1

สวัสดีผมชื่อ นริน ผมเป็นเด็กกรุงเทพที่เพิ่งย้ายมาเรียนต่างจังหวัด ตัวผมอายุ 16 ปี ผมย้ายมาตอน ม.4 พอดี หลาย ๆ อย่างมันใหม่สำหรับผมมากทั้งเรื่องภาษาถิ่น วัฒนธรรม หรือโรงเรียน วันแรกที่ผมไปที่นั้น . . .

" เอ็งมาใหม่ใช่ไหม !? " เด็กชายที่ดูท่าทางนักเลง ถามผมด้วยน้ำเสียงเหมือนโมโหใครมา

ผมเลยตอบไปว่า

" ครับ ผมมาจากกรุงเทพ "

" ข้าชื่อมิ่ง เอ็งชื่ออะไร ? " เด็กชายคนนั้นถามต่อ . .

" ผมชื่อนรินครับ " ผมตอบกลับ

" ตามข้ามาสิ นริน " มิ่งเอ่ยขึ้น

ผมไม่พูดอะไรแล้้วเดินตามมิ่งไปเงียบ ๆ

เพราะตัวผมเองก็ไม่ได้อยากมีปัญหากับใครอยู่แล้ว .

" ชั้นจะเป็นห้องเรียน ม. 4 นะ ว่าแต่นรินเอ็งอยู่ห้องไหน ? " มิ่งพูดถาม

" อืม ห้อง 1 ครับ " นรินเอ่ยตอบ

" คนที่นี่ไม่มีใครอยากอยู่ห้องหนึ่งหรอกนะเว้ย ! " มิ่งพูดขึ้น

ผมคิดในใจว่า เฮือกก ฉิบหายแล้วแน่เลย

มันเป็นห้องแบบไหนกันนะ หนูท่อเยอะหรอ ? สกปรกหรอ แต่มิ่งพูดหยุดความเพ้อฝันของผมไว้

" เด็กกรุงอย่างนายเชื่อเรื่องผีไหม ? "

......................

" 50 50 ละมั้งครับ "

" อืมเค วันนี้ไม่มีเรียนนริน เอ็งจำผิดวัน " มิ่งเอ่ยขึ้น

" เอ๊ะ ! แล้วนายมาทำอะไรหรอ !? "

" จริง ๆ แล้วข้าเป็นหลานผู้อำนวยการน่ะ มาหาท่านแล้วก็แวะมาช่วยงานโรงเรียน " มิ่งตอบ

" เฮ้อ ! ผมตกใจหมดเลยนะรู้ไหม ! " นรินเอ่ยตอบ

...----------------...

มิ่งเดินพาผมไปส่งที่หน้าบ้านแล้วผมก็เอายขึ้นว่า " ขอบคุณนะครับคุณมิ่ง "

" ข้ายินดี ข้าขอเรียกเอ็งว่ารินนะ " มิ่งเอ่ยตอบ

" ค..ครับ ตามประสงค์เลยครับ " ผมเอ่ยตอบพร้อมกับโบกมือให้มิ่ง

ผมเดินเข้าไปในบ้านแล้วตะโกนเรียก

" พ่อครับ แม่ครับ รินกลับมาแล้วครับ ! "

พ่อของผมลุกขึ้นและถามผมว่า

" นริน ไปโรงเรียนวันแรกเป็นไงบ้างลูก "

" ไปผิดวันครับ " ผมเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มแห้ง ๆ

......................

" วันนี้แม่เขาไม่อยู่นะ " พ่อเอ่ยบอก

ผมไม่พูดอะไรแล้วพ่อก็พูดต่อว่า

" ย้ายไปหอแล้วใช่ไหม " พ่อเอ่ยถาม

" ครับ ฝากลาคุณแม่ด้วยนะครับผมไปก่อนนะ " ผมเอ่ยขึ้นแล้วเดินออกไป

.

.

...****************...

" อ่าา ในที่สุดก็ได้พัก " ผมพูดขึ้น

" นรินเบาหน่อยสิ คิมจะอัดเพลงออดิชั่น "

รูมเมจผมเอ่ยขึ้น ใช่ครับเขาชื่อคิม เขาอยากเป็นไอดอลมากก เขามีเสียงร้องที่ไพเราะและเต้นเก่งมาก ดูอนาคตไกลมากเลยนะ !

" มึงแหละคิม เงียบเลยเว้ย กูใช้สมาธิ "

ส่วนคนนั้นรูมเมจผมอีกคนชื่อ แสงเหนือ

มันก็เป็นเด็กเรียนธรรมดานะแต่ที่ไม่ธรรมดาแม่งคือแฮ็กเกอร์ที่ตำรวจตามตัวอยู่ ถ้าผมบอกความลับมันผมได้เป็นเศรษฐีแน่

หยอกเล่นนะครับอิอิ แต่หลัก ๆ ไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นหรอก เรื่องที่ผมจะเล่าคือ เรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนของผมเองครับไม่ได้จะอวดเพื่อน จริง ๆ นะ

" สนไปล่าท้าผีเปล่าไอ้เด็กใหม่ "แสงเหนือ เอ่ยถาม

" กูไม่ไปนะเว้ย เผื่อแฟนคลับขุดอดีตกู"

คิมเอ่ยขึ้น

" จะดีหรอครับ ถ้าครูจับได้จะไม่ซวยกันหมดหรอ " ผมเอ่ยด้วยความลังเล

" ชีวิตต้องใช้ให้คุ้มสิครับคุณริน คุณคิม "

แสงเหนือ เอ่ยแนะนำ

......................

ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น

" ว่าไงไอ้มิ่ง " คิมเอ่ยขึ้น

ผมมองหน้าแสงเหนือและกระซิบว่า

" มิ่งอยู่ห้องพวกเราหรอ "

แต่มิ่งเอ่ยขัด " กูช่วยขนมมาฝากพวกมึงด้วยกินป่ะ กรอบ ๆ เลยเว้ย "

" กูไม่กินเดี๋ยวอ้วน " คิมเอ่ย

" แต่ขนมนี้ไม่อ้วนนะมึง " มิ่งเอ่ย

ผมมองไปที่ขนมและพบว่ามันคือ

..." อาหารหมา "...

อาหารหมานี้จะนิยมซื้อให้เพื่อนกันทุกภาคเลยใช่ไหม !? ผมเองก็เคยกินมันบ่อย ๆ เหมือนกันนะซึ่งรสชาติมันจะจืด ๆ อยู่นะผมเคยแย่งวินกิน อ๋อวินไม่ใช่หมานะเพื่อนเก่าผมเองที่ผมไปเป็นเบ๊ให้เขา 😭 พอ ๆ ไร้สาระ ตอน 1 มีแค่นี้ครับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***