บทที่2 การเข้าปะทะ

หลังจากที่แรชและแคลได้ยินเสียงแสนคุ้นเคยกล่าวว่า "มาหลับข้างหลังข้าเร็วแรชอคล!" พวกเขารีบหันไปมองและคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเขาคือเดียลูกสาวของผู้วิเศษราเคียนั้นทำให้เคร่าตกใจและรีบหยิบมีดขึ้นมาพร้อมกับกล่าวว่า "หากเจ้ายังขยับเข้ามาละก็นั้นจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เจ้าได้ทำ" เดียยิ้มและก็หัวเราะเบาๆพร้อมกับหยิบศิลาขึ้นมาและก็ร่ายคาถาสายฟ้าแต่ยังไม่ทันได้ปล่อยสายฟ้าออกไปแรชรีบวิ่งไปที่ไข่และบังมันไว้เดียรีบกล่าวให้แรชกลับมาอยู่ข้างหลังตนแต่แรชก็ไม่ยอมแบะอุ้มไข่ขึ้นมาเคร่าเห็นก็รีบพาแรชวิ่งหนีไปทางด้านหลังเดียที่กำลังร่ายเวทมนต์อยู่ก็กล่าวกับแคลว่า "ไม่ต้องห่วงข้าร่ายไม่โดนแรชแน่นอน" แต่แคลก็เอาโซ่ที่ห้อยอยู่บนเพดานมาใส่ที่ข้อมือของเดียและแย่งศิลามาพร้อมกับรีบวิ่งตามแรชและเคร่าไป "เคร่าและแรชหยุดรอแคลที่ตรงท่อลับแรชกล่าวว่า "ไข่ของมังกรนี้ยังมีชีวิตอยู่ข้าไม่อาจปล่อยให้มันอยู่ที่นี่ได้พวกเราต้องพามันกลับไปหาราชินีมังกร" เคร่าเห็นด้วยแต่ทันใดนั้นสายรัดข้อมือของเคร่าก็ขาดไปเส้นนึงนั้นทำให้เคร่ารู้ได้ว่าราชากริชได้สิ้นลมไปแล้วเธอหยุดนิ่งไปด้วยความสับสนว่าเธอกำลังทำอะไรกันแน่ในทีแรกก็มาเพื่อฆ่าราชากริชและบุตรของเขาแรชแต่อยู่ๆก็เจอกับไข่ที่สูญหายของราชินีมังกรแต่พวกเขาก็ไม่มีเวลาให้หยุดพักนานนักเมื่อคนที่แอบตามพวกเขามาได้มาถึงนั้นก็คือเรนพี่ชายของเดียเขาชักดาบออกมาและถามคำถามเดียวเลยว่า "เหตุใดพวกเจ้าชายถึงมาอยู่กับเอลฟ์นักลอบสังหารได้" แคลที่รู้ถึงฝีมือของเรนก็กล่าวเตือนเคร่าว่า "เอลฟ์หากเจ้าจะปะทะกับเรนละก็เราจะไม่มีเวลาหนี" เคร่ารีบพาแรชขี่หลังและพาวิ่งหนีไปก่อนเหบือให้แคลยืนรับชะตากรรมอยู่ที่ตรงนั้นกับเรนแคลตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวเพราะเรนที่ฝึกเขามาเป็นคนสนุกสนานและยิ้มแย้มแต่ตอนนี้เขาทำหน้าตาโกรธแค้นและไร้อารมอย่างมากแคลชักดาบออกมาและกล่าวนำว่า "ที่เจ้ากำลังทำมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด!" เรนพุ่งเข้าหาแคลและก็ใช้แรงที่เยอะกว่าดึงตัวแคลขึ้นและกล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธว่า "เข้าใจผิดรึเจ้าฉบาดดว่าข้าเสมอแคลงั้นก็ช่วยบอกข้าหน่อยว่าข้าเข้าใจอะไรผิด!" พร้อมกับโยนแคลใส่กำแพงแคลที่ไร้ซึ่งหนทางก็หยิบศิลาของเดียขึ้นมาและนึกถึงเรื่องหนังสือที่เคยอ่านเมื่อนานมาแล้วเรื่องเหตุใดมนุษย์ถึงใช้เวทมนต์ไม่ได้แต่ตอนนี้นะที่แห่งนี้เขาได้ทำในสิ่งที่มีเพียงผู้ที่เกิดมาพร้อมกับพรจากเพเท่านั้นที่ทำได้เข้าวาดอักษรรูนในอากาศและก็ใช้คาถาลมออกมาเรนที่ได้เห็นก็ตกใจแต่ก็ไม่พ้นแรงลมที่รุนแรงมากพอจะทำให้เขาต้องใช้ดาบปักที่พื้นเพื่อพยุงให้ไม่ลอยไปกับลมเรนยิ้มแบ้วกล่าวด้วยน้ำเสียงชมเชยว่า "ข้าว่าแล้วว่าเจ้าไม่เหมาะกับฟันดาบ" แคลที่หมดแรงจากการใช้เวทมนต์ครั้งแรกก็พยายามจะลุกขึ้นยืนเพื่อหนีแต่ตอนนี้เรนที่เดินเข้ามาใกล้ก็กำลังจะใช้โซ่มัดตัวเขาแต่ในทันใดนั้นเคร่าก็โผล่มาและก็ทุบไปที่หลังคอของเรนและก็พยุงแคลขึ้นและพาเดินไปหาแรชที่รออยู่ในป่า

....โปรดติดตามตอนต่อไป....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***