กาฝาก

“ ฮือออออ ฮืออออออ แม่ แม่จ๋า แม่…..ฮือออออ พ่อ พ่อจ๋า อย่าทิ้งน้ำรินไป ฮือออออ “  เสียงร้องไห้ของน้ำรินเด็กน้อยวัย15ปีเธอร้องไห้โฮออกมาแทบขาดใจเมื่อเห็นศพของพ่อแม่ที่เกิดอุบัติเหตุนอนเรียงกันอยู่ ชาวบ้านที่เห็นแบบนั้นต่างก็รู้สึกสงสารเด็กสาวเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่รู้จะปลอบยังไงเพราะทุกคนเข้าใจดีว่าการสูญเสียคนที่ตัวเองรักเป็นยังไง 

หลายวันต่อมา 

หลังจากที่งานศพเสร็จน้ำรินตอนนี้เธอก็ต้องอยู่บ้านหลังนี้เพียงลำพัง แต่ระหว่างที่น้ำรินกำลังเก็บของ ของพ่อกับแม่อยู่นั้นเธอก็เหมือนจะได้ยินเหมือนรถวิ่งเข้ามาที่หน้าบ้านเลยทำให้เธอแปลกใจมาก เพราะเธอไม่เคยมีญาติที่ไหนนอกจากพ่อกับแม่เท่านั้น 

บรื้น….บรื้น…บรื้น …เอี๊ยด

“ เอ๊ะ รถใคร”  น้ำรินเดินออกมาดูด้วยความแปลกใจเป็นรถหรูของใครวิ่งเข้ามาจอด ระหว่างที่เธอกรุ่นคิดอยู่นั้น อยู่ๆก็มีหญิงวัยกลางคนกับชายวัยกลางคนเดินเข้ามา น้ำรินก็ยืนมองอยู่แบบนั้นใจหนึ่งก็รู้สึกกลัวใจหนึ่งก็รู้สึกแปลกใจ เธอรังเลว่าจะเดินเข้าไปทักดี หรือว่าจะโทรแจ้งตำรวจดี ระหว่างที่เธอคิดอะไรอยู่นั้น สองผัวเมียที่เดินเข้ามาก็เรียกน้ำริน 

“ น้ำริน น้ำรินใช่มั้ยลูกนี้ป้าเองนะ ป้าบัวหนูจำป้าได้ไหมลูก “ หญิงวัยกลางคนเธอแนะนำตัวว่าเธอชื่อบัว น้ำรินที่ยืนอึ้งอยู่เมื่อได้ยินว่าเป็นป้าบัวเธอเคยได้ยินแม่กับพ่อพูดถึงชื่อนี้อยู่เป็นประจำเมื่อเธอได้ยินแบบนั้นเธอก็จำได้ทันทีว่าคนที่เดินเข้ามาหาเธอนี้เป็นใคร 

“ ป้าบัว ลุงเอก “ เด็กน้อยเมื่อนึกออกว่าคนที่เรียกเธอเป็นใครน้ำรินที่รู้สึกโดดเดี๋ยวเธอก็วิ่งโผล่เข้ากอดคนที่เรียกตัวเองว่าป้าทันที 

“ ฮือออออออ ป้าบัว ฮืออออออ แม่กับพ่อตายแล้ว ฮือออออออ “  น้ำรินกอดเพื่อนรักของแม่กับพ่อไว้แน่น พร้อมกับบอกพวกท่านว่าพ่อกับแม่ของเธอจากไปแล้ว เมื่อบัวกับเอกได้ยินแบบนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมากด้วยความที่ทั้งคู่มีธุรกิจที่ต่างประเทศ เลยไม่คอยมีเวลามาหาเพื่อนรักแต่พอทั้งสองกลับมากระว่าจะมาหาเพื่อนรักและก็จะมาขอบคุณที่ทั้งคู่ช่วยให้ธุรกิจของตนผ่านวิกิตไปได้ 

“ อย่าร้องไห้เลยนะลูก ถ้าหนูไม่มีใครหนูไปอยู่กับลุงกับป้านะคะ “ บัวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น เมื่อรู้ว่าเพื่อน รักของตนตายบัวก็เลยยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณเพื่อน แต่เมื่อลูกสาวของเพื่อนยังมีชีวิตอยู่บัวกับ เอกก้เลยต้องตอบแทนลูกสาวของเพื่อนแทน 

กรุงเทพมหานคร 

บรื้น….บรื้น….บรื้น….เอี๊ยด 

เมื่อตกลงกันได้แล้วว่าน้ำรินจะอยู่หรือไปก็ได้บทสรุปว่าน้ำรินมาด้วย จากนั้นไม่นานรถหรูของบ้าน จักรพรรดิ์ ก็เข้ามาจอดที่ลานจอดรถของบ้าน อย่าเรียกว่าบ้านเลยให้เรียกว่าคฤหาสน์หน้าจะดีกว่าเพราะว่าหลังใหญ่มาก เมื่อรถวิ่งเข้ามาจอดน้ำรินที่ลงมาจากรถเธอก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตื่นตาตื่นใจกับคฤหาสน์หลังใหญ่เหมือนกับที่เธอดูในละครหลังข่าวเธอไม่คิดว่าตัวเองจะมีโอกาสมาอยู่ที่บ้านแบบนี้ 

“ ป๊ะ เข้าบ้านกันลูก “ เอก บอกให้น้ำรินเข้าบ้านด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นน้ำรินเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็เดินตามเข้าไปในบ้านก่อนจะเห็นว่าคนในบ้านที่รอรับอยู่อย่างกับในละคร ภาพตรงหน้าของแม่บ้านที่เข้ามาต้อนรับทั้งสามทำให้เด็กสาววัยเพียง15ปีดูตกใจเป็นอย่างมาก ด้วยความที่เธออยู่แต่ที่บ้านนอกเธอเลยไม่รู้ว่า ละครที่เธอดูหลงข่าวจะมีอยู่จริงๆจนกระทั้งวันนี้ 

“ สวัสดีคะคุณผู้หญิง คุณผู้ชาย “  หัวหน้าแม่บ้านเดินเข้าทำความเคารพบัวคนที่เธอเรียกว่านายหญิง บัวกับเอกก็รับไหว้ก่อนจะหันมามองเด็กสาวหน้าตาน่ารักอย่างกับตุ๊กตาแต่ว่านัยตากับดูเศร้า 

“ ป้าแจ๊ม ฉันฝากให้ดูแลหนูน้ำรินช่วยฉันด้วยนะ ให้คิดซะว่าหนูน้ำรินเป็นลูกสาวฉันอีกคน “  บัวบอกแจ๊มหัวหน้าแม่บ้านว่าให้เธอกับทุกคนในบ้านช่วยกันดูแลน้ำรินให้เหมือนกับเธอเป็นลูกสาวอีกคน คำพูดนี้หมายถึงคุณหญิงกับคุณผู้ชายมีลูกของตัวเองแล้ว 

“ ได้เลยคะคุณผู้หญิง คุณผู้ชายหนูน้ำรินน่ารักอย่างที่คุณบัวบอกจริงๆด้วยนะคะ “ แม่บ้านอีกคนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เมื่อได้เจอเด็กสาวน่ารักที่เจ้านายของตัวเองโทรมาบอกก่อนที่จะมา น้ำริ่นยกมือไหว้ทุกคนอย่างสุภาพและก็มีมารยาท 

“ สวัสดีคะ ทุกคน” น้ำริ่นไม่รู้ว่าใครชื่อะไรบ้างเธอก็เลยยกมือไหว้แล้วก็บอกว่าไหว้ทุกคน จากนั้นบัวกับเอกก็พาเธอขึ้นมาดูห้องพักของตัวเอง ก่อนจะบอกน้ำรินว่า 

“ นี้ห้องของหนู ส่วนนี้ห้องของพี่นน ลูกชายของป้าแล้วก็เป็นพี่ชายของหนู “ บัวบอกน้ำริน ด้วยน้ำเสียงออนดยนว่าห้องของเธออยู่ข้างห้องของ คนที่ชื่อนนเธอไม่เคยเห็นหน้า แต่ว่าในความคิดของเธอตอนนี้เธอคิดว่าพี่นนอะไรนั้นคงจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พี่เค้าคงไม่ว่าหรอกว่าเธอเป็นกาฝาก 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***