1/3

ความเดิมตอนที่แล้ว* อร๊ายยยยยย!!" เสียงกรี๊ดร้องของแม่ที่รู้ว่าฉันโดนไล่ออก... "มะ...มึง มึงทำอะไรลงไป!!!" "ไม่รู้ค่ะ" น้ำเสียงของฉันเย็นชาขึ้น เย็นชาขึ้น "นี่มึงกล้าเย็นชากับกูหรอ!!!!" "อะ...อืม" ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องไปและล็อกประตู "กะ...กูแม่งสะ...สมควรตาย..." ฉันกลับมานั่งร้องไห้อีกครั้งหลังจากโดนด่าจากผู้เป็นแม่...

ฉันตื่นมาพร้อมตาที่บวมราวกับโดนผึ้งต่อย "เห้อ~ ตาบวมจนได้" ฉันนั่งถอดหายใจอย่างเหน็บเหนื่อย "ก๊อก ก๊อก ก๊อก" "ใครคะ!!" ฉันได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้องของฉัน "ปึ้ง!! มึงออกมาเดี๋ยวนี้!!" แม่ฉันจับแขนของฉันและลากออกมาจากห้อง... "มะ...แม่แม่จะทำไรหนูอีก!!" สุดคำพูดของฉันแม่ก็พาฉันลงมาจากชั้นสอง

"เอาตัวมันไปเลยค่ะ!!แล้วยกเงินมาให้ฉันด้วย!!" "หึ คุณนี่หน้าเงินใช้ได้เลยนะเนี่ย" "มะ...แม่แม่จะพอหนูไปไหน..." ฉันถามแม่ด้วยความหวาดกลัว

"ขายมึงไงอีโง่!!มึงจะไปไหนก็ไปแล้วต่อไปนี้กูไม่มีลูกชื่อนาเดียร์!!" สุดคำพูดของแม่ฉันถึงกับไปไม่เป็นเลย "เราไปกันเถอะ ไอหนู..." "ปะ...ปล่อยนะ" "อย่าขัดขืนจะดีกว่านะครับ" "เอาตัวมันไปเร็วๆค่ะฉันไม่อยากเห็นควายร้องไห้" "ก่อนไปหนูขอพูดอะไรนิดหน่อย" "คุณจำไว้เลยนะวันนี้คุณกระทำฉันอย่างหนักราวกับฉันไม่ใช่คนราวกับฉันเป็นสิ่งของฉันไม่ใช่สิ่งของ...ที่คุณจะยกให้คนอื่นไปง่ายๆฉันโกรธฉันแค้นฉันเกลียด...ในเมื่อคุณทำแบบนี้กับฉัน...ฉันของให้คุณโดนแบบที่คุณทำกับฉัน...โดนแบบนี้หลายเท่าสักวันนึงฉันจะเอาคืนคุณให้สาสมใจฉัน..." สุดคำพูดของฉันแต่อยู่ๆภาพก็ดับไป...

1ชั่วโมงต่อมา*

ฉันลืมตาขึ้นมาหลังจากที่สลบไปนาน "อ่าว ตื่นแล้วหรอ" "อะ...อืม" น้ำเสียงของฉันต่างจากทุกวันโดยสิ้นเชิงความเย็นชาความไร้หัวใจเข้าครอบงำฉัน "อ่าา เด็กผู้หญิงคนนี้หยิ่งใช้ได้" "คะ...คุณรับขะ...ขอเสนอเขาทำไม..." เสียงของฉันเริ่มสะอื้น "อ๋อ แม่หนูหรอเขาเป็นหนี้ฉันเขาเลยยกหนูให้ฉันเขาบอกฉันว่าจะทำอะไรหนูก็ได้" "ละ...แล้วคุณจะทำอะไรหนู..." "ฉันไม่ทำอะไรหรอกแค่อยากจะให้หนูปลอดภัยเพราะเห็นว่าน่าสงสารหรอกนะ..." "อะ...อ่อค่ะ" สุดคำพูดของเขาฉันก็จะลงจากรถแต่... "แต่หนูต้องอยู่ที่นี่ก่อนไม่งั้น...เขาจะตามไล่ล่าหนู..." "ใครคะ!? ใครจะตามไลล่าหนู!!" "เดี๋ยวหนูก็รู้เอง..."

"ไร้สาระหนูไม่เชื่ออะไรแบบนี้หรอก อย่ามาหลอกหนูเลยวัตถุประสงค์ของคุณอยากให้หนูอยู่ที่นี่หนูไม่อยากอยู่!!!" "หนูจะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่แต่หนูต้องอยู่ที่นี่ก่อน!!!" "อ่าาาา ได้..." ฉันตอบแบบไม่ถามใจตัวเองเลยว่าต่อจากนี้จะเป็นไงต่อไป...

ฉันนั่งหลบอยู่มุมห้องพร้อมกับใบหน้าที่ไร้อารมถ์สุดๆ "กินข้าวสักหน่อยสิ" "ไม่ค่ะ หนูไม่หิว" "กินสักหน่อยสิเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะ" "ไม่ค่ะ" "แล้วแต่เลย" ฉันปฏิเสธทุกอย่างที่เขาบอก ฉันไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วในหัวใจมันว่างเปล่าสมองมันโลงไปหมดชาไปทั้งหัวใจแล้ว....ในตอนนี้ฉันกลายเป็นคนละคนจากตอนแรกโดยสิ้นเชิง...ความน่ารักความสดใสในตัวของฉันหายไปหมดเลยฉันกลายเป็นคนที่เย็นชาสุดระแวงกับทุกอย่างและพร้อมจะทำร้ายคนอื่นทุกเมื่อ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***