IV

⚠️warning⚠️

มีการกลั่นแกล้ง

     "อุแหวะ แหวะ" เด็กสาวร่างเล็กอ้วกอย่างเอาเป็นเอาตาย น้ำตาสีใสคลอเบ้าพร้อมกับตอนที่อ้วกออกมา

     ผู้เป็นพี่ที่วิ่งตามหลังน้องออกมาอย่างเร่งรีบและอยากจะปลอบน้องตัวเอง เธอวิ่งมาหาน้องพร้อมกับช่วยปลอบ

     "ไหวไหมเลย์ลา? อ้วกออกมาขนาดนั้นเธอไหวแน่นะ? อย่าร้องไห้เลยนะ" แฝดพี่ลูบหลังน้องและพยายามปลอบประโลมเธออย่างใจห่วงใย

     "นี่ๆ ลิลิทธแกล้งฉันหร- อุแหวะ" พูดไม่ทันขาดคำ เธอก็อ้วกออกมาอีกครั้ง

     "นี้! ใจเย็นๆสิ! อ้วกเยอะขนาดนั้นจะเอาน้ำย่อยออกมาหรอ ระวังจะปวดท้องเอาเปล่าๆนะ ส่วนเรื่องลิลิทธค่อยคุยกัน อยากหาอะไรรองท้องหรืออยากจะกินยาไหม" ลูน่าถามด้วยความเป็นห่วงพลางใช้มือลูบหลังอย่างเป็นห่วง

     "ต แต่ว่า ส สิ่งที่ฉันเกือบจะกินเข้าไป ม มมันคือ ม แมลงสาบนะ ถึงรู้ว่าไม่ได้กินเข้าไป แต่ว่า......มัน มันสกปรก มากๆ" เลย์ลาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหยะแหยง ทั้งชีวิตเธอเกลียดแมลงสาบเพราะคิดว่าเป็นสิ่งมีชิวิตที่สกปรกและไม่ควรเข้าใกล้ การที่มันมาอยู่ในจานอาหารของเธอมันทำให้เธอพะอืดพะอม ถ้าเธอสามารถใช้แอลกอฮอลล์ล้างปากได้เธอคงล้างไปแล้ว

     "ฉันรู้แต่ตอนนี้เธอไปนั่งพักก่อน เดี๋ยวฉันไปหาอะไรรองท้องมาให้กิน โอเคไหม?"

     "โอเค"

     เลย์ลานั่งซึมอยู่ตรงนั้นซักพัก ในขณะที่มองพี่ตัวเองรีบวิ่งไปที่โรงอาหาร

                  โรงอาหาร

     ลูน่ารีบวิ่งไปที่โรงอาหารและพยายามหาอาหารที่พอรองท้องได้ ตาเธอเหลือบไปเห็นแซนวิชทงคัตสึจึงตัดสินใจซื้อมา เธอแวะไปที่ร้านน้ำ ซื้อน้ำซักขวดและรีบวิ่งออกโรงอาหารระหว่างที่วิ่งเธอก็ดูนาฬิกาไปด้วย อีก20นาทีได้เวลาเข้าเรียนเธอจึงรีบวิ่งไปหาน้องแต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ชนผู้ชายคนหนึ่ง

    "อ้ะ!" เธอส่งเสียงน่ารักของเธอออกมาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นเพื่อมองชายที่ชนเธอจนล้ม

    ตาของลูน่าเบิกกว้างเป็นประกาย เพราะผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอหล่อมากๆ หล่อแบบตะโกนเลยก็ว่าได้ เขามีผมทรง Mash Wolf ผมสีดำขลับราวกับขนอีกาให้ความรู้สึกลึกลับน่าค้นหา สายตาเฉียดคมดูเจ้าเล่ห์พร้อมกับดวงตาสีแดงเหมือนไวน์ทำให้รู้สึกน่าเกรงขามและไม่ควรเข้าใกล้ ลูน่ารีบส่ายหัวสบัดความคิดออกแล้วลุกขึ้น

    "ขอโทษนะค่ะ ขอโทษจริงๆ" ลูน่าก้มหัวขอโทษ และกำลังจะวิ่งออกไป แต่เขาก็จับขอมือเธอเอาไว้และบีบมันอย่างแรงเหมือนกำลังจะสื่อว่าถ้าฉันยังไม่บอกให้เธอไปไหนเธอก็อย่าไป ลูน่าสดุ้งเฮือกพร้อมกับหยุดนิ่ง

    "เธอชื่ออะไร" หนุ่มหล่อได้ถามเธอ เสียงของเขาทุ้มต่ำนุ่มนวลแต่ก็ดูน่ากลัวแต่เจ้าเลห์

    "ล ลูน่าค่ะ ม มีธุระอะไรรึเปล่าค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักและอยากจะไปหาน้องของตัวเอง

   "ใช่เด็กทุนที่มีแฝดน้องชื่อเลย์ลารึเปล่า ฮืม?" เขาแสยะยิ้มออกมาอย่าชอบกล ทำให้ลูน่ารู้สึกกลัว

    "ช ใช่ค่ะ" ลูน่ารู้สึกกลัวชายคนที่ยืนข้างหน้าเธอมากๆ ราวกับว่าเขามองเธอเป็นเหยื่อและทำอะไรก็ได้

    "โมเดียส ฉันชื่อโมเดียส ยินดีที่ได้รู้จักนะ" เขายิ้มให้เธอ

     //ชื่อแปลกชะมัด เหมือนกับเทพกรีกเลย แต่ชั่งมันเถอะ// เธอพูดในใจเพราะรู้สึกประหลาดกับชื่อของเขา

     "ค่ะ โมเดียส งั้นขอตัวก่อนนะค่ะ" ลูน่ามองไปที่ข้อมือของเธอที่โดนเขาบีบจนแดง โมเดียสได้ค่อยๆปล่อยมือของเขาก่อนที่ปล่อยเธอไป

     โมเดียสมองลูน่าราวกับมีแผนบางอย่าง สายตาของเขามองลูน่ามันคล้ายกับสายตาที่ลิลิทธมอง แต่ว่า...ลิลิทธกับอัสโมเดียสมีแผนอะไรกันแน่ เขามองลูน่าที่ค่อยๆวิ่งห่างออกไป

    "แฮ่ก แฮ่ก" ลูน่าหายใจเเรงเพราะเธอรีบวิ่งมาหาเลย์ลา

   "ใจเย็นๆ มานั่งก่อนมา" เลย์ลารีบลุกขึ้นและพาลูน่านั่งพักหายใจ

    "เเฮ่ก แฮ่ก น นี้ ฉันซื้อแซนวิชทงคัตสึกับน้ำเปล่ามาให้" ลูน่ายื่นให้เลย์ลา ก่อนที่เลย์ลาจะหยิบไปจากมือของลูน่า แล้วเริ่มกินทีล่ะอย่าง

    "แล้วระหว่างทางไปได้เจอใครมั้ยเนี่ย" เธอถามพร้อมกับเคี้ยวอาหารในปากอย่างน่ารัก

    "ใช่ ฉันไปเจอมา"

    "หญิงหรือชาย หน้าตาดีไหม? เป็นคนรวยหรอ? แล้วได้แกล้งลูน่ารึเปล่า?" เธอถามด้วยความสงสัย

    "เป็นผู้ชาย หน้าตาดี ลูกคนรวยแน่นอน แล้วก็.....เขาไม่ได้แกล้งอะไรหรอก"

   "ว้าย! คนหล่อ ขอรูปร่างลักษณะๆ" เลย์ลาถามอย่างกระตือรือล้นพร้อมกับเคี้ยวแซนวิช

    "หายซึมเลยนะยัยบ๊อง ก็นะ...รูปร่าง น่าจะสูงประมาณ 189 ผมสีดำขลับ ตาดูเฉียบคมแบบว่า แค่มองฉันก็เหมือนมองได้ทะลุปรุโปร่งเลยว่ากำลังคิดอะไร ตาสีแดงเหมือนไวน์มันดูน่าเกรงขามมากๆ ร่างกายที่ดูกำยำ แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว แต่เขาก็น่าจะเป็นคนดีล่ะนะ^^"

     "ว้ายอิจฉาเว่อ เจอคนหล่อTT แหมๆ จำรายระเอียดได้เยอะเลยน้าาา~ "

     "รีบกินแล้วไปเรียน ยัยบ๊อง"

"จ้าๆ"

เลย์ลารีบกิน ในปากเลย์ลามีแต่อาหารสภาพของเธอตอนนี้น่ารักมากๆ ราวกับแฮมเตอร์ที่มีถั่วเต็มปาก

อาคารเรียนชั้น1

ทั้งสองกำลังเดินไปชั้นบนสุดเพื่อเรียนวิชาต่อไปคือวิชาวิทยาศาสตร์ ยังดีที่คุณครูวิทย์ไม่ได้ดุ และให้ขึ้นเลทได้10นาที พวกเธอจึงมีเวลาเดินขึ้นไปอย่างไม่รีบร้อน

" นี่! ไม่ต้องรีบขึ้นสิ! ระวังจุกนะ"

"จริงด้วย งั้นก็ค่อยๆแล้วกัน^^"

เด็กแฝดเดินไปคุยไป ใช้เวลาไม่นานก็ถึง แถมยังไม่เลทอีกด้วย มีเวลาตั้ง5นาทีแหน่ะ

"ในที่สุด!" เลย์ลาพูดขึ้นมาอย่างร่าเริง

"รีบเข้าห้องเรียนแล้วไปเตรียมตัวเถอะ"

ลูน่าเดินนำหน้าเลย์ลาแล้วเปิดประตู เมื่อเธอประประตูห้อง ก็มีคนสาดน้ำใส่เธออย่างเเรง แถมยังเป็นน้ำถูพื้นอีก

"อ๊า!"

เสียงหวานๆได้ตะโกนขึ้น ร่างเล็กๆล้มลงไปกับพื้นและกระแทกอย่งรุนแรงทำให้เธอรู้สึกเจ็บไปที่ก้น ตัวเปียกโชกพร้อมกับกลิ่นเหม็น

"นี่! พวกเธอทำอะไรอ่ะ จงใจแกล้งกันป่ะ?"

เลย์ลาพูดขึ้นด้วยความโกรธที่โกรธมากๆ หน้าของเธอเคร่งเครียด พร้อมพูดขึ้นมาว่า

"ไม่ตอบว่ะ! เป็นไร! มึ-"

"ฉันโอเค ฉันสบายดี ไม่เป็นไรแค่ไปอาบน้ำใหม่นิเนอะ"

ลูน่าจ้องตาเขม็งใส่เลย์ลา เหมือนกับว่าจะเตือนสติเธอว่าคนพวกนี้เธอทำอะไรไม่ได้ เพราะพวกเขามีอำนาจและพวกเราเป็นบุคคลตัวเล็กๆ

"ใช่ไหมๆ ขอโทษทั้งสองคนด้วยน้าาา คือว่าฉันพึ่งถูพื้นเสร็จ แล้วจะเอาถังน้ำไปทิ้ง แต่มันดันพลาดโดนพวกเธอนี้สิ เสียใจจังเลยนะ~ ทำให้ลูน่าลำบากใจซะแล้ว"

คนในกลุ่มลิลิธพูดขึ้นมา ถึงเธอจะพูดคำขอโทษแต่หน้าของเธอก็ไม่ได้สำนึกผิดซักนิดเดียว เหมือนทำเป็นเรื่องเล็ก แค่อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อก็จบ เลย์ลากำหมัดแน่นก่อนจะตะโกนพูดว่า

"เห้ย! นี้ไม่สำนึกเลยช่-"

"นี่! เลย์ลา! ฉันบอกให้หยุด!"

ตอนนี้หน้าของลูน่าโกรธสุดๆ ทั้งการโดนแกล้งและน้องของตัวเองที่ไม่ได้เชื่อฟัง เธอตะโกนอย่างสุดเสียง คนรอบตัวเธอเงียบทั้งหมด ลูน่าค่อยๆลุกขึ้นแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยนราวกับไม่มีะไรเกิดขึ้น

"งั้นก็ฝากบอกคุณครูวิทย์หน่อยนะ ว่าฉันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย^^ เดี๋ยวฉันไปโรงอาบน้ำก่อนนะ^^"

______________________________________________________

หายไปนานเลย TT ขอโทดคร้าาาา กลับมาอัปแล้วนร้าาาา จะกลับมาอัปให้บ่อยขึ้นนะค่ะTT รักทุกคนนะค่ะ อ่านให้สนุกนะค่ะ♡

ENJOY READING KA ♡

ปล. ยังไม่แก้คำผิด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***