ตอนเดียวจบ

"ทำไมหลัง ๆ มานี้เกรดถึงแย่ลงจัง ไม่ตั้งใจเรียนแล้วรึไง"เสียงแหลมสูงที่แฝงไปด้วยความไม่สบอารมณ์ อ้าปากบ่นไม่หยุดใส่ลูกสาวของตน 

ลูกสาวที่อยู่ชั้นป.5 นิ่งเงียบไม่ตอบกลับ เพราะรู้อยู่แล้วว่าอธิบายยังไงก็ไร้ประโยชน์ เธอ แม่ และพ่อ พวกเขากำลังนั่งทานอาหารเช้าที่โต๊ะเดียวกัน เด็กสาวนั่งข้างพ่อ ส่วนแม่นั่งฝั่งตรงข้าม

"แบบนี้โตไปจะทำอะไรได้ เห้อ..กูละเหนื่อยกับมึง"แม่ของเธอถอนหายใจยาว"รู้ไหมมันเหนื่อนขนาดไหนกว่าจะหาเงินมาได้แต่ละบาท ตั้งใจเรียนหน่อยไม่ได้รึไง"

เด็กหญิงร่างเล็กกัดฟันกรอด พยายามไม่โต้ตอบอีกฝ่าย เธอใช้ช้อนตักอาหารเข้าปาก และเคี้ยวเสียงดังจ๊อบแจ๊บ

"นี่มึงทำหูทวนลมใส่กูเหรออีมิ้นท์"หญิงวัยกลางคนตะเบ็งเสียงใส่เด็กสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตาทานอาหาร

"มิ้นมันยังเด็ก อย่าไปกดดันลูกมากเลย"เสียงทุ้มต่ำที่แฝงไปด้วยความอบอุ่น พยายามพูดแก้ต่างแทนเด็กสาวข้าง ๆ "ลูกไม่ต้องกดดันตัวเองมากนะ เข้าใจพ่อไหม"

"ค่ะ"เด็กสาวตอบกลับเสียงเรียบ ในแววตาของเธอไม่ได้รู้สึกสบายใจขึ้นเลยแม้แต่น้อย

"เหอะ แกก็ให้ท้ายลูกอย่างงี้แหละ มันเลยเรียนอ่อนแบบนี้"คุณแม่บ่นใส่สามี แล้วค่อยลุกหยิบจานข้าวตัวเองไปล้างที่ซิงค์

พ่อของมิ้นท์เหลือบไปมองลูกสาวแล้วรู้สึกไม่สบายใจ เขาเลยยื่นมือไปแตะไหล่เบา ๆ "สู้ ๆ นะลูกรัก" 

เหมือนจะดีแต่ไม่ใช่ เพราะมือของพ่อค่อย ๆ ลูบไล้ไหลลงมาที่ต้นขา เหมือนจะไม่หนำใจเขาพยายามใช้มือชอนไชเข้าไปส่วนที่ระเมิดสิทธิของเด็กหญิง แผ่นหลังเหยียดตรงอัตโนมัติ ร่างกายของเธอเย็นวาบไปทั้งตัว ภายในอกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก สีหน้าแสดงถึงความขยะแขยงชัดเจน เธอรีบทานข้าวให้หมดและรีบไปล้างจาน

"หนูไปแล้วนะ"หลังพูดจบ มิ้นท์ก็รีบเดินไปโรงเรียนโดยเร็ว โรงเรียนของเธออยู่ไม่ไกลมากเดินไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึงแล้ว

อากาศภายนอกเย็นสบายมีลมอ่อน ๆ ไหลผ่านไม่ว่างเว้น เด็กสาวผมสั้นผิวคล้ำที่แต่งตัวด้วยชุดนักเรียนชั้นประถมศึกษา กำลังเดินตรงข้าง ๆ ของถนนเล็ก ๆ ที่รอบข้างเป็นบ้านคนอาศัย ได้กลิ่นอายของบ้านต่างจังหวัด

ขณะที่เด็กสาวกำลังเดินไป ดวกตาของเธอก็เริ่มมีของเหลวใสไหลออกมาเปรอะเปื้อนใบหน้าของเธอ พยายามกลั้นไว้ที่สุดแล้ว แต่มันไม่ไหวจริง ๆ สุดท้ายเธอก็ร้องไห้โฮออกมา น้ำตาจำนวนมากบดบังทัศนวิสัยทางการมองเห็น เธอใช้ทั้งมือซ้ายและขวาผลัดกันปาดน้ำตา แต่มันก็ไหลไม่หยุด  เธอเป็นเพียงเด็กสาวที่เรียนอยู่ชั้นประถมปีที่5 ทำไมจะต้องมาโดนอะไรแบบนี้ เธอไม่เข้าใจ..

"มิ้นท์ น้องเป็นอะไรเหรอ"เสียงของหนุ่มวัยราว ๆ ยี่สิบปี รูปร่างสูงกำยำเหมือนนายแบบ  เดินมาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

"น้องไม่ได้เป็นไรค่ะพี่ พอดีหนูปวดท้องนิดหน่อยน่ะฮาฮา”เด็กสาวกล่าวโกหกกับชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมยกยิ้มขึ้นเพื่อปกปิดความทุกข์ในใจ

"ไม่น่านิดหน่อยนะแบบนี้ ให้พี่พาไปโรงบาลไหม"สายตาของชายหนุ่มแสดงถึงความเป็นห่วงอย่างแท้จริง จนมิ้นท์ก็รู้สึกได้

"ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะพี่หนูไปก่อนนะ มันจะสายแล้ว”มิ้นท์ตัดจบบทสนทนา และรีบมุ่งไปโรงเรียน เธอไม่อยากให้เขาเห็นเธอในสภาพนี้จึงรีบหนีออกจากจุดนั้น

ผู้ชายคนนั้นชื่อวิว หน้าตาดีไม่เป็นสองลองใคร มีสเน่ห์มาก เขามักจะถ่ายคลิบตลก ๆ บางทีก็โชค์หล่อลงโซเชียลและผลตอบรับก็ดีมาก ๆ บ้างคลิบของเขามียอดหัวใจมากถึงล้านใจ บ้างคลิบเขาจะถ่ายชีวิตการตกปลาของเขา 

มิวมิว:นักตกปลาที่จริงใจ

หมอมาแล้ววว:ขนาดผมเป็นผู้ชาย ผมยังเขินเลย

ติดตามมาติดตามกลับ:ใหญ่มากค่ะ(หมายถึงปลานะ55265255)

คอมเม้นส่วนใหญ่ที่พบได้บ่อยก็ประมาณนี้...

ณ ห้องเรียน ป.5/2 เด็กหญิงมิ้นท์เดินมานั่งที่โต๊ะเรียนของตัวเองโดยไม่คิดจะมีประติสัมพันธ์กับใครในห้องเลยสักคน 

"มาแล้วเหรอจ๊ะ คนสวย"เสียงฟังดูทะเล้นดังออกมาจากเด็กหนุ่มผิวขาวหน้าตาดีคนหนึ่ง เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของมิ้นท์ชื่อเจมส์ "ทำไมไม่ทักกันเลย แบบนี้เค้าเสียใจนะ"

มิ้นท์เบะปากทำท่าทีขยะแขยงใส่อีกฝ่าย"ทำสีหน้าแบบนั้น เราเศร้านะมิ้นท์จัง"

"ตกลงมีอะไรจะคุย"มิ้นท์ถามด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้าง แสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากคุยด้วย

"ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เย็นนี้เราไปล่าท้าผีกัน"เจมส์พูดพร้อมยิ้มให้

"ไม่เอาหรอก เรากลัวผี"มิ้นท์ตอบกลับด้วยเสียงสั่นเล็ก ๆ 

เจมส์ยังยิ้มอยู่ แต่การคำพูดของเขานั้นช่างแตกต่างจากท่าทีที่เขาแสดงออก"มิ้นท์..ที่เราพูดมันไม่ใช่คำขอแต่เป็นคำสั่ง คงไม่อยากเสียอนาคตกับเรื่องแค่นี้หรอกนะ"

คำพูดแค่ไม่กี่ประโยคทำให้มิ้นท์หนาวสะท้านไปทั้งตัว เธอเสียวสันหลังวาบริมฝีปากซีดเผือดคล้ายคนเสียชีวิต เธอตอบกลับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงน้ำเสียงตะกุกตะกัก "งะ..งั้นเจอกันที่หน้าโรงเรียนตอน5โมงเย็นนะ"

"โอเคค้าบบ"เจมส์ยิ้มและเดินไปนั่งที่โต๊ะของตนเหมือนกับสิ่งที่เขากระทำเป็นการกระทำของเพื่อนธรรมดา

คนอื่น ๆ ในห้องต่างได้ยินการสนทนาของทั้งคู่ และพวกเขาก็รู้ดีว่าทำไมมิ้นท์ถึงหวาดกลัวขนาดนั้น เมื่อก่อนมิ้นท์เป็นคนร่าเริงและสนิทกับหลาย ๆ คนในห้อง แต่ทุกอย่างต้องเปลี่ยนไปเมื่อเจมส์นั้นได้ย้ายมาเรียนที่แห่งนี้ ทุกคนได้แต่ชำเลืองมองอยากเข้าไปช่วยแต่ก็ไม่อยากมีปัญหา ความอึดอัดใจเกินขึ้นในอกของทุกคนในห้อง

17:42น. ณ หน้าโรงเรียน

มิ้นและเจมส์ที่กำลังยืนรอเพื่อนอีกหนึ่งคนทั้ง ๆ ที่นัดกันตอน5โมง แต่นี่จะ6โมงอยู่แล้วมันยังไม่มีท่าทีจะโผล่หัวมาเลย

"เรากลับกันดีไหม ตอนนี้ก็ดึกแล้วนะ"มิ้นท์พูดพร้อมท่าทีกระวนกระวาย เท้ากระตุกอย่างไม่เป็นสุข มือทั้งสองขย้ำขอบเสื้อจนจะขาด

"ก็ดึก ๆ แบบนี้แหละได้ฟิวดี" 

"อะ..โอเค แบบนั้นก็ได้"

ในที่สุดเพื่อนอีกคนก็มา รูปร่างดูอ้วนแต่ก็เห็นกล้ามได้ราง ๆ "กูมาล่ะ ๆ ขอโทษที่มาช้า พอดีเพิ่งกินข้าวเสร็จ"

"เอากับแฟนอยู่อะดิมึงอะ ไอ้เหี้ยวิน"เจมส์พูดใส่พร้อมชกไปที่ท้องอีกฝ่าย

"โอ้ย...เจ็บนะเฮ้ย เห็นกูเป็นรุ่นพี่บ้างเหอะ"วินใช้มือกุมท้องที่โดนต่อยพร้อมกับบ่นเบา ๆ "รีบไปสักทีเหอะ กูอยากเห็นของที่มึงซื้อมาล่ะ"

หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสามก็เดินไปหาสถานที่ที่มีประวัติเกี่ยวกับผี แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังเดินไปตามถนนที่แสงอาทิตย์เริ่มหายไป เผยเพียงแสงไปสีเหลืองจากเสาไฟข้างทาง พวกเขาก็เดินสวนกับชายหนุ่มหน้าหล่อที่ถือคันเบ็ดตกปลาใว้ในมือ

คนหล่อที่ว่าก็คือวิวพอเขาเห็นมิ้นท์ เขาก็ถามด้วยความเป็นห่วง"มิ้นเป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม"

"ดีขึ้นแล้วค่ะพี่วิว"มิ้นท์ตอบกลับพร้อมยิ้มให้เช่นเคย เอาจริง ๆ คนที่มิ้นท์ไว้ใจที่สุดตอนนี้ก็คงจะมีแต่พี่วิวนี่แหละ

"อ่อ แล้วจะไปไหนกันเหรอ"วิวถามไถ่เด็กสาวเพราะรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นเดินมากับชายอีกสองคน แถมทั้งสองคนที่ว่าวิวก็รู้จักดี

"เอ่อ..พวกเราจะไป"มิ้นท์ไม่ทันพูดจบ เจมส์ก็พูดแทรกขึ้นมา"ล่าท้าผีที่บ้านร้างกลางป่า"

"ห้ะ มึงเอาจริงเหรอไอ้เจมส์ มันมีผีนะเฮ้ย"วิวพูดสวนกลับทันควัน

"พูดเหมือนเคยเห็นนะมึงอะ"เจมส์เถียงกลับ

วิวโมโหแทบควันออกหู เด็กสมัยนี้มันปีนเกลียวกันเกินไปแล้ว เขาพุ่งตัวไปกระชากคอเสื้อของเจมส์ ทำให้มิ้นท์และวินต้องเข้ามาห้ามปราม

"เฮ้ย ๆ พี่วิวใจเย็นก่อนดิ ไอ้เจมส์มันลูกใครพี่ก็รู้ เดี๋ยวก็โดนดีกันหมดหรอก"วินพูดเพื่อเตือนสติวิว

ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวแต่ก็ยอมปล่อยมือออก "มิ้นท์ กลับกับพี่ดีไหม น้องเพิ่งหายปวดท้องเองนะ"

"ยุ่งไรว่ะไอ้วิว ไอ้เปโด"เจมส์พูดแทรกอีกครั้งหมายจะหาเรื่องวิวจริง ๆ

"เปโดแม่มึงสิ กูคุยกับน้องมึงไม่ต้องยุ่ง"วิวพูด

"โอเคงั้นก็ได้ มิ้นท์แกจะไปกับไอ้วิวไหม"เจมส์หันมาพูดกับมิ้นท์พร้อมส่งสายตาที่แฝงความกดดันเอาไว้ 

"ไม่เป็นไรค่ะพี่วิว หนูอยากไปเอง"ถึงใจจริงจะไม่อยากไปแต่ทำไงได้ล่ะ เธอยังไม่อยากเสียอนาคตนะ

"โอเคตามนั้นนะไอ้วิว กูไปล่ะะ"เจมส์ยิ้มเยาะพร้อมเดินจากไป ทิ้งให้วิวยืนมอง สายตาของเขาได้แต่เสียใจและเสียดาย แท้จริงแล้วเขาชอบมิ้นท์มาก ถึงจะรู้ว่ามันพรากผู้เยาว์ก็เถอะ..

ทั้งสามเดินเข้าไปในป่าที่มีใบไม้แห้งล้วงเต็มพื้น เสียงลมพัดไปมาต้นไม้โอนเอนจนเหมือนเกิดเป็นเสียงเพลงของธรรมชาติ เสียงสัตว์และจักจั่นร้องกันระงม สภาพอากาศตอนนี้น่าจะอยู่ราว ๆ 10องศา มันหนาวจนมิ้นท์ตัวสั่น เจมส์หยิบของที่เพิ่งซื้อมาและอันนี้แหละที่วินอยากเห็น มันคือไฟฉายแรงสูงรูปทรงเรียวเล็กเป็นโลหะทั้งอันและเป็นสีดำ

"เห็นแบบนี้แต่9,000เลยนะไม่อยากจะโม้"เจมส์ยิ้ม พร้อมกับเปิดไฟฉาย แสงไฟสว่างจ้าแทบจะเปลี่ยนกลางวันเป็นกลางคืน

"เชี่ยสว่างจัด"วินทำตาเป็นประกาย"ซื้อให้กูซักอันหน่อยดิ"

"เก็บตังค์ซื้อเองดิว่ะ"เจมส์พูดพร้อมเดินไปเรื่อย ๆ จนสุดท้ายก็มาถึงบ้านร้างทรงไทยเก่า ๆ หลังหนึ่งที่อยู่กลางป่า สีต่าง ๆ ที่ถูกทานั้นหลุดลอกไปจนเห็นแต่เนื้อไม้ที่ผุพัง 

"เมื่อสามสี่เดือนก่อน มีคนมาเจอศพผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ใต้บ้านหลังนี้ เสื้อผ้าถูกฉีกขาดและมีลอยทุบตีไปทั่วทั้งร่าง เธอโดนข่มขืน ตำรวจสันนิษฐานว่าผู้ก่อเหตุนั้นบีบคอเธอขณะมีเพศสัมพันธ์จนทำให้เสียชีวิต และหลังจากนั้นก็มีชาวบ้านหลายคนเวลาเดินผ่านบ้านหลังนี้ตอนกลางคืน เขามักจะเห็นหญิงสาวใต้บ้านหลังนี้"เจมส์เล่าสิ่งที่เขารู้มา

"เชี่ยย น่ากลัวสัตว์"วินอ้าปากหวอ ตัวสั่นไปด้วยความตื่นเต้น

"เราขอไม่เข้าไปได้ไหม ขอร้องล่ะ"มิ้นท์ที่ยืนหลังสุดพูดออกมา ขณะเดียวกันแสงของพระจันทร์เต็มดวงสาดมากระทบใบหน้าของเด็กสาวแสดงให้เห็นถึงใบหน้าที่หวาดกลัวอย่างแท้จริง

"เดินมาขนาดนี้แล้วต้องเข้าไปสิ"เจมส์ตอบ

"มะ..ไม่เอาแล้ว เรากลัวจริง ๆ "มิ้นท์กุมมือตัวเองพร้อมก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อขอร้อง”นะเจมส์ เรากลัว เรากลัวจริง ๆ “

"ในโทรศัพท์เรามีเต็มอัลบั้มเลยนะมิ้นท์"เจมส์พูดเสียงนิ่ง เหมือนว่าเขาจะเริ่มไม่พอใจเข้าให้แล้ว"การโพสคลิบมันไม่ได้ยากขนาดนั้นนะ ลองดูไหมล่ะ"

มิ้นท์ชะงักและเริ่มทำท่าทีสับสน ในหัวของเธอมันวุ่นวายมาก ๆ จนตอนนี้ถ้ามีปืนอยู่ในมือ เธอก็คงลั่นไกเข้าไปที่หัวของตัวเองได้โดยไม่ลังเล 

มือขนาดใหญ่มาโอบเอวของมิ้นท์โดยไม่ได้ตั้งตัวจนทำให้ตกใจ มือที่ว่ามันคือของวินเขาพูดกับมิ้นท์ด้วยเสียงที่ดูเหมือนจะเป็นคนดี"เดี๋ยวพี่จะปกป้องน้องเองไม่ต้องกลัวนะ"

“ขะ..ค่ะ"มิ้นท์ตอบสั้น ๆ พร้อมกับค่อย ๆ เดินเข้าไปในบ้านทรงไทย พวกเขาขึ้นบันไดไม้เก่า ๆ ไปชั้นบน 

สายตาของเจมส์เหลือบไปเห็นบางอย่างมันเป็นกระดาษที่เขียนข้อความเอาไว้ น่าแปลกที่กระดาษนั้นดูใหม่จนเหมือนเพิ่งเขียนเสร็จเมื่อตะกี้ เจมส์ลองอ่านข้อความด้านใน ปรากฏว่ามันเป็นเหมือนกฏอะไรสักอย่าง..

**หากคนที่อ่านเป็นผู้ใหญ่ แนะนำว่าให้รีบวิ่งออกจากป่าโดยเร็ว แต่ถ้าคุณเห็นหญิงสาวในชุดนักเรียนที่มีรูปร่างผิดเพี้ยนและบิดเบี้ยว ขอแสดงความเสียใจด้วย คุณคงกลับบ้านไม่ได้แล้วล่ะ

แต่ถ้าคนอ่านเป็นเด็กน้อยวัยประถม สบายใจได้เธอไม่ทำอะไรน้องหรอก นอกจากน้องจะขอไปอยู่ด้วยกับเธอน่ะนะ**

"โห เหมือนนิยายไอ้นั้นเลยอะ อะไรนะ กฏ ๆ อะจำไม่ได้ล่ะ"เจมส์ตื่นเต้นหลังจากอ่านจบ ไม่รีรอพวกเขาก็รีบขึ้นไปข้างบน มันโล่งกว่าที่เขาคิด ประตูและหน้าต่างถูกถอดออกเหลือแต่ช่องว่าง สิ่งต่าง ๆ ก็แทบไม่มี สิ่งที่เห็นตอนนี้ ก็คงมีแต่ใยแมงมุมกับฝุ่นจำนวนมากที่ถ้าหายใจเข้าไปคงป่วยได้เลย และพื้นไม้ที่ดูไม่แข็งแรงทุกครั้งที่เหยียบก็มีแต่เสียงเอี๊ยดอ๊าด บางจุดก็มีรอยแตกหากเหยียบคงตกไปด้านล่าง

"ทำไมมันโล่งจังว่ะ"วินบ่นพึมพำเพราะผิดหวัง ในหัวของเขาคงคิดว่าจะมีของเก่า ๆ น่ากลัว ๆ ทิ้งไว้

เจมส์ยืนนิ่งสักพัก แล้วจู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมาว่า"อยากไปอยู่ด้วยจังเลยย"

วินเห็นแล้วนึกคึกเลยพูดตามไป"อยากไปอยู่ด้วยอะ โผล่ออกมาได้ไหมจ๊ะะ"

“ถ้าโผล่มาแล้วสวยนะ ตูจะจับปล้ำทำเมียเลยฮิฮิ”

มิ้นท์เริ่มกระวนกระวาย และเริ่มหันมองไปมารอบ ๆ ไม่รู้มันปกติรึปล่าว แต่ตอนนี้ป่ามันเงียบมาก ไม่มีเสียงลม หรือเสียงสัตว์ใด ๆ ร้องเลย สายตามิ้นท์กวาดไปมาจนไปสะดุดกับอะไรสักอย่าง ที่มุมหน้าต่างมันเหมือนกับหัวของผู้หญิง มิ้นท์เห็นก็ตัวแข็งทื่อทันที เธอพยายามจ้องมองให้ชัดว่ามันใช่หรือปล่าว “ไม่ผิดแน่ตาเราไม่ได้ฝาด หัวผู้หญิงจริง ๆ “

มิ้นท์ตกใจมากจึงรีบชี้นิ้วแล้วบอกอีกสองคน”มีหัวคนอยู่ตรงนั้น”

“ไหน ๆ “เจมส์สาดไฟฉายไปส่องตรงนั้นทันที แต่แท้จริงแล้วมันคือเงาของต้นไม้ที่อยู่นอกหน้าต่าง”โถ่เอ้ย ก็คิดว่าผี”

“เราเห็นจริง ๆ นะเจมส์เราเห็นจริง ๆ “ขณะที่พูดสายตาของเธอก็พร่ามัวเพราะความตื่นตระหนก อกของเธอกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง หายใจเริ่มติดขัด

ในเวลาเดียวกันคนที่อยู่ข้าง ๆ มิ้นท์ก็คือวิน ตอนนี้เขาก็ยืนแข็งทื่อไม่ต่างกัน เพราะเหมือนว่าเขาจะเห็นอะไรบางอย่าง“เจมส์…ข้างหน้ามึงอะ มันใช่ใช่ป่ะ”

“มึงก็อีกคนเหรอวิน ตามึงฝาดอีกคนล่ะ”เจมส์บ่นเล็กน้อย แต่พอเขาใช้ไฟฉายฉายไปตามที่วินบอก เขาก็ต้องเปลี่ยนคำพูดทันที

หญิงสาวในชุดนักเรียนที่ขาดเละเทะเหมือนโดนฉีกกระชาก แต่ทว่าผิวพรรณของเธอไม่เหมือนกับผีที่พวกเขาเคยดูมาเลยสักนิด ผิวขาวอมชมพู ซวดทรงองเอวมีสเน่ห์จนเด็กหนุ่มทั้งสองละสายตาไม่ได้

“เชี่ย ผีแม่งโคตรเด็ด”วินพูดพร้อมกับเข้าไปใกล้ ๆ 

“จริงแม่งเด็ดจริง เนี่ยอะเหรอผี”เจมส์พูดแล้วเขาก็เดินเข้าไปอีกคน ถึงจะเป็นเพียงเด็กประถม แต่เขากลับผ่านเรื่องเพศมาเยอะกว่าผู้ใหญ่บางคนเสียอีก

ผีสาวยืนนิ่งขณะที่หนุ่มทั้งสองต่างลุกล้ำของสงวนของเธอ หน้าของเจมส์ซุกไซร้ไปที่คอ ส่วนวินก็เล่นมุดตรงช่วงระหว่างขาแบบไม่สนใจมิ้นท์ที่ยืนมองอยู่ข้างหลัง

ในใจของมิ้นท์อยากจะออกไปจากตรงนี้เต็มแก่ แต่ผีตนนี้กลับมองมาที่เธอ พร้อมกับส่งยิ้มให้เล็ก ๆ เหมือนจะบอกว่าให้รอดูเรื่องสนุก ๆ หลังจากนี้ 

จากรูปลักษณ์ที่ดูดีของเธอ จู่ ๆ แขนของเธอก็เริ่มยืดยาว ผิวพรรณที่เนียนนุ่มเริ่มม้วงช้ำและมีหลายจุดที่มีตุ่มหนองปรากฏขึ้น กลิ่นสาบเหม็นกระจายคละคลุ้งไปทั่วทั้งบ้าน เจมส์และวินเห็นแบบนั้นจึงคิดที่จะถ้อยออกมา แต่ทว่า

‘ทำไมควบคุมร่างกายไม่ได้ว่ะ’

พวกเขาทั้งคู่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ทั้งลิ้นและปากต่างไล่โลมเลียผิวหนังของผีสาวที่มีแต่น้ำหนอง หนอนและแมลงวันต่างมุดออกมาจากหลุมน้ำหนองที่พวกเขาดูดกลืน วินเริ่มร้องไห้และพยายามดันตัวเองออกจากหว่างขาของผี เพราะตอนนี้ปากของเขามันเชื่อมติดกับผิวหนังของผีไปแล้ว 

ผีสาวแสยะยิ้มเผยขมเขี้ยวน่าสะพรึงออกมา “ชอบนักไม่ใช่รึไงพวกมึง” 

ผีสาวจ้องไปที่หน้าของเจมส์ที่ใบหน้ากำลังเปื้อนคราบน้ำตา และรอบ ๆ ปากก็เต็มไปด้วย น้ำหนอง หนอน และซากแมลงวัน ผีสาวใช้มือที่มีแขนยาวผิดมนุษย์จับหัวและขาของเจมส์แล้วยกตัวขึ้น เธออาปากกว้าง กว้างพอที่จะกัดเขาให้ขาดเป็นสองท่อนได้ แต่เธอไม่ทำ..

ผีสาวค่อย ๆ กัดกินเนื้อเจมส์เป็นคำเล็ก ๆ เหมือนกับกำลังแทะกินข้าวโพดเผาที่ขายอยู่ตามทาง ส่วนเจมส์ก็กรีดร้องมาด้วยความเจ็บปวด เขาพยามดิ้นออกเผื่อหวังให้หลุดออกจากมือผีร้ายตัวนี้ แต่ยิ่งดิ้นแผลก็ยิ่งเหวอะหวะ ลำไส้สีแดงสดไหลตกมากองตรงพื้น พอเห็นแบบนั้นเขาก็ยิ่งหวาดกลัวไปใหญ่ เขาเริ่มเสียสติและเริ่มพูดอะไรมั่วไปหมด

“ปล่อยผมไปเหอะ ถ้าปล่อยผม ผมจะเป็นเด็กดีนะ จะไม่หาเรื่องผีอีกแล้ว ไม่สิ…เนื้อผมไม่อร่อยหรอก กินผู้หญิงตรงนั้นดีกว่าเนื้อนุ่มกว่าเยอะเชื่อสิ”ดูท่าคำพูดของเขาจะได้ผล ผีสาวหยุดกินเขาและนำตัวเขามาวางตรงหน้า ตอนนี้เจมส์มันเจ็บจนรู้สึกช้าไปทั้งส่วนล่างแล้ว เขายิ้มเล็กน้อยเพราะคิดในใจว่าเขาน่าจะรอดแล้ว

“มึงนี่มันเหี้ยจริง ๆ “ หลังผีสาวกล่าวจบ เธอก็เขมือบปากล่างของเจมส์ทันที ลิ้นของเขาห่อยโตงเตงเลือดจำนวนมากไหลออกมาไม่หยุด สติของเจมส์นั้นหลุดหายไปโดยสมบูรณ์ แม้แต่เสียงร้องก็ร้องออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ หรือถ้าตั้งใจฟังก็ยังจับใจความไม่ได้สายตาเลื่อนลอยอยู่สักพัก แล้วค่อยหมดลมหายใจไปอย่างเจ็บปวด ส่วนวินนั้นก็แน่นิ่งไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ส่วนหัวเกือบทั้งหมดถูกดูดกลืนเข้าไปตรงของสงวนของผีสาว ร่างกายของวินมีลักษณะเน่าเปื่อยเหมือนศพที่ถูกทิ้งไว้เป็นเวลานาน

แล้วมิ้นล่ะ?

อ่อ..หนีไปตั้งแต่เจมส์โดนกัดท้องแล้วล่ะ

“ไม่อยู่มันแล้ว ไม่เอาแล้ว”เด็กสาวร่างเล็ก วิ่งร้องไห้ถ่ำกลางป่าที่เงียบสงัด ไร้เสียงสัตว์ทุกชนิด ได้ยินแค่เสียงฝีเท้าของเธอที่ย้ำไม้ใบไปตลอดทาง เธอแทบไม่อยากลืมตาเพราะกลัวจะเห็นสิ่งนั้น

ตุบ!

มีแขนหนาปริศนามาขว้าเธอไว้ได้ เด็กสาวเอาแต่ตะโกนบอกให้ปล่อย พร้อมกับร้องไห้คร่ำครวญ

“ใจเย็นก่อนนี่พี่เอง”คนที่ขว้าเธอไว้นั้นไม่ใช่ผี แต่เป็นพี่วิว “พี่ตามมาเพราะเป็นห่วง น้องเจ็บตรงไหนไหม”

มิ้นท์เห็นแบบนั้น เธอก็เขาไปสวมกอดทันที”พี่ค่ะ หนูกลัวพาหนูกลับบ้านทีเถอะนะคะนะคะ”

“ไม่เป็นไรแล้วนะพี่อยู่ตรงนี้แล้วใจเย็นลงก่อน”เขาผลางเอามือลูบหัวเพื่อให้เด็กสาวผ่อนคลาย “ขอบคุณนะคะพี่วิว”

มิ้นท์ยังกอดพี่เขาไม่ปล่อย เธอรู้สึกสบายใจอย่างมากที่ได้อยู่อ้อมกอดของเขา เหมือนกับว่าเธอได้อยู่เซฟโซนที่ปลอดภัย แต่มันกลับอยู่ได้ไม่นาน การหายใจของวิวเริ่มผิดแปลก เสียงหายใจเหมือนคนหิวกระหาย แขนของเขาเริ่มรัดแน่นขึ้น “เอ่อ พี่ค่ะหนูเริ่มหายใจไม่ออก”

“พี่ไม่ไหวแล้วมิ้นท์”หลังวิวพูดจบ เขาก็จับมิ้นท์กดลงพื้น พร้อมกับฉีกกระชากเสื้อนักเรียนของเธอออก “หยุดนะพี่ พี่อย่าทำแบบนี้นะ”

ทั้งกัดทั้งข่วนนั้นคือสิ่งที่มิ้นท์ทำได้ในการขัดขืนชายหนุ่มร่างกำยำ ซึ่งมันไร้ผลเขาปล่อยหมัดขวาชกเขาไปที่ทรวงอกของเด็กสาวร่างเล็กแบบไม่ออมแรงสักนิด “อย่าขัดขืนเลย พี่ไม่อยากฆ่าคนอีกนะ”

มิ้นท์ขดตัวเหมือนกุ้งหายใจไม่ออก เหมือนมีอะไรทิ่มทะลุอยู่ภายใน และรู้สึกเหมือนจะตายจากการโดนหมัดนั้นเพียงหมัดเดียว อีกฝ่ายนั้นก็ไม่หยุดใช้มือตบหน้าเด็กสาวไปมาจนเลือดไหลออกทางปากและจมูก

“ขอร้องนะพี่ ปล่อยหนูไปเถอะ” เด็กสาวพนมมือไหว้ชายที่ค่อมเธอทั้งน้ำตา แต่มันก็ไม่เป็นผล เขายังตบหน้าเธอไปเรื่อย ๆ ถึงจะเอามือมาบังเขาก็จับออกแล้วตบต่อไป ต่อไป และต่อไป 

“แบบนี้แหละน่ารักขึ้นเยอะเลย ชอบที่สุด ชอบสุด ๆ ” วิวยิ้มเยาะเหมือนภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ ไม่รีรอเขารูดซิปกางเกงของตัวเองและกำลังจะนำสิ่งสกปรกมาล่วงละเมิดเด็กสาวตัวน้อย ๆ ที่ใบหน้าของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาและโลหิต “จะเจ็บหน่อยนะ แต่สักพักเดี๋ยวก็ชอบเองแหละเชื่อพี่”

“กูรอมานาน ในที่สุดมึงก็กลับมา”

วิวชะงักขนทั่วทั้งตัวนั้นลุกซู่ มันเป็นเสียงที่เขารู้จักมาก่อน “นะ…น้ำเหรอ”

วิวหันไปดูรอบ ๆ  แล้วก็ใช่มันคือเธอ ผีสาวคนนั้นคือน้ำ ตอนนี้ร่างกายของเธอบิดเบี้ยวผิดรูปผิดร่าง แขนขายาวเกินมนุษย์ทั่วไป ดวงตาแดงก่ำ จดจ้องมาที่วิว “พะ..พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ”

วิวไม่สนอะไรอีกแล้ว เขาออกตัววิ่งเพื่อหนีสิ่งที่เขากระทำไว้ แต่มันคงสายไปเสียแล้ว ผีสาวกระโดดเพียงหนึ่งครั้ง ก็สามารถตามถึงวิวได้ทันที เธอขว้าเขาด้วยมืออันใหญ่โตและกัดกินเขาทั้งเป็น เสียงกรีดร้องของวิวนั้นหมือนกับดนตรีคลาสสิคที่ถูกเปิดตอนทานอาหารหรู ผีสาวดื่มด่ำกับการกัดกินผู้ชายคนนี้โดยไม่สนใจสิ่งใดรอบตัว

ส่วนมิ้นท์ก็ได้แต่นอนแพร่อยู่ตรงพื้นที่มีใบไม้แห้งรองรับตัวเธอเอาไว้ เด็กสาวหายใจติดขัด ทั้งหายใจออกและหายใจเข้ามันก็รู้สึกเจ็บตรงแถว ๆ อกตลอด มันทรมาณเหลือเกิน 

เธอชำเลืองมองการกระทำของผีตนนั้น มันจบแล้วเธอไม่เอาอะไรแล้ว หัวใจของเธอมันแตกสลายไปหมด ไม่มีใครไว้ใจได้สักคน ทุกคนต่างก็กลั่นแกล้งแต่เธอ เด็กสาวได้แต่ร้องไห้ระบายความรู้สึกของตัวเองออกมา โดยไม่รู้เลยว่าผีสาวนั้นมานั่งอยู่ข้าง ๆ เธอแล้ว 

ร่างของผีเปลี่ยนกลับมาเหมือนคนปกติ ใบหน้าของเธอยิ้มกริ่ม “เหนื่อยใช่ไหม”

น้ำเสียงหวาดนุ่มของผีสาวทำให้มิ้นท์ตกใจ “พี่สาวจะหลอกและกินอยู่ล่ะสิ”

“ถ้าจะกิน พี่กินไปนานแล้วล่ะ”ผีสาวพูดพลางเอามือลูบหัวเด็กสาว”พี่ขอโทษที่มาช่วยน้องช้านะ”

มือของผีสาวนั้นเย็นยะเยือกราวน้ำแข็ง แต่แปลกที่มันรู้สึกอบอุ่นในจิตใจอย่างน่าประหลาด ผีที่คิดว่าน่ากลัวกลับรู้สึกอบอุ่นกว่าคนเป็น ๆ เสียอีก “กอดหนูได้ไหม”

ผีสาวไม่ตอบทางคำพูด แต่ตอบทางการกระทำโดยการอุ่มเด็กสาวขึ้นมากอด ด้วยความถนุถนอม ร่างกายของมิ้นท์เหมือนกับถูกย้อนกลับไปเป็นเด็กทารกที่คุณแม่ผู้เคยอ่อนโยนอุ้มเธอด้วยความรักที่บริสุทธิ์ มันสบายและ..

มันอุ่นมาก..

เด็กสาวกล่าวในใจ หนูน้อยยิ้มออกมาเบา ๆ นี่คงจะเป็นกอดที่อบอุ่นที่สุดที่ชีวิตน้องเคยได้รับ  “อยากให้กอดไปนาน ๆ เลยจะได้ไหมค่ะ”

“งั้นไปอยู่ด้วยกันไหม”ผีสาวตอบขณะ กอดเด็กสาวเอาไว้

เด็กสาวได้ยินแบบนั้นก็ชะงักเล็กน้อย เหมือนเธอจะรู้อะไรบางอย่าง แต่สักพักเธอก็เลือกยิ้มออกมา เสียงหัวเราะเล็ก ๆ ถูกเปล่งออกมาจากลำคอของเด็กสาว “ไปค่ะ พาหนูหลุดพ้นที”

จากอ้อมกอดที่อบอุ่นแปรผันเป็นเย็นยะเยือก ผิวพรรณที่ขาวผ่องเปลี่ยนเป็นผิวที่มีแต่น้ำหนอง ผีสาวแสยะยิ้มชั่วร้าย “ในที่สุดก็พูดสักที”

ผีสาวหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเหมือนตัวเองเป็นผู้ชนะ ลูกตาของเธอกรอกไปมาอย่างโกราหล ไม่รีรอผีสาวอาปากกว้างเผยคมเขี้ยวแหลมจำนวนมากในปาก เธอจับเด็กสาวขึ้นสูงเหนือหัวหวังจะกินให้หมดในคำเดียว

.

.

.

.

แต่น่าแปลก…เด็กสาวไม่กรีดร้อง…เด็กสาวไม่ร้องไห้..เด็กสาวทำเพียงส่งยิ้มเล็ก ๆ ให้กับเธอพร้อมกับพูดประโยคสั้น ๆ ว่า..

“ทานหนูให้อร่อยนะคะ”

จบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***