ผมมันแค่...
"ฮือ... ฮือ... แม่ครับพ่อครับพอแล้วผมเจ็บ ฮือ.. อึก.." สวัสดีครับผมชื่อบลู น้องสาวผมชื่อฟ้า
สงสัยใช่ไหมล่ะครับทำไมผมถึง
โดนพ่อแม่ทำร้าย เพราะผมเป็นไม่ใช่ลูกแท้น่ะสิผมโดนแบบนี้จนชินแล้วล่ะครับ บ้างครั้ง
ผมก็คิดสั้นนะเพราะผมไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้แล้วผมน่ะอิจฉาน้องสาวมากเลยล่ะครับ
น้องสาวของผมน่ะไม่เคยถูกด่าว่าเลยสักครั้งถึงแม้จะทำผิดขนาดไหน แต่พ่อแม่ก็จะมาลงที่ผมแทน
เหมือนผมเป็นที่ระบายอารมณ์ของพวกเขา ผมอยากมีชีวิตอิสระเหมือนคนอื่นบ้างอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น แต่คงเป็นได้แค่ความฝันเท่านั้นแหละ ขนาดวันที่ผมเรียนจบ ม.6 ยังไม่มีใครแสดงความดีใจเลยมีแต่คำที่ผมไม่เคยคิดที่จะได้ยินจากปากของพวกเขา
พ่อแม่:ในเมื่อมึงเรียนจบ ม.6 แล้วมึงก็ออกจากบ้านพวกกูไปได้แล้ว
บลู:ผมไม่อยากไป
ฟ้า:เขาไล่มึงแล้วยังไม่ไปอีก หน้าด้านจริงๆ
บลู:ทำไมฟ้าพูดงี้อ่ะพี่อายุเยอะกว่านะ
ฟ้า:แล้วไง ตบหน้าบลู
บลู: .ตบหน้าฟ้า.
พ่อ:มึงออกไปเลยนะไอบลู .กระทืบบลู.
นั้นแหละครับจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมเป็นโรคซึมเศร้า เอาจริงนะตั้งแต่ผมเกิดมาผมไม่เคยมีเพื่อนเลย
แต่ตอนที่ผมโดนพ่อไล่ออกมาผมได้เจอกับคนคนหนึ่งที่ทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่ต่อคือ หมอก เขาเห็นผมไม่มีที่อยู่ไม่เงินเขาก็คอยช่วยเหลือผมตลอดจนเขาถามผมว่านายเป็นเพื่อนกับผมไหม
ประโยคนั้นทำให้ผมยิ้มออกมาเลยล่ะครับเพราะผมไม่เคยมีเพื่อนเลยแต่ก็นะไม่มีใครอยากคบกับผมหรอก หมอก คือเพื่อนคนเเรกของผมแต่ผมก็หุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินเขาพูดว่า โรงเรียนนายเปิดวันไหน
ผมเลยบอกเขาไปว่าผมไม่มีที่เรียนหรอเขาเลยถามผมกลับมา
หมอก:ทำไมล่ะหรือนายไม่อยากเรียนต่อหรอ
บลู:อยากสิแต่คงไม่ได้เรียนแล้วล่ะ ผมไม่ทีเงินหรอก
หมอก:ผมเห็นมีทุนเข้านะ10ทุน นายสนใจไหม
บลู:ไม่ล่ะผมทำไม่ได้หรอก
หมอก:ฉันเชื่อว่านายทำได้นะลองดู
หลังจากนั้นหมอกก็พาผมไปสอบขอทุนแต่ผมไม่เชื่อว่าผมจะสอบได้ แต่พอถึงวันประกาศชื่อ1-9ไม่มีชื่อผมเลยผมเลยคิดว่าไม่น่าได้แล้วแหละ จนเขาประกาศชื่อผมชื่อสุดท้ายผมดีใจมากจนร้องไห้
เลยล่ะ แต่วันเปิดเรียนมันทำให้ผมไม่อยากได้ทุนเลย
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments