

คลื่นรักร้ายเกินต้าน.

 

บทที่ 3 'คนบ้างาน'

"ป้าดาคะ วันนี้หนูขอขนมต้มไปสักสามกล่องสิคะ"

"คุณหนูเอาไปทำไมเยอะแยะคะ"

"ก็..เอาไปฝากพี่ๆที่บริษัทไงคะ"

"เหรอคะ งั้นเอาไปเยอะๆเลยค่ะ พวกเขาจะได้เอ็นดูช่วยสนับสนุนคุณหนู"

"เอาแค่สามกล่องนั่นแหละค่ะ"

"ทำไมล่ะคะ"

"ป้าดาคะ!"

"ไม่ถามก็ได้ค่ะ"

"ดีมากค่ะ"

"รีบไปทำงานได้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะสายเอา"

"จริงด้วย ไปก่อนนะคะ"

Diamond Group

ฉันถือถุงขนมต้มเดินตรงเข้าไปในบริษัทก่อนจะรีบเดินตรงไปยังห้องทำงานของคุณคลื่น

"เลขายังไม่มาแบบนี้ เขาจะมาหรือยังนะ" ฉันพึมพำอยู่คนเดียวหน้าห้อง

"มาทำอะไรตรงนี้"

"ว้ายแม่!"

ฉันสะดุ้งโหยงใส่คนด้านหลังที่จู่ๆเข้าเดินเข้ามาทัก

"คุณคลื่น! ทำไมจู่ๆก็โผล่มาล่ะคะ ไม่ได้อยู่ในนั้นหรอกเหรอ" ฉันว่าพร้อมชี้ไปในห้องทำงานของเขา

"กำลังจะเข้าไป มีอะไร"

"พอดีหนูเอาขนมต้มมาฝากค่ะ"

"ไม่เป็นไร"

"เดี๋ยวสิ รับไว้เถอะนะคะ หนูตั้งใจเอามาให้คุณจริงๆนะ"

"ฉันไม่อยากกิน เอากลับไป"

เขาบ่ายเบี่ยงพร้อมเดินเข้าไปในห้องทำงานและแน่นอนฉันเดินตามเขาเข้ามาในห้องด้วย

"รู้มั้ยคะว่าขนมต้มป้าดาอร่อยมากนะ หนูการันตีเลยว่าไม่มีที่ไหนอร่อยเท่าของป้าดาแน่นอน.."

กึก!

ฉันที่พร่ำพรรณาถึงสรรพคุณขนมต้มจนเผลอลืมตัวเดินตามเขาไปจนร่างสูงหยุดเดินกะทันหันทำให้ร่างฉันชนเข้ากับเขาจังๆ

มือหนาดึงรั้งโอบเอวที่ดูท่าจะทรงตัวไม่อยู่ นัยน์ตาสีน้ำทะเลเบิกกว้างจ้องมาหาฉันที่ผวาเกือบจะล้ม

"ซุ่มซ่าม!" เขาตวาดก่อนจะผลักฉันออก

"ขอโทษค่ะ"

"วางไว้ตรงนั้นแหละ"

"คุณห้ามทิ้งของหนูนะ" ฉันหันไปทำตาแป๋วใส่เขาที่กำลังเปิดแฟ้มขึ้นมาอ่าน

"ออกไปได้แล้ว อีกสองชั่วโมงมีประชุม ไปเตรียมงานของเธอซะ"

"ค่ะ"

ฉันเดินเบะปากออกมาด้วยความหมดหวังที่จะสู้ ทำไมเขาถึงได้นิ่งเฉยขนาดนี้นะ

หรือว่า..เขาอาจจะอยากกินกาแฟ?

ทุกวันจะมีเลขาประจำหน้าห้องแต่แปลกที่วันนี้ไม่มีใครเลย

ก๊อกๆ

ฉันเดินถือแก้วกาแฟร้อนมาหาเขาที่ห้องทำงาน หวังให้เขาใจอ่อนยอมสอนงานฉันดีๆ

"มีอะไรอีก"

"เลขาคุณไปไหนเหรอคะ"

"ฉันไล่ออกไปแล้ว"

"ไล่ออก!?"

เดี๋ยวนะ นี่ไล่ออกดื้อๆอย่างนี้ได้เลยเหรอ

"เธอมีปัญหาอะไร"

"เลขาคุณออกแบบนี้แล้วใครจะจัดการงานให้คุณล่ะคะ"

"ฉันจัดการตัวเองได้"

"ให้ช่วยมั้ยคะ?"

"ช่วยอะไร"

"ช่วยงานคุณไง"

"ไม่ต้อง"

ก๊อกๆ

"เข้ามา"

"คุณคลื่นตามผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ" ผู้ชายรูปร่างสูงกำยำดูทะมัดทะแมงเดินเข้ามาถาม

ตัวที่สูงมากของเขาทำฉันต้องเงยหน้ามอง แต่หน้าตาดีเหมือนกันนะเนี่ยหล่อคมใช้ได้เลย

"เธอออกไปได้แล้ว"

"ค่ะ"

หลังจากเดินออกจากห้องทำงานของเขาฉันก็เจอไทป์ที่กำลังเดินขึ้นมาพอดี

"อ้าว มาทำอะไรตรงนี้"

"มารายงานตัวกับซีอีโอน่ะ"

"จริงด้วย งั้นฉันไปรอที่โต๊ะนะ"

"อื้ม"

30 นาทีต่อมา

"วันนี้งดประชุมนะ อย่างที่ทุกคนรู้เลขาคนเดิมของซีอีโอโดนไล่ออกทำให้แผนงานที่จะใช้ประชุมวันนี้ไม่เสร็จตามเวลา" คุณเจษพูดกับทุกคน

"แล้วแบบนี้ประชุมอีกทีตอนไหนคะคุณเจษ" พนักงานสาวถาม

"เดี๋ยวจะแจ้งอีกที เตรียมงานกันให้เรียบร้อยล่ะ"

"ค่ะ"

นี่เหมือนเขากำลังประสบปัญหาเลยนะ ไปดูหน่อยดีกว่า

ก๊อกๆ

"เข้ามา!"

"เอ่อ.."

ตอนนี้ภายในห้องเต็มไปด้วยเอกสารที่กระจัดกระจายรวมไปถึงผู้ชายตัวสูงคนนั้นที่กำลังนั่งเกาหัวอ่านเอกสารบางอย่างอยู่

"มีอะไร"

"มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ?"

"ไม่มี" คุณคลื่นตอบโดยที่ตัวเองยังคงก้มหน้าอ่านเอกสาร "เอาแผนงานเดือนนี้มาให้ฉันด้วย"

"อันไหนครับคุณคลื่น"

"ซิกส์ ฉันเพิ่งให้แกไป!" คุณคลื่นเงยหน้าขึ้นมาดุผู้ชายที่ชื่อ ซิกส์ นั่นชื่อเขาสินะ

"เอ่อ..อันนั้นมั้ยคะ ที่วางอยู่ข้างๆ" ฉันชี้ไปที่แฟ้ม

"จริงด้วย นี่ครับๆ" ซิกส์รีบยกเอกสารให้เขา

"แกนี่มันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ"

"โธ่ คุณคลื่นครับ ผมไม่เก่งเรื่องเอกสารคุณก็รู้ อย่าให้ยุ่งเรื่องนี้เลยครับ"

"ซิกส์!"

"ครับ!"

"กลับไปซะ!"

"ครับ!" ซิกส์ยืนขึ้นตกปากขานรับก่อนจะเดินออกไปซะอย่างนั้น

"เดี๋ยวสิ!" ฉันพยายามยกมือเรียกแต่คนตัวสูงก้าวเท้าออกไปไวมาก "ทำไมถึงไล่แบบนั้นล่ะค่ะ"

"อยู่ไปก็ทำอะไรไม่ได้จะให้อยู่ทำไม"

"แต่เขามาช่วยคุณเลยนะ"

"ช่วยหรือถ่วง?"

"คุณคลื่นคะ เราไม่ควรไปพูดแบบนั้นกับคนที่ช่วยงานเรานะคะ"

"แล้วเธอเป็นใครถึงได้มาสอนฉัน" สายตาคู่นั้นจ้องมาที่ฉันจนรู้สึกอึดอัด

"ก็.."

"ฉันไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากเธอ ออกไป!"

"คุณคลื่นคะ! ถ้าอะไรที่มันเกินตัวขอร้องให้คนอื่นช่วยบ้างมันก็ไม่เป็นอะไรหรอกนะคะ ลดบ้างก็ได้ค่ะอีโก้น่ะ สูงจนทะลุตึกทะลุเพดานไปแล้ว!"

จบคำนั้นเขาได้แต่ถอนหายใจใส่ฉันจนฉันต้องเดินเข้าไปแย่งเอกสารจากโต๊ะเขาออกมาดู

"จะดูเรื่องแผนใช่มั้ยคะ.." ฉันยกเอกสารขึ้นมาดูก่อนจะยื่นให้เขาดู

ฉันใช้เวลาเคลียร์เอกสารกับเขานานจนลืมไปแล้วว่ามันเลยเวลากินข้าว แถมเขายังดูไม่กระวนกระวายจะลุกจากที่นั่งด้วย

"ไปทานข้าวกันก่อนมั้ยคะ?"

"ไม่หิว ฉันจะทำงาน"

"พักแค่แป๊บเดียวค่ะ เดี๋ยวค่อยมาทำต่อก็ได้"

"..."

"คุณคลื่นคะ!" ฉันตบโต๊ะเรียกสติเขาที่เอาแต่อ่านเอกสารตรงหน้า

"อะไร!"

"ไปทานข้าวได้แล้วค่ะ!"

ไม่สนใจค่ะ ทำไมคนๆนี้ถึงได้ดื้อด้านขนาดนี้นะ

ฉันเดินถือข้าวกับน้ำขึ้นมาบนห้องทำงานของเขาก่อนจะวางมันลงตรงหน้าของเขา

"อะไร?"

"กินข้าวค่ะซีอีโอ!"

"ฉันไม่หิว"

"ไม่หิวก็ต้องกินค่ะ นี่มันบ่ายสามแล้ว จะรอกินกี่โมงคะ?" ฉันว่าไปพร้อมกับแกะกล่องข้าวออกมาให้เขา "เชิญรับประทานค่ะ"

เขาดูเหมือนจะปฏิเสธแต่สุดท้ายก็ยอมกินข้าวจนได้ ไม่ยักรู้แฮะว่าคนบ้างานจะบ้างานขนาดนี้ นี่กะจะอดข้าวอดน้ำกันเลยสิท่า

"แล้วนี่จะเรียกประชุมใหม่เมื่อไหร่คะ"

"พรุ่งนี้"

"ห้ะ?"

"งานเปิดตัวคอลแลคชันใหม่เดือนหน้า ถ้าไม่รีบประชุมงานจะเสร็จไม่ทัน"

"แล้วได้คอนเซ็ปต์แล้วเหรอคะ"

"ยัง"

"หนูขอเสนอได้มั้ยคะ"

"ว่ามาสิ"

"อืม.." ฉันทำท่านึกเล็กน้อย

จะเปิดคอลแลคชันใหม่ก็ต้องเอาให้เข้ากับช่วงนี้หน่อย

"คิดไม่ออกก็ยังไม่ต้องบอกหรอก"

"หนูมีในหัวบ้างแล้วล่ะค่ะ เพียงแต่ว่าไม่รู้ว่ามันจะออกมาดีหรือเปล่า"

"ทำไม?"

"หนูเป็นแค่เด็กฝึกงานนะ จะไปกล้าออกความเห็นได้ไงคะ"

"ทุกคนมีโอกาส มันเป็นผลประโยชน์ต่อบริษัท ดีซะอีกเธอจะได้มีผลงานก่อนเรียนจบ"

"นี่ค่ะ หนูเคยออกแบบเอาไว้ นี่เป็นความลับขั้นสุดยอดเลยนะคะ" ฉันเปิดรูปในมือถือให้เขาดู

งานที่ฉันเคยออกแบบไว้เป็นคอลแลคชันเกี่ยวกับดอกไซคลาแมน ที่มีความหมายเกี่ยวกับการจากลา ความหมายของมันลึกซึ้งและเศร้าสำหรับฉันมาก แถมดอกไม้นี่ยังสวยอีกด้วย

"ไม่ได้ขโมยงานใครมาแอบอ้างใช่มั้ย"

"ทำไมคะ นี่หนูนั่งวาดเองตั้งหลายเดือนก่อนจะมาฝึกงาน"

"เก็บไว้ให้ดีล่ะ"

"ทำไมคะ"

"งานสายนี้มีการแข่งขัน ผลงานใครดีเด่นกว่าก็ย่อมตกเป็นเป้าของคนรอบข้าง"

"งั้นคุณก็เก็บมันไว้เป็นความลับนะคะ เพราะถ้ามันหลุดไปอยู่ในมือคนอื่น หนูต้องเสียใจมากแน่ๆ"

"เธอคิดว่าฉันจะขโมยงานเธอเหรอ"

"เปล่า ๆ นะคะ" ฉันรีบยกมือปัดไปมา

"เธอกลับไปได้แล้ว ที่เหลือฉันจัดการต่อเอง"

"ค่ะ"

"ขอบคุณ"

กรี้ด!! นี่เขาพูดขอบคุณฉันเหรอเนี่ย!!

"ยิ้มอะไร หายไปไหนมาครึ่งวัน" พี่เจษถาม

"พอดีไปช่วยงานคุณคลื่นมาน่ะค่ะ"

"ยิ้มหน้าบานเชียว มีอะไรดีๆเหรอ?"

"เปล่าค่ะ"

"หึ สีหน้าเธอมันไม่เนียนเลยนะ"

"ฮ่าๆ งั้นเหรอคะ"

"วันนี้พวกพี่จะไปกินข้าวด้วยกัน ไปด้วยมั้ย ชวนไทป์ไปด้วย"

"ที่ไหนคะ"

"แถวๆนี้แหละ พี่เลี้ยง"

"ว้าว เลี้ยงแบบนี้จะปฏิเสธได้ไง ไปสิคะ"

"ฝากชวนไทป์ด้วยล่ะ"

"ได้เลยค่ะ"

Bubble Boo

ตอนแรกนึกว่าพี่เจษจะพาไปร้านอาหารซะอีกแต่ที่ไหนได้เขากลับพาฉันมาผับแทนน่ะสิ

ที่นี่เป็นผับอีดีเอ็มขนาดใหญ่ที่เปิดดนตรีกระหึ่มมาก แสงสีเล่นใหญ่จนเวียนหัว แล้วไหนจะพี่ๆที่สลัดคราบสาวออฟฟิศออกกันหมดรวมไปถึงพี่เจษที่ตอนนี้แต่งหน้าเต็มมาก

"บอกเลยว่าคืนนี้เรียกเจสซี่นะคะ!"

"นี่ เอาแบบนี้เลยเหรอคะ!" ฉันยิ้มอ้าปากค้าง

"ลืมลุคคุณเจษไปเลยล่ะสิ!" พี่เกรซพูด

พี่เกรซเป็นผู้ช่วยพี่เจษ

"อึ้งมากครับ!" ไทป์พูดพร้อมตาที่เบิกกว้าง

"นี่ถ้ารู้ว่ามาผับจะไม่น้อยหน้าพี่ๆเลยค่ะ" ฉันพูด

"ไว้หลังจบงานจะพามาอีกนะ" พี่เจสซี่พูด

นี่ฉันต้องเปลี่ยนสรรพนามแล้วสินะ

ยอมรับเลยว่าที่นี่สุดมาก ดนตรีสนุกมาก ทั้งฉันและพี่ๆเต้นกันสะบัดจนแทบจะลืมทางกลับบ้าน

แต่พรุ่งนี้มีประชุม!

"ไปห้องน้ำก่อนนะ!!" ฉันกระซิบกึ่งตะโกนใส่พี่ๆร่วมถึงไทป์

"ฉันไปส่งมั้ย"