ความผิดที่ไม่ได้ก่อ

คฤหาสน์หลังหนึ่ง

"ค่..คุณปู่คะ นี่มัน.." หญิงสาวผมสีฟ้าที่กำลังนั่งดูทีวี พูดกับคุณปู่ของเธอเมื่อน้ำเสียงที่อ้ำอึ้ง

"อือ..ปู่คงต้องไปขอโทษเธอแล้วก็ชดใช้ให้เธอคนนั้นแล้วล่ะ" ชายชราผมหงอกอะแฮ่ม..ผมขาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

"ค่ะ"

.

.

ตัวของชายชุดดำ 2 ค่อยๆยื่นมือเข้าไปจับถังขยะก่อนที่เขาจะยื่นมือไปจับถังขยะได้นั้นก็ได้มีเสียงตะโกนเรียกขึ้นมา

"เฮ้ พวกไม่มีเวลาแล้วมีคนกำลังมา" ชายชุดดำ 1

เสียงเรียกนั้นเป็นเสียงของชายชุดดำ 1 นั่นเองเพราะเขาเห็นว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังมาจึงรีบเรียกให้ชายชุดดำ 2 ออกมา

ชายชุดดำ 2 ที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบผละมือจากถังขยะ เดินออกไปจากซอยทันทีเคียน่าน้อยที่เห็นอย่างนั้นก็ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เธอไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรเท่านี้มาก่อนแต่เธอก็รู้สึกดีด้วยที่ได้ช่วยเด็กผมฟ้า

3 นาทีผ่านไป

เด็กน้อยรอจนแน่ใจว่ากลุ่มชายชุดดำเดินออกไปห่างจากพวกเธอไกลแล้ว เธอก็ได้เอามือออกจากปากของเด็กน้อยทันที เด็กน้อยที่เห็นอย่างนั้นก็ร้องไห้ออกมาเสียงดังด้วยความหวาดกลัวเคียน่าน้อยไม่รู้จะทำอย่างไรดีเธอไม่เคยปลอบใจเด็กเลย จนเด็กน้อยผมฟ้าร้องไห้ไปสักพัก ก็ได้มีเสียงของชายชราคนหนึ่งพูดออกมา

"ชาช่า หลานปู่หนูเป็นอะไรหรือเปล่าลูก" ชายชรารีบวิ่งเข้าเข้ามาหาเด็กน้อยผมฟ้าที่กำลังร้องไห้อยู่ด้วยความเป็นห่วงปรากฏออกมาชัดเจนในแววตาของชายชรา ชายชราปลอบพยายามหลานของเขาจนเธอร้องไห้แล้วหลับไป ชายชราที่เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาซึ่งเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นเป็นอย่างมาก เคียน่าน้อยที่ได้เห็นก็เกิดความอิจฉาขึ้นมาในใจเธออยากได้รับรอยยิ้มแบบนี้จากพ่อกับแม่บ้างจัง

หลังจากที่ชายชรามั่นใจว่าหลานสาวของเขาหลับสนิทแล้วก็เอาหลานสาวไปให้บอดี้การ์ดที่มาด้วยอุ้ม คนผมหงอกหันมามองเคียน่าน้อยด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง บรรยากาศที่ปล่อยออกมาเต็มไปด้วยจิตสังหาร เขาจ้องเขม็งไปที่เคียน่าในตาของเขาแดงก่ำ เขาหยิบดาบที่คาดอยู่บนเอวออกมา

"แก แกกล้าดียังไงมันลักพาตัวหลานสาวฉันนังคนชั้นต่ำ" เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธเคืองแผ่จิตสังหารออกมา

"น..หนูไม่ได้ลักพาตัวเลยนะ" เคียน่าน้อยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา ยิ่งชายชราก้าวเข้ามาใกล้เคียน่าเท่าไหร่ เคียน่าน้อยก็ค่อยๆถอยหลังมากขึ้น หลังจากถอยไปจากเพียงแค่ 2 3 ก้าวหลังของเด็กน้อยก็ไปชนกับกำแพง ใบหน้าของเคียน่าน้อยซีดเผือกด้วยความหวาดกลัว

"ยังจะกล้าโกหกอีกหรอ" น้ำเสียงกดต่ำเต็มไปด้วยจิตสังหาร ชายชรายกดาบในมือขึ้นก่อนที่เขาจะลงดาบไปที่แขนข้างขวาของเคียน่าน้อยจนขาด แขนน้อยๆหลุดออกจากลำตัวของเหลวสีแดงสาดกระเซ็นไปทั่ว

"โอ้ยยยย!" เคียน่าน้อยกรีดร้องออกมาน้ำเสียงของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความเจ็บปวด น้ำตาของเธอหลั่งไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เด็กน้อยพยายามอดกั้นต่อความเจ็บปวดเพื่อตัวเองไม่ให้ร้องไห้ออกมา แต่ก็มีเสียงสะอึกสะอื้นดังเป็นระยะๆ

"ไปสืบข้อมูลของนังเด็กนี่มา ว่ามันเป็นลูกเต้าเหล่าใคร" ชราพูดกับบริษัทข้างกายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ครับ"

20 วินาทีผ่านไป

"ได้ข้อมูลมาแล้วครับเธอเป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลคาสลาน่าครับ"

"โทรเรียกครอบครัวของนังเด็กนี่มา"

"ครับ" บอดีการ์ด 1 เดินออกไปคุยโทรศัพท์สักพักก่อนที่จะเดินเข้ามารายงานชายชรา

"เรียบร้อยแล้วครับ"

"ดี อีกนานเท่าไหร่กว่าคุณเชชิเรียจะมา"

"เธอบอกว่าอีกสัก 3 นาทีน่าจะมาถึงครับ"

"อือ"

เด็กน้อยยืนอยู่เฉยๆมือข้างซ้ายของเด็กน้อยจับไปที่บาดแผล ใบหน้าของเด็กน้อยเริ่มขาวซีดขึ้นทุกวินาที ร่างกายและเสื้อผ้าของเด็กน้อยอาบไปด้วยของเหลวสีแดงที่ไหลออกมาจากบาดแผลของเธอ เคียน่าน้อยกับริมฝีปากของตัวเองเพื่อไม่ให้ร้องไห้ เธอไม่กล้าแม้แต่จะเปล่งเสียงสะอื้นด้วยซ้ำมาอยู่ต่อหน้าชายชรา คนที่พรากแขนขวาจากเคียน่าน้อยไป เด็กน้อยได้แต่ยืนตัวสั่นก้มหน้าอยู่อย่างนั้น

3 นาทีผ่านไป

ได้มีผู้หญิงผมสีน้ำเงิน2 คน ใบหน้าของพวกเธอละม้ายคล้ายคลึงกับเคียน่าน้อยอยู่ 7 8 ส่วน คนๆนั้นก็คือเชชิเรียกับคาเรนนั่นเอง พวกเธอรีบวิ่งเข้ามาด้วยความเหนื่อยหอบ พอเธอมาถึงก็รีบตรงไปก้มหัวขอโทษชายชราทันที

"ขอโทษค่ะ ดิฉันขอโทษจริงๆค่ะที่ดูแลนังเด็กนี้ไม่ดี จะให้ดิฉันสดใสอย่างไรก็ได้ค่ะ"

"ไม่เป็นไร ถือว่าผมตัดแขนนังเด็กนั้นเป็นการลงโทษแล้ว คงจะไม่เอาความแล้วกันครับ" ชายชราพูดออกมาเลยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งระหว่างที่พูดเขาก็จ้องไปที่เคียน่าน้อยด้วยความโกรธ

เคียน่าน้อยตัวสั่นเทา หน้าของเธอซีดเพราะเสียเลือดเป็นจำนวนมาก แต่ยิ่งโดนชายชราต้องมาด้วยความโกรธเธอก็ยิ่งน่าซีดขึ้นไปอีกด้วยความหวาดกลัวที่จะเป็นตราบาปติดอยู่ในใจของเด็กน้อยไปตลอดกาล

ร่างกายของเคียน่าน้อยเริ่มเอ็นเอียงเพราะใกล้จะหมดแรงแล้ว ริมฝีปากเริ่มซีดเผือก สติเริ่มร่องรอย

"ขอบคุณมากๆค่ะท่านที่ให้อภัย" เชชิเรียที่ได้เห็นอย่างนั้นเธอก็ยิ้มออกมาแล้วรีบก้มหัวขอบคุณชายชราโดยที่ไม่สนใจเคียน่าที่กำลังบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย

ชายชราที่เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างถูกใจก่อนที่จะกลับไปที่คฤหาสน์ของตนเอง

เชชิเรียที่เห็นชายชราออกไปแล้วก็เดินตรงมาหาเคียน่าน้อย เชชิเรียยกฝ่ามือขึ้น

เพี๊ยะ!

เชชิเรียฟาดฝ่ามือไปที่หน้าของเด็กน้อยเต็มแรง คาเรนที่เห็นอย่างนั้นก็ตกใจมากแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปห้าม

ใบหน้าของเด็กน้อยชาเพราะแรงตบของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมารดาผู้ให้กำเนิด ยิ่งใบหน้าของเคียน่าน้อยสีชีดรอยแดงก็ยิ่งปรากฏชัดเข้าไปใหญ่

"แกรู้ไหมว่าแกทำอะไรลงไป แกลักพาตัวคุณหนูชาช่าเนี้ยนะ แกรู้ไหมว่าแกกำลังก่อเรื่องใหญ่ให้ตระกูลคาสลาน่าของเรา นังเด็กเนรคุณ" เชชิเรียกระแทกเสียง เธอกล่าวออกมาด้วยถ้อยคำที่รุนแรงเธอไม่สนว่ามันจะกระทบไปถึงจิตใจของเด็กน้อยมากแค่ไหน

"น่ะ..หนูไม่..ได้ลั.ก.พาตั.วเธอ" เคียน่าน้อยพยายามพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

"ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยนะ ฉันไม่น่าคลอดคนอย่างแกออกมาเลย แกจะเกิดมาทำไม ไม่มีพลังแล้วยังจะเป็นภาระให้ตระกูลอีก"

เชชิเรียด่าจนพอใจแล้วก็เดินกลับบ้านไปด้วยใบหน้าที่หงุดหงิดโดยไม่สนใจบาดแผลและไปหน้าที่ขาวซีด ของเคียน่าเลย 

ดูเหมือนว่าเคียน่าน้อยจะเสียเลือดมากเกินไปจนสลบล้มไปนอนกองกับพื้นอย่างแรง

ตุบ!

คาเรนพี่เห็นอย่างนั้นก็รีบโทรเรียกรถพยาบาล นี่คือสิ่งสุดท้ายที่เด็กน้อยเห็นก่อนที่สติของเด็กน้อยจะดับไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***