อ่อนโยน

ตระกูลคาสลาน่า

เบียงก้า,ฮิเมโกะ,เทเรช่า จองมองไปที่หน้าจอทีวีอย่างอึดอัดและไม่รู้จะพูดอะไรดี

"แม่คะ นี้มัน.." คาเรน

"ยังไงมันก็ผ่านไปตั้ง 10 ปีแล้วไม่ต้องไปสนใจหรอก ที่มันออกมาเป็นแบบนี้เพราะนังเด็กนั่นไม่มีพลังปกป้องตัวเองเองนิ" เชชิเรียยังคงพูดยังไม่ใส่ใจ

"แต่นี่มัน--" คาเรนพยายามจะพูดบางอย่างออกมาแต่ก็โดนใครสักคนพูดขัดชะก่อน

"มันก็จริงอย่างที่แม่เขาพูดนะคาเรน อย่าลืมสิว่าตระกูลของเราเป็นยังไง ถ้าแค่นี้ยังปกป้องตัวเองไม่ได้ก็นับว่าเป็นขยะแล้ว" ชิกฟริกพูดด้วยน้ำเสียงต่ำเล็กน้อยเพื่อกดดันคาเรน

"ค่ะ" คาเรนก้มหน้าแม้ในใจจะไม่เห็นด้วยสักเเค่ไหนก็ตาม

คอนโดของเมย์

"โอ้ว เคียน่าจังมีแขนข้างเดียวเพราะแบบนี้เองหรอเนี่ยทำไมไม่ยอมบอกฉันเลย แถมยังอุ้มกับกอดเด็กคนนั้นอีกคงต้องลงโทษสักหน่อยแล้ว" เมย์กล่าวด้วยใบหน้าที่แสนจะน่ากลัว เธอไม่ชอบให้คนของเธอไปแตะต้องคนอื่นเลยสักนิดไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม

คฤหาสน์โบรเนีย(ไม่รู้นามสกุลโบรเนียอ่ะเอาแบบนี้ไปก่อนนะ)

"ฮ่าๆๆๆๆ ยัยเคียน่าถูกตัดแขนด้วยเหตุผลโง่ๆแบบนี้เนี่ยนะ สมน้ำหน้า ต้องโทษโชคชะตาของเธอแล้วล่ะที่ทำให้เธอเกิดมาไร้พลัง" โบรเนียพูดออกมาอย่างสะใจ

.

.

โรงพยาบาล

"อาการของเคียน่าเป็นยังไงบ้างคะ" คาเรนที่เห็นว่าหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้วก็กล่าวถามหมอทันที

"ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ" หมอหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

"แล้วแขนของน้อ..เอ่อเคียน่าล่ะคะ"

"เธอคงต้องใช้ชีวิตแบบแขนข้างเดียวหลังจากนี้ครับ"

"แต่หมอคะ สามารถต่อแขนได้ไม่ใช่หรอคะเราสามารถจ่ายเงินเท่าไหร่ก็ได้"

"เธอพูดเรื่องอะไรครับ เธอก็น่าจะรู้ว่าไม่มีใครเต็มใจที่จะรักษาเด็กที่ไม่มีพลังหรอกครับต่อให้มีเงินมากเท่าไหร่ก็ไม่มีทางทีใครจะยอมต่อแขนให้หรอกครับ" หมอพูดอย่างไม่ใส่ใจ

"ค่ะ" คาเรนทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับความจริงข้อนี้ เพราะสังคมสมัยนี้ไม่เห็นผู้ไม่มีพลังเป็นมนุษย์สะด้วยซ้ำ แค่ยอมให้เคียน่าอยู่ในโรงพยาบาลก็ดีแค่ไหนแล้ว

3 เดือนผ่านไป

เคียน่าน้อยรักษาอยู่โรงพยาบาลจนบาดแผลสมานตัวดีแล้ว จริงๆสามารถหายได้ใน 1 อาทิตย์แต่ด้วยพยาบาลที่มารักษาแบบวันเว้นวันบางวันก็ปล่อยไว้เป็นอาทิตย์และรักษาแบบทิ้งขว้างยังดีที่ฮิเมโกะกับเทเรช่าเอาข้าวต้มมาให้ทุกวันไม่อย่างนั้นเธอคงนอนในเตียงโรงพยาบาลอย่างแน่นอน

แต่เมื่อเด็กน้อยกลับไปที่คฤหาสน์ก็ถูกเชชิเรียสั่งกักบริเวณไม่อนุญาตให้ออกมาจากห้องของตัวเองเด็กน้อยก็ไม่มีปัญหาอะไร ในระหว่างที่ไปบริเวณเด็กน้อยก็ออกกำลังกายและอ่านหนังสือ(เคียน่าไม่ถูกส่งไปโรงเรียนเพราะไม่มีพลัง)และระหว่างที่ถูกกักบริเวณนั้นก็ไม่มีคนรับใช้คนไหนส่งข้าวส่งน้ำให้เคียน่าน้อยเลยมีเพียงคาเรนและเบียงก้าที่พยายามหาเวลามาส่งให้ทุกวันบางครั้งถ้าทั้งสองหาเวลามาส่งไม่ได้ก็จะเป็นฮิเมโกะกับเทเรช่า

เคียน่าน้อยอาศัยอยู่ในห้องของตนโดยไม่ได้ออกไปไหนเลยจากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี เวลาได้ร่วงเลยผ่านไปแล้ว 3 ปีเต็มที่เคียน่าน้อยโดนกักบริเวณอยู่ในห้อง กิจวัตรประจําวันของเคียน่าน้อยคือตื่นมา 5:00 ออกกำลังกายพอออกกำลังกายเสร็จแล้วก็ทำธุระส่วนตัวแล้วก็อ่านหนังสือ เคียน่าน้อยรู้สึกเหงาเล็กน้อยในช่วงแรกๆแต่พออยู่ไปนานๆก็เกิดเป็นความเคยชิน ร่างกายของเคียน่าน้อยเริ่มเติบโตขึ้นมามากแล้วเธอสูงกว่าเด็กสาวในวัยเดียวกันมากโข ด้วยความที่เคียน่าน้อยออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอจึงทำให้ร่างกายของเธอเริ่มมีซิกแพคขึ้นมาให้เห็นอยู่จางๆ

ระหว่างที่เคียน่าน้อยกำลังอ่านหนังสืออยู่นั้นก็มีคนมาเปิดประตูห้อง เคียน่าคิดว่าเป็นคาเรนไม่ก็เบียงก้าที่ไม่คิดว่าเป็นฮิเมโกะกับเทเรช่าเลยเพราะเวลานี้ทั้งสองทำงานอยู่ แต่เสียงที่เธอได้ยินออกมากับไม่ใช่ทั้งเบียงก้าและคาเรนแต่กลับเป็นเสียงของสาวใช้แทน

"คุณหญิงอนุญาตให้เธอออกจากห้องได้แล้ว" สาวใช้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆก่อนจะเดินออกไปโดยไม่สนใจเคียน่าเลย

"หือ เราออกจากห้องได้แล้วหรอเนี่ย" เคียน่าคิดว่าทั้งชีวิตเธอไม่สามารถออกจากห้องได้แล้วซะอีก แต่เธอก็รู้สึกดีใจมากถึงเธอจะบอกว่าไม่เหงาแต่ข้างในลึกๆมันก็เหงาอยู่ดี เธอทำได้เพียงมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นผู้คนพูดคุยและเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน เธอรู้สึกอิจฉาคนพวกนั้นอยู่นิดหน่อย แต่เธอก็ทำได้เพียงใช้ชีวิตต่อไปและพยายามบอกกับตัวเองว่า ไม่เหงา แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้ว เราไม่ต้องการเพื่อนหรอกนะ ที่เคียน่าคิดว่าไม่ต้องการมีเพื่อนเพราะลึกๆในใจเคียน่ารู้อยู่แล้วว่าไม่มีใครต้องการเป็นเพื่อนกับคนไม่มีพลังแบบเธอหรอก

เคียน่าน้อยก้าวเดินออกจากห้องของตนครั้งแรกในรอบ 3 ปี เธอรีบเดินไปห้องทำงานของเชชิเรียเพื่อขออนุญาตไปเล่นข้างนอก เธอรู้ดีว่าต่อให้เธอขอไปเชชิเรียก็ไม่สนใจอยู่ดี แต่เธอก็หวังอยู่ลึกๆว่าเชชิเรียจะเป็นห่วงเธอแม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม

ก็อก ก็อก ก็อก

"แม่คะ หนูขอออกไปเดินเล่นข้างนอกได้ไหมคะ" เคียน่าพูดแววตาของเธอมีความหวังเล็กน้อยว่าเชชิเรียจะพูดว่า อย่าไปไกลนะ รีบๆกลับบ้านมาล่ะ หรือไม่ก็ อือ สักคำก็ได้เธอต้องการแค่นั้น แต่ความหวังของเธอก็ต้องพังทลายเพราะว่าเชชิเรียไม่พูดอะไรเลยสักคำ เธอรอฟังคำตอบอย่างมีความหวังอยู่ 10 กว่านาที แต่พอไม่ได้ยินอะไรก็ทำได้เพียงตัดใจเดินคอตกออกจากบ้านไป

เคียน่าน้อยเดินเหม่อลอยไปเรื่อยๆจนถึงทางม้าลายตรงสี่แยกไฟแดง เคียน่ายืนรอกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มากับแม่ เคียน่ามองไปรอบๆจนไฟเขียวเปลี่ยนเป็นไฟแดง เคียน่ามองซ้ายมองขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีรถจริงๆก่อนจะข้ามเพื่อความปลอดภัย ระหว่างที่มองเธอก็เห็นรถสิบล้อคันนึงกำลังวิ่งตรงไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย เคียน่าเลยไม่ข้ามแต่ดูเหมือนว่าเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆเธอจะไม่มองทางเด็กน้อยเตรียมจะข้ามถนนไป เคียน่ามองไปที่คนที่เธอคิดว่าแม่แม่ของเด็กที่กำลังข้ามถนนอยู่เอาแต่คุยโทรศัพท์ไม่สนใจลูกเลย ก่อนที่เด็กน้อยจะข้ามถนนเคียน่าก็รีบจับตัวของเด็กคนนั้นไว้เพื่อไม่ให้ถูกรถชน เด็กน้อยที่ถูกเคียน่าจับร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจผู้เป็นแม่ที่คุยโทรศัพท์หันมาเห็นก็รีบดึงเด็กน้อยออกมาจากเคียน่าทันที

"แงๆๆๆ"

"เธอจะทำอะไรลูกฉันน่ะ" เธอพูดกับเคียน่าด้วยความเดือดดานน้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ

"เอ่อ..คือ ไม่เด็กคนนี้กำลังจะข้ามถนนแล้วรถสิบล้อกำลังวิ่งมา" เคียน่าพยายามอธิบายท่าทางร้อนรน(เพราะโดนกักบริเวณมา 3 ปีไม่ได้คุยกับคนอื่นเลย จึงคุยกับผู้คนไม่ค่อยเก่ง)

"ไหนล่ะ สิบล้อฉันไม่เห็นเลย อย่ามาหาข้ออ้างเลย แต่จะว่าไปหน้าเธอก็คุ้นๆเหมือนกันนะเนี่ย" 

"อ๋อ นังเด็กสาระเลวที่คิดจะลักพาตัวหลานของตระกูลเชนโตนี้เอง นี่แกคิดจะลักพาตัวลูกของฉันด้วยสินะ ฉันละสงสารตระกูลคาสลาน่าจริงๆที่คลอดขยะอย่างแกออกมานอกจากไม่มีพลังแล้ว ยังคิดจะลักพาตัวอีก แกนี่ไม่น่าเกิดมาเลย" เธอพูดออกมาน้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธก่อนจะทำการยกมือขึ้นมาตบเคียน่าเต็มแรง2 ครั้ง

เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!

"ตบนี้สำหรับที่แกตั้งใจจะลักพาตัวลูกฉัน แล้วตบนี้สำหรับที่แกทำให้ลูกฉันร้องไห้"

เคียน่ารู้สึกแก้มชาไปหมด เธอยืนตัวสั่นจิตใจหวาดกลัวพร้อมกับเงามืดในอดีตที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามาในจิตใจ

'น้ำเสียงแบบนี้อีกแล้ว น่ากลัวจัง' เคียน่าทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับความผิดที่หญิงวัยกลางคนพยายามยัดเยียดโดยไม่ฟังคำแก้ตัวของเธอเลย เธอไม่กล้าแม้แต่จะพูดออกมาด้วยซ้ำเพราะความกลัวเมื่อ 3 ปีก่อนกลับมาหลอกหลอนเธออีกแล้ว เธอกลัว เธอไม่กล้าแม้แต่จะเปล่งเสียงออกมา เธอคิดถึงใบหน้าและน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยจิตสังหารของชายชราคนที่พรากแขนของเธอไป

"หยุดร้องไห้แล้วนะแม่ลงโทษคนที่คิดไม่ดีกับลูกแล้วกลับบ้านเรากันเถอะลูกแม่" เธอพูดกับลูกเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนที่จะทำการอุ้มลูกของเธอเดินข้ามถนนไป แต่ก่อนจะข้ามถนนไปยังไม่วายหันกลับมาพูดกับเคียน่าด้วยน้ำเสียงกดต่ำอีกว่า

"เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่" แล้วเธอก็หันหลังเดินจากไป

เคียน่าเดินกลับบ้านพร้อมหน้าที่รู้สึกชา ระหว่างที่เดินนั้นก็มีสายตามองมาที่เธอด้วยความขยะแขยงและเริ่มนินทาเธอต่างๆนานา

"ดูนั่นสิ ลูกสาวคนเล็กของตระกูลคาสลาน่าจะลักพาตัวเด็กอีกแล้ว"

"นั่นสิ ฉันล่ะสงสารตระกูลคาสลาน่าจริงๆที่ให้กำเนิดเด็กแบบนี้ออกมา"

"ใช่ๆ เด็กนี่ไม่ควรเกิดมาเลยนะ"

"ฉันก็ว่างั้นน่าจะไปตายไปซะ"

คำพูดต่างๆนานาที่พูดออกมาเต็มไปด้วยเจตนาที่ไม่ดี พวกเขาไม่ได้ตั้งใจพูดเสียงเบาเลย แต่กลับตั้งใจพูดเสียงดังๆเพื่อให้เคียน่าได้ยิน

เคียน่าเดินกลับคฤหาสน์พร้อมอารมณ์ที่เศร้าหมอง คำพูดของคนพวกนั้นต่างถูกบันทึกไว้ในจิตใจของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้วและมันจะยังคงตามหลอกหลอนเธอไปเรื่อยๆ

ตระกูลคาสลาน่า

เคียน่าเดินมาจนถึงคฤหาสน์เธอเจอเชชิเรียยืนรออยู่ตรงหน้าบ้านพร้อมกับใบหน้าที่โกรธมากๆจนใบหน้าแดงก่ำ เมื่อเชชิเรียเห็นเคียน่าก็รีบเดินไปตบที่ใบหน้าของเคียน่าทันที

เพี๊ยะ!

"นี่แกยังก่อเรื่องให้ตระกูลไม่พออีกหรอ ต่อไปนี้ไม่ต้องกลับมาที่นี้อีกแล้ว ตระกูลคาสลาน่าไม่ต้อนรับคนอย่างแก" เมื่อเชชิเรียตบเสร็จเธอก็รีบเอ่ยปากไล่เคียน่าออกจากตระกูลทันทีโดยไม่สนว่าเคียน่าจะเป็นเด็กที่มีอายุเพียงแค่ 11 ขวบหรือจะไปอยู่ที่ไหนจะกินอะไรเลย เธอไม่ให้แม้แต่เสื้อผ้าหรือเงินติดตัวไปเลยด้วยซ้ำ

เคียน่าที่ได้ยินแม่พูดให้กำเนิดของตนพูดแบบนั้นก็ร้องไห้ออกมา แม้เธอจะพยายามเข้มแข็งมากเท่าไหร่แต่เธอก็เป็นเพียงเด็กคนนึงเท่านั้นเอง

เธอเดินออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลคาสลาน่าอย่างเหม่อลอย เธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน เธอไม่มีที่พึ่ง ทุกคนต่างเกลียดเธอ เธอรู้ดี เธอเดินเหม่อลอยจนมาถึงตรอกซอยที่เธอเคยโดนตัดแขน เคียน่าน้อยไม่รู้จะไปที่ไหนแล้วเธอนั่งกอดเข่าเพื่อซ่อนใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอไว้ เธอไม่อยากถูกมองด้วยความสมเพชจากคนอื่น จิตใจเธอคงรับไม่ไหวแล้วร้องไห้ออกมามากขึ้นแน่เลย

เคียน่านั่งกอดเข่าตัวเองอยู่อย่างนั้นในยามค่ำคืน ร่างกายของเธอสั่นเทา อากาศในตอนกลางคืนเรียกได้ว่าติดลบเลยก็ว่าได้ 

แต่ก่อนที่เคียน่าจะจมดิ่งไปกับความสิ้นหวังนั้น ก็ได้มีเสียงเรียกมือเรียกเธอน้ำเสียงนั้นหวานและดูอบอุ่นเป็นอย่างมากจนเธออดไม่ได้ที่จังเลยหน้ามองแม้จะไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาเธอก็ตาม

เมื่อเธอเงยหน้ามองมันภาพที่เห็นคือเด็กสาวที่ดูจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอผมดำเงางามในป่าสีแดงชวนน้าหลงไหลใบหน้าน่ารักแต่กลับเต็มไปด้วยความลึกลับที่น่าค้นหาผิวขาวใสดั่งไข่มุก

"นี้ เด็กน้อยทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ" เธอพูดออกมาแม่ใบหน้าจะเรียบนิ่งแตน้ำเสียงของเธอกับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใยเธออย่างน่าประหลาด

"น่ะ..หนูถูกคุณแม่ไล่ออกมาจากบ้านค่ะ" เคียน่าน้อยพูดด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้น พยายามที่จะไม่ร้องไห้ออกมา

"หือ น่าสงสารจัง เธออยากมาอยู่กับฉันไหมล่ะ" 

"ต..แต่.....หนูเป็นคนที่ไม่มีพลังนะคะ" เธอพูดออกมา มีความกลัวปรากฏบนหน้าของเธออย่างชัดเจน เธอกลัวเหลือเกินที่หลังจากหญิงสาวตรงหน้ารู้ว่าเธอไม่มีพลังแล้วจะปฏิบัติกับเธอเปลี่ยนไป เธอกลัวว่าน้ำเสียงที่แสนจะอ่อนโยนนี้จะหายไป เธอกลัว แต่เธอก็ไม่อยากโกหก ถ้าเธอไปอยู่กับคนๆนี้(หนูลูกหนูไม่ควรตามคนแปลกหน้าไปนะคะ)จริงๆแล้วเกิดผูกพันขึ้นมา แล้วเธอกลัวว่าหญิงสาวตรงหน้าจะปฏิบัติกับเธอเปลี่ยนไปแล้วเธอจะเจ็บมากกว่านี้

"หือ? ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ถ้าเจ้าอยากมีพลังข้าก็สามารถมอบมันให้เจ้าได้นะเด็กน้อย" เธอเอียงคอแล้วมองมาที่เคียน่าน้อยด้วยความสงสัย ก่อนที่จะยกมือขึ้นมา เคียน่าที่เห็นหญิงสาวยกมือขึ้นมาก็หลับตาปี๋พร้อมรับความเจ็บปวดจากการโดนตบ แต่สิ่งที่ได้รับกลับไม่ใช่อย่างที่เธอคิด หญิงสาวตรงหน้ายกมือขึ้นมาลูบหัวเคียน่าน้อยด้วยความอ่อนโยน แล้วพูดในสิ่งที่เคียน่าน้อยต้องตกตะลึง แต่ก็กลับมาทำหน้าเศร้า แล้วยิ้มออกมาให้หญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับความรู้สึกดีที่เกิดขึ้นกับหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังพยายามปลอบเธออยู่

หญิงสาวตรงหน้าคงไม่อยากให้เธอเจ็บปวดสินะ แม้จะไม่สามารถมีพลังได้แต่ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะแค่มีความอ่อนโยนของเธอคนนี้ก็พอแล้ว

"ข้าไม่ได้พูดเล่นนะ ข้าสามารถให้พลังเจ้าได้จริงๆเด็กน้อย แล้วตกลงเจ้าจะมาอยู่กับข้าไหมล่ะ" หญิงสาวยิ้มเล็กน้อย

"แต่ว่า.." เคียน่าเธอกังวลว่าถ้าไปอยู่กับหญิงสาวเธอจะสร้างปัญหาให้หญิงสาวตรงหน้าที่ใจดีกับเธอ เธอกลัวว่าจะทำให้หญิงสาวตรงหน้าโดนครหาโดนพูดจาไม่ดีใส่ เธอไม่อยากให้หญิงสาวตรงหน้าโดนหางเร่จากเธอ

"เจ้าเนี่ยน่ารักน่าชังจริงๆเลยนะ ไม่ต้องกลัวหรอกว่าใครจะทำอะไรข้าได้ แล้วตกลงเจ้าจะมาอยู่กับข้าไหม" หญิงสาวพูดเป็นครั้งที่ 3 นี่เป็นครั้งแรกเลยที่หญิงสาวพูดซ้ำกับคนอื่น ถ้าคนอื่นให้เธอพูดซ้ำแบบนี้เธอจะฆ่าคนคนนั้นทันที แต่เธอรู้สึกว่าไม่เป็นไร

"ค่ะ" เคียน่าตอบรับพร้อมยิ้มกว้างทันทีอย่างร่าเริง

"ว่าแต่ข้าชื่ออะไรล่ะเด็กน้อย ข้าชื่อไอริส นะ" หญิงสาวไม่สิไอริสตะลึงเล็กน้อยกับรอยยิ้มของเคียน่าก่อนจะเอ่ยถามชื่อของเคียน่าออกไปแม้เธอจะรู้อยู่แล้วก็ตามแต่เธอก็อยากจะได้ยินจากปากของเคียน่าอยู่ดี

"หนูซื่อ เคียน่าค่ะ เคียน่า คาส...อ่า หนูชื่อเคียน่าค่ะแค่เคียน่า" เคียน่าแนะนำตัวตามความเคยชินแต่ความทรงจำตอนโดนไล่ออกจากตระกูลก็ปรากฏขึ้นมาในหัวเธอ เธอจึงเปลี่ยนมาพูดแค่ชื่อของเธอเท่านั้น

"แล้วซื่อตระกูลของเจ้าล่ะ"

"หนูไม่มีหรอกค่ะ หนูโดนไล่ออกมาแล้ว" เคียน่าพยายามเป็นอย่างมากเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา แม้น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเหมือนจะร้องไห้เต็มที

"งั้นเจ้าสนใจมาใช้ซื่อตระกูลของข้าหรือไม่ล่ะ" ไอริสพูดออกมาด้วยใบหน้าที่แสนจะเจ้าเล่ห์เหมือนกำลังวางแผนร้ายบางอย่าง

"ได้หรอคะ" เคียน่ามองไอริสอย่างไร้เดียงสา

"ได้สิ อยู่ที่ว่าเจ้าอยากจะใช้มันหรือเปล่า" ไอริสอมยิ้มเล็กน้อยกับความน่ารักไร้เดียงสาของเคียน่า

"หนูอยากใช้ค่ะ" เคียน่าตาเป็นประกายและยิ้มออกมาอย่างมีความสุขในรอบหลายปี

"หึๆ งั้นหรองั้นต่อไปนี้เจ้าคือภรรยาของข้านะ" 

"ภรรยา...มันคืออะไรกินได้หรือเปล่า" เคียน่าเอียงคอ เธอเอ่ยถามไอริสออกมาอย่างไร้เดียงสา

"ภรรยาก็คือคนที่จะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตยังไงล่ะ" ไอริสอดไม่ได้ที่จะลูบหัวเคียน่า ภรรยาของเธอนี่น่ารักจริงๆ

"ว้าวว เอาสิๆ หนูจะเป็นภรรยาของไอริส" เคียน่าพูดออกมาอย่างไร้เดียงสาโดยไม่รู้ว่าคำพูดนั้นจะทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปตลอดกาล

ไอริสที่ความน่ารักไร้เดียงสาของเคียน่าน้อยก็อดไม่ได้ที่จะดึงเคียน่าเข้ามาจูบ ริมฝีปากของทั้งสองแตะกันอยู่กว่า10 วินาทีก่อนที่ไอริสจะผละออก

"เอ๋ ทำไมไอริสถึงเอาปากของไอริสมาโดนปากของหนูล่ะ"

"เพราะมันคือคำสาบานรักที่จะบอกว่าเราสองคนเป็นสามีภรรยากันแล้วยังไงล่ะ แล้วเจ้าก็ห้ามไปทำกับใครนอกจากข้า เจ้าเข้าใจหรือไม่" 

"อื้อๆ" เคียน่ารีบพยักหน้าทันทีแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงห้ามไปทำกับคนอื่น แต่ถ้าไอริสว่าแบบนั้นเธอก็จะไม่ทำกับคนอื่น

แล้วทั้งสองก็เดินจูงมือกันเดินจากไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***