บทที่ 4 คำเชิญที่เลี่ยงไม่ได้

ภายในร้านซึ่งตกแต่งด้วยสไตล์ชนบทของอิตาเลียนที่เรียบง่ายแฝงมนต์เสน่ห์ ด้วยผนังอิฐที่ถูกตกแต่งด้วยไม้เลื้อยเขียวชอุ่มและป้ายไม้เก่า ๆ ที่ให้ความรู้สึกเหมือนก้าวย้อนเวลากลับไปในอดีต โต๊ะไม้ที่ตั้งเรียงรายอยู่ตามมุมต่าง ๆ ของร้าน ถูกปกคลุมด้วยแสงแดดที่ทอผ่านกระจกหน้าต่างอันใสสะอาด เผยให้เห็นฝุ่นละอองที่ลอยละล่องในอากาศอย่างนุ่มนวล

กฤตนั่งอยู่ตรงมุมหน้าต่างของร้านเป็นภาพที่ดูมีเสน่ห์ในความเรียบง่ายของเขา ผมหยิกนิดๆถูกเซ็ตไว้อย่างหลวมๆ บางเส้นสะท้อนแสงแดดเป็นประกายอย่างเบาบาง แว่นตากลมที่เขาสวมอยู่ทำให้เขาดูมีความเป็นผู้ใหญ่สมวัยซึ่งไม่ใช่เรื่องที่พบเห็นได้บ่อยนัก เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีเข้มและมีเสื้อแจ็คเก็ตบาง ๆ คลุมไว้ที่เก้าอี้ข้าง ๆ

มือของเขาขยับไปมาบนแป้นพิมพ์ของโน้ตบุ๊กเบา ๆ เสียงพิมพ์คีย์บอร์ดดังสอดรับกับเสียงเตาอบพิซซ่าที่ลุกโชนอยู่ไม่ไกล กลิ่นหอมของเมล็ดกาแฟคั่วเคล้ากลิ่นอบขนมปังคือรสชาติที่สัมผัสได้ผ่านจมูก

ชายหนุ่มขมักเขม้นหาข้อมูลอะไรบางอย่าง ขณะที่พิซซ่าถาดใหญ่ที่เขาสั่งมาเหลือเพียงร่องรอยวิญญาณ ของแป้งที่อบจนกรอบและชีสที่ละลายติดอยู่บนถาด สายตาของชายหนุ่มสลับไปมาระหว่างหน้าจอและไพ่ที่ได้รับมาจากชายปริศนา

╓

จนกว่าจะพบกัน

[ 4.7911123 10 | 76.4539  12]

14 ตุลาคม 2582 เวลา 00:25

╛

ข้อมูลที่ปรากฏบนด้านหลังของไพ่ คือสิ่งที่ทำให้กฤตแสดงความตึงเครียดออกมาตลอดชั่วโมง ชุดตัวเลขที่ดูผิวเผินราวกับว่าพิกัด ลองติจูด ละติจูด ทั่วๆไป แต่เมื่อตรวจพบดูจริงๆแล้วกลับไม่ใช่แบบนั้น สมมุติฐานมากมายถูกตั้งขึ้นและปัดตกไปทีละอัน

'แกต้องการบอกอะไร...ถ้าอยากจะให้ไปจริงๆ บอกกันตรงๆจะไม่ง่ายกว่าหรือไง'

เสียงถอนหายใจดังขึ้น เมื่อเขาหยิบแว่นตาที่อยู่บนจมูกออกมาและวางมันอย่างระมัดระวังบนโต๊ะ ยืดตัวขึ้นเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อที่ตึงเครียดหลังจากนั่งอยู่เป็นเวลานาน พลางมองออกไปด้านนอกเพื่อผ่อนคลาย ในขณะที่มือก็คลำหาพิซซ่าในถาดที่บัดนี้หมดไปแล้ว

"เหลือเวลาอีกเท่าไหร่" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นถามระบบปฎิการ์ณ Ai

"14 ชั่วโมง 21 นาทีค่ะ" เสียงตอบกลับผ่านหูฟังไร้สายอย่างสุภาพ

ถึงจะสงสัยยังไง แต่เหตุการ์ณแปลกๆที่เกิดขึ้นนั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาตัดสินใจจะบ้าไปตามที่คนแปลกหน้าบอกตั้งแต่แรก ยิ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับพวกลัทธิประหลาดแล้ว ยิ่งต้องระวังตัว ถึงแม้ข้อมูลเวลาที่เขาฟื้นขึ้นมาดูจะเป็นจริงในทางโหราศาสตร์ แต่นั่นก็ไม่ได้ยืนยันอะไรสำหรับเขา ทว่าสิ่งที่ยังทำให้เขาง่วนอยู่ คงจะเป็นเพราะข้อมูลต่างๆที่หามาได้ ตั้งแต่ชายคนนั้นปรากฎตัว ดูจะปะติดปะต่อ และ ตอบคำถามเขาได้ดีกว่าใครที่ผ่านมา พวกนั้นรู้จักเขาจริงๆ หรือมันเป็นแค่เรื่องปาหี่ของพวกมิจฉาชีพกันแน่

'พวกมันรู้จักฉัน ?' กฤต เหมือนนึกอะไรบางอย่างออก ขณะมองเหม่ออยู่อย่างนั้น ข้อมูลมากมายค่อยๆประมวลผลผ่านสมองที่ทำงานหลายๆส่วนพร้อมกัน สายตาของเขากลับมามองที่ช่วงเวลาบนไพ่ 00.25 น. ช่วงเวลาที่เฉพาะเจาะจงแบบนี้ ต้องไม่ผิดแน่ มีอยู่แค่อย่างเดียวเท่านั้น

เขาละสายตาไปที่ชุดตัวเลขก่อนความอึดอัดในสมองจะเหมือนหลุด พลั๊ว ออกไป ทันทีที่ความเชื่อมโยงบางอย่างปรากฎ กฤต หยิบปากกาเพื่อแบ่งตัวเลขออกเป็นชุดๆ

4| 7 | 9 | 11 | 12 | 3 |10 -[ราศี]

7| 6 | 4 |  5  |  3  | 9 | 1 ,2  -[ดวงดาว]

ตัวเลขชุดแรกที่ดูไร้แบบแผน เมื่อสังเกตุดีๆ ถ้าแบ่งด้วยเลข ฐาน 12 ซึ่งแทนราศีแต่ละอันจะแบ่งได้ลงตัวพอดี เช่นเดียวกันกับเลข ชุดที่ 2 ซึ่งใช้ฐาน 9 เพื่อระบุดวงดาวแต่ละดวงตามหลักโหราศาสตร์ไทย เพื่อนำทั้งสองอย่างมารวมกัน จะปรากฎตำแหน่งดวงดาวในภพต่างๆ หรือ องศาอย่างคร่าวๆของดาวบนฟากฟ้า

ชายหนุ่มดึงจอโน๊ตบุ๊คที่สามารถแยกเป็นแท็บเล็ตออกมาในทันที ก่อนจะใช้ปากกาวาดจานราศีจักรด้วยความเร่งรีบ เพื่อให้ทันสิ่งที่สมองกำลังประมวลผล

"ถ้าให้ตนุเป็น 4 ตามเลขตัวแรก มันก็จะเป็น....." กฤตพึมพำขณะขมวดคิ้วแน่น "เซลีน!" เขาเรียกเพื่อให้ Ai ตอบรับ

[ค่ะ! เจ้านาย]

"ลองหาสถานที่ที่ดาวอยู่ในตำแหน่งนี้ ตามเวลาบนไพ่นี่ให้ที"

[รับทราบค่ะ] เซลีน ประมวลผลเพียงไม่กี่วินาที......

[สถานที่ที่ตำแหน่งดาวไกล้เคียงที่สุด ช่วงเวลา 00.25 น. ของวันพรุ่งนี้ คือ....จังหวัดบุรีรัมย์ค่ะ]

สีหน้าแห่งความตึงเครียดยังไม่คลายออกไป ขณะไล่สายตาไปบนข้อมูลตรงหน้า พยายามนึกหาสิ่งที่สอดคล้องกันอย่างพิถีพิถัน รูปแบบที่ไม่ชัดเจนบางอย่างเริ่มปรากฏออกมา

[เสาร์ ในภพ ตนุ] [ศุกร์ ในภพ พันธุ] [พุทธ ในภพ อริ] [อังคาร ในภพ ศุภะ] [พฤหัส ในภพ มรณะ]

ดูเหมือนความหมายที่ดวงดาวพยายามจะบอกเขา มีเพียงสิ่งนี้

"หาสถานที่ในจังหวัดบุรีรัมย์ ด้วยคีย์เวิร์ดนี้ที" กฤตขมวดคิ้วแน่นกว่าเก่า กล่าวสั่ง เซลีน ทว่ารู้ลึกๆว่าทุกอย่างกำลังจะเฉลยออกมา  "แปลกแยก แตกต่าง ผิดที่ผิดทาง ถูกทอดทิ้ง" เขากล่าว

[รับทราบค่ะ] กระบวนการเดิมถูกทำซ้ำ [สถานที่ครบถ้วนตรงตามคีย์เวิร์ดดังกล่าวในจังหวัดบุรีรัมย์ มีแค่ที่นี่ค่ะ]

ภาพของกำแพงเมืองสูงตระหง่านที่ล้อมรอบด้วยคูน้ำกว้างซึ่งเคยสะท้อนแสงแดดระยิบระยับ ประตูบานใหญ่ที่ทำจากไม้เนื้อแข็งประดับด้วยลวดลายสลักเสลาอย่างวิจิตร เปิดเข้าไปสู่ อาคารเรือนยอดสูงสลับกับเจดีย์และวิหารที่งดงามเป็นแนวยาวสู่ ปราสาทราชวังผนังหินอ่อนที่ดูโดดเด่นเป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจและความมั่งคั่ง

หากแต่เพียงเมืองดังกล่าวมีขนาดเล็กกว่าที่มันควรจะเป็นตามสามัญสำนึก ความงดงามของกำแพงเมืองที่บัดนี้พังทลายถูกกัดกร่อนจนหลุดร่วงเป็นเศษซากที่กองอยู่ตามพื้นดิน  ประตูเมืองที่เคยยิ่งใหญ่ประดับด้วยเถาวัลย์ที่พาดผ่านอย่างหนาทึบ คูน้ำเต็มไปด้วยดอกบัวและต้นอ้อ ปราสาทราชวังที่เคยเป็นศูนย์กลาง ตอนนี้เหลือเพียงซากโครงสร้างที่ล่มสลาย

เสียงของเซลีนดังขึ้น!

[กรุงศรีอโยธยา จำลอง นี้อยู่ไกล้บริเวณเขื่อนลำนางรอง ถูกสร้างขึ้น เพื่อถ่ายทำภาพยนต์เรื่อง สมเด็จพระนเรศวร ก่อนจะถูกผลักให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวในเวลาต่อมา แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จจึงถูกทิ้งร้างในที่สุด จากการวิเคราะห์รูปแบบสถาปัตยกรรม และ ข้อมูลทั้งหมด จึงตรงกับ คีย์เวิร์ด ผิดที่ผิดทาง ถูกทอดทิ้ง แปลกแยก มากที่สุดค่ะ]

ความรู้สึกดีใจในชัยชนะ ไม่ได้มีแสดงออกมาบนใบหน้าอันนิ่งเรียบของชายหนุ่ม หากแต่คงเหลือไว้เพียงร่องรอยแห่งความกังวลผ่านคิ้วทั้งสองที่ยังไม่คลายออกจากกัน เหลือเวลาไม่มากในการตัดสินใจหาคำตอบ โดยก้าวเข้าไปในโลกที่เขาไม่รู้จัก หรือ ถอยกลับไปตั้งหลัก ซึ่งเป็นทางที่เขาควรจะให้น้ำหนักมากกว่า

ทำไม พวกนั้น เลือกที่จะส่งคำเชิญอย่างตรงไปตรงมา...... มันเสี่ยงมากเกินไป มีโอกาศมากที่เขาจะไม่ไป หรือ โผล่ไปที่นั่นพร้อมกับตำรวจ ยิ่งหากเป็นสถานที่แบบนั้นแล้วไม่ต้องเป็นคนฉลาดก็รู้ว่ามันแปลก นอกเสียจากว่าพวกนั้นมั่นใจว่าเขาจะไป อย่างน้อยการโคจรของดาวในดวงเขาก็บอกแบบนั้น วันนี้คือจุดเปลี่ยนในชีวิต ทีจะไม่มีวันหันหลังกลับได้

ความสนใจถูกดึงไปโดยเบอร์โทรศัพท์แปลกๆบนไพ่นั้นทันที เมื่อเค้าตระหนักว่าสิ่งที่เขารู้มันน้อยเกินไป ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อกดตัวเลขตามนั้น

[+78 225 7....]

กฤต ใจจดใจจ่อกับเสียงสัญญาณที่ดังผ่านหูฟังนานนับนาที จนสายถูกตัดไป ไม่มีสัญญาณตอบรับจากปลายสาย ชายหนุ่มยังคงทำได้เพียงนั่งครุ่นคิดและจินตนาการถึงความเป็นไปได้หากเขาไป และ ไม่ไป ตามคำเชิญดังกล่าว

ติ้ง\~!

เสียงข้อความเข้าดังก้องกังวาลขึ้นทันทีที่ การแจ้งเตือนแสดงขึ้น

[คุณได้รับ 1 วิดิโอ แบบตั้งเวลา]

แสงจอสะท้อนให้เห็นใบหน้าเคร่งเครียดของเขา มือขวากดเล่นวิดีโอที่ถูกส่งมาโดยไม่มีชื่อผู้ส่ง ปลายนิ้วของเขาสั่นเล็กน้อยด้วยความไม่แน่ใจ

วิดีโอเริ่มต้นด้วยภาพห้องที่มืดสนิท สายตาของกฤตพยายามเพ่งมองเพื่อจับรายละเอียดของห้องนั้น แสงสลัวเผยให้เห็นเงาจางๆ ของเฟอร์นิเจอร์บางชิ้นในห้อง แต่ยังไม่พอที่จะบอกได้ว่ามันคืออะไร เสียงแปลกๆ ดังขึ้นจากลำโพง เสียงทุ้มต่ำเหมือนผู้ชาย แต่ฟังผิดเพี้ยนไป เหมือนถูกดัดด้วยโปรแกรมอะไรบางอย่าง

"สวัสดีครับ คุณกฤตกวิน" เสียงนั้นพูดขึ้น กฤตสะดุ้งเล็กน้อย รู้สึกเหมือนเสียงนั้นก้องอยู่ในหูของเขา "ชอบเกมเล็กๆน้อยๆที่เราใส่ไปบนคำเชิญไหมครับ" เขาหัวเราะในลำคอ "คุณชอบมันเสมอ"

"คลิปนี้ถูกทำขึ้นเผื่อคุณยังลังเลที่จะตอบรับคำเชิญอันมีเกียรติของเรา" เสียงนั้นหยุดไปครู่หนึ่ง ราวกับให้เวลากฤตทำใจ ก่อนที่ภาพในวิดีโอจะขยับไป กล้องถูกหมุนช้าๆ และภาพที่ปรากฏทำให้หัวใจของกฤตหยุดเต้นไปชั่วขณะ

โต๊ะกลมสีเข้มถูกจัดไว้อย่างพิถีพิถัน  อาหารหรูเรียงรายเต็มโต๊ะ แสงเทียนเล็กๆ บนโต๊ะส่องประกายแสงจางๆ ในห้องที่มืดหม่น กล้องเลื่อนไปจับที่หญิงสาวคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ในชุดเดรสสีเข้ม แต่ใบหน้าของเธอกลับซีดเผือด เต็มไปด้วยความหวาดกลัวที่ฉายชัดออกมา

'หมอวรา!' กฤตรู้จักเธอเป็นอย่างดี

หญิงสาวยิ้มอ่อนๆ แต่รอยยิ้มของเธอมีแต่ความกังวลและความหวาดกลัว เธอหายใจลึกๆ ก่อนจะยกกระดาษแผ่นบางๆขึ้นอ่าน แล้วพูดขึ้น เสียงของเธอสั่นไหวเล็กน้อย "สวัสดีค่ะคุณกฤตกวิน ก่อนอื่นต้องขออภัยที่จำเป็นต้องใช้วิธีที่ดูเหมือนการบีบบังคับเช่นนี้"

หมอวราหยุดพูด ขณะหลับตาแน่นเพื่อรวบรวมสติ จังหวะเดียวกับที่เสียงกึกกักดังมาจากมุมหนึ่งของห้อง จนทำให้หญิงสาวสะดุ้งด้วยความสั่นกลัว เธออ่านต่อด้วยความจำยอม "คุณหมอวรา และ พี่ชายของคุณ ถูกดูแลอย่างดีโดยคนของเรา"

สายตาของกฤตโฟกัสไปที่โทรศัพท์มือถือ กุญแจรถ และ สร้อยที่มีผลึกอเมทิสต์ ซึ่งเขาซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดพี่ชาย เมื่อต้นปีที่ผ่านมา มันวางอยู่บนโต๊ะถัดไปจากหญิงสาว

"เรามิได้มีเจตนาทำร้าย ทั้งคุณและคนที่คุณรัก โปรดจงเชื่อใจ สิ่งที่เราต้องการมีเพียงคืนความจริงให้กับคุณ ความจริงที่ถูกปิดบัง โดยคนโกหกสองคนนี้ โปรดมาพบเราตามคำเชิญ อย่าพยายามแจ้งตำรวจ เพื่อความเป็นไปได้ด้วยดีของทุกฝ่าย"

เธอก้มหน้าลงชั่วครู่ พยายามหายใจลึกเพื่อกลืนก้อนสะอื้นที่จุกคอ แต่ไม่สำเร็จ น้ำตาหลั่งไหลออกมาอาบแก้ม บนใบหน้าแห่งความหวาดกลัวขณะหลบสายตาจากกล้อง

วิดีโอสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว ทิ้งกฤตไว้กับความคิดที่กำลังไหลทะลักในหัว เขารู้สึกถึงแรงกดดันที่ถาโถมเข้ามา หัวใจเขาเต้นแรงและมือของเขากำหมัดแน่น แม้เขาจะรู้ว่ามันอาจเป็นกับดัก แต่กฤตไม่สามารถละเลยสิ่งที่เห็นในวิดีโอได้อีกต่อไป สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือเคลื่อนไหวทุกอย่างอย่างมีสติที่สุด

___________________________________

ทันที่กล้องตัดไป หมอวรายังนั่งอยู่ที่เดิม ทว่าไม่มีแววของความหวาดกลัวหรือความสิ้นหวังที่กฤตเพิ่งเห็นเมื่อครู่นี้ เธอถอนหายใจยาวๆ ราวกับปลดปล่อยความเครียดที่เธอแสดงออกมาเมื่อครู่ แล้วค่อยๆ หยิบกระดาษผ้าเนื้อดีมาซับน้ำตาที่แก้มอย่างเบาๆ

"หวังว่าฉันจะแสดงได้ดีพอนะ" เธอพูดกับใครบางคนในความมืด ด้านหลังกล้อง

เมื่อซับน้ำตาจนหมดแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเย็นชาและเต็มไปด้วยความมั่นใจ มุมปากของเธอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะอันน่าขนลุก ก่อนจะเหลือบมองอาหารบนโต๊ะ

"เสียดายอาหารพวกนี้้จัง" เธอกล่าว

"คุณก็กินสิ พวกมันกินได้จริงๆนะ" เสียงทุ้มต่ำของชายหลังกล้องพูดหยอกหญิงสาว

"ลืมเหรอว่าฉันเป็นมัง อ่อ หรือเอาไปให้พี่ชายเขากินดีนะ" หญิงสาวหัวเราะออกมาอย่างพอใจแกมประชด ก่อนที่ชายหลังกล้องจะหัวเราะเบาๆตามมาติดๆ เสียงหัวเราะอย่างผู้ดีที่แฝงนัยยะสำคัญไว้มากมาย เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยเล่ห์แห่งความชั่วร้าย

"ถ้าเขายังกินได้?" .....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***