ตอนที่2

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหนู"

น้ำเสียงสดใสอารมณ์ดีของดีน่าสาวใช้ส่วนตัวที่ตามมาจากบ้านหลังเก่าของฉันดังขึ้นดเวยความกะตือรือร้นก่อนจะเลื่อนผ้าม่านเปิดหน้าต่างออก...

"...ดีน่า..ข้าอยากนอนต่ออีกนิด..."

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียไม่ยอมตื่นก่อจะดึงผ้าห่มมาคลุมโปง

"ไม่ได้นะคะคุณหนู! สายแล้วตอนนี้ท่านเลียมก็กำลังจะเดินทางไปทำงานแล้วนะคะ.."

สิ้นสุดเสียงใสของดีน่าสภาพของฉันจากคนที่งัวเงียกลับรีบดีตตัวตื่น

"ทำไมไม่รีบบอกเล่าดีน่าา!"

"ก็ข้าปลุกคุณหนูไปรอบนึงแล้วแต่ท่านไม่ยอมตื่น.."

ดีน่าก้มหน้าลงเล็กน้อยแย่างง้องอล

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ฉันควรจะมาเถียงคำกับดีน่าถ้าแต่งตัวตามปกติไม่ทันแน่!

พรึ่บ!~

"คุณหนูท่านไม่ควรใช้เวทมนตร์อย่างนี้นะคะ!?!"

ดีน่าพูดด้วยสีน่าตกใจ

การที่ฉันใช้เวทมนตร์ตามอำเภอใจแบบนี้มันผิดเพราะฉันดันเป็นแม่มดไม่สมบูรณ์การใช้เวทก็เหมือนการสังเวยร่างกายถ้าไม่จำเป็น...

"ดีน่าไปกัน!"

แต่ก็นะฉันกลัวที่สุดคือการพลาดไปส่งเลียมทุกเช้าต่างหากละ ถึงฉันจะไม่เคยมีรักแต่ถ้ารักใครสักคนแล้วจริงๆฉันก็จะทุ่มเทให้ทั้งใจเลยหึๆ

"นายท่าน รีรัทฟอร์ เดินทางปลอดภัยนะครับ"

จบเสียงพูดของพ่อบ้านเกรนเจอร์ฉันรีบดีดตัววิ่งอย่างไม่คิดชีวิตลงบันไดจนเกือบสดุด

ไม่นะฉันจะไปส่งเขาไม่ทันแบบนี้ไม่ได้!

พรึ่บ!~

"ไม่ควรรีบวิ่งมาแบบนั้นนะมันอันตรายรู้หรือไม่..."

น้ำเสียงเย็นชาเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความห่วงใยสำหรับฉันเป็นคนอื่นไกลไปไม่ได้เลยนอกจากเลียม

"ไม่ได้หรอกถ้าข้าชักช้าท่านจะไปก่อนที่ข้าได้มาทันลาท่านพอดี"

ฉันทำหน้ามุ่ยโดยอัตโนมัติทั้งที่ชาติก่อนฉันออกจะเก็บสีหน้าเก่งแท้ๆ... แต่พอมาชาตินี้สงสัยจะใช้ชีวิตสงบสุขจนเกินไป

"ไม่ต้องห่วงหรอกข้ารู้ว่าเจ้าจะรีบมาส่งข้าเดินทางถึงเจ้ามาช้ามาสายข้าก็รอได้...เจ้าก็เป็นเหมือนหลานคนนึงของข้า"

ใบหน้าของฉันในตอนนี้กระตุกฮวบยิ้มแทบหุบลงทันทีที่ได้ยินคำว่าเป็นเหมือหลาน...

"ทำไมละคะ...ข้าเป็นเหมือนแค่หลานสาวหรือคะ"

ฉันถามด้วยสีหน้าไม่พอใจที่จริงเขามีอายุมากกว่าฉันทั้งชาติก่อนและชาตินี้ตั้งร้อยกว่าปีแน่

"เจ้าเป็นมากกว่านั้นโรส..."

เลียมตอบเสียงนิ่งก่อนจะลูบหัวฉันเบาๆ

...แแบบนี้คงไม่แคล้วคิดว่าฉันเป็นเหมือนลูกคนนึงแน่ๆเลย...น่าเศร้าจริงๆที่เขามีอายุมากกว่าร้อยปีแล้วแต่กลับไม่รู้จักความรัก...

"ก็ได้...ท่านลุงเลียมไปทำงานเทอะค่ะ...ข้าจะเป็นเด็กดีรออยู่นิ่งๆในคฤหาสน์เอง"

ฉันตอบแบบประชดนิด...

ใช่แล้วความผิดเขาคือมีหน้าตาดีนิสัยออ่นโยนแต่เย็นชาตรงสเปคฉันไปหมด... ส่วนความผิดฉันคือการที่คิดอะไรเกินเลยกับผู้อุปถัมภ์คนนี้..มีคนเป็นล้านดันชอบเขาเข้าจังๆ

"ไปไม่นานหรอกแค่1ปีเดี๋ยวข้าก็กลับมา...โรสตัวน้อยของข้าเจ้าไม่ควรออกนอกอนาเขตนี้ตลอดเวลาที่ข้าไม่อยู่...ข้าสัณญาถ้าข้ากลับมาจะพาเจ้าออกไปเจอโลกภายนอก"

เขาพูดก่อนจะยื่นนิ้วก่อยข้างซ้ายลงมาเพื่อสัณญา

ชิเพราะท่านเป็นเอาแบบนี้ข้าเลยทุกไงเล่า...

"ก็ได้ระหว่างที่ท่านไม่อยู่ข้าจะเป็นเด็กดีดูแลบ้านหลังนี้ให้เรียบร้อยเสมอเพื่อรอท่านในหนึ่งปี..,ท่านต้องรีบกลับมานะคะ..."

ฉันพูดเสียงเศร้าก่อนจะมองดูคนตรงหน้าที่กำลังพยัคหน้าให้ก่อนจะเดินจากไป...

นี้เองหรอความรู้สึกของเเม่วินาทีที่ท่านพ่อเดินจากบ้านไป...ท่านจะเศร้าขนาดไหนกันนะ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***