กลอยเมียเอก

" เอาละมึงฃพร้อมแล้วใช่ไหมว่ะ ไอ้ขุนเดช กูละนึกอิจฉามึงยิ่งนักถ้าแม่กลอย ยอมเป็นสนมของกู กุรับรองเลยว่ากูจักไม่ทำให้นางเสียใจ ดังนั้นถ้ามึงทำให้นางเสียใจ นั้นก็หมายความว่ามึงทำให้กูเสียใจเช่นเดียวกัน มึงจำเอาไว้ไอ้ขุนเดช" ขุนหลวงพูดจบ ขุนเดชกับแม่กลอยที่นั่งก้มหน้าอยู่ต่อหน้าขุนหลวง เพื่อให้เป็นศิริมงคลแต่ดูแล้วขุนหลวงหน้าจะขู่ขุนเดชมากกว่า กลอยที่ได้ยินแบบนั้นเธอก็อดที่จะเงยหน้ามองหน้าขุนหลวงแล้วยิ้มอย่างพอใจสมน้ำหน้าผัวของตัวเองไม่ได้ที่เคยใจร้ายกับเธอ ขุนหลวงยิ้มให้กลอยด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นเพราะต่อจากนี้ไปคนที่เขารักทั้งสองคนจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขและก็จะมาร่วมหัวจมท้ายกับขุนหลวง เมื่อพูดคุยหยอกล้อกันพอสมควรแล้วเพื่อไม่ให้เสียเวลา ขุนหลวงสั่งให้คนสนิทของตนประกาศราชองค์การที่ท่านกับกลอยเตรียมเอาไว้ตั้งแต่อยู่บนเรือพระที่นั่งแล้ว 

" ขอให้ทุกคนที่เรือนของขุนเดช เดชนะรงษ์ รับราชองค์การของขุนหลวงนะบัดนี้....." เสียงประกาศดีกาที่ดังออกมาจากปากขององค์คลักคนสนิทของขุนหลวง เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งที่องค์คลักประกาศเสียงดังลั้นแล้ว ทั้งเจ้านายบ่าวไพร่ต่างก็พากันก้มหมอบกราบรับราชองค์กาล 

" นับแต่นี้สืบไป นางกลอยหรือว่าคุณหญิงกลอยขุนหลวงมีราชองค์กาลประทานให้นางเป็นคุณหญิงกลอยเมียในพระราชทานของขุนหลวง จบราชองค์กาล......" เสียงประกาสนั้นจบลงพร้อมกับความตกตะลึงอย่างมากโดยเฉพาะทชบาและมะลิที่ทั้งสองต่างเฟ้ารอตำแหน่งนี้มานาน แต่ที่ทั้งคู่แปลกใจมากนั้นก็คือขุนเดชไม่โต้แยงออกมาแถมยังยิ้มหน้าบานอย่างกับว่ายินดีในเรื่องนี้ด้วย เมื่อทั้งสองรับราชองค์กาลที่ขุนหลวงประทานให้แล้วเสร็จก็เป็นอันเสร็จพิธี 

เวลาต่อมา 

" กุไม่ยอมเป็นอันขาดนี้นะเหรอเมียใหม่ของคุรพี่ขุน นี้มันอีกลอยชัดๆอีมานหัวใจ กูจะฆ่ามัน กูจะห่ามัน" หลังจากที่เสร็จพิธีทั้งมะลิและชบาต่างก็แยกย้ายกันมาเรือนของตนเอง จากนั้นมะลิที่เป็นคนเก็บอาการไม่เคยอยู่นางก็โวยวายออกมาเสียงดัง จะมีก็แต่ชบาที่เรือนของนางยังเงียบอยู่แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

" ไอ้เพิ่มมึงให้คนไปรายงานคุณพ่อของกูทีว่าขุนหลวงประทานอีกลอยให้เป็นเมียพระราชทาน กูอยากรู้นักถ้าคุรพ่อของกูรู้ว่าคุณพี่กับขุนหลวงทำแบบนี้กับกู คุณพ่อจะจัดการอย่างไร มึงไปทำตามที่กูบอกบัดเดี๋ยวนี้" ชบาลูกสาวของราชครูของขุนหลวง และพ่อของนางก็ยังเป็นคนสนิทของพระเชษฐาของขุนหลวง และที่สำคัญไปกว่านั้นเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังของการล้มบันลังของขุนหลังในครั้งนี้อีกด้วยเพื่อที่จะดันพระเชษฐาขึ้นเป็นขุนหลวงทำให้ ราชครูถึงกับยอมเอาหัวของตนและครอบครัวเป็นตัวประกันด้วยความมักใหญ่ใฝ่สูงของ ราชครูทำให้คิดก่อการกบฏในครั้งนี้ โดยมีตำแหน่งและสมบัติที่จะได้มาเป็นเดิมพัน

" ขอรับแม่นาย" ไอ้เพิ่มบ่าวที่ช่วยเธอฆ่ากลอย รับคำสั่งจากชบาเพื่อไปหาราชครูของขุนหลวง ชบาไม่ใช้ว่าเธอไม่ร้อนใจแต่เพียงแค่เธอไม่อยากให้ใครเห็นว่าเธอเป็นนางมารร้ายเหมือนมะลิ แต่ที่ไหนได้นางนี้แหละนางร้ายแบบว่าร้ายมาก 

" อีแม้น มึงไปเอายามาให้กูอีก กูขอแบบแรงๆมาให้กูงานนี้กูจะฆ่าอีกลอยกับอีมะลิ ในเมื่อมันทั้งสองคนต่างก็เป็นหอกค้างแคร่ของกู กูจะไม่เลี้ยงพวกมันไว้ ทั้งงสองคนในเมื่อมึงไม่เกล้งใจกูแล้วยังมีหน้าให้ขุนหลวงมายุ่งเรื่องนี้ด้วย มึงเลือกให้กูเป็นคนทำแบบนี้เอง " ชบาพูดกับบ่าวของนางให้ไปหายามา แม้นกลัวที่เจ้านายสั่งให้ทำแบบนี้แต่ดูเหมือนว่าเธอจะทำอะไรไม่ได้ เพราะถ้าเธอขัดคำสั่งโทษของเธอคือตายสะทานเดียว ยิ่งเรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับขุนหลวงด้วยแม้นเกิดกลัวใจเสาะขึ้นมา 

" อีแม้นมึงเป็นอะไรของมึงว่ะ เดินไปเดินมาอย่างกับหมาบ้า" บ่าวอีกคนที่เรือนเดินผ่านมา ก่อนจะหยุดถามอีแม้นบ่าวของชบาเมื่อเห็นว่ามันเดินไปเดินมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล แม้นเมื่อเห็นว่ามีคนมาถามแบบนั้น นางก็เลยรีบเดินหนีออกไปดดยที่ไม่ตอบอะไรเพราะกลัวว่าเรื่องนี้จะรั่วออกมาแล้วนางจะตาย 

" มันเป็นอะไรของมันว่ะ" บ่าวเกาหัวอย่างสงสัยก่อนจะเดินออกไปทำหน้าที่ของตัวเองโดยที่ไม่สนใจอะไรนางอีกต่อไป แต่พลาดตรงที่กลอยเห็นเข้าแล้วและนางก็ตามแม้นไปอีกด้วย 

" แม้น จะไปที่ใดรึ " กลอยเธอยืนกอดอกแอบอยู่ที่ต้นไม้เพื่อรอแม้นบ่าวของแม่ชบา อีแม้นเมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดนางถึงกับหน้าเจือนทันทีด้วยความกลัวสายตาของนางบ่งบอกเลยว่ากลัวมาก กลอยเมื่อเห็นแบบนั้นเธอรู้ได้ทันทีว่าเธอกลัวมากแน่แล้ว 

" แม้น....พี่รู้ใช้หรือไม่ว่าถ้าเรื่องที่ชบาให้พี่เป็นคนทำพี่รู้ใช้หรือไม่ว่าเรื่องที่พี่กำลังทำอยู่ มันหมายความว่าเป็นกบฎ " สิ้นเสียงคำว่ากบฎแม้นน้ำตาไหลพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งพร้อมกับยกมือไหว้ด้วยความรู้สึกผิดและกลัว

" แม่นาย แม่นายชบา..." ระหว่างที่แม้นกำลังจะอ้าปากพูดอยุ่ๆชบาก็เดินผ่านมาเจอพอดี แม้นก็เลยต้องกลืนคำสารภาพลงคอคืนไปอย่างกระทันหัน ชบาเมื่อเห้นบ่าวของตนกำลังจะสารภาพกับกลอย นางก็จ้องหน้าของแม้นด้วยสายตาเรียบนิ่ง กลอยเธอรู้นานแล้วละว่าเรื่องที่ชบาให้กแม้นไปทำมันเรื่องอะไร หมาเคยกินขี้มันก็จะกับมากินขี้อีกครั้ง เพราะแผนแรกไม่สำเร็จเลยจะเอาแผนแรกแต่ว่าเล่นยาที่แรงกว่าเดิม ด้วยประสบการณ์ที่มีมาตลอด20ปี คนอย่างนีน่ามีหรือว่าจะไม่รู้ว่าสิ่งที่ชบาให้บ่าวไปทำคืออะไรกันแน่ 

" อีแม้น..มึงมานี้" ชบาตวาดดังลั้นเรียกบ่าวของตัวเอง แม้นเธอร้องไห้จนตัวสั่นเมื่อได้ยินแม่นายของตนเรียก กลอยรู้ได้ทันทีถ้าเธอปล่อยให้แม้นไปเธอต้องเสียใจตลอดชีวิตแน่ 

" พี่แม้นทั้งๆที่พี่รู้ว่าถ้าไปกับแม่นายของพี่ พี่จะต้องตาย พี่ก็ยังจะไปอีกรึ ข้าว่าพี่หยุดแค่นี้เถอะนะ มันหน้าจะพอได้แล้ว มันหมดยุคขี้ข้ากับเจ้านายกันแล้ว ในเมื่อนางไม่ได้เห็นค่าของพี่ นางเห็นพี่เป็นแค่สัตว์ที่นางเลี้ยงไว้พี่คิดดีแล้วรึ ว่าจะกลับไปกับคนที่ไม่ใช่คนแบบนาง ข้ารู้ว่าแม่นายชบาของพี่สั่งให้พี่ไปเอายามาวางข้า " เมื่อกลอยพูดจบ ชบากับบ่าวและแม้นตกใจหน้าซีดเพราะเรื่องนี้ไม่มีใครรู้ มีแค่แม้นกับแม่นายของตนเท่านั้น ชบาเมื่อโดนจับได้แบบนั้นนางถึงกับหน้าซีดเผือด ก่อนจะโยนขี้ให้แม้นอีกครั้ง 

" อีแม้นมึงจะไปเอายามาวางคุณหญิงกลอยรึ  อีระยำ" เพลี๊ยะ ชบาพูดจบนางก็ฟาดฝ่ามือใส่หน้าของแม้นทันที เมื่อแผนเปิดป่าของกลอยทำสำเร็จนางก็ทำให้แม้นเห็นว่านางจะจะเลือกฝั่งไหน แม้นที่เห็นแม่นายโยนขี้ให้แบบนั้นนางก็รู้ได้ทันทีว่านางจะเชื่อใคร แม้นหันมามองกลอยด้วยสายตาที่ขอความช่วยเหลือ กลอยเห็นแบบนั้นเธอก็ยิ้มกริ่มอย่างพอใจก่อนจะเดินมาดึงแขนของแม้นให้มาอยู่ด้านหลังของนาง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***