บทที่ 3 การตามหา

ผู้เขียนโดย ยืนกินปากการิมเล

Ep. 3

———————————————————————

้ขามาส่งผมแล้วเขาก็อยู่เป็นเพื่อน

ก๊อกๆ

"ขออนุญาตนะคะ"

สาวใช้เปิดประตูเข้ามา

"ขออนุญาตนะคะท่าน"

" ส่วนนายออกไปได้แล้ว"

"แหม่ไม่ต้องมองแรงขนาดนั้นก็ได้ จ้าจ้าไปแล้ว"

"เอาล่ะค่ะท่าน เรามาเปลี่ยนเสื้อกันเถอะค่ะ"

เธอพุ่งเข้ามาจับล็อคผมแล้วพวกเราก็เกิดสงครามขนาดย่อมขึ้นในห้อง

ที่ห้องโถง

————————————————————

คนใช้พาผมมาที่นี่แล้วไม่บอกxxอะไรเลยโอ้ย

ผมเดินเข้าไปแบบงง แล้วไอสายตาพวกนั้นมันอะไร

ทุกตนต่างมองมาที่เด็กหนุ่ม ด้วยความคิดต่างๆ ในทางที่ดีและไม่ดี

ผู้ชายผมบลอนด์คนนั้นยื่นอยู่ข้างเก้าอี้ตัวใหญ่เหมือนเขากำลังเรียกผมเลย พอรู้ตัวอีกทีผมก็นั่งบนเก้าอี้ตัวนั้นไปแล้ว

อะไรไม่รู้แต่จู่ๆ ชายคนนั้นมาคุกเข่าลงตรงหน้าผมแล้วตนอื่นๆ ก็ทำตาม

ไอเราก็ไม่รู้อะไรด้วยสิ จะโดนจับกินบ่น้อไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตามน้ำไป ใช่ๆตามน้ำ

"พวกเราให้คำมั่นสัญญาต่อท่านจอมมาร(ที่หายไป) จะคอยสั่งสอนเขาให้ดีจะเป็นองครักษ์ในตอนมีภัย จะเป็นครูผู้ให้การศึกษา จะเป็นคู่ต่อสู้ในยามฝึก จะเป็นสหายเคียงกาย ร่วมทุกข์ร่วมสุข จะดูแลและปกป้องเด็กคนนี้ให้ดีที่สุด เท่าที่พวกเราจะทำได้ "

คำสัญญาอนุมัติ เสียงอันศักดิ์สิทธิ์เป็นพยานให้

ไม่นานได้มีเสียงโต้แย้งดังขึ้น ทุกสายตาหันไปตามต้นเสียง

" โอ้!? ท่านซานตานแน่ใจแล้วหรือ...ว่าเด็กคนนี้คือผู้สืบทอดกัน!? " ปีศาจตนนึงได้ทัดท้วงขึ้น พร้อมมองไปยังเด็กหนุ่มผู้ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้จอมมาร

" บอกเหตุผลมาหน่อยสิ" ชายคนนั้นมองอย่างกับว่าจะฆ่าปีศาจตนนั้นแล้วสับให้ละเอียดเป็นหมูบด

"ก็แหม่ ปีศาจอย่างไรก็ต้องมีปีกมีเขาหรือหางอะไรก็ตามที่ต่างจากมนุษย์ แต่ดูเขาสิเป็นมนุษย์โดยแท้ไม่มีสิ่งใดอย่างที่กล่าวมาท่านไปได้เด็กคนนี้จาก"ซ่อง"ที่ใดหรือขอรับ"

เอ้าไอปากXนี้มันนาจับทำยำรวมมิตร

แต่ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้เอ่ยปาก เพียงเสี้ยววินาทีเมื่อเขารู้สึกตัวบริเวณโดยรอบนั้นหยุดนิ่งไปเหมือนกับเวลาหยุดเดินไป

" ลูกเอ๋ย " เสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยนได้เอ่ย เธอคนนั้นได้เดินเข้ามาอย่างสง่างาม เธอมีดวงตาสีน้ำเงินครามที่เหมือนมหาสมุทรที่ลึกซึ้ง มีผมสีขาวเงิน ชุดสีดำเงาที่เข้ากับผิวขาวของเธอผู้นั้น

"พวกเราขอฝากเจ้าพวกไม่ได้เรื่องพวกนี้ไวด้วยนะ"

"ถึงอย่างไรเดี๋ยวพ่อหนุ่มตรงนั้นจะอธิบายทุกอย่างเอง"

เธอเดินมาจุ๊บแหม่งผมด้วยแล้วทุกอย่างก็กลับมา

เสียงที่โต้แย้งกันไปมาในห้องโถง ดังระงมไปทั่วประสาท ไม่มีใครยอมใคร แบ่งแยกผู้ที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วยทั้งสองฝ่ายต่างไม่ยอมกัน

" หยุดได้แล้วนะครับ!" ผมเผลอตะโกนสะเสียงดังเลย

เสียงนั้นทำเอาประสาทโทรมๆ เกือบพังกันเลยนะแต่ดีไม่พัง

ทุกคนนิ่งเงียบ อย่างกับทุกอย่างทำตามคำพูดเมื่อกี๊

ไม่รู้แต่ตอนนี้ขอแอ็คเป็นชายหนุ่มม่านแท้สักครู่ ผมเดินออกมาจากห้องนั้นแบบแมนๆก่อนนะมาภูมิใจอยู่คนเดียวหน้าประตู

"เห็นไหมผมเคยเตือนเรื่องนี้แล้วนะครับ" ชายหนุ่มกล่าวก่อนเดินออกมา

"ซวยแล้วไงดันทำให้ท่านโกรธเสียด้าย"

"ความผิดเจ้าเลย"

"ข้าหรอ!!"