#5 หวง

ซ่า…………  

ทำไมข้าเบื่อฤดูนี้จัง  เบื่อจะแย่อยู่แล้ว   วันๆเจอแต่หน้าของจีน่า  ออกไปไหนก็ไม่ได้ ข้าอยากชวนคาเรียลไปเที่ยวเล่นให้สนุก กลับมาแป๊บเดียวฤดูก็เปลี่ยน ไม่ทันได้ไปเที่ยวเล่นบ้างเลย  วันๆก็เรียนๆ แล้วก็นอน 

ข้าที่ไม่มีพรสวรรค์ในการเย็บปักถักร้อย  แต่ก็ต้องเรียน  ท่านพ่อเอาแต่บ่นข้าว่าไม่เรียบร้อยเป็นม้าพยศเช่นนี้  ใครจะมาสู่ขอข้าไปแต่งงาน  หึ  ข้ามีคาเรียลแล้ว  ทำไมต้องสนใจ      แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุด ข้าต้องปกป้องคาเรียลให้ได้  ไม่ให้สตรีคนไหนเข้ามาไกล้ว่าที่สามีของข้า ตลอดเวลาที่ผ่านมา ถึงแม้คาเรียลจะคอยดุเรื่องนี้ แต่ข้าเคยถามท่านพ่อบ้านแล้ว ข้าสามารถแต่งเป็นภรรยาคาเรียลได้  คาเรียลเองก็ดูแลข้าอย่างดีในฐานะนอ้งสาว  แต่ข้าไม่ได้อยากเป็นน้องสาวนี่  

ใช่… เมื่อนึกย้อนไปถึงตอนนั้น ข้าคิดถึงท่านปู่ผู้ร่วงลับจริงๆเชียว  ข้าเติบโตจนเข้าใจว่าท่านปู่หายไปไหน แม้ในตอนนี้ความทรงจำจะค่อยๆจางลง จนจำใบหน้าท่านปู่ไม่ได้แล้ว แต่ความรักความอบอุ่นที่ข้าได้รับ มันตราตรึงในหัวใจข้าไม่มีทางลืมแน่นอน

แต่ข้าไม่เคยคิดที่จะเลิกล้มการแต่งงานกับคาเรียลหรอกนะ  ข้าอยากเป็นครอบครัวจริงๆของท่านพ่อและคาเรียล ข้าเหลือเพียงแค่สองคนนี้เท่านั้นในชีวิตข้า  และข้ามันใจว่า ข้ารักพี่ชายของข้าเข้าแล้วจริงๆ

……..

ห้องหนังสือ

“คาเรีย-  เอ่อ! ท่านพี่” เกือบโดนดุอีกแล้วสิน่า

“…….” คาเรียลที่กำลังอ่านหนังสือเงยหน้ามามองเงียบๆ

“ท่านพี่ว่าข้าโตหรือยัง”

“อืม”

“ท่านพี่ ท่านคิดยังไงกับเรื่องที่ท่านพ่อบ้านจะให้ท่านไปนัดทานข้าวกับท่านหญิง ลอล่าหรือ?”

ไม่ได้ข้าจะให้ท่านพี่ไปทานข้าวกับท่านหญิงลอร่าไม่ได้

เมื่อสามวันที่แล้ว ข้าได้แอบได้ยินท่านพ่อบ้านคุยกับท่านพ่อ และ คาเรียล ว่าถึงเวลาที่จะต้องแต่งงาน มีครอบครัว  นั้นคือปัญหาใหญ่สำหรับข้า จะยอมให้ใครมาพรากเทพบุตรของข้าไปไม่ได้  แค่นี้ชื่อเสียงก็เรื่องลือไป จนข้าเวียนหัว ตามเฝ้าตามส่งสายตาอาฆาตไปให้เหล่าสตรีทั้งหลายข้าก็เหนื่อยแล้ว  นี่ส่งกันประเคนถึงปาก  มีหรือจะไม่รีบตะครุบทันที

คาเรียลของข้า ช่างรูปโฉมงดงาม บรรดาเหล่าสตรีต่างมาทอดสะพานให้ข้าม ทั้งความมั่งคั่ง ตำแหน่ง ความสามารถ อยู่ในอันดับต้นของบุรุษที่สตรีหมายปอง  ในอาจักรแห่งนี้

“หืม  เจ้ารู้ได้อย่างไร”

โอ้ย เจ็บๆ สายตาที่มองข้าอย่างทิ่มแทงเช่นนี้

“ข้าแค่ผ่านไปได้ยิน ไม่ๆ แค่บังเอิญมีธุระกับท่านพ่อ เลยไปหา  แล้วๆได้ยินพอดี”

“ทำไมต้องหลบตา”  งื้อ  

“ท่านพี่ไม่ไปไม่ได้หรือ  ท่านพี่เป็นของข้า”

“เจ้าจะแต่งกับข้าให้ได้หรือ  ข้าเป็นพี่เจ้านะ  เราเติบโตมาด้วยกัน เจ้าคือน้องสาวของข้า”

“เจ้าจะเป็นเช่นนี้อีกนานเท่าใด”

“ทำไมข้าจะแต่งกับท่านไม่ได้  ถึงท่านจะไม่รักข้าแบบ ชายหญิง แต่ข้าจะทำให้ท่านรักข้าให้จงได้”

ข้าโมโหที่สุด   ข้ารักท่าน ข้ารักท่าน  หึกๆ

ข้าวิ่งออกมาทั้งน้ำตาด้วยความเสียใจ ทั้งโมโห

………..

ก๊อกๆ…

ท่านพ่อเงยหน้ามองข้า หลังจากอนุญาติให้เข้ามาในห้องทำงาน

“มีอะไรหรือ ลูกสาวของพ่อ”ท่านกล่าวอย่างออนโยน

เหตุใดลูกสาวของข้าจึงตาบวมแดงแบบนี้กันเล่า

“เจ้าเป็นอะไร? ใครรังแกเจ้าบอกพ่อมาเดี๋ยวนี้”

“ปะ เปล่าเจ้าค่ะ   ข้าแค่มีเรื่องจะสอบถามและพูดคุยกับท่านพ่อเพียงเล็กน้อย”

“แล้วดวงตาของเจ้า…”

“ฝุ่นผงเจ้าค่ะ  เข้าตาข้า  ท่าน ท่านพ่อเจ้าค่ะ  คือว่า ท่านรักข้าหรือไม่”

“หืม  เหตุใดจึงมีคำถามนี้ ตัวเจ้าย่อมรู้ดีที่สุดมิใช่หรือ?”

ใช่ท่านพ่อให้ความรักข้าเป็นอย่างดี เพราะท่านเลี้ยงดูข้ามาตั้งแต่ยังเป็นเด็กหัดเดิน แม้จะทุลักทุเลกับสงครามในยามนั้น ท่านปู่และท่านพ่อของข้าบุรุษตัวโตๆ โอบอุ้ม ปกป้องข้าอย่างสุดกำลัง และยังเป็นบุรุษซะส่วนใหญ่ที่ช่วยกันอุ้มและดูแลข้า

“ถ้าหากข้า  อยากขอร้องอะไรบางอย่างจากท่าน ท่านจะช่วยรับฟังข้าไหมเจ้าคะ”

“แน่นอนสิ เจ้าเป็นลูกสาวข้านะ พูดมาเถอะ”

“ท่านพ่อ อีกไม่นานข้าจะอายุเต็มสิบแปดปี บริบูรณ์แล้ว  ข้าไกล้จะถึงเวลาแต่งงานแล้วใช่ไหมเจ้าคะ”

“หืม  อย่าบอกนะว่าเจ้าอยากแต่ง เพราะท่านปู่”

แหมท่านพ่อ  ข้าโตพอที่จะรู้แล้วเจ้าคะ ว่าคือคำลวงไม่ให้ข้าร้องไห้หาท่านปู่ที่หายไป

“ข้าหมายถึง แต่งงานจริงๆต่างหากเจ้าค่ะ”

“ท่านพ่อ ข้าอยากเป็นครอบครัวที่ผูกพันธ์กับท่านพ่อ  ท่านพ่อได้โปรดระงับ การนัดพบท่านหญิงตระกูลต่างๆให้ท่านพี่ได้หรือไม่เจ้าค่ะ” ข้าใช้ความกล้าอย่างมหาศาล  ในการพูดประโยคนี้ออกไป

“……..” ความเงียบปรกคลุม

ได้โปรดไว้อาลัยให้แก่ชีวิตอันน้อยๆของข้าด้วยเถิด

“เจ้า…..เจ้า หมายความว่า…..”ท่านพ่อส่งสายตาคำถามออกมา  และที่แสดงท่าทีถึงความตกตะลึง ในทันทีที่ประโยคตอกย้ำคำถามที่ข้าเพิ่งถามจบไป ให้แน่ใจมากขึ้น

“.........” ข้าก้มหน้าอย่างสลด  แต่ข้าจะปล่อยเรื่องสำคัญนี้ไปไม่ได้เด็ดขาด......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***