#3 ปะทะคารม

"เจ้า..เจ้านี่มันช่าง”

คาเรียลได้ยินสิ่งที่นางเอ่ยออกมาจากริมฝีปากเล็กๆเสียงเจี้ยวจ้าวนั้น ช่างน่าตกใจ เหตุใดนางจึงไม่มีความเป็นสตรีซักนิด เขาถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่สบถถ้อยคำออกไปด้วยอารมณ์โมโหและฉุนเฉียว ที่ถูกเด็กหญิงไม่รู้ความ ชั่วช้าผู้นี้ขโมยจุ๊บโดยที่ไม่รู้ตัว นางช่างบังอาจนัก นางมิรู้เลยหรือไง บุรุษและสตรีนั้นมิควรไกล้ชิดกัน ถึงแม่ว่าเด็กห้าขวบอาจจะเด็กเกินไป เกินกว่าจะเข้าใจ แต่การมาแอบจุ๊บ มันก็ออกจะเกินไปหน่อย

แม้ว่าตัวเขาเองก็มีอายุเพียง สิบขวบ แต่ด้วยความอ้างว้างและโดดเดี่ยวที่ท่านแม่ได้หนีจากคาเรียลไป ทำให้เขาใช้ชีวิตโตกว่าวัยอันสมควร ทั้งฝึกดาบและอ่านหนังสือมากขึ้น หาความรู้ในทุกๆทาง เพื่อปกปิดความอ้างว้างและความเจ็บปวด ทั้งเสียท่านแม่ และท่านพ่อที่ไม่ได้พบหน้ากันเลยแม้แต่น้อยนานถึงหกปี

"ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าคิดอะไร ที่เข้ามาวุ่นวายกับข้า รบกวนข้า เพราะสาเหตุอันใด แต่เจ้าตัวเล็กเพียงแค่นี้ อายุเท่าไรกันเชียวที่จะมาคิดหาบุรุษ”

“แก่แดด แก่ลมยิ่งนัก"

คาเรียลกล่าวด้วยอารมณ์ที่ไม่รู้ว่าควรจะโมโห หรือควรอารมณ์ไหนดี ทั้งไม่เข้าใจและงงกับยัยเด็กเหลือขอนี่

สมองก้อนน้อยๆของนางก้อนนี้มีสิ่งใดอยู่ข้างในกันถึงได้มีความคิดเฉกเช่นนี้

เสียงดุดันอันดังของเด็กชายทำให้มิเกลตกใจเป็นอย่างมาก  จึงก้มหน้า น้ำตาเริ่มคลอออกมาฉ่ำรอบดวงตา ไม่นานนัก น้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมาทางหางตา

“ฮึก ฮึก ข้า ข้า ไม่เข้าใจ แง๊ “

มิเกลไม่ทันได้กล่าวจบ น้ำตาหลั่งไหลออกมาเป็นทาง ตามมาด้วยเสียงสะอื้นไห้ จากแผ่วเบา เริ่มดังขึ้นและดังขึ้น

ข้าควรทำเช่นไรเล่าแบบนี้ เหงื่อเริ่มซึมออกมาตามไรผมของคาเรียล

“เจ้าหยุดร้องได้ไหม หยุดร้องก่อน”

“แง๊..... “

แต่ดูเหมือนว่าการห้าปามจะไม่เป็นผล ยิ่งห้าม เสียงร้องยิ่งดัง ดังหนักกว่าเดิมขึ้นมาอีก

คาเรียลจึงตัดสินใจดึงน้องสาวต่างมารดาแล้วอุดปากเล็กๆ นั้นด้วยฝ่ามือ

“เจ้าหยุดร้องเถอะข้าขอร้อง จะร้องไห้เสียงดังไปทำไม เฮ้อ!!! ข้าขอโทษๆ”

คาเรียลกล่าวด้วยเสียงดุดันปนรำคาญใจ เขาไม่ชอบเสียงร้องไห้เลย มันหน้าเวียนหัวมาก ถ้ามีใครผ่านมาเจอ คงได้ดุเขา และคงกล่าวโทษว่าเขารังแกเด็กผู้หญิง ผู้เป็นน้องสาวต่างแม่เป็นแน่

“เอาละๆ หยุดร้องแล้วค่อยคุยกันเถอะ”

คาเรียลเอ่ยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง ความไม่พอใจ และอารมณ์โมโหก็เริ่มบรรเทาลง และค่อยๆ จางหายไปเมื่อเห็นยัยจอมยุ่งน้ำตาไหลพราก เป็นเส้นทางแม่น้ำสายไหม่ที่ไหลลงสู่ทะเลสาบเช่นนี้  อีกอย่าง เสียงแหลมเล็กของนางมันช่างน่าหนวกหูเสียจริง ได้ยินแล้ว แก้วหูของข้าแทบแตก

ได้ยินดังนั้น มิเกลจึงค่อยๆ ฮึบ ฮึบ และพยายามหยุดร้องไห้ เพราะกลัวว่าเขาจะเกิดโมโหและดุขึ้นมาอีกครั้ง

“เหตุใดเจ้าต้องดุข้าด้วยเล่า ข้าก็แค่อยากเจอท่านปู่ไวๆ ข้าคิดถึงท่านปู่ของข้า”

มิเกลเอ่ยถามคำถามหน้าเศร้า ไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กผู้ชายผู้นี้จึงโมโหนางมากมาย

“อีกอย่างข้าก็โตแล้ว ปีนี้ข้าอายุตั้ง ห้าขวบแล้วนะ อีกไม่นานก็คงสามารถแต่งงานได้แล้วด้วย”

คาเรียลได้แต่ส่ายหัว กับความไร้เดียงสาของนาง

“แล้วท่านปู่เจ้าไปไหนหรือ ทำไมต้องรอให้มาหาเจ้าละ เจ้าไปหาเองก็ได้นี่ ทำไมเจ้าไม่ไปหาล่ะ?”

“เพียงแค่เจ้าบอกท่านพ่อของเจ้าก็ได้แล้ว ท่านพ่อของเจ้าเป็นผู้พิทักษ์ดินแดนผู้ยิ่งใหญ่ เจ้าไม่รู้หรอกหรือ จะพาไปไม่ได้เชียวหรืออย่างไร”

“ข้าก็ไม่รู้ว่าท่านปู่ของข้าอยู่ที่ไหน ท่านเพียงสั่งท่านพ่อให้บอกข้า บอกว่าไปเก็บสมุนไพรในป่าที่ไกลแสนไกล บอกให้ข้ามากับท่านพ่อ และให้ข้า ใช้ชีวิตให้ดี เติบโตและกินอาหารดีๆ ถ้าหากข้าแต่งงานและมีบุตรแล้ว ถึงเวลาท่านจะกลับมาหาข้าเอง ท่านพ่อบอกข้าไว้เช่นนี้ ข้าจึงไปตามหาท่านไม่ได้ยังไงเล่า”

ในความคิดของมิเกลนั้น คิดออกเพียงทางเดียวต้องแต่งงานและมีบุตร โดยที่ไม่เข้าใจความหมายของมันสักนิดเอาเสียเลย

คาเรียลได้ยินดังนั้น จึงเริ่มเข้าใจ และจ้องมองดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยน้ำตา มีความหม่นหมองอยู่ในดวงตาคู่เล็กๆ นั้น

“แล้วท่านแม่ของเจ้าเล่า เหตุใดมิตามท่านพ่อของเจ้ากลับมาอยู่ด้วยกัน กับเจ้าและท่านพ่อของเจ้า”

คาเรียลได้เอ่ยถามคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจ ท่านพ่อข้ามีเมียน้อยจนลืมมารดาของข้า แล้วเหตุไดจึงมิพานางกลับมาด้วย ทำไมถึงมีแค่ยัยตัวแสบมาเพียงคนเดียว

“อันนี้ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะข้าไม่เคยเจอท่านแม่มาก่อน ข้าเคยถามท่านปู่ว่าเหตุใดข้าจึงไม่มีท่านแม่ ท่านปู่บอกว่าข้ามีท่านแม่ เพียงแต่ท่านแม่ของข้าไปเก็บดอกไม้สวยๆ จะนำมาให้ข้าตอนเด็กๆ"

"แต่ท่านแม่ข้าบังเอิญได้เจอสะพานสายรุ้ง ซึ่งมีตำนานว่า จะเป็นสะพานที่เชื่อมต่อดินแดนที่มีดอกไม้วิเศษ ถ้าหากใครได้ครอบครองจะมีความสุขมากๆเลย แต่ ว่าต้องแลกกับการเดินทางในระยะทางที่ไกลแสนไกล ใช้ระยะเวลานานมากจึงถึงตอนนี้ ก็ยังไม่กลับมา"

นางพูดอย่างเศร้าๆ

เพราะท่านแม่ของข้ารักข้ามาก จึงอยากเก็บมาให้ข้า แต่ข้าไม่เป็นไร ข้าจำความได้ก็มีท่านปู่กับท่านพ่อแล้ว ท่านทั้งสองเคียงข้างข้า  จนวันนึง ท่านปู่ดื้อดึงนัก อยู่ๆ ก็หายไป สั่งไว้เพียงคำกล่าวไว้กับท่านพ่อข้าไว้เช่นนั้นเท่านั้น”

คาเรียลมอง มิเกลเอ่ยถึงท่านปู่ และ ท่านพ่อของเขาในท่าทางที่มีความสุข  ดูแล้วนางคงไม่รู้เรื่องอะไร นางช่างสดใส และ ดูน่ารัก น่าถนอม นี่สินะท่านพ่อของข้า ถึงไดรักนาง

"อืม แววตาของยัยตัวแสบดูจริงใจไม่น้อย การมีน้องสาวก็ไม่เลวว่ามั้ย?” คาเรียลพึมพำเบาๆ

แต่ว่า ยัยตัวแสบไม่รู้ว่าข้าคือใครนี่สิ แกล้งนางไปอีกซักพักดีไหมนะ ก็คงจะสนุกน่าดูเชียว คาเรียลยิ้มเบาๆ อย่างอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***