อารัมภบท

อารัมภบท

เสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังเล็กน้อย กับเสียงกดคีย์บอทที่ดังเป็นช่วงๆ เป็นเหมือนเครื่องมือสร้างแรงกดดันชั้นดีให้กันเด็กนักเรียนหญิงมัธยมต้นปี3 ที่กำลังนั่งหน้าซีดหลังตรง อยู่เบื้องหน้าครูที่ปรึกษาสาวหน้าหวาน

“ณัชชา”

เสียงเย็นๆที่ผิดกับหน้าตาของอาจารย์สาวเอ่ยขึ้นพลันทำให้เสียงกดคีย์บอทที่ดังอยู่เมื่อกี้หยุดลงทันที

“เราเจอกันในห้องนี้ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ”

“ค..ครั้งที่6ค่ะ”

“7 ต่างหาก”

คำเอ่ยค้านเสียงแข็งของอาจารย์ทำเอาแทบหยุดหายใจ ความรู้สึกวาบที่ท้องไปจนถึงหัวใจนั้นเหมือนเป็นเครื่องตอกย้ำว่าใกล้ถึงเวลาอันสยดสยองแล้ว

“คำตอบล่ะ”

“…ไม่มีค่ะ”

เฮ้อออออ

เสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายดังขึ้นก่อนที่อาจารย์สาวจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินมานั่งข้างเด็กนักเรียนของตนเองคนนี้

“ณัชชา อีกแค่หนึ่งอาทิตย์เธอก็จะจบม.ต้นแล้วนะ ตั้งแต่เธอเริ่มภาคเรียนที่หนึ่งมาจนถึงตอนนี้ เธอมาเจอครูหลายรอบมาก แต่เธอก็ไม่เคยให้คำตอบครูได้เลยว่าขึ้นม.ปลายไปแล้ว เธอจะเรียนสายไหน จะเข้ามหาลัยไหน หรืออยากทำอาชีพอะไร”

เสียงถอนลมหายใจดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ฝ่ามืออุ่นๆของครูจะทาบลงบนฝ่ามือที่เย็นเฉียบ แล้วกุมไว้เบาๆ

“เธอมีอะไรอยากจะบอกครูไหม”

“หนู..ไม่อยากเสียใจทีหลังค่ะ”

ด้วยปัจจัยหลายๆอย่างที่ไม่เอื้ออำนวยนัก จึงทำให้การตัดสินใจเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่จะต้องคิดอย่างหนัก

“เสียใจเรื่องอะไร”

“หนูกลัวว่าถ้าหนูเลือกผิด หนูจะเสียใจถ้าสุดท้ายมันไม่เป็นไปตามที่หวัง”

“แล้วเธอหวังอะไร”

น้ำเสียงที่ดูนุ่มขึ้นกับฝ่ามืออุ่นๆเป็นสิ่งที่ช่วยลดความประหม่าลงได้บ้าง แต่ก็ไม่อาจทำให้เรียบเรียงสิ่งที่ต้องการจะสื่ออกมาได้อย่างชัดเจน

“หนูไม่รู้ค่ะ”

“โอเค งั้นเอาแบบนี้ไหม เธอลองทบทวนตัวเองดู ว่าเธอต้องการออะไร เธอทำอะไรได้ดี แล้วเธออยากอยู่กับอะไร วันนี้หลานครูจะมาเยี่ยมรุ่นน้องเดี๋ยวเธอลองไปถามหาแนวทางจากหลานครูก็น่าจะดีนะ เพราะเขาเองก็เคยอยู่ในสถานการณ์แบบเดียวกับเธอ เขาอาจจะช่วยอะไรเธอได้บ้าง วันนี้พอแค่นี้”

“ค่ะ”

อ่า วันนี้ไม่โดนบ่น แต่ก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ดี

ยังไม่ทันได้ออกจากห้องพักครู เสียงครูที่ปรึกษาชายอีกคนก็ดังขึ้น

“โดนเรียกมาอีกแล้วหรอนัท เป็นลูกรักครูจริงๆเลยนะ รอบนี้เรื่องอะไรอีกหละ”

ถ้าเป็นลูกรักครูจริงๆก็ดีสิ จะได้ไม่โดนบ่นมาก แต่ที่ถามว่าเรื่องอะไรนี่ล้อกันเล่นใช่ไหม ก็เมื่อกี้นี้ ครูยังอุสาหยุดพิมพ์งานเพื่อแอบฟังเลยหนิ อย่าคิดว่าไม่รู้นะเพราะครูนั่นแหละ!!! หยุดกดดคีย์บอทบรรยากาศเลยกดดันกว่าเดิม มันน่านักนะ!!!

“ก็เรื่องเดิมนั่นแหละค่ะ ทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นไปได้นะคะครู”

“น้ำเสียงแบบนั้นมันอะไรกัน นี่ครูอุสามาถามเพราะเป็นห่วงเลยนะเนี่ย”

“ถ้าเป็นห่วงกันจริงก็บอกมาดีกว่าค่ะว่าหนูควรเลือกเรียงสายไหนแล้วต่อคณะอะไร”

“เฮ้ออออ นัทเอ๊ยนัท เรื่องนั้นครูคงจะบอกเราไม่ได้หรอกนะ แต่มีอยู่หนึ่งเรื่องที่ครูบอกได้”

ครูที่ปรึกษาชายลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานของตนเองก่อนจะเดินตรงมายังประตูทางออกที่คู่สนทนาของต้นยืนอยู่

“เรื่องของเธอ เธอก็ต้องหาคำตอบเอง แต่ถ้าคิดหาคำตอบอยู่เฉยๆแล้วไม่ได้คำตอบอะไร ก็ลองเดินทางออกไปหามันด้วยตัวเองซะสิ”

ลมอุ่นพัดมาปะทะกับร่างกายหลังจากประตูถูกเปิดออกโดยอาจารย์ที่ปรึกษาหนุ่ม ความอุ่นที่คล้ายกับค่อยๆโอบกอดร่างกายที่อุณหภูมิลดลงหลังจากอยู่ในห้องแอร์เป็นเวลานาน ทำให้ลดความสับสน และตึงเครียดลงได้บ้าง

หัวสมองที่กำลังตีกันวุ่นวายก็คล้ายว่าจะสงบไปด้วย ร่างกายเองก็สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นทำให้ผ่อนคลายจนเหมือนว่าตัวจะเบาขึ้นด้วยเลย

แต่ว่านะ

.

.

.

.

.

.

.

.

นี่มันเปิดประตูไล่กันชัดๆ

...To be continued...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***