ตอนที่5

หลังจากตัดสินใจออกจากคฤหาสน์มืดของคุณลุงเลียมฉันก็ไม่ลืมที่จะหยิบสร้อยตรวนใจของแม่มาด้วยสร้อยนี้ใช้ในการหยุดยั้งอาการเวทกำเริ่มของฉัน

ตลอดกาเดินทางฉันได้แต่คิดถึงอดีตวันเก่าๆเวลาเดิมๆที่ผ่านมา คนเราเมื่อหมดช่วงสุขทุกก็จะตาม...

"เจคอบ...อีกนานไหมจะถึงบ้านหลังนั้น?"

ฉันถามคนขับรถม้าที่รู้จักกันมานาน

"น่าจะอีกประมาณชั่วมงนึงได้ครับ คุณหนูนอนเถอะครับอีกเดียวถึงกระผมจะเรียกท่านเอง"

เจคอบตอบก่อนจะหันตั้งใจคุมม้าต่อ

...ฉัน..ขอสัญญาจะหาผู้ชายหล่อๆมารักหลายๆคนเลยคอยดู...ฉันคือแม่มดอายุยืนยาว...จะมีเป็นร้อยๆคนก็มีได้ไม่ต้องกลัวจะป่วยเป็นโรคติดต่อ...เอาให้สมกับที่โสดแล้วผิดหวังมานาน!

หลังจากมาถึงบ้านหลังเล็กที่ฉันขอไว้ก็รีบวิ่งไปสำรวจรอบบ้านทันทีตัวบ้านโดยรวมแล้วดีมากมีสองชั้นหลังไม่ใหญ่มากเป็นบ้านฝันของฉันเลยอยู่ใกล้กำแพงเมืองหน่อยแต่สงบดี

หลังจากย้ายของลงมาจัดเสร็จเรียบร้อยฉันไม่รอช้ารีบชวนบลอนนี่ออกไปหาซื้อของทันที

"คุณหนูคะ...ถ้าใส่ชุดนั้นไปจะดูเด่นเกินอันตรายค่ะ."

บลอนนี่พูดก่อนจะไปหยิบชุดที่เตรียมเอาไว้ให้

"...ก็จริงนะอาจจะเจอโจรปล้นใจก็ได้เนอะฮ่าๆ"

ฉันพูดก่อนจะหัวเราะในขนะที่บลอนนี่ยังทำสีน่าเข้มขึงเหมือนเดิม...

"ไม่รู้ด้วยแล้ว รีบเปลี่ยนแล้วไปกัน"

ฉันบอกก่อนจะรีบวิ่งไปเปลี่ยนเป็นชุดธรรมดา

ชุดธรรมดาแบบนี้เดินทำอะไรสดวกกว่าเยอะเลยไม่เหมือนชุดเดรสทั้งยาวทั้งหนัก

"ตตอนนี้อากาศเย็นแล้วคุณหนูควรใส่เสื้อคลุมนี้ด้วยนะคะ"

ฉันรีบรับมาใส่ก่อนจะรีบจุงมืบลอนนี่ออกไปดูของในเมืองตอนช่วงเย็นเพราะกว่าจะจัดบ้านอะไรเสร็จก็ใช้เวลาเกือบวันแล้ว

ในตอนเย็นๆนี้ของส่วนใหญ่ที่ขายมักจะเป็นพวกเนื้อย่างกับเหล้าเบียร์ ซึ่งแน่นอนว่า! มีแต่ของที่ฉันไม่ได้กินมานานแล้วทั้งนั้นเลย!

"บลอนนี่นั่งตรงนี้เร็วเข้า!"

ฉันพูดเสียงดังก่อนจะดึงบลอนนี่ให้ไปนั้งร้านย่างเนื้อรีมทางร้านนึง

"...คุณหนูจะรับอะไรดีคะ"

บลอนนี่ถามหลังจากมองดูเตาย่างเนื้อที่มีเนื้อสัตว์หลากหลายชนิดปิ้งอยู่

"คุณลุงคะ! หนูขอเมนูเด่นของร้านหน่อยค่ะสองชุดพร้มเบียร์สักแก้วนะคะ"

"โอ้! ได้เลย"

คุณลุงเจ้าของร้านตอบรับก่อนจะรีบจัดเตรียมในขนะที่บลอนนี่มองฉันด้วยสายตาตกตลึง

"คุณหนูไม่ควรดื่มเบียร์นะคะ..."

บอลนนี่พูดก่อนจะกลับมาทำสีหน้าเฉยๆเหมือนเดิม

"ทำไมจะไม่ควรละ ถ้าไม่ดื่มวันนี้พรุ่งนี้หรือวันหน้าก็ต้องดื่มแหละ อีกอย่างข้า18ละนะบลอนนี่...น่าเศร้าจริงๆข้าใช้ชีวิตเป็นเด็กน้อยมานานถ้าไม่รีบโตจะตามโลกไม่ทันเอานะคะ"

ฉันพูดก่อนจะเหม่อมองไปยังโต๊ะข้างๆ

"...."

บลอนนี่ที่เห็นฉันนั้งเหม่ออย่างเหงากลับทำได้แค่เงียบเพราะที่ผ่านมาเธอรู้ดีว่าฉันถูกเลี้ยงดูเป็นอย่างดีอะไรอันตรายจะไม่ให้เเตะอะไรไม่ดีต่อสุขภาพเลียมจะสั่งห้ามไม่ให้กินเกินกำหนด และมีคำว่าโลกภายนอกอันตรายกับฉันเสมอ...ฉันไม่มีเพื่อนเป็นเด็กรุ่นเดียวกันเลยแม้แต่แสงแดดฉันก็ไม่เคยสัมผัส...

"เด็กน้อยโต๊ะสี่มาแล้วละนะ!"

คุณลุงเจ้าของร้านตะโกนบอกก่อนจะเดินยกฐาดเนื้อชิ้นใหญ่มาสองที่ตามมาด้วยเบียร์เต็มแก้วใหญ่เท่าหน้า

"หุย! น่ากินจังเลยค่ะหนูจะกินให้อิ่มเลย"

ฉันพูดก่อนจะเริ่มมองหามีดมาตัดเนื้อ

"หนูน้อยเป็นคนต่างเมืองหรือลุงไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน เลยนะ..."

คุณลุงเจ้าของร้านถามด้วยสีหน้าสงสัย

"ใช่แล้วค่ะน้องสาวของฉันเธอย้ายมาจากเมืองหลวงค่ะดังนั้นเลยอาจจะไม่ชินกับที่นี่เท่าไหร่ฝากตัวด้วยนะคะ"

บลอนนี่ตอบก่อนจะยิ้มน้อยๆเป็นการทักทายแทนฉัน

"อื่อใช่แล้วค่ะหนูชื่อโรสค่ะฝากตัวด้วยนะคะ"

ฉันยิ้มแป่นก่อนจะเริ่มหยิบน่องชิ้นใหญ่มากินแบบที่โต๊ะอื่นๆกิน คุณลุงเจ้าของร้านมองฉันอย่างเอ็นดูก่อนที่จะหัวเราะเสียงดังไปหามีดเล็กๆมาให้

หลังจากรับมีดมาแล้วบลอนนี้ก็จัดการตัดให้ชิ้นเนื้อพอดีคำ

"บลอนนี่...ช่วยเป็นเพื่อนให้ข้าหน่อยสิ...ข้าเหงามากเลยไม่ต้องเป็นให้ตลอดหรอกนะ... ขอคืนนี้ก็พอแล้ว"

"ได้ค่ะ...ข้าจะเป็นเพื่อนให้กับคุณหนูเอง"

หลังจากฟังคำตอบบลอนนี่ฉันก็รีบยกเบียร์เเก้วใหญ่ขึ้นดื่มอย่างมีความสุขก่อนจะกินเนื้อตามมา... เเละเพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้นภาพก็ตัดดับไปทันที..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***