หาญกล้าชะตาที่สอง

ตอนที่1

"นี้ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าหน้าจะตายไปเเล้วนี้นา? เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ทำไมข้าถึงกลายเป็นเด็กหนุ่มกันละที่สำคัญนี้ไม่ใช่ข้าว่าเเต่ว่าทำไมข้าถึงเจ็บไปทั้งตัวเลยละ"

""เหมยอิงเจ้าขยะเมื่อไรเจ้าจะตื่นกันเปิดประตูเปิดประตูเดี๋ยวนี้"

ตึง

เสียงถีบประตูดังขึ้น

"เจ้าขยะเหมยอิงเปิดประตูเปิดประตูเดี่ยวนี้"

ตึง ตึง

"เหมยอิงเจ้าขยะเมื่อไรเจ้าจะตื่นกันเปิดประตูเปิดประตูเดี๋ยวนี้"

ตึง

เสียงถีบประตูดังขึ้น

"เจ้าขยะเหมยอิงเปิดประตูเปิดประตูเดี่ยวนี้"

ตึง ตึง

"นายน้อยเหมยอู่ท่านจะพังประตูเเบบนี้ไม่ได้นะถ้านายท่านรู้เค้าบ่าวต้องเเย่เเน่ๆ"

ใครกันนะเจ้าหมอนี้ แปล๊บๆ อะไรกันปวดหัวซะจริง

'ท่านพี่อย่าทำข้าเลยข้าเจ็บข้ายอมเเล้วข้ายอมเเพ้ท่านเเล้วอย่าทำข้าเลยข้าเจ็บ'

'ฮาๆๆๆๆตายซะเจ้าคนไม่มีเเม่ตายซะ'

ที่เเท้ก็เป็นเเบบนี้เองสินะเจ้านี้รังเเกข้าอีกอย่างเจ้านี้ยังเป็นพี่ชายต่างเเม่ของข้าอีก

"ท่านพี่ท่านมีอะไรเหรอ"

"เปิดประตูนะเหมยอิง"

"รอข้าซักประเดี๋ยวก่อนเดี๋ยวข้าจะเปิดประตูให้"

"ท่านพี่มีอะ....."

ตึง

เสียงเหมยอู่ใช้เท้าถีบเหมยอิง

"เจ้าขยะทำไมถึงช้านัก"

"ข้าขอโทษท่านพี่พอดีข้าปวดหัวเลยลุกไม่ขึ้นนะ"

"เจ้า...วันนี้เจ้าก็ต้องเป็นคู่ซ้อมให้กับข้าอย่าได้คิดที่จะหนีละไปเอากระบี่ไม้มา"

'เหมยอิง วันนี้ข้าก็จะตีเจ้าให้สนุกเหมือนทุกที'

"เอาละเดียวข้าจะไปรอเจ้าที่สวนฝึกซ้อมตามมาละไม่อย่างนั้นเจ้าจะโดนดีอีกเเน่"

นี้ข้าอยู่ที่ไหนกันความจำก่อนหน้าที่ข้าจะตื่น ก็เลือนลางจำอะไรไม่ค่อยได้เลย มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่นะ อือ?? ร่างกายนี้ทำไมถึงถูกเรียกว่าขยะกันนะ เเต่ก็ดีกว่าร่างกายในชีวิตก่อนของข้าที่อ่อนเเอซะจนไม่สามารถฝึกวรยุทธหรือปราณยุทธได้ ชะตาช่างเล่นตลกกับข้าซะจริงสวรรค์ต้องการอะไรจากข้ากันเเน่เเต่ก็ยังดีที่ข้ายังถูกเรียกว่า หานอิง ข้าจะได้ไม่ต้องลืมตัวเอง

"มาได้ซักทีนะเจ้าเหมยอิง"

"ขออภัยท่านพี่ที่ข้ามาช้า"

'เจ้านี้เป็นอะไรนะ?ปกติพูดกับข้าจะหลบหน้าตลอดเเต่ทำไมครั้งนี้ถึงมองหน้าข้าตลอดไม่สบอารมณ์เอาซะเลยข้าจะทำให้เจ้ารู้ซึ้งเองเจ้าขยะ'

"ดีมาฝึกกระบี่ได้เเล้ว"

"ย้า"

ฟึบ ฟึบ

'อะไรกันเจ้านี้มันเป็นอะไรมันหลบได้มาตังเเต่เมื่อกี้เเล้วเกิดอะไรขึ้น'

"หลบเก่งนักนะ"

หึ!!..อ่อนหัดทำไมข้าถึงถูกคนพันธุ์นี้รังเเกได้นะข้าผู้ซึ่งเป็นนายน้อยเเห่งสำนักนิกายสวรรค์ถูกคนเเบบนี้รังเเก คนอ่อนหัดพันนี้เนี้ยนะ?? ว่าเเต่ร่างกายนี้มันสุดยอดเอามากๆ เป็นร่างกายที่เเข็งเเรงในระดับนึงเลยทีเดียว นี้สินะความรู้สึกของการมีร่างกายที่เป็นอิสระ ถ้าเมื่อเทียบกับชีวิตก่อนที่เเค่ขยับร่างกายเพียงนิดเดียวเเล้วกระอักเลือดร่างกายนี้ถือว่ายอดเยี่ยม

"โธ่เอ่ย...เจ้าขยะเจอนี้หน่อยเป็นไง"

"นายน้อยท่านจะใช้กำลังภายในกับ คนธรรมดาไม่ได้นะ"

'!!กำลังภายในเหรอ?ไม่ใช้ปราณยุทธเเต่เป็นกำลังภายในเหรอ?'

ฟิว

เสียงดาบที่เเหวกผ่านอากาศการเคลื่อนที่โดยใช้กำลังภายในทำให้รวดเร็วดุจสายลมพัด

"เจ้าตายเเน่เหมยอิง"

'เคร็ดวิชาสำนักนิกายสวรรค์ ฝ่าเท้าภูตเงา'

"หลบได้ยังไงกัน"

'เคร็ดวิชาสำนักนิกายสวรรค์ หัตถ์หยกขาว'

ตึก

"อะ...!!"

เหมยอู่นั้นถูกเหมยอิงใช้ฝ่ามือโจมตีเข้าที่เเผ่นหลังจนกระอักเลือดออกมา