ปริศนาพีระมิด(ไม่ช่วย)

‘‘ฉันว่าเจ้านั่นดูอันตรายมาก’’พลอยพูด

‘‘ก็ว่างั้นแหละ พวกเราไม่ช่วยจะดีกว่า’’

‘‘จริงด้วยเธอเห็นเคียวนั่นไหม’’

เมย์ชี้ไปยังเคียวที่เป็นสีทองและมีอัญมณีติดไปบนเคียวหลายเม็ด

‘‘ถ้าเอาเคียวนั่นไปขายได้เงินหลายบาทเลยนะ’’

‘‘งั้นก็ได้พวกเราเอาเคียวนั่นไปกันเถอะ’’พลอยพูด

เมยเดินตรงไปหยิบเคียวนั้นออกมา

‘‘นี่พวกเธอช่วยข้าหน่อยสิ’’

‘‘ข้ารับรองเลยว่าข้าจะช่วยพวกเธอแน่นอน’’

‘‘ข้าไม่ผิดสัญญาอยู่แล้ว ข้าเป็นกษัตริย์นะ’’

‘‘ได้โปรด ช่วยข้าด้วยขอร้องล่ะ’’

‘‘ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่ ได้โปรด’’

‘‘ข้าจะนำทางพวกเจ้าไปสู่ทางออกได้อย่างแน่นอน’’

‘‘ให้โอกาสข้าได้ลองพิสูจน์ตัวเองเถอะนะ’’

‘‘ถ้าไม่มีข้า พวกเธอก็ออกไปไม่ได้’’

พอเมย์กับพลอยได้ยินคำขอร้องนั้น ก็ได้ครุ่นคิดไปพักหนึ่ง ว่าจะช่วยเขาดีไหมหรือไม่ช่วยดี เพราะถ้าช่วยอาจจะเกิดเรื่องอันตรายขึ้นได้ แต่ถ้าไม่ช่วยจะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ พวกเธอคิดเสร็จก็ได้พูดความกันว่า

‘‘พวกเราจะไม่มีทางช่วยเด็ดขาด!!’’

‘‘เพราะถ้าช่วยนายอาจจะหักหลังพวกเราก็ได้’’เมย์พูด

‘‘อีกอย่างพวกเราก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงไม่ได้มีเรี่ยวแรงอะไร’’

‘‘ถ้าเกิดนายคิดสู้ขึ้นมาพวกเราก็แย่สิ’’

‘‘ข้าไม่หักหลังพวกเธออยู่แล้ว’’

‘‘ข้าน่ะเป็นกษัตริย์นะ ข้าจะหักหลังทำไม?’’

‘‘เมย์พวกเราไปกันเถอะ อยู่ต่อก็มีแต่เสียเวลา’’

เมย์กับพลอยเดินออกไปจากฟาโรห์ พวกเธอเดินตรงไปยังพีระมิด แล้วได้พบกับบรรไดพวกเธอเดินขึ้นบรรไดไป แล้วก็ได้พบกับ กับดักมากมาย แต่ที่ไกลๆมีลูกแก้วสีเหลืองที่เงาและส่องแสงอยู่

‘‘พลอย ฉันว่าลูกแก้วนี้จะพาพวกเราออกไปได้แน่’’

‘‘งั้นพวกเราไปเอาลูกแก้วกันเลยดีไหม’’

‘‘ไปสิเมย์ ต้องเอาลูกแก้วนั้นให้ได้’’

‘‘แต่เอ๊ะ มันมีข้อความอะไรเขียนไว้’’

ด่านแรกที่ทั้งสองคนเจอคือ,,ห้ามเหยียบกับดัก,,โดยการเล่นนั้นก็คือจะมีจุดๆหนึ่งถูกฝังกับระเบิดไว้ ถ้าไปเหยียบกับดักระเบิดก็จะทำงานทันที

ทั้งสองคนพอได้อ่านกฎการเล่นที่อยูฝาผนังแล้วก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นมา เพราะถ้าพลาดก็คือตาย พวกเธอยังไม่อยากตายตอนนี้

‘‘พลอยนี่พวกเราควรไปจริงๆหรอ’’

‘‘ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่ไปพวกเราก็จะตายกันที่นี่’’

‘‘แต่ถ้าเราพลาดก็คือตายเลยนะ’’

‘‘มันจะดีจริงหรอหลอย......’’

ขณะที่เมย์กำลังพูดอยู่ พลอยก็ได้เดินไปยังด่านกับดักระเบิด เธอค่อยๆเดินอย่างระมัดระมังเหงื่อของเธอไหลออกมาอย่างมากเพราะถ้าพลาดก็คือตาย เธอค่อยๆไปไม่รีบจนมาถึงเส้นชัยของด่านแรก

‘‘เมย์เร็วๆเข้าสิ เดี๋ยวฉันจะบอกทาง’’

‘‘เธอต้องเดินตามที่ฉันบอกนะ’’

‘‘ก็ได้ฉันจะลองเชื่อใจเธอก็ได้’’เมย์ตะโกนออกมา

เมย์ค่อยๆเดินไปตามที่พลอยบอก ซ้าย ขวา หน้า เธอเดินจนมาถึงเส้นชัยของด่านแรก

‘‘เอาล่ะเมย์มาต่อด่านที่สองกันเถอะ’’

ด่านที่สองคือ,,การทรงตัว,, จะมีเชือกอันหนึ่งที่ผูกติดกับฝั่งตรงข้าม แล้วข้างล่างนั้นก็คือหนามจำนวนนับไม่ท่วมที่พร้อมจะแทงคนที่ตกลงไปเสมอ

‘‘พลอยเดี๋ยวฉันจะไปคนแรกเอง’’

เมย์เดินออกไป เธอเก่งเรื่องทรงตัวอย่างมากทำให้ด่านนี้เป็นอะไรที่สบายสำหรับเธออย่างมากเธอค่อยๆเดินไปจนมาถึงเส้นชัยของด่านที่สอง

‘‘พลอยตาเธอแล้วล่ะ’’

พลอยเธอนั้นไม่ได้เก่งเรื่องทรงตัวแม้แต่นิด เธอไปอย่างยากลำบาก แต่เธอมีความใจเย็นเธอเลยค่อยๆไปแต่ขณะที่กำลังถึงเส้นชัยนั้น เธอก็ได้พลัดตกจากเชือกไป แต่เมย์ได้ใช้มือของเธอคว้าตัวพลอยไว้ เพื่อไม่ให้เธอตกลงไป

‘‘ฉันไม่ให้เธอตกหรอกพลอย’’

‘‘เมย์ปล่อยฉันไปเถอะ ดีกว่าเราตายทั้งสองคนนะ’’

‘‘ไม่ฉันจะไม่ปล่อยเธอเด็ดขาด!!’’

‘‘เราเป็นเพื่อนกันนะ ฉันไม่มีทางเสียเธอไป’’

เมย์ใช้แรงทั้งหมดของเธอค่อยๆดึงพลอยขึ้นมา พอดึงขึ้นได้ระดับหนึ่งพลอยก็ใช้มือของเธอเกาะไว้แล้วพลอยก็ค่อยๆดันตัวของเธอขึ้นไป

‘‘ขอบคุณนะเมย์ ที่ไม่ทิ้งกัน’’

‘‘เป็นเพื่อนกันทั้งทีจะทิ้งกันได้ยังไงก่อน’’

‘‘พวกเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป’’พลอยพูด

ทั้งสองคนได้เกี่ยวก้อยสัญญากัน ว่าจะไม่ทิ้งกันถ้าฝ่ายใดลำบากก็จะไปช่วยทันที

‘‘พวกเราเหลืออีกแค่ 2ด่านเองทนๆไปหน่อยก็ได้แล้วล่ะ’’เมย์พูดขึ้นมา

‘‘ด่านนี้จะเป็นไรนะ ของ่ายๆหน่อยล่ะกัน’’

ด่านที่สามคือ,,ความเร็ว,,เมื่อสัมผัสพื้น พื้นจะค่อยๆแตกลงไปดังนั้นถ้าไม่อยากตายก็ต้องวิ่งอย่างรวดเร็วและสม่ำเสมอเพื่อไม่ให้ตัวเองตกลงไป

‘‘ด่านนี้พวกเราผ่านได้สบายเลย’’พลอยพูด

‘‘คงไม่รู้แล้วสินะ ว่าพวกเราเป็นนักวิ่งของโรงเรียน’’

‘‘ได้รับเหรียญทองด้วย’’เมย์พูด

‘‘เราจะเอาเส้นประมาณนี้นะ’’

ทั้งสองคนเตรียมตัววิ่งในเส้นที่ทั้งสองคนกำหนดไว้ ปลายเท้าหลังอยู่แนวเดียวกันกับส้นเท้าหน้า ปลายเท้าหน้าห่างจากเส้นเล็กน้อย ปลายเท้าหลังห่างจากเส้นเล็กน้อย

ทั้งสองคนได้วิ่งไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว พื้นที่สองคนนั้นเหยียบก็ค่อยๆแตกลงไป ทั้งสองคนวิ่งด้วยความเร็วที่คงจนมาถึงเส้นชัยของด่านที่สาม

‘‘แฮก แฮกหัวใจแทบระเบิด’’เมย์พูด

‘‘นึกว่าจะสบายที่ไหนได้ยากกว่าที่คิดช่ะอีก’’พลอยพูด

‘‘ในที่สุดก็มาถึงด่านสุดท้ายแล้วล่ะ’’เมย์พูด

‘‘แต่เอ๊ะภาษาอะไรเนี่ย อ่านไม่ออกเลย’’

‘‘ใช่ด้วยเมย์มันอ่านไม่ออกเลย’’

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังสับสนอยู่นั้นเคียวที่เมย์พกมาด้วยก็ได้ส่องแสงขึ้นมา แล้วตัวอักษรที่อยู่บนผนังนั้นก็ได้ถูกเคียวนั้นกลืนกินไป เมย์กับพลอยตกใจอย่างมาก พอเวลาผ่านไปได้สักครู่ เคียวก็ได้คลายอักษรที่กลืนไปออกมา เป็นภาษาที่สามารถอ่านได้

กฎของด่านสุดท้าย,,ไม่ต้องทำไร,,

‘‘มันจะง่ายไปไหมนะ’’พลอยพูด

‘‘แต่เอาเถอะพลอย แค่เดินไปหยิบลูกแก้วมาก็จบ’’

ทั้งสองคนเดินไปหยิบลูกแก้วมา แต่ไม่เกิดอะไรขึ้นมาเลย

‘‘มันเป็นเพราะอะไรนะ’’พลอยพูด

‘‘จริงด้วยหรือว่ามันจะต้องเอาไปกระทบกับเคียว’’เมย์พูด

เมย์หยิบเคียวที่พกมาด้วยมากระทบกับลูกแก้ว ทำให้ลูกแก้วเกิดปฏิกิริยาขึ้นมา ลูกแก้วส่องแสงสว่างเจิดจ้าไปทั่วบริเวณ

‘‘แสงสว่างมันจ้าขนาดนี้ โอ้ยปวดตา’’เมย์พูด

‘‘ใช่เอาไปติดในถ้ำเหมืองเหลือๆเลย’’พลอยพูด

‘‘นี่เรากลับมาที่เดิมแล้วใช่ไหม’’เมย์พูด

ทั้งสองคนมองไปรอบๆ ซึ่งก็คือสถานที่เดิมก่อนที่พวกเธอจะถูกวาร์ป ดูเหมือนว่าเวลาจะผ่านไปไม่นาน

ลูกในกำไรข้อมือของทั้งสองคนได้แตกออกไป1อันจากทั้งหมด18อัน

END

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***