บทที่ 1 'รักแรกพบ'

ซัลลิแวน

"คุณหนูกลับมาแล้ว"

"ป้าดา~" 

ฉันอ้าแขนวิ่งเข้าไปโอบกอดแม่บ้านคนสนิทที่ไม่เจอกันนานแรมปีเนื่องจากฉันเรียนอยู่ที่ไทย

ฉันชื่อ ใบไผ่ ลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูล เศรษฐวิระโชติ

ถ้าถามว่าทำไมไม่เรียนที่เมืองนี้ฉันคงจะตอบว่าเพราะพ่อแม่ของฉันแยกทางกันน่ะสิ แต่แยกทางกันด้วยดีนะ คุณแม่ให้ฉันไปอยู่กับท่านที่ไทย พอช่วงไหนปิดเทอมถึงจะได้มาเยี่ยมคุณพ่อ 

และตอนนี้ฉันก็ถึงช่วงฝึกงานพอดี เลยถือโอกาสมาฝึกงานที่นี่ซะเลย จะได้หายคิดถึงคุณพ่อ

ซัลลิแวนเป็นเมืองที่แยกการปกครองออกมาจากประเทศหนึ่ง ที่นี่ถูกดูแลโดยคนเฉพาะกลุ่มแบ่งเป็นเขตออกไปอย่างที่เขาล่ำลือกันเลยว่า ซัลลิแวนคือแดนมาเฟีย 

แต่นี่อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่คุณพ่อให้ฉันไปเรียนที่อื่น

"ทำไมถึงดื้อจังเลยห้ะยัยตัวดี"

เสียงคุณพ่อเดินออกมาทัก

"แหม ก็คนมันคิดถึงคุณพ่อนี่คะ คิดถึงฝีมือทำขนมของป้าดาด้วย"

"คุณหนูนี่ปากหวานตลอดเลยนะ อยากทานอะไรบอกป้ามาได้เลยนะคะ"

"เข้าขากันดีจริงๆนะ"

"ทำไมล่ะคะ หนูพูดความจริงนี่"

"แล้วนี่หาที่ฝึกงานได้หรือยัง ไปฝึกที่ทำงานพ่อมั้ย"

"ไม่ค่ะ หนูสมัครเอาไว้แล้ว ผ่านแล้วด้วย"

"ที่ไหน?"

"ไม่บอกหรอกค่ะ เดี๋ยวคุณพ่อจะห้ามนั่นนี่อีก ปล่อยหนูลองทำอะไรเองดูบ้างนะคะ"

"เรานี่มันดื้อจริงๆ" 

คุณพ่อไม่ว่าเปล่าแต่ยังเข้ามายีหัวฉันเบาๆอย่างคนมันเขี้ยว 

"ป้าดายังไปขายขนมอยู่มั้ยคะ"

"ขายสิคะ ขายตอนเช้าๆค่ะ"

"ที่ไหนคะ"

"ที่ตลาดเช้าค่ะ ตอนนี้ที่ตลาดเขาปรับปรุงใหม่ สะอาดแล้วก็น่าเดินด้วยนะคะ"

"ดีเลยค่ะ งั้นพรุ่งนี้เช้าหนูจะไปขายขนมกับป้าดาด้วย"

"จะตื่นเหรอเราน่ะ"

"แหมคุณพ่อคะ! เห็นหนูตื่นสายตลอดเลยหรือไงเนี่ย"

"ก็สายจริงๆนี่"

"คุณพ่อ~"

"ฮ่าๆ"

ฉันชอบบรรยากาศเวลาอยู่บ้านแบบนี้จัง ถึงคุณพ่อกับคุณแม่จะแยกทางกัน แต่ฉันก็สามารถไปมาหาสู่ท่านทั้งสองได้ตลอด แถมป้าดายังดูแลฉันดีมากๆเลยด้วย  

ติ้ดๆ 

เสียงนาฬิกาปลุกดังเร่งเร้าให้ฉันรีบลุกขึ้นมางัวเงียขยี้ตาสู้กับแสงแดดยามเช้า 

ดีนะเมื่อคืนนอนเร็ว แต่เดี๋ยวนะ นี่มัน 8 โมงแล้วนี่!!!

"ไปหรือยังคะ!" ฉันรีบอาบน้ำก่อนจะวิ่งพรวดลงมายังด้านล่างที่มีคุณพ่อกำลังนั่งอยู่

"ตื่นสาย เขาไปตลาดกันหมดแล้ว"

"แล้วทำไมไม่มีใครบอกหนูเลยล่ะคะ!"

ฉันโวยวายใส่คุณพ่อที่กำลังนั่งจิบกาแฟดูมือถืออย่างสบายใจ 

สุดท้ายฉันก็ต้องนั่งแท็กซี่ออกมาเพราะฉันขับรถเองไม่เป็นแถมคุณพ่อยังไม่ยอมมาส่งอีกด้วย

ว่าแต่ป้าดา..ขายอยู่ตรงไหนนะ

ฉันเดินมองหาไปตามตลาดที่มีแผงขายสินค้าวางเรียงรายผู้คนมากมายที่ต่างเดินซื้อขายของกันครึกครื้น

นั่นไง!

"ป้าดา!!" 

"คุณหนู! มาได้ไงคะเนี่ย"

"นั่งแท็กซี่มาค่ะ"

"โธ่ ทำไมไม่พักผ่อนล่ะคะ เพิ่งกลับมาเอง"

"ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวหลังจากนี้หนูจะมาช่วยป้าดาขายขนมทุกวันเลย"

"น่ารักแถมยังใจดีอีก คุณหนูของใครคะเนี่ย" ป้าดาหันมาหยิกแก้มฉัน

"เอาขนมต้ม 3 กล่องครับ"

เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดทำให้ทั้งฉันและป้าดาหันไปต้อนรับ แต่เขาตรงหน้าทำฉันนิ่งไปเป็นพักเพราะใบหน้าหล่อที่ดูดีแถมยังน่าดึงดูด

ผิวสีแทนที่ไม่ได้คล้ำแต่กลับดูดีมาก นัยน์ตาสีน้ำทะเลของเขาดูน่ามองเหมือนกำลังถูกดึงดูดให้จมดิ่งไปทันทีที่สบตากับเขา จมูกโด่งเป็นสันรับรูปหน้ากับสันกรามที่ดูดีไปแทบทุกอนู

ร่างสูงโปร่งของเขาไม่ได้ดูผอมจนน่าเกลียดแต่กลับดูสุขภาพดีเหมือนคนเข้าฟิตเนสทุกวัน 

นี่คนจริงๆใช่มั้ยเนี่ย ดูดีชะมัด

"คุณนั่นเอง ซื้อไปฝากใครเหรอคะเห็นมาอุดหนุนป้าทุกวันเลย" ป้าดาถามราวคุ้นเคย

"ผมกินเองครับ ไม่ได้ฝากใคร"

"ชอบทานขนมต้มเหรอคะ"

"ครับ"

"ขอบคุณนะคะ" ป้าดายื่นขนมให้ก่อนที่เขาจะรับแล้วเดินจากไป

หัวใจที่เต้นตุบตับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกชอบและหลงไหลเขาตั้งแต่แรกเห็น ถ้านี่คือการตกหลุมรัก เขาก็คงเป็นรักแรกพบของฉันเลยล่ะ

"ตายแล้ว!"

"อะไรคะ?"

"ลืมทอนเงินให้เขาเลยน่ะสิ มัวแต่ชวนคุย"

"เขายังออกไปไม่ไกลหรอกมั้งคะ ให้หนูเอาไปคืนให้มั้ยคะ"

"เอาสิคะๆ" 

ฉันถือเงินเดินตามเขาออกมาโดยที่ฉันเองก็จำไม่ได้เท่าไหร่ว่าเขาไปทางไหน

เส้นทางที่ฉันเดินออกมาเริ่มเข้าสู่ช่วงท้ายตลาดที่เป็นลานจอดรถ บรรยากาศตรงนี่เงียบกว่าทางด้านในแถมยังดูน่ากลัวยังไงชอบกล

"เหมือนเห็นเขามาทางนี้นะ..หรือจะกลับไปแล้ว"

ฉันเดินมองไปรอบๆก่อนจะถอดใจเตรียมหันหลังกลับ แต่ทว่าฉันกลับถูกใครบางคนจ่อมีดเข้ามาที่คอน่ะสิ

"อ้ะ!"

"ตามฉันมาทำไม!"

"จะ..จะใจเย็นๆนะคะ นะ..นะหนูแค่เอาเงินทอนมาให้คุณค่ะ" ฉันแบมือที่กำลังสั่นเหมือนเจ้าเข้าเพราะความกลัว

ปลายมีดแหลมที่จ่อถูกพับเก็บกลับเข้าไปก่อนที่เขาจะผลักฉันให้ถอยออกมา

"..."

คนตรงหน้าดูนิ่งไปทันทีที่สบตากับฉัน นัยน์ตาระเรื่อสีน้ำทะเลของเขาเหมือนกำลังจะมีหยดน้ำใสๆไหลออกมา

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"

"กลับไปได้แล้ว แล้ววันหลังอย่าเดินตามใครแบบนี้อีกถ้ายังไม่อยากตายก่อนแก่"

ปากร้ายเวอร์!!

"นี่เงินทอนคุณค่ะ" ฉันยื่นให้แต่พอเห็นเขานิ่งฉันเลยดึงมือเขาขึ้นมาวางเงินลงบนมือหนา

"เดี๋ยว!"  เขาเรียกฉันที่กำลังจะเดินกลับ

"มีอะไรคะ"

"เธออยู่ที่ไหน"

"หมายถึงอะไรคะ?"

"เพิ่งย้ายมาที่นี่หรือเปล่า"

คนตัวสูงถามแต่สายตาของเขากลับเอาแต่จ้องมองไปทางด้านหลังของฉัน

"อ่า ก็ประมาณนั้นมั้งคะ"

"เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง หนูเดินกลับเองได้"

"มานี่!" เขาคว้ามือฉันเดินออกจากลานจอดรถ

เจ้าของร่างสูงเดินนำฉันไปเป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันลอบมองแผ่นหลังกว้างของเขา

คนบ้าอะไรดูดีชะมัด แถมยังใจดีอีกด้วย ถึงจะปากร้ายไปหน่อยก็เถอะ 

"อ้าว ทำไมถึงกลับมาด้วยกันล่ะคะ" ป้าดาถาม

"ป้าบอกลูกสาวด้วยนะครับว่าที่นี่ไม่เหมือนที่อื่น อย่าไปเดินที่เปลี่ยวคนเดียวแบบนั้น"

"ห้ะ?" ป้าดาหันมามองฉันสีหน้าสงสัย

"ขอตัวก่อนครับ" พูดจบเขาก็เดินจากไป

"นี่คุณหนูไปไหนมาคะ"

"หนูแค่เดินตามไปแถวที่จอดรถเองนะคะ มันก็ไม่ได้มีอะไรนี่"

"คุณหนู!! ที่นี่ไม่เหมือนที่ไทยนะคะ ลานจอดรถแถวนี้เป็นอะไรที่น่ากลัวมากค่ะ"

"น่ากลัว?"

มีอะไรที่ฉันไม่รู้งั้นเหรอ?

"ซัลลิแวนแดนมาเฟียไม่ใช่แค่ชื่อที่คนเรียกกันเล่นๆหรอกนะคะ แต่ตามในเมืองนี้ทั้งหมดล้วนมีแต่มาเฟียค่ะ รวมไปถึงโจรที่หลบซ่อนอยู่ตามชนบท หรือตามซอกตึกทั้งหลาย คุณหนูต้องระวังตัวนะคะ!"

"ที่นี่น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอคะ"

"ค่ะ น่ากลัวมาก คุณหนูห้ามไปที่เปลี่ยวๆอีกนะคะ"

"โอเคค่ะ หนูจะไม่ไปไหนมาไหนคนเดียวในที่เปลี่ยวอีก"

"ดีมากค่ะ แล้วนี่คุณหนูเข้าฝึกงานเมื่อไหร่คะ"

"อาทิตย์หน้าค่ะ"

อาทิตย์ต่อมา

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ในที่สุดวันที่ฉันต้องฝึกงานก็ได้มาถึง 

ฉันเรียนการออกแบบมา และที่ฉันเลือกมาฝึกงานก็คือบริษัทไดม่อน ที่ชึ้นชื่อเรื่องอัญมณีมากๆ แถมยังมีเหมืองเป็นของตัวเองอีกด้วย 

"สวัสดีค่ะ ที่ติดต่อฝึกงานไว้น่ะค่ะ" 

"สักครู่นะคะ" พนักงานสาวกล่าวก่อนจะคีย์อะไรบางอย่างลงในคอมพิวเตอร์ "เดี๋ยวนั่งรอก่อนนะคะ อีก 5 นาทีจะมีผู้จัดการแผนกลงมารับค่ะ"

"ขอบคุณนะคะ" 

ฉันเดินมานั่งตรงโซนร้านกาแฟที่ตั้งอยู่ด้านในบริษัท ที่นี่ทั้งใหญ่โตแล้วก็ดูอลังการมาก สมแล้วที่มีขื่อเสียงโด่งดังระดับโลก

"สวัสดีครับ เราที่จะมาฝึกงานใช่มั้ย"

"อ้อ สวัสดีค่ะ ใช่ค่ะ"

"ผมชื่อ เจษ นะครับ เป็นผู้จัดการ ผมอ่านประวัติที่ส่งมาแล้วนะ เดี๋ยวเราไปดูงานคร่าวๆกัน"

"ค่ะ ได้ค่ะ"

ฉันรีบเดินตามเขาเข้าไปด้านในลิฟท์ก่อนที่เราทั้งสองจะขึ้นมายังด้านบนสุดของตึก

"โซนนี่จะเป็นโซนของฝ่ายบริหาร ผมจะพาคุณไปเจอกับ Ceo ของที่นี่ จะได้ทำความรู้จักกัน"

"ซีอีโอที่นี่น่ากลัวมั้ยคะ" ฉันกระซิบถาม

"ก็..นิดหน่อยครับ ทำไม เรากลัวเหรอ"

"ก็..นิดนึงค่ะ" ฉันยิ้มเจือนๆให้เขา

"ไม่ต้องห่วงงานเราอยู่แผนกออกแบบ ไม่ได้ยุ่งกับฝ่ายบริหารเท่าไหร่หรอก อีกอย่างคุณคลื่นเขาก็ไม่ได้เข้ามาบ่อย"

"คุณคลื่น?" ฉันทวนสิ่งที่ได้ยิน

"อืม Ceo ของที่นี่ชื่อคุณคลื่น หรือคุณเป็นเอก ทิวากรสกุลเดช จำเอาไว้นะเผื่อจะใช้ตอนทำรายงาน"

"ขอบคุณนะคะ"

"คุณคลื่นอยู่มั้ยครับ"

"อยู่ค่ะ ต้องการพบเรื่องอะไรคะ" เลขาหน้าห้องถาม

"มีน้องมาฝึกงานใหม่ครับ"

"สักครู่นะคะ" สาวสวยเดินเข้าไปภายในห้องก่อนจะกลับออกมาอย่างรวดเร็ว "เชิญด้านในเลยค่ะ"

หลังจากประตูถูกเปิดออกภายในห้องกว้างที่เรียงรายไปด้วยหนังสือด้านหลังเป็นโต๊ะทำงานขนาดใหญ่โดยมีเจ้าของห้องกำลังนั่งดูเอกสารอยู่

"สวัสดีครับคุณคลื่น ผมพาเด็กฝึกงานมาแนะนำครับ"

ทันทีที่คุณเจษพูดจบเจ้าของร่างบนเก้าอี้ก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา มือเรียวเลื่อนถอดแว่นสี่เหลี่ยมออกจากใบหน้าก่อนที่นัยน์ตาสีน้ำทะเลจะจับจ้องมาที่ฉัน

นั่น..เขานี่!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***