1/2

ความเดิมตอนที่แล้ว* เสียงร้องไห้ของฉันเริ่มออกมา...ฉันร้องไห้จนหลับไป...พอรู้ตัวอีกทีก็เช้าซะแล้ว "แสงแดดยามเช้าชั่ง...น่าผูกเหลือเกิน" ความคิดของฉันเริ่มเปลี่ยนไป...

ฉันก้าวเดินเข้าไปในโรงเรียน....บรรยากาศในโรงเรียนเต็มไปด้วยความสดใสแต่...พอฉันเดินเข้าไปทีละก้าว ทีละก้าว... "อีเดียร์!!ทำไมมึงไม่มาโรงเรียนหลายวัน!!" ใช่แล้วฉันไม่ได้มาโรงเรียน2อาทิตย์แล้ว "อะ...เอ่อพอดีว่าฉันมีเรื่องนิดหน่อย" "มาให้กูตบสักทีดิ!!!" "ตุบ!!!" เสียงล้มของฉันกระทบลงพื้นอย่างรุนแรง "อะ...อะไรของเธอเนี่ย..." สายตาผู้คนในโรงเรียนเริ่มหันมามองฉันทีละคน ทีละคน จนฉันกลายเป็นจุดสนใจและบรรยากาศภายในโรงเรียนก็เปลี่ยนไป... "หึ สมน้ำหน้า" สุดคำพูดของเธอเธอก็เดินออกไปปล่อยให้ฉันล้มอยู่ตรงนี้อย่างน่าอับอาย ความรู้สึกของฉันเริ่มเปลี่ยนไปอีกครั้ง... "เห้ยมึงดูอีนั่นดิแม่งโครตน่าเกลียดอะ5555" เสียงผู้คนที่ดูถูกฉันด่าฉันดังลั่นโรงเรียน.... ฉันลุกขึ้นแล้วเริ่มเดินไปห้องเรียนทีละก้าว ทีละก้าว พอถึงห้องเรียนก็พบกับ.... "เธอออกไปเธอไม่ได้สิทธิ์เรียนอีกแล้ว!!" ใช่แล้วฉันโดนไล่ออกตั้งแต่นานแล้วแต่ไม่มีใครบอกเลย.... ฉันเดินออกไปจากโรงเรียน

"ทะ...ทำไมชีวิตกูมันถึงได้...รันทดแบบนี้..." น้ำตาของฉันเริ่มไหลรินทีละหยด ทีละหยด พร้อมความโกรธแค้นที่โดนกระทำจากคนที่เชื่อใจในอดีต

"นะ...นาเดียร์ทำไมเธอถึงมานั่งร้องไห้ตรงนี้หล่ะ" "มะ...ไม่มีอะไรหรอกฝุ่นแค่เข้าตาฉันเฉยๆ..." อยู่ๆก็มีคนเดินมาหาฉันจากด้านหลังซึ่งคนๆนั้นคือเพื่อนของฉันเอง เพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดอยู่ด้วยกันมาหลายปีมาก "ฉันไม่เชื่อเธอหรอกเธอโดนไล่ออกจากโรงเรียนซะขนาดนั้นโรงเรียนนั้นเธออยู่มา9ปีเลยนะเดียร์มีอะไรจะเล่าให้ฉันฟังมั้ย" "มีสิเยอะด้วย" สายตาของฉันเปลี่ยนไปรอยยิ้มที่ไม่เคยปรากฏแต่ตอนนี้กับกลายเป็นรอยยิ้มที่โรคจิตจนน่าขนลุก... "นะ...นาเดียร์เธอ..." เธอสั่นคลอนไปด้วยความกลัว... "อะไรหรอเธอเป็นอะไร" น้ำเสียงของฉันเปลี่ยนไปกลายเป็นคนเย็นชาขึ้น100% "ธะ...เธอเป็น..." I will hurt everyone who hurts my feelings..." "!!!" เธอวิ่งหายไปเพราะความกลัว... "เห้อ~ สุดท้ายก็มีแต่คนรังเกียจฉัน..." "ชังน่าโมโหจริงๆ" น้ำตาของฉันเริ่มไหลอีกครั้ง

"อร๊ายยยยยย!!" เสียงกรี๊ดร้องของแม่ที่รู้ว่าฉันโดนไล่ออก... "มะ...มึง มึงทำอะไรลงไป!!!" "ไม่รู้ค่ะ" น้ำเสียงของฉันเย็นชาขึ้น เย็นชาขึ้น "นี่มึงกล้าเย็นชากับกูหรอ!!!!" "อะ...อืม" ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องไปและล็อกประตู "กะ...กูแม่งสะ...สมควรตาย..." ฉันกลับมานั่งร้องไห้อีกครั้งหลังจากโดนด่าจากผู้เป็นแม่...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

1/1

บทต่อไป

1/3

