เบื่องหน้าที่พร่ามัว
เด็กหญิงนั่งอยู่บนเตียง อากาศเย็นสบายลมพัดแผ่วเบาผ่าน
ผิวกาย เธอมองออกไปยังนอกหน้าต่างท้องฟ้าตอนเย็นช่าง
สวยงาม เธอลุกขึ้นเดินตรงไปทางหน้าต่างนั้น อยู่ๆรอบตัวเธอ
ก็แสนจะพร่ามัว ท้องฟ้ากลับดูแปร่งประกายมากกว่าที่เคยเป็น
ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับไปเพราะความเย็น! มือที่แสนอบอุ่น
สัมผัสตัวเธอ เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นแม่ที่จ่องมองด้วยความสิ้น-
หวัง เด็กหญิงยิ้มอ่อนโยน ในขณะที่แม่ของเธอปาดน้ำตาแล้ว
หันกลับมามองด้วยสายตาว่างปล่าว "แม่จะไปทำอาหาร ถ้ามี
อะไรก็เรียกนะ" เด็กหญิงนอนพลิกไปมาบนเตียงซึ่งไม่เท่ากัน
เธอลุกขึ้นมา ก้มหัวลงดูขาเตียงและเหมือนว่าขาเตียงฝั่งซ้าย
จะสั้นกว่าฝั่งขวาเล็กน้อย เธออยากหาอะไรมารองขาเตียง
แต่เธอเหนื่อยเกินกว่าจะเดินออกไป ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วเธอก็
หลับ.....
"ดังดอกไม้เติบโตไกล้ริมทาง มิอาจอ่างว่าเป็นไม้ชั้นสูง
อาจแห้งเหี่ยวโรยราก่อนถึงรู่ง ไม่ชักจูงผู้ใดให้เด็ดดม
ถึงเช่นนั้นตัวมันก็สุขสม มิตรอมตรมหมองเศร้าแม้แต้น้อย
ชูกลีบบานใต้หมู่ดาวเป็นร้อย ปล่อยตัวลอยจากไปกับสายลม"
เสียงพูดกระซิบดังขึ้นเธอได้ยินมันอย่างชัดเจน เด็กหญิงที่นั้ง
อยู่ตรงหน้าต่างยื้นดอกไม้ในมือให้เธอ แล้วพูด "จำไว้ให้ดีนะ"
เธอตื่นขึ้น! ทั้งหมดคือความฝัน เด็กหญิงเดินลงไปข้างล่าง
เท้าสัมผัสกับบรรไดไม้ ผ่านรูปเก่าๆสีขาวดำมีฝุ่นเกาะ
เธอเห็นแม่ของเธอสับหมูอยู่ในห้องครัว บนโต็ะมีข้าววางอยู่
เด็กหญิงหันไปหาแม่ "แม่คะดอกไม้สีขาวคือดอกอะไรคะ?"
แม่ไม่ตอบอะไร เมื่อเด็กหญิงกินเสร็จเตรียมจะลุกออกจากที่
แม่ก็พูด"วันนี้แม่ไม่อยู่ตอนบ่ายอย่าลืมปิดประตูหลังนะ"
เด็กหญิงยิ้ม เธอถาม"หนูขอออกไปข้างนอกสักพักได้ไหมคะ"
แม่หันมามอง "ได้แต่อย่ากลับช้า" พอพูดจบเธอก็รีบวิ่งออกไป
เธอวิงตรงไป อากาศฤดูร้อนอบอ้าวแสงแดดทำให้ผิวของเธอ
อุ่นขึ้น วิ่งไปได้แค่ครึ่งทางก็เหนื่อยเสียแล้ว เธออยากขยับต่อ
แต่ขาไม่มีแรง เด็กหญิงนั่งลงพลางหลี่ตาของเธอ "นั่นไง!"
เธอเห็นดอกไม้สีขาวเล็กๆขึ้นที่ข้างทาง เด็กหญิงเดินเข้าไปดู
มันดูสวยนะจนอยู่ๆดอกไม้ดูพร่ามัว ตอนไหนไม่รู้ที่ทุกสิ่งมืด-
ดับลง!
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments