คำพูดนั่น

พวกเขาให้กำลังใจผม และปลอบผมว่าอย่าไปใส่ใจปล่อยให้มันเป็นอดีตที่ร้ายๆไปสนใจแค่ปัจจุบันก็พอและพวกเขาสัญญากับผมว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีจะทำให้มีความสุขจนลืมเรื่องพวกนั้นไปเอง

ผนน่ะโครตดีใจเลยที่ได้ยินอย่างนั้นเอาผมแทบยิ้มแก้มปริเลยก็ว่าได้

แต่ผมก็ยังไม่เชื่อใจเต็มร้อยหรอก จนเวลาผ่านไปนานทำให้ผมเห็นแล้วว่าที่พวกเขาพูดมันเป็น

เรื่องจริง จนรู้แล้วว่านี่แหละเพื่อนแท้ผม แต่ก็นะผมน่ะคิดว่าผมคงต้องทำกรรมอะไรไว้แน่ๆ

เพราะวันที่เพื่อนของผมไม่มากัน วันนั้นทำเอาผมอยากกลับบ้านตั้งแต่ตอนนั้นเลยแต่ตอนที่ผมกำลังเหม่ออยู่แต่ก็มีเสียงๆหนึ่งทำเอาผมขนลุกซู่เลยล่ะ ใช่ครับเจ้าของเสียงนั้นเป็นคนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดเลยนั่นคือเสียงของ หมอก แต่ก็นะจะไม่เจอกันได้ยังไงก็อยู่โรงเรียนเดี๋ยวกันนิเนอะ

แต่เวลาที่ผมเจอ หมอก เพื่อนผมอยู่ด้วยผมก็เลยไม่กบัวเท่าไหร่แต่พอมาวันนี้เพื่อนของผมกับไม่มาซะงั้นเกิดเป็นผมนี่ลำบากจริงๆเลย แต่หมอกก็ทักผมว่า

หมอก:เฮ้ยๆ

พวกเพื่อนหมอก:อะไรว่ะไอ้หมอก

หมอก:พวกมึงดูนั้นดิ ดูสิเราเจอใคร

พวกเพื่อนหมอก:ไหนว่ะ อ่อไอบลูนี่เองเพื่อนไม่มาหรอว่ะ

บลู:ครับ เพื่อนผมไม่มางั้นขอตัวนะครับ

หมอก:มึงจะไปว่ะ กูยังไม่สั่งให้ไปเลย

คำพูดที่หมอกพูดเอาซะตัวผมแข็งขาเดินไม่ออกเลย งงกันใช่ไหมล่ะึรับคำแค่นั้นทำไมผมถึงกลัว

เพราะคำพูดนั้นทำให้ผมนึกถึงวันที่ผมโดนพ่อทำร้าย ตอนนั้นพ่อผมเมา

พ่อ:ไอบลู มึงอยู่ไหนว่ะ!

บลู:ผมอยู่นี้ครับ

พ่อ:ไหนข้าวกูว่ะห้ะ!