บทที่ 4 'เรื่องของคนเมา'

"ผู้หญิงไม่เล่นด้วยก็อย่าตื้อสิครับ"

ร่างสูงของใครบางคนเดินเข้ามาขวางหน้าฉันพร้อมกับผลักผู้ชายคนนั้นออกไป 

"ไทป์!" ฉันรีบเข้าไปเกาะแขนไทป์

"มึงเป็นใคร!"

"เป็นใครสำคัญด้วยเหรอ ก็ผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วยจะตื้อทำไมครับ?"

"หึ เสือกว่ะ"

"เสือกดิ ก็นี่เพื่อนกู" 

"แล้วไงวะ กูสนใจ กูจะเอา!" ผู้ชายคนนั้นทำท่าจะเข้ามาดึงแขนฉันแต่ดีที่ไทป์รู้ทันเลยดึงเอาไว้

ตุบ!

โคร่ม!

"กรี๊ด!"

เสียงกรี๊ดจากคนรอบตัวดังขึ้นหลังจากที่ไทป์พุ่งตัวเข้าไปต่อยหมอนั่นจนล้มกระเจิงลงไป กลายเป็นว่าสองคนนั้นกำลังสู้กันอยู่โดยที่ไทป์ได้เปรียบมากกว่าเพราะเป็นนักมวย

"หยุด!!!" 

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาห้าม ร่างผอมเพรียวแต่หุ่นดีมากเพราะชุดที่เธอใส่ค่อนข้างที่จะเว้าและรัดรูป ผมสีชมพูดูขับผิวที่ขาวให้ออร่าขึ้นมาอย่างกับไฟสปอร์ตไลท์

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น!" เธอถาม

"ผู้ชายคนนี้จะลวนลามเพื่อนผม"

"ห้ะ?" ใบหน้าสวยทำหน้าเหวอก่อนจะมองฉันสลับกับมองผู้ชายคนนั้น

"ผมเปล่านะ ผมแค่จะชวนน้องเขาไปดื่มด้วย!" 

"ก็นั่นแหละเว้ย เขาไม่ยอมมึงจะมาลากเขาไปได้ยังไง!"

"เอาตัวออกไป!" เธอหันไปสั่งบอดี้การ์ดสองสามคนที่วิ่งตามหลังเธอมา

"แล้วนี่ เป็นอะไรมั้ยเนี่ย" เธอหันมาถามฉัน

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ"

"ขอโทษด้วยนะ ฉันชื่อ นิทาน เป็นเจ้าของผับ ถ้ามีปัญหาอะไรบอกได้นะ" 

"ขอบคุณอีกทีนะคะ"

"ขอตัวก่อนนะ" เธอว่าแล้วก็เดินออกไป 

"ไทป์ นิทานสวยมากเลย" ฉันรีบดึงไทป์มากระซิบ

"สวย แต่เธอน่ะ อย่าออกมาคนเดียวแบบนี้อีกนะ!"

"โธ่ ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะโดนฉุดหน้าห้องน้ำแบบนี้"

"คราวนี้รู้แล้วก็จำเอาไว้ล่ะ"

"ขอบใจนะ"

"อืม"

"นายเจ็บมั้ย" ฉันเอามือไปแตะหน้าไทป์ที่เป็นรอยจ้ำตรงมุมปาก

"นี่! ฉันไม่เป็นไร" ร่างสูงรีบเอนหลบ

"นายนี่ฝีมือการต่อสู้ใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย"

"ธรรมดา"

"เฮ้ย! นี่หลงตัวเองเหมือนกันนี่"

"ทำไงได้ล่ะ คนมันเก่งนี่"

"ยอม!"

"ยัยไผ่ไปไหนมา เขาตามหากันให้ควัก!" พี่เจสซี่พูดทันทีที่เห็นฉัน

"พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะค่ะ"

"เรื่องอะไร แล้วอีไทป์ แกทำไมปากแตก!" พี่เจสซี่รีบเข้าไปดูไทป์

"มีคนเมามาดึงให้หนูไปดื่มด้วยน่ะค่ะ ไทป์มาช่วยเอาไว้เลยมีการสู้กันนิดหน่อย"

"โอ๋ๆ ไทป์ของพี่ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่เป่าให้" พี่เจสซี่เข้ากอดเอาหน้าซุกอกไทป์

"พอเลยอีเจ๊ ออกมาเลยนะน้องเสียของหมด" พี่เกรซเข้ามาดึงพี่เจสซี่ออกไป

"แกอย่ามาดับฝันฉันนะ อกไทป์แน่นมาก ใครได้เป็นแฟนนะ น่าอิจฉาตายเลย!"

 "เจ๊จะเก็บไว้กินเองมั้ยล่ะคะ" ฉันแกล้งแซว

"ไผ่! อย่าเชียวนะ" พี่เกรซหันมาถลึงตาใส่ฉันจนพวกเราหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกัน

ค่ำคืนที่แสนยาวนานทำฉันคนนี้เมาน่ะสิ แถมยังรู้สึกคุมตัวเองไม่ค่อยจะอยู่อีกด้วย  ภาพทุกอย่างรอบตัวเหมือนหมุนเคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลา

"ไผ่แกเมามากแล้ว กลับกันเถอะพรุ่งนี้มีประชุม"

"หนายยยๆ คายยยมาวววม่ายมี๊~"

"สภาพพพพ ไม่น่าไหวแล้วนะ ใครสั่งใครสอนให้กรอกเหล้าเข้าปากทีละขวด คนเดียว 3 ขวด ไม่เมาก็แปลกคนแล้ว!" พี่เจสซี่บ่น "ไปส่งไผ่กลับบ้านด้วยนะไทป์ พี่จะกลับล่ะ" พี่เจสซี่พูดจบก็หิ้วแขนพี่เกรซ

"ครับ กลับดีๆนะครับ"

"โย่วววๆๆ วู๊ววววว~"

"นี่ เงียบก่อนได้มั้ย อายคนอื่นเขา!" ไทป์ยกมือปิดปากฉันที่เอาแต่แหกปากโวยวาย

ทำไงดีฉันคุมตัวเองไม่ได้เลย

"อาเย้อาเย้~" 

"โอ้ย! วันหลังห้ามดื่มอีกนะ!" 

"ไทป์! แกว่าฉ้านนหราาาาา" ฉันยกมือจิกหัวเพื่อนชายที่กำลังหิ้วแขนฉันเดินไป

 "โอ๊ยๆๆ อย่าดึงๆ"

"นี่!! แกรู้มั้ยว่าฉ้านน่ะเก่งแค่หนายยยย"

"รู้แล้วว่าเก่ง แต่ช่วยอยู่นิ่งๆได้มั้ยฉันจะล้ม!"

"งื้อ เวียนหัว อุ๊บ!!" 

อาการคลื่นไส้เริ่มตีขึ้นมาจนถึงลำคอจนฉันคนนี้ต้องรีบหลบมุมไปอ้วกลงพื้นข้างถนน

"อุแหวะะะะ!!" 

"ไงล่ะ ซ่าดีนัก พรุ่งนี้ไปประชุมให้ไหวด้วยล่ะ" 

"เพื่อนตัวดี อย่ามาซ้ำเติมกันนะ!!" ฉันนั่งปล่อยให้ตัวเองอ้วกออกมา จากที่ไม่มีสติตอนนี้กลับรู้สึกตื่นขึ้นมาซะอย่างงั้น

"รอตรงนี้ เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำให้" ไทป์พูดสั่งก่อนจะวิ่งออกไปตรงร้านค้าที่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก

"มาทำอะไรตรงนี้"

"อ้าวว คุณคลื่น ซาหวาดดีค่าาา~" ฉันหันไปยิ้มแป้นให้ร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำเงินที่กำลังยืนจ้องฉันอยู่ 

"ฉันถามว่ามาทำอะไรตรงนี้"

"พอดี..หนู..เมา..นิดหน่อยค่ะ" 

"มานี่!" คุณคลื่นเข้ามาคว้าแขนฉันที่กำลังนั่งยองอยู่กับพื้น

"โอ๊ย!" 

หมับ!

ตอนนั่งก็ไม่เท่าไหร่แต่พอยืนขึ้นกลับทรงตัวไม่อยู่ดีนะที่เขาประคองฉันเอาไว้ทันเลยกลายเป็นว่าตอนนี้คุณคลื่นกำลังกอดประคองเอวฉันอยู่

"หล่อ.." 

นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย!

"เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว!"

"งื้อ พูดจริงนะ คนบ้าอะไรหล่อชะมัดเลย อย่างกับพระเอกในนิยายแน่ะ" 

"เฮ้อ! กลับบ้านได้แล้ว!"

"กลับไม่หวายยยค่าาา ง่วง.." 

พอพูดจบจู่ๆภาพก็ตัดไปรู้ตัวอีกทีฉันก็ตื่นขึ้นมาเพราะนาฬิกาปลุกตอนเช้า

กริ๊งงงง

"เมื่อคืนฝันแปลกๆ" ฉันพึมพำกับตัวเองที่ตื่นมาก็รู้สึกตื้อในหัวไปหมด

Diamond Group 

ฉันเดินถือแก้วกาแฟในสภาพร่างกายที่อ่อนเพลียจนไม่อยากจะลุกขึ้นมาทำงาน แต่ต่อให้สังขารไม่พร้อมขนาดไหนฉันก็ยังคงต้องแบกตัวเองมาทำงานอยู่ดี 

"เดี๋ยวค่ะ!" 

พอเห็นลิฟต์กำลังจะปิดฉันเลยต้องรีบวิ่งตามไปขวางเอาไว้ แต่ฉันกลับต้องชะงักไปเพราะคนในลิฟต์ดันเป็นคนที่ฉันไม่พร้อมจะเจอในตอนนี้น่ะสิ

"จะไปไหน" เขาเรียกถามฉันที่กำลังจะเดินหนี

"เดี๋ยวหนูเดินขึ้นไปก็ได้ค่ะ"

"เข้ามา!"

"ค่ะ"

ฉันได้แต่ก้มหน้าขบเม้มริมฝีปากตัวเองเบาๆ ภายในหัวตีกันอย่างหนัก เพราะไม่รู้ว่าเมื่อคืนฉันเผลอพูดอะไรออกไปบ้าง

"วันนี้ไม่เอาขนมมาด้วยเหรอ"

"เอามาค่ะ นี่ค่ะ"

ฉันรีบยื่นถุงขนมต้มให้เขา ดีนะที่ฉันบอกป้าดาเอาไว้ ป้าแกเลยเตรียมเอาไว้ให้ทุกวันเลย

"เอ่อ..แล้วเรื่อง..?"

ฉันที่พยายามจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่กลับนึกคำพูดที่จะพูดออกไปไม่ถูก

"ฉันรู้ตัวว่าตัวเองเป็นยังไง ไม่ต้องชมขนาดนั้นหรอก"

ฉ่าา 

นี่มันอะไรกันเนี่ย! นี่ฉันพูดประโยคพวกนั้นออกไปจริงๆเหรอ!!

"ขอโทษนะคะ พอดีหนูเมา วันหลังจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีกค่ะ!" 

ฉันรีบหันไปก้มหน้าสารภาพผิดกับเขา ตอนนี้หน้าฉันสัมผัสได้เลยว่ามันกำลังร้อนฉ่าไปถึงหู 

"ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเธอนี่"

"อย่าเขียนรายงานหนูเลยนะคะ!"

"หึ ก็ไม่แน่หรอก"

ติ้ง!

พอเขาพูดจบลิฟต์ก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นคนนับสิบที่กำลังยืนรอจะเข้าลิฟต์ เพราะวันนี้มีประชุม 

"สวัสดีครับคุณคลื่น" เสียงพนักงานบางกลุ่มก้มหัวทักทายก่อนจะเดินเข้ามาภายในลิฟต์

แย่ล่ะสิคนแน่นเอี้ยดเลย

ฉันขยับถอยไปจนสุดมุมของลิฟต์ที่ตอนนี้คนอัดแน่นยิ่งกว่าปลากระป๋อง 

ฟึ่บ! 

เหมือนคนตัวสูงคนข้างๆฉันจะโดนดันจนร่างของเขาเซมาติดกับฉันพอดีเลยเป็นจังหวะให้เราสองคนได้ยืนชิดกัน

ตึกตัก ตึกตัก

เสียงหัวใจเต้นสั่นระรัวอย่างห้ามไม่ได้ สายตาของเขาที่กำลังจ้องที่ฉันกับร่างของเราทั้งสองที่แทบจะสิงกัน จบงานนี้บริษัทต้องมีนโยบายทำลิฟต์เพิ่มแล้วล่ะ

"เอ่อ..ขอโทษนะคะ" ฉันกระซิบบอกเขา

"เรื่องอะไร"

"ก็หนู..ยืนชิดคุณมากเกินไป" 

"คิดอะไรอยู่?"

ใบหน้าหล่อโน้มตัวลงมากระซิบถามทำเอาฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัวไหนจะหัวใจที่มันเต้นรัวจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

นี่เขาจะฆ่าฉันให้ตายตรงนี้เลยหรือไง!

ดาเมจทำลายล้างสูง! ต้องรีบตั้งสติ!

ติ๊ง! 

สวรรค์! ในที่สุดลิฟต์ก็ขึ้นมาถึงยังห้องประชุมทำให้ฉันถอนหายใจโล่งราวยกภูเขาออกจากอก 

นี่ถ้าอยู่นานกว่านี้มีหวังฉันหัวใจวายตายแน่เลย

"ฝากเอาเอกสารไปให้คุณเจษด้วย" คุณคลื่นยื่นแฟ้มมาให้ฉัน

"ค่ะ"

หลังจากเตรียมเอกสารเรียบร้อยก็ถึงเวลาเข้าร่วมการประชุมครั้งแรกของฉัน ตื่นเต้นชะมัดแต่ตอนนี้ฉันง่วงมากเลย ถ้าหลับตาคงได้หลับลึกไปแน่ๆ 

"สำหรับวันนี้ผมจะมาคุยเรื่องงานเปิดตัวคอลแลคชันใหม่ในเดือนหน้าซึ่งก่อนหน้านี้ผมได้คุยเอาไว้คร่าวๆแล้วตามแผน ที่ทุกท่านได้รับ.." เสียงคุณคลื่นพูด

ฉันที่กำลังพยายามนั่งฟังได้แต่หาวทั้งน้ำตา เปลือกตาที่ตกลงมาจนแทบจะปิดของฉันมันยากเหลือเกินที่จะประชุมให้รู้เรื่อง

นี่คนเราจะประชุมอะไรกันเยอะแยะนะ

"ไผ่!"

"ห้ะ!" ฉันสะดุ้งโหยงหลังถูกเพื่อนหนุ่มสะกิดเรียก

"เขาให้เสนองาน!"

"งานอะไร?"

"ก็.."

"ตามนัดหมายทุกคนต้องมีแผนงานมาเสนอให้ผม ไม่ทราบว่ามีใครพร้อมจะนำเสนอก่อนมั้ยครับ?"

"เอ่อ.." 

ตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างที่จะตึงเครียดรวมไปถึงสีหน้าทุกคนที่ดูกระวนกระวาย 

"ฉันมีแบบมานำเสนอค่ะ" ผู้หญิงอีกฝั่งยกมือขึ้น

"เชิญคุณรพิศครับ" 

"แบบที่ฉันจะเสนอคือแบบนี้ค่ะ.." เธอพูดพร้อมกับเปิดรูปภาพขึ้นบนจอโปรเจ็คเตอร์

เดี๋ยวนะ! นั่นมันแบบงานฉันนี่!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***