ตอนที่3

"ในที่สุดก็สิ้นสุดการรอคอยยาวนานสักที!"

ฉันชูมือขึ้นอย่างดีใจก่อนจะเดินยิ้มไปเลือกเสื้อผ้า

...เวลาเดินผ่านไปช้าซะจนหนึ่งปีเหมือนร้อยปีการอใครสักคนที่อยากพบและคิดถึงมันทรมานแบบนี้เองสินะ...

ตลอดเวลาที่เลียมจากไปเขาไม่ได้ส่งจดหมายมาหาฉันสักฉบับ ผสมกับการที่ฉันเดินวนๆมองทิวทัศน์เดิมๆของบ้านหลังใหญ่นี้ทุกวันมีสิ่งที่ต่างคือพ่อบ้านและสาวใช้ส่วนนึงเริ่มมีหน้าตาที่เปลี่ยนไปตามอายุ...

"คุณหนูโรสคะวันนี้จะใส่ชุดสีอะไรคะ?"

ดีน่าพูดก่อนจะหยิบเสื้อผ้าสีสดใสตัวใหม่ที่พ่อบ้านซื้อมาให้ขึ้นมาวางให้ฉันเลือก...ซึ่งแน่นอนว่าคนอย่างฉันไม่ค่อยชอบสีฟ้าสีชมพูอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว..ดังนั้นชุดที่เลือกคือชุดเดรสสีขาวนี้สิดูเรียบหรูและโอเคที่สุดแล้วในสายตาฉัน

"คุณหนูคะท่านเลียมมาถึงหน้าประตูแล้วค่ะ!"

สิ้นสุดเสียงสนั่นของลีรีทฉันกลับรีบเดินผลักประตูเดียมวิ่งไปหาเขา...รอมานานแล้วในที่สุด ตอนนี้อายุของฉันคือ18ตามกฎของอาณาจักคือสามารถแต่งงานมีครอบครัวได้แล้วดังนั้น ฉันจะจีบท่านเลียมให้ได้คอยดู!

"ท่านลุงเลียม!"

ฉันตะโกนออกอย่างตื่นเต้นก่อนจะรีบวิ่งลงบันไดเพื่อไปหาเขาตามเดิมที่เคยทำ... แต่แล้วกลับต้องหยุดชงักเมื่อเห็นเขาจับมือพาผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาด้วย...

"ยินดีต้อนรับกลับครับ/ค่ะนายท่าน"

ทุกคนพูดพร้อมกับก้มหน้าลงอย่างนอบน้อมแต่ก็ซ่อนความสงสัยที่อยู่บนหน้าไม่ได้

"กลับมาแล้วนะโรส"

"...ค่ะ ยินดีต้อนรับกลับค่ะ"

ฉันตอบเสียงเบาก่อนจะหันไปสนใจผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังเลียม...

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณโรส เซเลอร์"

คนตรงหน้าฉันทักทายด้วยเสียงหวานใสนุ่มลื่นราวระฆังแก้วก่อนจะน้อมตัวทำความเคารพตามกฎ...

ฉันได้แต่ยืนอึ้งในความสวยที่แตกต่างจากฉันสุดคั่วใบหน้าเรียวสวยริมฝีปากอวบอิ่มชมพูลูกพีชเส้นผมสวยสีชมพูอ่อนนัยตาสีฟ้าคราม...

"นี่คือบุตรสาวคนที่สองของบารอน เดียร์ รันทาย ตั้งแต่นี้ไปเธอจะมาอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้กับเรานะโรส"

น้ำเสียงเย็นชาที่คุ้นเคยเริ่มแนะนำคนตรงหน้าฉัน..

ทำไม... ทำไมกัน.

"เรียกข้าว่าเบียร์ได้เลยค่ะ จากนี้ข้าจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะคู่มั่นของ..."

เจ้าของเสียงหวานเริ่มแนะนำชื่อเรียกและแนะนำว่าตนมาอยู่ในฐานะอไรซึ่ง...ใช่ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..พอรู้ตัวฉันกลับกระโจนใส่เธออย่างห้ามตัวเองไม่ได้แต่ก่อนที่ฉันจะได้ทำร้ายเธอเลียมก็รีบมาแยกเราออกห่างกัน... ในตอนนั้นฉันไม่อยากรับรู้อะไรอีกน้ำตาที่อยู่ๆกลับไหลมาอย่างกับเขื่อนพังบดบังทิศทางตรงหน้าก่อนที่ฉันจะไม่รับรู้อะไรอีก

//เลียม//

ตลอดเวลาหนึ่งปีข้าใช้เวลาไปกับการสู้รบบารอนเดียร์ผู้ซึ่งคิดการกบฏคิดครองราชบัลลังก์ขององค์ชาย

ริเคียสองค์ชายเพียงองค์เดียวของจักพรรดิเซซาร์

ในใจของข้ากลับหยุดคิดเป็นห่วงเด็กคนนั้นไม่ได้...โรสเด็กน้อยที่น่ารักน่าเอ็นดูที่ข้าเฝ้ามองอย่างลัพๆตั้งแต่ได้เห็นแรกเกิดของนาง เป็นเด็กน้อยตัวอ้วนเเก้มอิ่มฟูผิวขาวนวลน่าลิ้มรองแต่เสียดาย...

ที่เธอยังเด็กเกินกว่าจะทำอย่างนั้นได้ข้าเฝ้ามองดูการเติบโตของเธอมาอย่างช้าในตอนที่เห็นว่าเริ่มเดินได้ก้าวแรกข้าดีใจขนาดไหนมีความสุขนาดไหนข้ากลับอธิบายไม่ได้ ในวันที่เธอล้มป่วยตอนอายุสิบปีเพราะโรคพลังเวทมนตร์ในตัวมากเกินข้ากลับไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะเสียของประจำตกูลเพื่อช่วย...เพราะความรู้สึกในตอนนั้นมันอึดอัดเศร้าทุกจนข้ารู้สึกอยากจะตายให้ได้ถ้าโรสเป็นอะไรไป... ในวันที่เห็นจดหมายจากซีเรียว่าใกล้ถึงเวลาจากไปของซีเรียแล้วขอฝากโรสลูกสาวเพียงคนเดียวของนางให้ข้าดูแลรักตลอดชีวิตข้ากลับเป็นห่วงโรสลูกคนเดียวของเธอมากกว่า...วินาทีที่เห็นเด็กน้อยเอาแต่ใจที่เคยยิ้มร่าสดใสร้องไห้เพราะเสียผู้เป็นแม่ไปหัวใจของข้าก็เริ่มอึดอัดเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง...ถึงข้าอยากจะปลอบใจเธอแต่กลับทำไม่เป็นได้แต่มองดูเธอร้องไห้จนสลบไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***