#4 กลับมา

“จีน่าข้าสวยหรือยัง? ผมข้าละยุ่งไหม?”

ในวันนี้เป็นวันที่คฤหาสน์ชุลมุนวุ่นวายเป็นที่สุด  เมื่อบุตรชายเพียงคนเดียวของท่าน คลาสโม้ เทลโลร์ ได้กลับมาครั้งแรกในรอบ แปดปี

หลังจากที่ได้ไปเข้าเรียนรับการศึกษาตามวัยอันสมควรที่พระราชวัง  แต่ในภายหลัง หลังจบการศึกษาทันที่ คาเรียลยได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้พิทักษ์ประจำชายแดนทางใต้ของอานาจักร 

ที่เกิดเหตุการณ์วุ่นวายจากการที่มีสัตว์ประหลาดนอกจารีตถือกำเนิดเกิดขึ้นมา จึงเป็นการเร่งด่วนที่จะต้องออกไปดูแลอาณาเขต ซึ่งเป็นปัญหาใหญ่ของผู้คนที่อาศัยแถบนั้น ใช้เวลาหลายปี กว่าจะกำจัดสัตว์ประหลาดนอกรีดจนหมด   สัตว์ประหลาดประเภทนี้ไม่อันตรายนัก แต่เป็นการก่อกวนชั้นดี และกำเนิดได้ง่ายฆ่าเท่าไหร่ก็ไม่หมดสักที จนในที่สุดก็อยู่ในสถานการณ์ที่สามารถควบคุมได้

มิเกลตื่นเต้นไปอย่างมาก ที่คาเรียลกลับมาแล้ว เป็นเวลานานมากที่มิเกลไม่ได้เจอคาเรียลเลยหลังจากที่เขาไปเรียนตอนอายุสิบห้าปี

จดหมายก็เขียนมาไม่กี่คำ แค่เขียนจดหมายก็ไม่ยอมเขียนให้มันมากมาซักหน่อย ทุกครั้งก็จะมีเพียงประโยคสั้นๆ ทั้งๆที่นางเขียนเต็มตามหน้ากระดาษยังไม่พอ ไม่คิดถึงกันบ้างหรือไงนะ   

คาเรียลจะโตขึ้นมากแค่ไหนนะ  เขาจะยังสวยกว่าข้าอยู่หรือเปล่า  แค่คิดมิเกลก็โมโหแล้วมันน่าอิจฉาผิวพรรณและหน้าตาของเขา  มันน่าหมั่นใส้สุดๆ

“ยินดีต้อนรับคุณชายกลับบ้านเจ้าค่ะ/ครับ”

บรรดาข้ารับใช้ยืนเรียงรายเคารพกล่าวคำต้อนรับแด่คาเรียลที่พึ่งมาถึง

บรรดาเหล่าข้ารับใช้ต่างมองคาเรียลด้วยความชื่นชม และลุ่มหลงในรูปลักษณ์และใบหน้าของท่านชาย  จากเด็กน้อย ตัวเล็กๆ รูปร่างผอมเก้งก้าง กลับเติบโต เป็นหนุ่มรูปงามใบหน้าสวยราวกับอิสตรี แต่ทว่าร่างกายกับช่างสูงใหญ่สรูด อกบึกบึน สมส่วนเฉกเช่นชายชาตรีที่มิมีที่ติเลยแม้แต่น้อย ท่านชายของพวกเขาช่างรูปงามเกินสตรี ช่างมีบุญวาสนามากเกินไปแล้ว

“คาเรียล” หมับ

มีแขนเล็กๆโอบรอบเอวของคาเรียลอ้อมจากทางด้านหลัง  หลังจากที่เขากำลังจะเดินเข้าห้องที่บิดาได้รอเขาอยู่ข้างในนั้น

“ว้ายคุณหนูมิเกล”  

สาเหตุของเสียงนั้นคงไม่พ้นเพราะข้าเป็นสตรีอีกแล้วสินะ  ก็ข้าคิดถึงคาเรียลนี่นา  เขาคือว่าที่สามมีข้านะ

มิเกลกอดคาเรียลด้วยความคิดถึง นางลงมาช้าไม่ทันต้อนรับคาเรียลเลย เพราะมัวแต่ยุ่งวุ่นวายอยู่กับการแต่งตัว  จึงรีบวิ่งมาหา  นางเห็นเพียงแผ่นหลัง ก็ดีใจจนน้ำตาชื้นออกมาด้วยความคิดถึง 

ตั้งแต่คาเรียลเข้าไปเรียนหนังสือนางก็คิดถึงมากและเหงามาก เฝ้ารอแต่ว่าเมื่อไหร่คาเรียลจะจบการศึกษาและกลับมาหานางสักที แต่โชคชะตาก็ช่างกลั่นแกล้ง เมื่อได้มีเหตุการณ์ที่เขาถูกเรียกต้องไปพิทักษ์ประจำเขต เพื่อดูแลอาณาจักรยูเรียกาต้าร์ตามคำสั่งของกษัตริย์ยูเรียกาตาร์

“มิเกล เจ้าควรเรียกข้าว่าท่านพี่”

โหยทำไมคาเรียลต้องดุข้าด้วยก็ไม่รู้ข้าไม่เข้าใจเลย  เขาไม่รู้หรือไงว่าข้าคิดถึงเขามากเพียงได

   ไม่บ่อยนักที่ท่านพ่อและ คาเรียลจะได้สนทนากัน ท่านพ่อคงดีใจมากเป็นแน่ที่คาเรียลได้กลับมาแล้ว แต่ข้านี่สิ  ได้รออยู่นานแล้วเมื่อไหร่จะออกมาซักที   แต่ว่า  ทำไมคาเรียลถึงตัวสูงจัง  ทำไมข้าถึงไม่เห็นโตกับเขาบ้างเลย คาเรียลไปเป็นผู้พิทักษ์นักรบแบบไหนของเขากันนะทำไมผิวเขาถึงได้ขาวใสเหมือนเดิม  

ไม่นานนักเขาก็เดินออกมา

“…..”

“เจ้าไม่เห็นพูดอะไรกับข้าบ้างล่ะคาเรียล อีกอย่างเจ้าควรจะบอกคิดถึงข้าบ้างนะ”

“ท่านพี่”

“เจ้าค่ะเจ้าค๊า  ท่านพี่คาเรียล  พอใจหรือยังเจ้าคะ”

…..

ต้นไม้ต้นเดิม

มิเกลนั่งมองใบหน้าคาเรียลที่นอนหลับอย่างสบายอารมณ์ ขนตาเรียงตัวเป็นเส้นเงาสวยเป็นแพร  ทั้งใบหน้าที่เรียวเล็ก จมูกโด่ง ริมฝีปากบางอมชมพู  จนนางเผลอจิ้มนิ้วลงไป

“มิเกล ข้าจะนอน”

ปากอมชมพูนั้น ได้ขยับพูดเสียงกระซิบเบาๆ

“เหตุใดท่านพี่จึงเอาแต่นอนเล่า   ไม่เห็นสนใจข้าเลย”

คาเรียลลืมตามองใบหน้าเล็กๆนั่น ความรู้สึกของคาเรียลช่างหลากหลาย มิเกลโตขึ้นมากจริงๆ ดวงตากลมโตไร้เดียงสาคู่นั้น และใบหน้าเล็กๆนั่นทำหน้างอใส่เขาได้อย่างน่ารักน่าชังเหมือนตอนเด็กๆไม่เปลี่ยน หากแต่ว่ารูปหน้ากับเปลี่ยนไป จากแก้มย้วยอวบอ้วน   เติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวงามได้อย่างไม่มีที่ติเลยจริงๆ นางถือว่าจัดว่าเป็นผู้หญิงผิวขาวในระดับที่ขาวมาก ในสายตาของเขาก็มองว่าเธอสวย รูปร่างดี อกเป็นอกเอวเป็นเอว และน่ารักมากในบรรดาผู้หญิงที่เขาผ่านมา  แต่ในบรรดาสตรีพวกนั้น มักจะบอกข้าเสมอมาว่า ใบหน้าข้าสวยยิ่งกว่าพวกนางซะอีก แม้กระทั่งน้องสาวเขาคนนี้ก็เช่นกัน  ทั้งๆที่นางสวยและน่าลุ่มหลงมากแต่กลับบอกว่าข้าสวยกว่านาง

“หึๆๆ”

“ท่านพี่หัวเราะอะไรข้ากัน มันมีอะไรน่าหัวเราะตรงไหน ข้าถามท่านพี่ว่าทำไมถึงไม่สนใจข้า”

“เจ้าจะให้ข้าทำเช่นไรเล่า เจ้าหญิงน้อยของข้า ข้าก็กลับมาหาเจ้าแล้วนี่อย่างไร”

“ทำไมท่านไม่เล่าให้ข้าฟังบ้าง ไปอยู่ที่โน้นท่านไปเจอสตรีคนใหม่หรือเปล่า”

“อย่าให้ข้ารู้เชียวนะ”

เฮ้อ!!!! นางก็คงยังเป็นนางไม่เปลี่ยนไปแม้แต่เรื่องนี้  วัยเด็กบข้าเข้าใจว่านางคือน้องสาวต่างแม่ข้ามาตลอดในช่วงนั้น  ข้าโกรธแหละเกลียดท่านพ่อมาก ยิ่งนานวันการใช้ชีวิตของข้ากับท่านพ่อก็ช่างอึดอัด  และ นางเองก็เข้าใจแบบนั้นเช่นกัน นางร้องไห้เสียหลายวัน เพราะจะไม่สามารถแต่งงานกับข้าได้ นั่นก็เพราะข้าเองแหละ  ข้าพยายามอธิบายให้นางฟัง ว่าพี่น้องแต่งงานกันไม่ได้  

ไม่นานนัก ท่านพ่อทะเลาะกับข้าเสียใหญ่โต  เพราะข้าเลี่ยงการพบเจอ ทำตัวหนักข้อขึ้น  จนได้รับรู้ถึงเรื่องนี้ นางเป็นเพียงลูกบุญธรรมเท่านั้น ที่ท่านปู่ของนาง ได้เป็นหมอรักษาประจำถิ่น ที่ช่วยท่านพ่อของข้า ในขณะที่ขาดแคลนหมอรักษาทหารในสนามรบนั้น พอสงครามจบ ทานปู่ของนางที่ชรามากจึงได้ด่วนจากไป และได้ฝากฝังเด็กน้อยไว้ เพราะนางกำพร้าจากผลกระทบสงคราม ท่านพ่อและท่านแม่ของนางได้เสียไปตอนสงครามชายแดน ที่ทานพ่อของข้าได้ไปคลี่คลายปัญหาในยามนั้น

ข้าจึงได้เข้าใจท่านพ่อ และท่านพ่อก็บอกถึงสาเหตุที่ท่านเสียใจที่สุดในชีวิต  ที่ไม่สามารถกลับมาดูใจท่านแม่ แม้กระทั้งงานไว้ทุกข์ก็ไม่สามารถมาได้  และ ความสุขก็กลับมาอีกครั้ง

พร้อมกลับรอยยิ้มเล็กๆของเด็กหญิงคนหนึ่ง ที่ข้าเฝ้าดูการเจริญเติบโตมาด้วยกัน  

นางรู้เช่นนี้ จากที่ร้องไห้หนัก  กลับยิ้มแฉ่งได้อย่างง่ายดาย ยังคงจะแต่งงานกับข้าให้ได้เมื่อถึงเวลา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***