เรื่องราวของเชชิเรีย

ตระกูลคาสลาน่า

'เดี๋ยวๆภรรยางั้นหรอเด็กคนนี้ใคร กล้าดียังไงมาจุ๊บเคียน่าแม้แต่ฉันยังไม่เคยทำเลยนะ' คาเลนคิดในใจแฝงไปด้วยความอิจฉา

'อือ เด็กคนนี้เป็นใครนะไม่เคยเห็นหน้าเลย หลังจากดูความทรงจำเคียน่าเสร็จค่อยให้คนไปสืบแล้วกัน' เทเรช่า

'อิจฉาอ่ะ อยากจุ้บบ้าง' เบียงก้า

'อยากจุ้บเคียน่าน้อยบ้างจัง แต่เด็กคนนี้เป็นใครกันนะ อยู่ๆก็ปรากฏตัวแถมบรรยากาศยังดูลึกลับอีก แต่อิจฉาจัง' ฮิเมโกะ

(เผยความในใจออกมาหมดเลยนะ พวกหล่อน)

"เหอะ สุดท้ายก็แค่เด็กใจแตก ไม่ทันไรก็ตามคนแปลกหน้าไปซะแล้ว" เชชิเรีย

'หวังว่าจะไม่เป็นแบบแม่เธอนะเคียน่า แล้วก็ขอโทษนะที่ทำให้เธอเจ็บปวด ฉันมันเป็นน้าสาวที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ' เชชิเรียหวนคิดถึงเรื่องราวเมื่อก่อนตอนเธอยังเด็ก

หลายปีก่อน

สวัสดีค่ะ หนูชื่อเชชิเรียอายุ 5 ขวบ หนูมีพี่สาวฝาแฝดอยู่คนนึงชื่อโรซาเลีย เธอเป็นคนที่เก่งมาก เก่งกว่าหนูทุกอย่าง แต่หนูก็ไม่ได้อิจฉาเธอนะ หนูรู้สึกภูมิใจที่มีเธอเป็นพี่สาวมากๆเลย เธอเป็นความหวังของตระกูลพวกผู้ใหญ่เลยต้องสอนอย่างเข้มงวด ทำให้เธอไม่มีเวลามาเล่นกับหนูเลยอ่ะ เชอะ แต่หนูก็รักพี่สาวนะ ฮิๆๆ พี่สาวทั้งตามใจแล้วก็ดูแลหนู แม้จะไม่มีเวลาให้ก็ตาม หนูรักพี่สาวคนนี้มากๆ หนูถูกสั่งสอนมาว่า ให้รักษาภาพลักษณ์ของตระกูลดังซีวิต อย่าทำให้ตระกูลเสื่อมเสียชื่อเสียงเด็ดขาด ตระกูลเราต้องแข็งแกร่งเท่านั้น หนูถูกฝึกสอนให้ต่อสู้ บริหารแล้วก็การใช้พลัง มันเหนื่อยมากเลยล่ะจนบางครั้งหนูก็โดดเรียน แต่ก็ถูกจับได้ตลอดเลย หลังจากที่โดนจับได้หนูโดนลงโทษให้คัดลอกหนังสือระเบียบวินัยตั้ง 10 รอบแหนะ

หลายปีผ่านไป

ตอนนี้หนูอายุ 8 ขวบแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเราเริ่มห่างเหินมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะพี่ต้องเรียนเรื่องการเป็นผู้นำตระกูลจนไม่มีเวลา บางครั้งหนูก็แอบเห็นพี่ไปร้องไห้คนเดียว หนูเห็นอย่างนั้นก็คิดว่าพี่โดนแย่งขนมไปเลยไปขโมยขนมในห้องครัวมาให้

"พี่ลิเลียๆ ร้องไห้เพราะโดนแย่งขนมหรอหนูไปขโมยขนมในห้องครัวมาให้ ไม่ร้องนะๆ" หนูกล่าวออกไปด้วยคำพูดที่ไร้เดียงสา

"ฮิๆ ขอบคุณจ้ะน้องสาวที่น่ารักของพี่" พี่โรสชาเลียยิ้มแล้วนำมือมาลูบหัวหนูอย่างอ่อนโยน มันอบอุ่นมากเลยล่ะ หนูรักพี่โรซาเลียที่สุดเลย

แต่แล้ววันหนึ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหนูได้ยินมาว่าพี่โรซาเลียหนีไปกับผู้ชายไร้พลังคนนึง ทำให้ชื่อเสียงของตระกูลด่างพร้อย ตระกูลต้องใช้ทรัพยากรเป็นอย่างมากเพื่อปกปิดเรื่องนี้ หลังจากนั้นทุกคนในตระกูลก็เริ่มหันมากดดันหนู เริ่มสั่งสอนอย่างเข้มงวดมากขึ้น จากเมื่อก่อนที่เวลาหนูทำอะไรผิดแค่ต้องคัดลอกหนังสือกฎระเบียบของตระกูลเท่านั้น แต่ตอนนี้พวกเขากลับตีหนูเพื่อให้จำ มันเจ็บมาก ต่อให้หนูร้องไห้เท่าไหร่ก็ไม่หยุดตีหนู พวกเขาคอยบอกหนูเสมอว่า อย่าเป็นเหมือนพี่เธอนะ พวกไร้พลังน่ะมันคือขยะอย่าเข้าไปใกล้พวกมัน ทำไมเธอทำไม่ได้แบบพี่เธอบ้าง เธอนี่มันไร้ความสามารถจริงๆ หนูกลัวจัง พวกเขาทั้งด่าทอและตีหนูด้วยไม้ ช้ำๆ ไม่มีใครรักหนูเลย พี่ก็ไม่รักหนู หนูเกลียดพี่ เวลาผ่านไปจากความรักที่มีต่อพี่ก็แปลเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง

เพี๊ยะ!

"ทำไมแกมันไร้ความสามารถ ไม่เหมือนพี่แกเลย ทำไมฉันต้องคลอดคนที่ไร้ความสามารถแบบแกออกมาด้วย ทำไมแค่นี้ก็ทำไม่ได้"

"หนูขอโทษ หนูจะพยายามมากกว่านี้" คุณแม่ที่เคยยิ้มให้หนู ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้วรอยยิ้มนั้นเธอตบหน้าหนู มันเจ็บมาก ทำไมคุณแม่ต้องตีหนูด้วย เธอบอกว่าหนูคือความผิดพลาดที่สุดในชีวิตเธอ ทำไมหนูต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย หนูได้แต่นอนร้องไห้คนเดียวทุกวัน ไม่มีใครเป็นห่วงหนูเลย หนูเหงาจัง ถ้าหนูเก่งกว่าพี่คุณแม่จะหันมารักหนูไหมนะ ทำไมพี่ต้องหนีไปด้วย หนูเกลียดพี่ พี่ไม่รักหนู ไอ้ขยะนั่นมันดีกว่าหนูยังไงทำไมพี่ถึงไปอยู่กับมัน พี่ไม่รักหนูแล้วหรอ ตั้งแต่พี่ไม่อยู่ก้ไม่มีใครเล่นกับหนูเลย คุณแม่ก็เอาแต่ตบตีหนู มันเจ็บไปหมดเลย ทุกคนน่ากลัวมาก 

วันเวลาผ่านไปจนฉันอายุ 15 ตระกูลก็ได้ให้ฉันแต่งงานกับคนๆนึงเพื่อตระกูล เขาชื่อชิกฟริดเขาเป็นคนที่อ่อนแอไม่สู้คน ทำให้ควบคุมได้ง่าย พวกเราแต่งงานกันหลังจากนั้น 1 ปีก็ได้มีลูกชายคนนึง ฉันตั้งชื่อเขาว่า เควิน เข้ามีใบหน้าคล้ายกับชิกฟริด สีผมเหมือนฉัน หลังจากที่ฉันให้กำเนิดรูปคนแรกออกมา 1 ปี ฉันก็ได้ท้องลูกคนที่ 2 ชื่อของเธอคือคาเลนหน้าตาและสีผมของเธอเหมือนฉันมาก หลังจากคลอดคาเลนออกมาได้ 1 ปีก็ท้องอีกแล้วชื่อชีรีน เธอมีผมสีม่วงและใบหน้าที่น่ารัก หลังจากคลอดเธอออกมาได้ 1 เดือน ชิกฟริดเมาจนทำให้ฉันท้องดูรันดัล/เบียงก้า

หลังจากที่ฉันอายุ 24 ปี พี่สาวฝาแฝดพี่ไม่ได้เจอกันนานของฉันก็อุ้มเด็กแรกเกิดคนนึงมาฝากให้ฉันเลี้ยงดู ตอนแรกที่ฉันเห็นเธอก็ได้มีคำถามขึ้นมาในหัวเต็มไปหมดว่า เธอกลับมาทำไม 

ฉันมองเธอด้วยความเกลียดชัง เธอกล่าวขอโทษฉัน และถามฉันด้วยความห่วงใย ที่ฉันไม่ต้องการ

"ขอโทษนะ ที่วันนั้นพี่หนีออกมา"

"เธอเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม"

"ลำบากหรือเปล่า หลับสบายไหม"

ฉันไม่ตอบคำถามเธอเอาแต่นิ่งเงียบ ฉันเกลียดเธอ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอเลยสักนิด

"เธอคงเกลียดพี่แล้วสินะ พี่ขอโทษนะ" เธอก้มหัวขอโทษฉันน้ำเสียงเต็มไปด้วยความสำนึกผิด

ฉันหันหน้าไปทางอื่นเพื่อแสดงออกว่าฉันไม่รับคำขอโทษ เหมือนเธอจะรู้เธอมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ฉันแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นแต่ไม่รู้สึกอะไร ก่อนที่ฉันจะนอนฉันมักจะบอกตัวเองว่าฉันเกลียดเธอ แต่พอได้เห็นสีหน้าที่แสนจะเจ็บปวดของเธอแล้วฉันอยากเข้าไปกอด แต่ฉันก็บังคับร่างกายของตัวเองเอาไว้ เธอที่เห็นว่าฉันมองเธอนิ่งๆเธอก็ได้ยิ้มออกมาแล้วยื่นเด็กในมือมาให้ฉัน

"ช่วยเลี้ยงดูเด็กคนนี้หน่อยนะ พี่มีเหตุผลจำเป็นบางอย่างที่ไม่สามารถเลี้ยงดูเด็กคนนี้ได้ พี่ขอโทษที่สร้างปัญหาให้เธออีกแล้ว" เธอกล่าวแล้วเดินจากไปให้ทิ้งฉันยืนมองแผ่นหลังเธอที่ค่อยๆเดินจากไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน

ฉันก้มลงมองเด็กในอ้อมแขน เธอน่ารักและหน้าตาเหมือนฉันมากเพราะเราคือแฝดกันหรือเปล่านะ ฉันตัดสินใจจะเลี้ยงเธอเอาไว้ ตอนแรกฉันตั้งใจจะเลี้ยงเธอไว้เฉยๆแต่ยิ่งฉันเลี้ยงเด็กคนนี้นานมากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งรู้สึกตกหลุมรักเด็กคนนี้มากขึ้น เธอน่ารักเธอไร้เดียงสา ฉันเลี้ยงเธอเหมือนลูกในไส้ วันเวลาผ่านไปจนเธออายุ 6 ขวบก็ถึงเวลาปลุกพลังของเธอฉันได้แต่ภาวนาขอให้เธอมีพลัง เหมือนโชคชะตาเล่นตลก เธอไร้พลัง คำสั่งสอนของคนในตระกูลมาในหัวฉัน คอยหลอกหลอนฉันเสมอเมื่อฉันเห็นเธอ ฉันทำเป็นไม่สนใจเธอ ฉันอดไม่ได้ที่จะมองเธอด้วยสายตารังเกียจเพราะเธอเป็นลูกของคนที่พรากความสุขไปจากฉัน 

"อ่า วันนี้ก็ส่งมือสังหารมาอีกแล้ว" ฉันยืนอยู่ท่ามกลางศพของมือสังหารมากมาย เพียงเพราะเคียน่าไม่มีพลังพวกคนในตระกูลจึงส่งมือสังหารมาลอบฆ่าเคียน่า ฉันคอยกำจัดมือสังหารที่พวกเขาส่งมาเสมอ ทำไมฉันต้องปกป้องเธอด้วยนะ คำถามนี้อยู่ในหัวฉันเสมอ

จนวันหนึ่งเธออายุ 8 ขวบ เธอเดินมาบอกฉันว่าเธออยากเป็นฮีโร่ ฉันได้ยินแบบนั้นก็ตกใจมากฉันพูดทำลายความคิดเธอไปเพราะไม่อยากให้เธอไปเสี่ยงอันตราย แล้วเธอก็เดินออกจากบ้านไปเวลาผ่านไปจนตกเย็น ฉันเผลอมองออกไปนอกหน้าต่างเสมอ เมื่อไหร่เธอจะกลับมา แต่แล้วก็มีสายโทรศัพท์สายหนึ่งโทรมา หลังจากที่ฉันรับสายนั้นฉันก็รีบวิ่งออกไปจากคฤหาสน์ทันทีฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคาเลนตามฉันมา เพราะฉันวิ่งมาจนถึงซอยแห่งหนึ่ง สิ่งแรกที่ฉันเขียนคือเคียน่าโดนตัดแขน ฉันรู้สึกโกรธพวกเขามาก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะคนในตระกูลไม่สนใจคนที่ไม่มีพลัง ถ้าฉันทำอะไรชายชราฉันจะไม่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลอย่างแน่นอน แล้วเคียน่าก็จะยิ่งตกอยู่ในอันตรายมากขึ้น ฉันจำใจต้องก้มหัวขอโทษชายชราทันที หลังจากที่จัดการเสร็จแล้วฉันก็ตบเคียน่า ใบหน้าเวลาเธอมองฉันทำเอาฉันแทบใจสลาย แต่ตระกูลจับตามองฉันอยู่ฉันไม่สามารถให้ความรักเธอได้ ฉันตบเธอเพราะไม่อยากให้เธอมีความคิดที่จะเป็นฮีโร่อีกแล้ว ต่อให้เธอเกลียดฉัน ฉันก็ยอม ฉันรู้ว่าเธอไม่มีทางลักพาตัวใครหรอกเธอเป็นเด็กดีเธอไร้เดียงสาเธอไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่นอน

หลังจากที่ฉันด่าทอเธอไม่นานเธอก็สลบไป ฉันอยากพุ่งไปรับตัวเธอแต่ไม่สามารถทำได้ เพราะเขาจับตามองฉันทุกฝีก้าว ฉันจำใจก้าวเดินออกไปโดยไม่หันมามองเคียน่า มันเจ็บปวดจัง ทำไมเคียน่าต้องเกิดมาไม่มีพลัง ฉันเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้ ฉันเกลียดตัวเองที่เป็นได้แค่เครื่องมือของคนพวกนั้น ฉันมันน่าสมเพชรจริงๆ

หลังจากที่เคียน่าเข้าโรงพยาบาล หมอและพยาบาลไม่รักษาเคียน่าหลังจากที่รู้ว่าเธอไม่มีพลัง ฉันโทรไปข่มขู่เขานิดหน่อยจนเขายอมรักษาแม้จะรักษาแบบไม่เต็มใจก็ตาม แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้มันเกินขอบเขตที่ฉันจะทำได้แล้ว

หลังจากที่เคียน่าออกจากโรงพยาบาลฉันก็สั่งกักบริเวณเธอทันที ฉันไม่อยากให้เธอออกจากห้องเลย ฉันกลัวว่าเธอจะโดนทำร้ายอีก ฉันขังเธอมานานกว่า 3 ปี ฉันมันแย่ ทำไมฉันถึงไม่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้กัน ฉันตัดสินใจปล่อยเธอออกมา แต่นั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดที่สุดของฉัน ฉันไม่น่าเลย

ฉันได้รับข่าวว่าเคียน่าจะลักพาตัวอีกแล้ว ข่าวนี้มันดังไปถึงหูของตระกูล เคียน่าอันตรายแน่ขอบคุณนะครับคุณหวงแหนชื่อเสียงมากกว่าสิ่งใด ฉันตบเธออีกแล้ว ฉันทำร้ายเธออีกแล้ว ฉันมันแย่ ฉันมันไร้ค่ายิ่งกว่าขยะ ฉันไล่เธอออกจากตระกูล โดยไม่ให้อะไรเธอเลย ฉันมองแผ่นหลังเล็กๆของเธอที่ค่อยๆเดินจากไปเหมือนกับวันนั้นเมื่อ 11 ปีก่อนที่พี่เดินจากไป ฉันแอบส่งคนที่ไว้ใจมากที่สุดคอยตามดูเธอ พอเขากลับมารายงานฉันก็ทำเอาฉันแทบจะเป็นลมฉันสืบข้อมูลของเด็กคนนั้นจนได้รู้ว่าเธอเป็นลูกของตระกูลโบราณตระกูลนี้สามารถมีภรรยาได้แค่คนเดียวพวกเขาจะดูแลภรรยาของพวกเขาดั่งชีวิต

ฉันรู้สึกใจหายที่เคียน่าไปเป็นภรรยาใครแล้ว แต่ก็รู้สึกดีใจที่มีคนรักและสามารถปกป้องตัวของเคียน่าได้ อ่าา ฉันอยากไปแสดงความยินดีกับเธอจัง แต่ฉันคงไม่มีสิทธิ์นั้นแล้วล่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***