ตอนที่​2​จวนหยางอ๋อง

สามวันก่อน

หลังจากที่หยางหลิงอี้ล่มแคว้นฉู่ได้สำเร็จเขาก็เริ่มออกตามหาหวังฟางจิงได้สองวันโดยเริ่มจากทิศทางที่ร่างบางควบม้าหนีเขาไปก่อนหยางหลิงอี้แกะรอยม้าตัวนั้นจนมาหยุดที่เขาลูกหนึ่ง

"ซื่อจื่อจากตรงนี้ก็ไร้ร่องรอยแล้ว"เจียงหมิงเดินมารายงานหลิงอี้

หยางหลิงอี้ลงจากม้าเดินมาดูเส้นทางที่คาดว่าหวังฟางจิงจะไปได้ต่อหากตัวเขาจำไม่ผิดเส้นทางต่อไปข้างหน้าจะเป็นแคว้นต้าซ่งของเขาแล้ว

"เขาคงไม่หนีไปถึงแคว้นเราแล้วหรือ"เจียงหมิงออกความเห็น

"ไม่มีทางหวังฟางจิงคงทนบาดแผลไม่ได้นานขนาดนั้น"เสียงเรียบพูดขึ้นเขาลงน้ำหนักแรงตอนยิงไปไม่น้อยไม่มีทางที่หวังฟางจิงจะทนได้ถึงขนานนี้

"อาจจะมีคนช่วยไปแล้วก็ได้"

"ก็ไม่แน่แต่ในช่วงสงครามแบบนี้คงไม่มีชาวบ้านมาที่นี่"หยางหลิงอี้เดินดูเส้นทางไปเรื่อยๆจนกระทั่งสายตาคมเหลือบไปเห็นอะไรบางที่พุ่มไม้หยางหลิงอี้หยิบสิ่งนั่นขึ้นมาดู

"หน้ากากนี้ดูคุ้นๆ...ซื่อจื่อหรือว่า.."เจียงหมิงจูงม้าเดินตามมาทีหลังกล่าวขึ้นมาหยางหลิงอี้เหยียดยิ้มร้ายขึ้น

'หวังฟางจิงเจ้าซ่อนตัวไว้ให้ดีนับจากนี้ข้าจะไล่ล่าเจ้าเต็มตัวแล้ว'

"เจียงหมิงเอาผีเสื้อตามกลิ่นมาให้ข้า"หยางหลิงอี้รับกล่องไม้มาจากเจียงหมิงมือหนาเลื่อนไม้บนกล่องออกเพื่อปล่อยผีเสื้อออกมาเจียงหมิงนึกไม่ถึงว่าเจ้านายตนจะทาน้ำหวานจากดอกไม้พันธุ์พิเศษไว้บนลูกธนูดอกนั้นผีเสื้อตัวนั้นบินตามกลิ่นของดอกไม้ทำให้หยางหลิงอี้กับเจียงหมิงจึงรีบขึ้นม้าตามผีเสื้อตัวนั้นไป

ทิศทางที่ผีเสื้อตัวนั้นพามาเริ่มเข้าไปในป่าลึกเรื่อยๆทำให้เจียงหมิงเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าผีเสื้อตัวนี้พามาถูกหรือเปล่าเพราะหนึ่งวันที่เขาและซื่อจื่อตามเจ้าปีกน้อยนี้มาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคนคนนั้นที่ซื่อจื่อตามหาเลย

"ซื่อจื่อนี่เราตามเข้ามาใจกลางป่าแล้วนะขอรับยังไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยของบุรุษผู้นั้นเลยไม่ใช่ว่าจะถูกสัตว์ร้ายคราบไปกินแล้วหรือ"

"อยู่ต้องพบคนตายต้องพบศพ"

"ซื่อจื่อกับเชลยผู้นี้ท่านดูมุ่งมั่นยิ่งนักหากข้าไม่ได้ติดตามท่านมานานข้าเองก็คงคิดว่าซื่อจื่อมาตาม.."เจียงหมิงเงียบลงทันทีเมื่อเห็นสายตาพิฆาตมองกลับมา

"หากเจ้ายังพูดอีกข้าจะตัดลิ้นเจ้าทิ้งซะ"

"ไม่พูดแล้วไม่พูดแล้ว"เจียงหมิงเอามือปิดปากตนไว้

พวกเขาทั้งคู่เดินทางไปเรื่อยๆหยางหลิงอี้รู้สึกถึงความผิดปกติบ้างอย่างตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่สัตว์ในป่าเริ่มหายไปสายลมพัดนำกลิ่นหอมอ่อนๆผ่านจมูกของร่างสูงหยางหลิงอี้ที่ได้กลิ่นก็รู้ถึงสาเหตุที่บริเวณนี้ไร้สัตว์ป่าทันที

"ระวังตัวด้วยที่นี่มีกับดัก"หยางหลิงอี้หันไปพูดกับเจียงหมิงทั้งคู่เพิ่มความระวังมากขึ้น

"ซื่อจื่อตรงนั้นมีบ้านพัก"เจียงหมิงชี้ไปยังเรือนไม้ที่อยู่ห่างจากเขาไม่มาก

หยางหลิงอี้เลือกที่จะโดดขึ้นซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ใกล้เรือนไม้นั้นร่างสูงทอดมองบริเวณรอบๆของเรือนจนกระทั่งมีคนภายในเรือนออกมาสองคนบุรุษใบหน้างามคงจะเป็นหวังฟางจิงส่วนอีกคน...คิ้วของหยางหลิงอี้ขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อเห็นคนที่คิดว่ายากจะได้เจอกัน'หลี่เฟิงซี'เจ้านั่นมาทำอะไรที่นี่

"นั่นมัน...เขามาทำอะไรที่นี่ซื่อจื่อเราควรบุกพาตัวคนออกมาเลยหรือไม่"น้ำเสียงสงสัยของเจียงหมิงพูดขึ้นเจียงหมิงหันไปถามหยางหลิงอี้

"ยัง..เป็นไปได้ก็หลีกเลี่ยงเขาหน่อยดีกว่า"สายตาที่หยางหลิงอี้มองไปยังหลี่เฟิงซียากที่จะคาดเดาพวกเขายืนดูต่อไปเสียงพูดคุยหัวเราะของหวังฟางจิงดังขึ้นหยางหลิงอี้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาไหนจะรอยยิ้มนั้นอีก

จนแล้วจนเล่าในที่สุดหลี่เฟิงซีก็แยกตัวออกจากเรือนไปหยางหลิงอี้ที่รอโอกาสนี้ก็เลือกที่จะทวนความจำของหวังฟางจิงสักหน่อยร่างสูงเดินไปหยิบธนูแล้วตั้งใจยิงเฉียดใบหน้าหวังฟางจิงเป็นไปตามคาดร่างบางยืนหยุดอยู่นิ่งหยางหลิงอี้ยกยิ้มอย่างพอใจร่างสูงเดินเข้าไปหาหวังฟางจิงช้าๆเขาจงใจโน้มใบหน้าเข้าหาหวังฟางจิงกลิ่นหอมของสมุนไพรทำให้เขาเผลอสูดดมไปหลายครั้งก่อนที่ร่างสูงจะกล่าวทักทาย

"ข้ากลับมาทวงลูกธนูแล้ว"

ปัจจุบัน

หยางหลิงอี้จับหวังฟางจิงหันมาทางตนมือหนาช้อนคางเล็กขึ้นหยางหลิงอี้รู้สึกชอบมองดวงตาของอีกฝ่ายในยามร้องไห้มากที่สุด'ดูน่ารังแกไม่น้อย'

"ที่แท้หน้าตาเจ้าก็เป็นเช่นนี้"

"..."

"เจ้าไม่ดีใจที่เจอข้าอีกครั้งหรือ"

"จะ เจ้าจำผิดคนแล้วข้าไม่เคยพบเจ้าเลยสักครั้ง"เพราะหยางหลิงอี้ยังไม่เคยเห็นใบหน้าเขาหวังฟางจิงจึงปฏิเสธอีกฝ่ายออกไป

"หึ..เช่นนั้นแผลที่ไหล่เจ้าได้มาได้อย่างไร"หยางหลิงอี้กดเข้าที่แผลหวังฟางจิงอย่างแรงบาดแผลปริออกอีกรอบทำให้มีเลือดออกมาร่างบางลิ่วหน้าด้วยความเจ็บก่อนที่จะถูกปล่อยเป็นอิสระ

เมื่อโกหกหยางหลิงอี้ต่อไปไม่ได้แล้วหวังฟางจิงจึงปล่อยอาวุธลับที่หลี่เฟิงซีให้ไว้ใส่หยางหลิงอี้ร่างสูงเบี่ยงตัวหลบไปหลังต้นไม้หวังฟางจิงใช้โอกาสนี้คิดจะหนีอีกรอบแต่ไม่ทันที่จะหนีก็ถูกเจียงหมิงตีจนสลบไป

"ซื่อจื่อท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม"

"ข้าไม่เป็นไรนำตัวมันกลับไป"หยางหลิงอี้เปรยตามองคนที่สลบในอ้อมกอดของเจียงหมิง

"ขอรับ"เจียงหมิงได้แต่สงสัยกับความคิดของนายตัวเองหากเป็นคนอื่นคงได้ตายไปแล้วแต่พอมาเป็นร่างบางนอกจากซื่อจื่อจะไว้ชีวิตแล้วยังจะพากลับไปด้วยอีก

ด้านหลี่เฟิงซีเดินมาพักที่ลำธารใกล้ๆกับเรือนของตนหลังจากที่ไปเก็บสมุนไพรมาเกือบทั้งวันหลี่เฟิงซีใช้น้ำพรมหน้าตัวเองสายตาเรียวสังเกตเห็นร่างใครบางคนลอยติดอยู่กับโขดหินไม่ไกลจากเขามากสองขาก้าวไปหาร่างที่ลอยอยู่หลี่เฟิงซีตรวจชีพจรของอีกฝ่ายดูเมื่อรู้ว่ายังมีชีวิตอยู่บุรุษอาภรณ์ฟ้าดึงชายผู้นั้นขึ้นมาบนฝั่ง

"ตัวหนักซะจริง"หลี่เฟิงซีบ่นไปถอดชุดเกราะของอีกฝ่ายไปขืนให้เขาลากไปทั้งชุดแบบนี้วันนี้ก็คงไม่ถึงที่พัก

"เสี่ยวจิง!!"หวังซีสะดุ้งตัวขึ้นมาจากฝันร้ายของตนหลี่เฟิงซีรีบเดินเข้ามาทันทีเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่าย

"เจ้าฟื้นแล้ว...อย่าพึ่งลุก!"หลี่เฟิงซีรีบกดตัวหวังซีให้หยุดเฉยๆบาดแผลเต็มตัวแบบนี้ยังจะไปอีกหวังซีปัดมือเรียวออกก่อนที่สายตาจะไปสะดุดเข้าที่พู่ห้อยเอวที่วางไว้อยู่บนโต๊ะ

"เจ้าได้มันมาจากไหน"หวังซีหยิบพู่ห้อยเอวนั้นขึ้นมาแล้วถามไปยังหลี่เฟิงซี

"ของคนงามแซ่หวังที่ข้าช่วยไว้"

"เขาอยู่ไหน"

"หายไปแล้ว..ตอนข้าพาเจ้ากลับมาก็พบว่าที่นี่มีร่องรอยการต่อสู้..นั้นเจ้าจะไปไหน"หลี่เฟิงซีเดินมาห้ามอีกคนไว้

"ข้าจะไปตามหาน้องข้า"

"ด้วยสภาพของเจ้าตอนนี้เนี้ยนะ"

"...."

"ข้าแนะนำให้เจ้ารักษาตัวให้หายซะก่อนส่วนเรื่องของคนงาม...ข้าหมายถึงฟางจิงข้าจะช่วยตามหาอีกแรง"พอหลี่เฟิงซีเรียกหวังฟางจิงว่าคนงามก็รู้สึกเย็นยะเยือกจากสายตาที่มองมาของหวังซี

"ข้าจะเชื่อใจเจ้าได้เช่นไร"น้ำเสียงเย็นชาของหวังซีถามหลี่เฟิงซี

"เชื่อไม่เชื่อก็เรื่องของเจ้า"

"เจ้าเป็นใครกันแน่"หวังซีไล่มองหลี่เฟิงซีอย่างละเอียดอาภรณ์สีฟ้าที่หลี่เฟิงซีสวมใส่แม้จะดูเรียบง่ายแต่เนื้อผ้ากับมีราคาสูงลิ่วไหนจะท่าทางวางตัวของอีกฝ่ายที่ดูจะเป็นมิตรแต่ก็แฝงด้วยเล่ห์เลี่ยม

"ข้าหลี่เฟิงซีเป็นเพียงคนหน้าตาดีที่ช่วยเจ้าไว้แล้วเจ้าล่ะ"หลี่เฟิงซีกล่าวออกมาอย่างหน้าไม่อายทำให้หวังซีกรอกตาขึ้นอย่างเหลืออดใครจะไปคิดล่ะว่าบุรุษที่ดูสุภาพอ่อนโยนเช่นหลี่เฟิงซีจะหลงตัวเองได้ขนาดนี้

"หวังซี"เสียงเรียบตอบกลับไป

"หวังซีเจ้าพักผ่อนเถอะข้าจะไปต้มยาอีกสักหม้อก็ไปแล้วพอเจ้าหายดีแล้วก็รีบไปตามหาครอบครัวเจ้าก่อนแล้วค่อยมาหาข้านี่ป้ายของหออวี้หลานยามเจ้ามีปัญหาก็ให้ชูป้ายนี่ขึ้นเดี๋ยวจะคนมาช่วยเจ้าเอง"หลี่เฟิงซีวางป้ายคำสั่งบนมือของหวังซีแล้วเดินออกไปหวังซีที่มีตัวเลือกไม่มากก็ขอเลือกที่จะเดิมพันกับหลี่เฟิงซีสักครั้ง

หลายวันมานี้หวังฟางจิงโดนกลั่นแกล้งหลายสารพัดจากหยางหลิงอี้ถึงแม้เขาจะหาโอกาสหนีกี่รอบก็โดนตามจับมาได้ทุกครั้งจนพวกเราเดินทางมาถึงเมืองของหยางหลิงอี้สภาพอากาศที่นี่ค่อนข้างหนาวสำหรับหวังฟางจิงข้อมือของร่างบางบัดนี้มีแต่รอยแดงจากการถูกมัดหยางหลิงอี้กระชากเชือกที่ผูกกับข้อมือเล็กนั้นให้ตามมาหลายสายตาจากสองข้างทางมองมาที่หวังฟางจิงซึ่งนั้นทำให้ร่างบางรู้สึกอับอายเป็นอย่างมากหวังฟางจิงเดินตามหยางหลิงอี้จนมาถึงหน้าจวนก็มีหญิงสาวมายืนรอรับ

"หลิงอี้เจ้ากลับมาแล้ว"หญิงสาวผู้นั้นวิ่งมาหาหยางหลิงอี้ทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายมาถึงใบหน้างามยิ้มระบายออกมาอย่างดีใจเมื่อคนที่ตัวเองรักกลับมาถึงแต่ก็ต้องมาสะดุดกับอีกคนที่หยางหลิงอี้พากลับมาด้วย

"คนผู้นี้คือ..."หรูอี้ถามขึ้นด้วยความสงสัยนางมองใบหน้าของหวังฟางจิงหากคนตรงหน้าไม่เนื้อตัวมอมแมมก็คงดูดีไม่น้อยไปกว่านาง

"เจ้าไม่ต้องรู้หรูอี้...เจียงหมิงพาเขาไปเรือนเล็กหลังจวนกำชับทหารเฝ้าไว้ให้ดี"หยางหลิงอี้โยนปลายเชือกไปให้เจียงหมิงแล้วเดินเข้าจวนไปทันที

"ขอรับซื่อจื่อ"เจียงหมิงรับคำสั่งเสร็จก็พาหวังฟางจิงไปเรือนเล็กหรูอี้ที่มองสองคนนั่นเดินออกไปแล้วก็คิดจะหันมาถามหยางหลิงอี้แต่พอหันกลับมาก็ไม่พบร่างสูงแล้วใบหน้าสวยได้แต่เก็บความรู้ไม่พอใจไว้ในใจแล้วเดินกลับเข้าจวนไป

"เจียงหมิงข้าหิวแล้ว"เมื่ออยู่ด้วยกันแค่สองคนหวังฟางจิงก็บ่นให้เจียงหมิงฟังบ้างหลายวันที่ผ่านมานี้ถ้าไม่ได้เจียงหมิงแอบช่วยเขาไว้้เขาเองก็คงมาไม่ถึงเมืองแน่ๆ

"รู้แล้วเจ้าเข้าไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเดี๋ยวข้าให้คนยกอาหารมาให้"เจียงหมิงยืนแก้เชือกที่รัดข้อมือร่างบางทิ้งในใจก็อดนึกสงสารหวังฟางจิงอยู่ไม่น้อย

"ขอบคุณเจียงหมิง"หวังฟางจิงถอนหายใจหลังจากมองรอยแดงที่ข้อมือ

"ข้าขอเตือนตอนนี้เจ้าอยู่ภายในจวนของซื่อจื่ออย่าคิดจะหนีไปไหนอีกยิ่งเจ้าดื้อดึงซื่อจื่อก็ยิ่งร้ายกับเจ้าทางที่ดีเจ้าอยู่เฉยๆจะดีกว่า"

"ข้ารู้แล้วๆเจ้ารีบไปเถอะ"หวังฟางจิงดันตัวเจียงหมิงออกไปเจียงได้เพียงแต่ส่ายหน้าให้กับความดื้อดึงของอีกฝ่ายก่อนที่จะเดินออกไปโดยดี

หวังฟางจิงผลักประตูเข้าไปในเรือนหลังนี้ถึงจะดูซอมซ่อไปบ้างแต่หากตกแต่งอีกนิดหน่อยก็อยู่ได้แล้วร่างบางคิดเช่นนั้นสองขาเรียวเดินสำรวจห้องได้เพียงครู่ก็มีสาวใช้สองสามคนเดินเข้ามาหาเขา

"ซื่อจื่อให้พวกบ่าวมารับใช้คุณชายเจ้าค่ะ"หวังฟางจิงที่เห็นพวกนางกำลังย่อตัวคำนับเขาก็รีบห้ามทันที

"พี่สาวทั้งสามไม่ต้องมากพิธีหรอกข้าเป็นแค่เชลยไม่ใช่คุณชายอะไรทั้งนั้นเรียกข้าว่าฟางจิงเถอะ"

"เกรงว่าจะไม่ได้เจ้าค่ะคุณชายเป็นแขกของจวนหากให้เรียกชื่อโดยตรงพวกบ่าวคงโดนโบยแน่ๆ"หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้น

"งั้นแล้วแต่พี่สาวเถอะ"หวังฟางจิงพูดอย่างจำใจแม้แต่คนในจวนยังจะเจ้าระเบียบอีก

"เจ้าค่ะคุณชาย...บ่าวเตรียมน้ำไว้ในอ่างให้แล้วเชิญคุณชายทางนี้เจ้าค่ะ"หวังฟางจิงเดินตามไปอย่างว่าง่ายจนมาถึงฉากกั้นห้องอาบน้ำ

"เอ๊ะ!..พี่สาวท่านจะทำอะไร"หวังฟางจิงร้องเสียงหลงทันทีเมื่อพี่สาวทั้งสามพากันรุมถอดชุดเขาออก

"ปรนนิบัติคุณชายเจ้าค่ะ"

"มะ ไม่ต้องเรื่องนี้ข้าทำเองดีกว่ารบกวนพวกพี่ออกไปรอข้าด้านนอกก่อน..ถ้ามีอะไรเดี๋ยวข้าเรียกเอง"

"เจ้าค่ะ"

หวังฟางจิงถอนหายใจออกมาหลังจากที่พวกนางออกไปกันหมดแล้วร่างบางรีบถอดชุดตัวเองออกแล้วเดินลงไปแช่น้ำ

เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกรอบทำให้หวังฟางจิงที่เผลอหลับสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาดวงตากลมมองไปที่ราวพาดเสื้อก็พบเพียงแค่ผ้าคุมสีดำไม่มีชุดสำหรับเปลี่ยน

'สงสัยพี่สาวคงจะลืมแล้วเอาเข้ามาให้'หวังฟางจิงคิดเช่นนั้นร่างขาวลุกขึ้นมาจากอ่างมือเรียวเอือมหยิบชุดบางสีดำขึ้นมาสวมก่อนที่จะเดินออกมาจากฉากกั้น

"พี่สาวท่านลืมเอาชุด...หยางหลิงอี้!?"เพราะมัวแต่ก้มหน้าจึงไม่รู้ว่าคนที่อยู่ในห้องเป็นหยางหลิงอี้ไม่ใช่สาวใช้ตามที่หวังฟางจิงคิด

หยางหลิงอี้ยื่นมองหวังฟางจิงตั้งแต่ที่ร่างบางเดินออกมาแล้วเดิมทีเขาแค่จะมาดูว่าอีกคนเป็นเช่นไรบ้างแต่พอได้เห็นหวังฟางจิงสวมชุดบางออกมานั่นทำให้เขาหยุดชะงักไปชั่วครู่ไม่รู้ว่าชุดตัวใหญ่หรืออีกคนไม่ระวังทำให้ชุดผ่าลงมาเกือบเห็นอกขาวหวังฟางจิงเหมาะกับสีดำดี..ดีจนเขาอยากจะกระชากชุดทิ้ง

"เจ้ามองอะไรกัน"หวังฟางจิงรีบกระชับชุดเข้าหาตัวทันทีเมื่อเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ที่มองมาของหยางหลิงอี้

"มีอะไรน่ามองกัน...ข้าแค่แวะมาดูว่าเจ้าจะหนีข้าไปอีกไหม"

"ในเมื่อเจ้าก็เห็นว่าข้ายังอยู่ก็ออกไปได้แล้ว"

"เจ้าไล่ข้า?"

"แล้วแต่เจ้าจะคิด"

"ช่างเถอะวันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปสักครั้งรีบแต่งตัวซะอีกเดี๋ยวข้าจะให้คนยกอาหารมาให้"หยางหลิงอี้พูดจบก็รีบเดินออกไปหวังฟางจิงรีบเดินไปลงกลอนประตูกันไว้เผื่อหยางหลิงอี้จะวนกลับมาอีก

ในขนาดเดียวกันหลังจากที่หวังฟางจิงเปลี่ยนชุดเสร็จก็มีเสียงเคาะประตูอีกรอบร่างบางเดินไปเปิดประตูก็พบกับสตรีที่ยืนรอที่หน้าจวนคนนั้น

"หรูอี้?"

"เจ้ายังอยากหนีหรือไม่"หรูอี้ถามหวังฟางจิงทันทีที่เจอ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***