

ร้านขายยา 

“ สวัสดีคะไม่ทราบว่ามียาคุมฉุกเฉินไหมคะ “ เปรมถามเภสัช อย่างมีมารยาทและก็เป็นมิตรเภสัชเมื่อเห็นร่างบางคนต่างถิ่นชายหนุ่มเจ้าของร้านยาก็ต้องตกตะลึงให้กับความสวยน่ารักของหญิงสาวเป็นอย่างมาก เภสัชหนุ่มตกตะลึงจนตาค้างอย่างกับโดนสะกด 

“ เอ้อ ขอโทษนะคะคุณคะ คุณ “ เปรม เรียกชายหนุ่มเจ้าของร้านขายยาย้ำๆเพราะท่าทางของเขาเอาแต่จ้องมองมาที่เธอ เปรมที่รอฟังคำตอบอยู่เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่พูดแล้วก็เอาแต่มองเธออย่างตาค้างเธฮก็เลยเรียกชายหนุ่มอีกครั้ง เภสัชหนุ่มที่ตกตะลึงตาค้างอยู่นั้นเมื่อได้ยินหญิงสาวเรียกย้ำๆอีกครั้งก็ได้สติขึ้นมา 

“ ออ่ อ้อ ครับ ครับ มีครับมีแต่ว่ายาคุมฉุกเฉินกินมากไม่ดีนะครับว่าแต่คุณเป็นคนต่างถิ่นเหรอครับ ผมไม่เคยเห็นหน้าเลย “  เภสัชหนุ่มเมื่อได้สติ เขาก็พูดออกมาด้วยเสียงตะกุกตะกัก จากนั้นก็ถามหญิงสาวออกมาด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นคนที่ไหนก่อนจะเอายาคุมฉุกเฉินยื่นให้หญิงสาว เปรมเธอรับยาคุมมาก่อนจะยื่นแบงค์ร้อยให้ชายหนุ่มแล้วก็ยิ้มหวานบอกเขาว่าเธอเป็นใครมาจากไหน 

“ ใช่คะ ฉันไม่ใช่คนที่นี้คะ “ ด้วยความที่เป็นคนพูดน้อยเธอก็ได้แต่บอกเขาว่าเธอไม่ใช่คนพื้นที่ พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้เขาอย่างเป็นมิตรเภสัชหนุ่มยิ่เห็นรอยยิ้มนั้นเขาก็ยิ่งตกตะลึงเปรมที่ได้ยาแล้วเธอไม่ได้คิดอะไรนอกจากหยิบยามาแล้วก็เดินออกมาจากร้านยา ปล่อยให้เภสัชหนุ่มมองตามแผ่นหลังเธอด้วยสายตาระห้อย 

“ เห้ย ลืมถามชื่อเธอเลยให้ตายสิไอ้นัทเอ้ยยยยย “ เภสัช หนุ่มเมื่อเห็นหญิงสาวเดินออกไปเขาก็เอามือทุบที่หัวของตัวเองอย่างนึกโมโหเมื่อลืมถามว่าผู้หญิงที่เขาตกตะลึงเมื่อกี่ชื่อว่าอะไร ส่วนเปรมเมื่อมีโอกาสได้เข้ามาในเมืองแล้วเธอก็เลยไม่อยากกลับบ้าน ด้วยความที่เอกบอกเธอแล้วว่าเขาจะไปธุระนั้นหมายความว่าเขาต้องไปนานเธอก็เลยจะถือโอกาสซื้อของใช้ส่วนตัวสักหน่อย ระหว่างที่เธอกำลังเดินอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ที่ไม่ได้ดังมานานเพราะที่นั้นไม่มีสัญญาณ แต่พอเข้ามาในเมืองสัญญาณเต็มเสียงโทรศัพท์ก็เลยดังขึ้นมา

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง 

เสียงข้อความ เสียงแมสเสนเจอร์ เสียงไลท์ ดังแข่งกันจนโทรศัพท์แทบระเบิด เปรมเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์เธอก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะเธอรู้ดีว่าทุกคนก็คงเป็นห่วงเธอกัน เพราะที่สวนนั้นไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ เมื่อเธอได้ยินแบบนั้นมือน้อยๆก็ล้วงมือถือราคาแพงของเธอออกจากกระเป๋าสะพายข้างก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อข้อความที่ถูกส่งมาเป็นพันข้อความ 

*เปรมหนูเป็นยังไงบ้างลูกแม่โทรหาหนูไม่ติดเลย , เปรมโทรหาแม่ด้วยนะลูกแม่เป็นห่วง * ข้อความของแม่กับพ่อแล้วก็มิสคลอของทั้งคู่เล่นเอาโทรศัพท์ของเธอแทบสายไหม  จากนั้นก็จะเป็นข้อความของเพื่อนรักที่ไม่ได้ติดต่อกันเลยตั้งแต่วันที่เธอมาถึงไทย 

*ยัยเปรมเธอเป็นยังไงบ้างฉันโทรหาเธอเป็นร้อยๆสายเธอก็ไม่รับสาย เธอokใช่มั้ยเปรมฉันห่วงเธอมากเลยนะ , เปรมโทรหาเราด้วยนะเราเป็นห่วง , เปรมเดลเนียลบอกว่าเขาคิดถึงแก , เปรมเดลเนียลมาถามหาแกกับฉันทุกวันเลยเธอจะให้ฉันทำยังไง , เปรมฉันเริ่มเป็นห่วงแกแล้วนะนี้มันเกิดอะไรขึ้น * มีแต่ข้อความของเพื่อและก็ครอบครัวที่ส่งมาด้วยความเป็นห่วง เปรมเมื่อเห็นข้อความพวกนี้น้ำใสๆก็ไหลออกมาจากตาด้วยความสงสารทรมานตัวเอง จากนั้นเธอก็เลยเดินมาหาที่ร่มเพื่อคุยโทรศัพท์ 

“ แม่คะเปรมสบายดีคะแต่ว่าที่ ที่เปรมอยู่ไม่มีสัญญาณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เปรมมีความสุขดีคะสนุกมาก สามีของเปรมก็นิสัยดีเขาดูแลเปรมเป็นอย่างดีเลยนะคะ พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงคะ “ เปรมเธอไม่กล้าโทรหาพ่อกับแม่เพราะกลัวว่าตัวเองจะหลุดร้องไห้ออกมาต่อหน้าท่านแล้วท่านจะเป็นห่วงเธอก็เลยส่งว้อยเมลไปหาท่าน  ก่อนจะโทรหาเพื่อนรักที่อยู่ต่างแดนด้วยความคิดถึงและก็มีเรื่องมากมายอยากเล่าให้เพื่อนฟัง 

ตื้ด….ตื้ด….ตื้ด…ตื้ด

( ยัยเปรม นี้แกเป็นยังไงบ้างฉันเป็นห่วงแทบแย่โทรหาก็ไม่ติด ) เมื่อเกรซ รับสายก็ไม่รอให้เปรมพูดอะไร ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนบวกกับคิดถึงก็เลยยิงคำถามหาหญิงสาวเป็นชุดๆเลย เปรมเมื่อได้เห็นแบบนั้นเธอก็ยิ้มหวานมองเพื่อนโดยที่ไม่พูดอะไรเพราะตอนนี้เธอรู้ได้อย่างเดียวเลยว่าเธอคิดถึงเพื่อนรักของเธอมาก 

“ เกรซ อึก อึก ฮือออออ ฮือออออ เกรซ เราคิดถึงเธอจัง ฮือออออ “ เปรมเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนรักเธอก็ร้องไห้ออกมาก่อนเลยด้วยความรักและคิดถึง เกรซเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนรักร้องไห้สะอึกสะอื้นเธอก็ตกใจและก็รู้สึกเป็นห่วงเปรมขึ้นมาเพราะปกติเปรมจะเป็นคนร่าเริงขนาดเดเนียล แฟนเก่าของเธอนอกใจไปมีผู้หญิงคนอื่นเปรมยังยิ้มได้เลย 

( เปรมเกิดอะไรขึ้นเปรม เธอเป็นอะไร เธอokใช่ไหม ) เกรซ เพื่อนรักเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเปรมถามออกมาด้วยความเป็นห่วง เปรมเมื่อได้ยินแบบนั้นความรู้สึกที่จุ๊กอยู่ในอกของเธอมานาน จากนั้นเมื่อมันล้นมากจนแทบระเบิดเธอก็เลยตัดสินใจเล่าให้เกรซฟังทุกอย่างทุกเรื่องที่เธอต้องประสบพบเจออยู่ตอนนี้ เมื่อเกรซรู้ปัญหาของเพื่อนแล้วด้วยความสงสารเพื่อนแต่ว่าเงินตั้ง100ล้านเธอไม่รู้จะเอามาจากที่ไหนเพื่อช่วยเพื่อนรัก นอกจากเดลเนียลผู้ชายที่บอกว่ารักเปรมมากและก็พร้อมกจะช่วยเปรมทุกอย่างแต่เรื่องเจ้าชู้นี้สิดูแล้วไม่ผ่าน เมื่อเปรมได้ระบายความรู้สึกที่แน่นอกกับเพื่อนรักแล้วเธอก็รู้สึกโล่งก่อนจะกดวางสายแล้วก็เอามือปาดน้ำตาก่อนจะหันหน้ามาทางห้างเล็กๆ ห้างหนึ่งเพื่อที่จะมาซื้อของใช้ไปไว้ใช้ที่นู่น แต่ระหว่างที่หญิงสาวจะเดินเข้าห้างไปเธอก็ต้องหยุดขาทั้งสองข้างเอาไว้เมื่อสายตาของเธอเจอเข้ากับเจ้าหนี้ที่เดินขวางแขนมากับผู้หญิงคนหนึ่งมองดูแล้วหน้าจะสนิทกันมาก หรือที่เรียกอีกอย่างหนึ่งคือเหมือนคนรักนั้นแหละ 

“ เอกคะ วันนี้ปูเป้อยากทานข้าวกับเอกจังเลยคะเอกทานข้าวกับปูเป้นะคะ ปูเป้อุตส่าห์มาหาเอกตั้งไกล “  ปูเป้ที่เดินเกาะแขนของเอกอย่างกับคู่รักกัน เธอก็พูดออกมาด้วยเสียงออดอ้อน เอกเมื่อเพื่อนสนิทพูดแบบนั้นเขาก็เอามือหนายีที่หัวของเธออย่างกับว่าหยอกเด็กน้อยภาพที่เปรมเห็นนั้นมันช่างบาดตาบาดใจคนเป็นเมียเป็นอย่างมาก นั้นยิ่งเพิ่มความรู้สึกผิดที่อยู่ในใจของเธอเป็นอย่างมากที่เธอต้องมาเป็นมือที่สามแย่งคนรักของคนอื่น 

“ อื้ม ได้สิทำไมจะไม่ได้ละปูเป้อุตส่าห์ขอมา เอกก็ต้องจัดให้อยู่แล้วป๊ะไปกัน “ เอกยิ้มหวานบอกหญิงสาว จากนั้นทั้งคู่ก็เดินขวางแขนกันเข้าห้างไป เมื่อเปรมเห็นภาพนั้นเธอก็รู้ได้ทันทีว่าเธอจะมาอยู่ในสภาพนี้อีกต่อไปไม่ได้เพราะอีกคนเป็นคนรักที่มาก่อนเธอแล้วดูท่าว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ส่วนเธอเป็นเมียที่มีทะเบียนสมรสแต่ว่าไม่ได้รักกันเธอมาทำหน้าที่นี้ก็เพื่อใช้หนี้ เมื่อคิดได้แบบนั้นความรู้สึกผิดบาปในใจก็เริ่มมีมากขึ้น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วก็ตัดสินใจโทรหาใครบางคนที่เธอไม่คิดว่าจะโทรหาเขาเลยด้วยซ้ำ 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***