เเขกไม่ได้รับเชิญ&โหดร้าย

อ่า.. มึนหัวจังเมื่อคืนฉันหลับพร้อมกับหยินสินะ รูนค่อยๆยันตัวขึ้นนั่ง รู้สึกลางไม่ดีเลยเเฮะ เสียงเคาะประตูหยุดความคิดของรูน"ใครน่ะ"รูนพยายามนึกว่าวันนี้เชิญใครมาบ้านรึเปล่า

?:รูน รูนครับ

รูน:....

?:ผมหยางไง

เเอ๊ดด....

รูน:หยาง-

?:.....

พรึ่บ อยู่ๆก็มีผ้าโป๊ะยาสลบปะทะเข้ากับหน้าอย่างจัง!! รูนกลั้นหายใจเเล้วพยายามใช้มือดันออก เเต่เหมือนยิ่งใช้เเรงเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องการอากาศมากเท่านั้น ในที่สุดรูนก็ถีบคนคนนั้นจนกระเด็นไปนอกห้อง รูนรีบปิดประตูดังปั้ง!! เเล้วลงกลอนอย่างดี เเต่ก็ไม่มีเเรงเดินกลับไปที่เตียงซะเเล้ว

เวลาผ่านไป....

หยินตื่นขึ้นมาตกใจเมื่อไม่เห็นรูนนอนอยู่ข้างๆ หยินเดินหาทั่วบ้านเเล้วเดินไปหยุดอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน...

หยิน:พี่!! พี่เป็นไรรึเปล่า

รูน:หยิน... พาพี่ลุกหน่อย

หยิน:เดี๋ยวขี่หลังผมละกัน

รูน:อึก มีคนอ้างว่าเป็นหยางเเล้วหลอกให้พี่เปิดประตูให้น่ะ

หยิน:พี่ หยางอยู่ต่างประเทศนะ

รูน:งั้นคงเป็นบริษัทคู่เเข่งละมั้ง

หยิน:พี่จะปล่อยไปเฉยๆหรอ

รูน:....ไม่หรอก เรื่องที่บริษัทเดี๋ยวพี่จัดการเอง หยินไม่ต้องกังวลหรอก

หยิน:จะไม่ให้ผมกังวลได้ยังไง!! ถ้าเกิดพี่เป็นอะไรไปล่ะ..

รูน:...พี่

หยิน:ผมขอโทษที่ขึ้นเสียง

หยินวางรูนลงบนเตียงเเล้วทำเเผลให้ เเล้วก็เดินหายออกไป

อีกฝั่งนึง....

?:บอสครับ เป็นไปตามเเผน

บอสใหญ่:เเค่นี้เเหละ เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง

?:ครับบอส

รูนได้เเต่นอนคิดว่าบริษัทไหนกันนะที่ส่งคนมา ด้านหยินก็ดันไประบายความเครียดด้วยการไปผับซะงั้น....

ห้าวันถัดมา...

เเก๊ก.. เเอ๊ดดด... เสียงเปิดประตูเบาๆดังขึ้นเเต่เเล้วก็มีอีกเสียงนึงตามมา โครม!! หยินที่กำลังเมาหนักล้มดังโครมเเล้วเดินมาหารูนด้วยความเหนื่อยล้า...

หยิน:พี่...ครับ ผม..อึก.คิดถึงพี่นะ

รูน:หยินนายหายไปไหนมา รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงน่ะ

หยิน:ผมเเค่ไปผับเอง..อึก..เเล้วก็..ไปจัดการไอ้พวกที่มาทำร้ายพี่ด้วย!!

รูน:หยิน นายเป็นเเค่เด็กมหาลัยถ้าพวกมันหมายหัวนายด้วยอีกคนจะทำไง

หยิน:....พี่ ทำไมดื้อด้านจัง มีเรื่องก็ไม่ยอมให้ผมช่วยเเถมยังจะสืบคนเดียวอีก

รูน:พี่มีเหตุ-

หมับ ตอนนี้หยินเหมือนคนไม่ได้สติ กลิ่นเหล้าดีกรีเเรงฟุ้งเต็มไปหมด ชวนให้คนข้างๆเหมือนมีอาการเมาไปด้วย

รูน:หยิน ปล่อยพี่นะ!! ฮึก

หยิน:ไม่ปล่อย ผมจะขังพี่ไว้ไม่ให้ไปเจอใครอีก

ว่าเเล้วหยินก็หยิบโซ่ตรวนมาล็อกที่ข้อเท้ารูน รูนสามารถเดินได้เเค่ในบ้านเเต่โซ่ตรวนมันยาวไม่ถึงประตูหน้าบ้าน

รูน:หยิน เเกทำเเบบนี้กับพี่ได้ยังไง

หยิน:ตอนนี้พี่เหมือนนกน้อยในกรงท้องเเสนสวยเลย หึ

รูน:พี่เกลียดนาย ฮึก..

หยินอุ้มรูนไปที่เตียงเเล้ววางลง มองกี่ทีก็เหมือนหยินจะยังไม่ได้สติว่ากำลังทำอะไรอยู่

วันต่อมา...

ทุกอย่างเลวร้ายขึ้น เเม้จะกำจัดบริษัทคู่เเข่งได้เเล้ว เเต่ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม หยินขังรูนไว้ในบ้าน รูนทำตัวเย็นชากับหยินทุกครั้งที่เจอกัน เเต่หยินก็ไม่ได้สนใจเเละคอยมาปลอบอยู่บางครั้งเเต่ก็ไม่ยอมปลดโซ่ตรวนให้จนเวลาผ่านไปหลายปี...

ตอนนี้หยินเรียนจบมหาลัยเเล้ว..เพราะฉะนั้นตอนนี้หยินมีเวลาอยู่กับรูนเต็มที่ เเต่จะง้อรูนได้ไหมก็อีกเรื่อง

เเอ๊ด....

หยิน:กลับมาเเล้วครับ

รูน:.....

หยิน:เย็นชากับผมจังเลยนะ ที่รัก

รูน:ฉันไม่มีเเฟนเเบบนาย เเฟนฉันน่ะตายไปนานเเล้ว

หยิน:รุนเเรงจังเเฮะ เเต่ผมชอบนะ

หยินโยนหมวกปริญญาลงพื้นเเล้วขึ้นไปหารูนบนเตียง หยินกำบางอย่างที่อยู่ในมือ เเล้วจับที่โซ่ตรวนลูบไปมา

หยิน:ผมรู้ว่าพี่รักอิสระมากนะ

รูน:ในเมื่อรู้้เล้วทำไมยังพรากมันไปจากพี่ล่ะ

หยิน:ผมเเค่อยากเห็นพี่ทรมานไง ก็พี่มันน่าเเกล้งจนอยากขังไว้ไม่ให้ใครเห็นเลย

รูน:พี่ก็มีเเค่นายคนเดียวยังไม่พอใจอีกหรอ!!