ตอนที่ 5

กวินจับแขนของเธอแน่นก่อนจะเหวี่ยงเธอล้มลง "อ๊ะ...." สีเทียนล้มลงทับเศษแก้วที่แตก "เอาของๆมันไปเผาทิ้งซะ" กวินสั่งลูกน้องด้วยความโมโห "อย่านะ..ฮือๆ..พี่วินอย่าเอาของเทียนไปเผา" สีเทียนยกมือไหว้อ้อนวอนก่อนจะวิ่งไปห้ามคนที่กำลังจะจุดไฟเผาเธอคว้ารูปภาพกับอัฐิกระดูกแม่เธอไว้ได้ทันเลือดที่ขาและมือของเธอก็ไหลไม่หยุดแต่ความเจ็บปวดนี้เธอแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลยเธอนั่งร้องไห้อยู่ใกล้ๆกับของที่กำลังถูกเผาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมีลูกน้องกวินขวางไว้เธอร้องไห้จนสลบไปกวินได้ให้ลูกน้องของเขาพาสีเทียนไปไว้บ้านพักที่อยู่บนเขาส่วนตัวของตนที่นั่นไม่มีใครรู้จักถ้ากวินไม่อยากให้รู้ ลูกน้องคนสนิทของเขาได้เอาสีเทียนไปขังไว้ห้องลับใต้ดินที่แม้แต่แสงไฟก็เข้าไม่ถึง "เรียบร้อยแล้วครับนาย" ได้ยินแบบนั้นกวินก็กลับเข้าบ้านใหญ่ไปป้าอุ่นที่กลับมาจากธุระด้านนอกเมื่อเห็นสภาพบ้านและของสีเทียนที่กระจัดกระจายก็รีบวิ่งไปบ้านใหญ่ "คุณท่านคะ...ช่วยด้วยค่ะหนูเทียน....หนูเทียนหายไป" กวีที่เพิ่งกลับมาจากบริษัทได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจ "เดี๋ยวก็กลับมาเองแหละ" ป้าอุ่นที่รู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้ก็พยายามอธิบาย "แต่ของที่บ้านเล็กโดนไฟไหม้มีรอยเลือดเต็มพื้นเลยค่ะ" กวีได้ยินแบบนั้นก็สั่งให้คนไปดู "สงสารเธอนะคะเรื่องของผู้ใหญ่แต่หนูเทียนต้องมารับกรรมแทน" ป้าอุ่นพูดจบก็เดินออกไปกวีได้แต่คิดมันก็จริงอย่างที่ป้าอุ่นว่าแต่เขาก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วตอนนี้ได้แต่สั่งให้คนตามหาสีเทียนให้พบ "พ่อผมจะออกไปเที่ยวกับเพื่อน" กวินเดินลงมาก็บอกกวีแล้วเขาก็เดินออกไปสีเทียนตอนนี้ที่รู้สึกตัวแล้วก็ต้องตกใจที่บรรยากาศรอบตัวมืดไปหมดเธอไม่กล้าลุกเดินไปไหนได้แต่นั่งร้องไห้กอดเข่าอยู่กับที่ "ฮือๆมีใครอยู่มั้ยคะ" สีเทียนตะโกนออกมาเสียงไม่ดังมาก "มีใครอยู่มั้ย...ฮือๆ" ไม่นานนักเสียงฝีเท้าก็ดังเข้ามาเรื่อยๆสีเทียนเริ่มกลัว "ใครคะ....ใครเดินมา" เสียงฝีเท้าหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ "แค่นี้ก็กลัวแล้วหรอ" สีเทียนได้ยินเสียงก็จำได้ทันที "พี่วิน...พาเทียนออกไปจากที่นี่ที" มือเธอที่ยังมีเลือดซึมอยู่ก็คว้ามาที่ขาของกวิน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่ 4

บทต่อไป

ตอนที่ 6

