ตอนที่4

"ลุงเลียม...นั้นคือ"

ในตอนนี้สิ่งที่ฉันเห็นมีเพียงความมืดและแสงที่สาดไปหาเลียม

ที่นี่มืดมากเลย...ที่ไหนกันนะ

"โรส...มานี่สิเด็กน้อย"

เสียงของท่านลุงเลียมดังขึ้นก่อนจะยื่นมือมาให้ฉันฉันเริ่มเดินช้าๆอย่างระมัดระวังเพื่อไปหาเขาแต่แล้วฉันกลับต้องหยุดชะงักเมื่อมีผู้หญิงคนนึงเดินมาจับมือเขาก่อนฉันและภาพทุกอย่างก็เปลี่ยนไป...

"ไม่จริงนะ...คุณลุง!"

ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าตอนนี้กลับกลายเป็นคุณลุงเลียมจูบอย่างดูดดื่มกับเธอคนนั้น!

"ข้ามาในฐานะคู่หมั้นของเขาค่ะ...ฐานะคู่ของ...เขา"

"ไม่จริงหรอกท่านลุง...คนอย่างท่านลุง.."

ฉันพยยามจะตอบโต้ว่าไม่จริงแต่แล้วกลับต้องสดุงตื่นเพราะมือเย็นที่คุ้ยเคยมาแต่เด็ก

"โรส..."

ฉันค่อยๆลืมตาตื่นท่ามกลางความมืดจู่ๆเเสงเทียนในห้องก็สว่างขึ้น

"..คะ...คุณลุง.."

ฉันพูดเสียงเบาก่อนที่จะจับมือเขาไว้แน่นนี้คือมือที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดี พอๆกับจดจำว่าคำสั่งเสียของท่านแม่คืออะไร มือเย็นๆนี้หลายครั้งหลายคราเคยสัมผัสจับและช่วยเหลือตัวฉันแต่เด็ก...

"ลุกนั่งก่อนสิเด็กน้อยลุงจะไปเรียกคนเอาอะไรให้กินนะ...กินยานี้ก่อน"

"ค่ะ...."

ฉันตอบรับก่อนจะรับยาและน้ำในมือคุณลุงเลียมมารับประทานอย่างว่าง่าย

หลังทานยาฉันก็มุดตัวกลับผ้าห่มอีกครั้งโดยไม่ลืมที่จะจับมือของเลียมไว้อย่างดี...ฉันรู้ดีว่าเขาคิดกับฉันแค่ลูกแค่หลานในตอนนี้แต่ว่านะ...ฉันจะไม่ยอมให้จบแบบนั้นหรอก.

"พอจะกลืนโจ๊กนี้ไหวมั้ยเด็กน้อย.."

น้ำเสียงเย็นชาแต่แผงไปด้วยความอบอุ่นเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินมาจับไข้ให้ฉัน

"ไหวค่ะ...คุณลุงคะ โรสมีคำถามค่ะ..."

ฉันถามหลังจากรับประทานโจ๊กที่ตนเองเคยสอนคนในครัวทำ

"หืมว่ามาสิ..."

"คือว่า... คุณเบียร์เขามาในฐานะคู่มั่นคุณลุงจริงๆหรอคะ...แล้วก็...ท้องที่โตของเธอก็เป็น.."

ถามก่อนที่จะพยามจะไม่ยกมือปิดหูเพราะไม่อยากได้ยินคำตอบ

"...ใช่แล้วละนะโรสต่อจากนี้เบียร์ก็จะเป็นสเหมือนคุณแม่ของเธอ...เบียร์เป็นเฉลยที่ได้มาจากการทำสงครามชนะ...ลูกของเธอก็มีเพราะ"

"พอเถอะค่ะโรสรู้แล้ว...คุณลุงออกไปก่อนได้มั้ยคะ.."

ฉันพูดก่อนจะมองหน้าเขา...

"ได้สิ...นอนพักให้เต็มที่นะ"

พูดจบเขาก็หายตัวไปตามเคย...แต่ว่านะ ฉันคงต้องทำใจจริงๆแล้วสินะ...เพราะฉันช้าเอง.. ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ฉันจะดันทุรังไปด้วย...เพราะฉันซื่อบื้อจากการถูกเอาใจฉันโง่ลง.. เพราะขาดการเรียนรู้ ฉันก็คิดว่าคนอย่างลุงเลียมจะไม่มีวันแต่งงานมีครอบครัวจากฉันไปซะอีก...ทำไมนะเพราะฉันไม่สวยพอหรือฉันดูเป็นเด็กน้อยจนเกินไป...

ฉันได้แต่ตัดพ้อกับตัวเองในใจก่อนที่จะเริ่มร้องไห้...นี่รักแรกของฉันจบลงด้วยการอกหักสินะ...ยังไม่ทันเริ่มก็เสียเขาไปซะแล้ว...

ฉันใช้เวลาอยู่แต่ในห้องเป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์เต็มก่อนที่จะยอมออกมาทุกคนที่อยู่ในคฤหาสน์นี้ล้วนแต่รู้ดีว่าฉันชอบลุงเลียมมานานแค่ไหนและชอบขนาดไหนใครก็รู้แต่คงมีแค่เขาที่ไม่เคยรับรู้อะไรเลย...

"คุณลุงคะ.."

ฉันเรียกเลียมที่กำลังยุ่งอยู่กับกองจดหมายมากมายจากเมืองหลวงด้วยน้ำเสียงแห้ง

"ออกมาแล้วสินนะเป็นอะไรมากหรือปล่าวหายแล้วหรือยัง..."

เขาพูดก่อนจะวางงานแล้วเดินมาหา

"หายแล้วละค่ะ...แค่จะมาขอออกไปอยู่ข้างนอกสักราวๆ3ปีได้มั้ยคะ?"

ฉันพยามที่จะทำไม่สนใจเสียงคำถามของเขาเพราะรู้ดีว่าตอนนี้ยังทำใจไม่ค่อยได้

"...ข้างนอกอันตราย...ถ้าจะไปให้พาบลอนนี่ไปด้วยนะ...ถ้าลุงว่างก็อยากจะพาไปด้วยตัวเองอยู่..."

"ไม่เป็นไรค่ะแค่บลอนนี่ก็พอค่ะ ถ้าว่างๆก็มาหากันสักนิดก็ดีแล้วค่ะ..."

ฉันตอบก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อยต่อจากนี้ฉันจะเปลี่ยนแปลงตัวเองและจะไม่จมอดีตนี้

"...ได้สิ.."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***