# 2 งานเลี้ยง

คฤหาสน์อันโอ่อ่าของตระกูลเทลโลร์ ได้มีงานเลี้ยงต้อนรับในการกลับมาของท่าน คลาสโก้ เทลโลร์ เกิดขึ้น  ผู้ทักษ์แห่งชายแดนอาณาจักรยูเรียกาตาร์ที่เป็อานาจักร์ที่ใหญ่ที่สุดในดินแดนลึกลับแห่งนี้ กำลังดำเนินไปอย่างคึกคัก ท่ามกลางบรรยากาศอันหรูหราและเสียงดนตรีอันไพเราะ

ในขณะเดียวกันนั้น ในมุมของห้องโถงอันกว้างใหญ่ มีดวงตาสีนิลเข้ม ที่ถอดแบบมาจากมารดาที่ได้รับการลงคะแนนจากเหล่าบรรดาบุรุษว่าเป็นสตรีงามอันดับหนึ่ง ของเมืองแห่งนี้

สายตาที่เปรียบเสมือนเปลวเพลิงนั้นได้จ้องมองไปยังผู้คนในงานด้วยความโกรธเกี้ยวอยู่หลังม่านกำมะหยี่สีเขียวเข้มอันหรูหราริมหน้าต่าง

"หึ!!!งานเลี้ยงใหญ่โตเช่นนี้บิดาของข้าจัดให้ใครกันแน่? มิใช่จัดเพื่อเป็นการเปิดตัวบุตรสาวคนใหม่ของท่านหรอกนะ"

คาเรียลกระตุกมุมปากและมีเสียงพึมพัมเบาๆ และเบนสายตาไปยังเด็กหญิงคนนั้น ที่ยืนอยู่ข้างๆผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาของตนเอง

"มาลีน่า เจ้าเห็นท่านชายคาเรียลหรือไม่?  ทำไมข้ายังไม่เห็นเจ้าเด็กแสบนั่นเลย"

"ตั้งแต่ข้ากลับมา ยังไม่ได้พูดคุยกันกับเจ้าเด็กนั้นเลยสักครั้ง"

"เจ้าค่ะนายท่าน ท่านชายน้อยได้มาแล้วนะเจ้าคะ แต่ข้าไม่รู้ว่าท่านชายน้อยหายไปไหนอีกแล้วเจ้าค่ะ"

ผู้เป็นบิดาได้ถามหาบุตรชายกับแม่นมมาลีน่าอย่างหงุดหงิดใจ  เพราะตั้งแต่กลับมา เขาได้พบหน้าคาเรียล กันเพียงแค่ครั้งเดียวในวันที่กลับมาถึงเท่านั้น  ไม่ได้มีเวลาพูดคุยและอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นมาต่างๆมากมายในระยะเวลา 6 ปี ที่ผ่านมา เขาได้ไปทำหน้าที่ของตนเองอย่างเต็มที่เพื่ออาณาจักรและครอบครัว

คาร์เรียลได้กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ เขาไม่สามารถมองหน้าเด็กผู้หญิงคนนั้นได้อีกต่อไป จึงลุกขึ้นและเดินออกจากห้องโถงไปยังส่วนด้านหลังคฤหาสน์

ท่านพ่อ ท่านยังคงเป็นบิดาของข้ารึเปล่านะ  คาเรียลนอนมองจันทราที่สว่างไสวด้วยความรู้สึกผิดหวัง

ตอนนี้ข้ารู้สึกเกลียดท่านพ่อมากว่าสิ่งใดในโลก ท่านพ่อบอกว่ารักท่านแม่ของข้ามาก แม่นมก็บอกว่าท่านพ่อรักท่านแม่ของข้ามาก เหตุใดท่านจึงมีเมียน้อยและมีลูกนอกสมรสเกิดขึ้นมากัน  มิหนำซ้ำ ท่านยังมิใยดีต่อท่านแม่ของข้าเลย 

คาเรียลได้ปาดน้ำตาที่ซึมออกมากอย่างลวกๆ และหลับตาลงอยู่ใต้ร่มไม้ต้นนี้ที่ปรกคุมอยู่ในความมืด

เวลาผ่านไป  งานเลี้ยงได้ดำเนินต่อไปอย่างครื้นเครง ส่วนอีกมุมของคฤหาสน์ ก็คงเงียบสงบเฉกเช่นหัวใจที่หนาวเย็น ที่โหยหาบางสิ่งบางอย่างที่ขาดหายไป

งานเลี้ยงเช่นนี้มันช่างอึดอัดสำหรับเด็กชายที่จิตใจหม่นหมองสิ้นดี   เวลาร่วงเลยและผ่านไป

..........

ตั้งแต่วันนั้น  ข้าตื่นขึ้นมา  ก็ไม่พบเจอว่าที่สามีของข้าเลย ข้าช่างเสียดายยิ่งนัก ข้าจะได้ทำการพูดตกลงสู่ขออย่างเป็นทางการไว้ซักหน่อย

"เฮ้อ!!!!" 

แบบนี้เมื่อไหร่จะไดัเจอท่านปู่ล่ะ   เอะ!!!ข้านึกออกแล้ว  ข้ายังมีท่านพี่คาเรียลนี่นา  ถ้าหากได้เจอข้าขอท่านพี่แต่งงานกันก็ได้นี่  ไม่เห็นต้องง้ออีตาเด็กนั้นเลย หาตัวยากเสียจริงเชียว ตื่นก็ไม่ยอมปลุกข้าอีกต่างหาก  ไม่มีน้ำใจ ชิ!

แต่ว่า... ข้ากับท่านพี่ก็ยังไม่ทันได้เจอกัน โอ้ยๆๆๆๆ  ไม่น่าเผลอหลับเลย

รีเกลดึงทึ้งผมด้วยความหงุดตัวเอง ที่พลาดโอกาสได้เจอพี่ชายในวันที่มาถึง  ตื่นขึ้นมาอีกที ก็อยู่ในห้องแปลกไหม่อันหรูหรา ต่างจากร้านของท่านปู่แล้วและไม่ใช่แค่แตกต่าง  แต่มันช่างแตกต่างกันสุดๆไปเลย

ข้าอดเจอท่านพี่คาเรียลเลย จะหน้าตาเป็นยังไงนะ จะสู้เด็กนั้นได้รึเปล่า   เอาเถอะ เพื่อท่านปู่  ข้ายินดีแต่งท่านเป็นสามี พี่ชายของข้า

........

​​​​​​ฤดูร้อนมาถึงแล้ว...      ที่ลานฝึกดาบที่กำลังมีแสงแดดร้อนๆ และบรรยากาศกลิ่นกายเหล่าบุรุษ ที่เป็นอัศวินลอยคละคลุ้งในอากาศ  เต็มไปด้วยความขลังและน่าเกรงขาม

"ท่านชายน้อยคาเรียลขอรับ  ได้โปรดหยุดพักบ้างเถอะ ขอรับ ถ้าหากเจ็บป่วยขึ้นมา นายท่านจะดุเอาได้นะขอรับ"

พ่อบ้านออกมาตามคาเรียล ที่ตั้งแต่บิดาของเขากลับมา ก็แทบจะไม่ได้เจอได้คุยกันเลย  มีเพียงพูดถามคำ ตอบคำเหมือนขอไปที เป็นครั้งคราวเท่านั้น และใช้เวลาส่วนไหญ่หมดไปกับสนามฝึกที่นี่ กับห้องเรียนจนหมดเวลาของแต่ละวัน 

เสมือนเป็นการปกปิดการโหยหาบางสิ่ง และหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับสิ่งที่ทำให้มีอารมณ์ขุ่นมัว

"ข้าเข้าใจแล้ว  ท่านไปทำหน้าที่ของท่านเถอะ"

.........

ใต้ต้นไม้ใหญ่สวนหลังคฤหาสน์

"นับตั้งแต่ที่เจอยัยเด็กนั้น ข้าก็ไม่ได้มานานแล้วสินะ"

คาเรียลนั่งพิงต้นไม้แล้วบ่นพึมพำ

คิดถึงจัง  ต้นไม้ต้นนี้เป็นต้นที่ท่านแม่ของข้าชอบมานั่งอ่านหนังสือ และ ผ่อนคลาย    ข้าคิดถึงท่านจังท่านแม่ของข้า 

ลมที่พัดมาปะทะใบหน้า  ทำให้คาเรียลเคลิ้มล่องลอยไปตามสายลม  เสียงรอบๆข้าง ค่อยๆจางหายไปและ เงียบสงบ

มีเพียงเสียงลมหายใจ และ ลมที่พัดผ่านมาเท่านั้น พัดมากระทบรางกายอันเหน็ดเหนื่อยจากการฝึกดาบ ให้รู้สึกสบายตัวขึ้น

"เจ้าเด็กผู้ชาย เจ้าเด็กผู้ชาย" เสียงกระซิบเบาๆ

"ตื่นสิ ตื่นมาคุยกับข้าหน่อย"

คาเรียลค่อยๆลืมตาขึ้นมาตามเสียงเรียกนั้น     

ใครกันนะ มารบกวนการพักผ่อนของข้า

"เจ้าตื่นได้ซักทีนะ   ข้าเรียกตั้งนาน"

มิเกลบ่นให้กับความขี้เซาของคาเรียล

คาเรียลย่นหัวคิ้ว  เมื่อหาเจ้าของเสียงที่รบกวนจนเขาตื่นจากห้วงนิทราขึ้นมา   มันช่างอารมณ์เสีย เสียจริงที่ที่ได้เห็นหน้าของนาง

"ทำไมเป็นเจ้าอีกแล้ว?"

มิเกลยิ้มตอบคำถามที่สาดเข้ามาด้วยความหงุดหงิด มิเกลมิได้สนใจอันไดกับความเกี๊ยวกาจของเขาเลย

"เจ้าจำข้าได้เหรอ?  ทำไมวันนั้นเจ้าไม่ปลุกข้าบ้าง  รู้มั้ย? ข้าตื่นมาก็เย็นแล้ว เกือบกลายเป็นอาหารของยุงแล้ว  เจ้าใจร้ายมากเลยนะรู้มั้ย"

เจ้าของเสียงนั้นต่อว่าคาเรียลอย่างจริงจัง  ด้วยความที่นาง รอเขาตื่น  เพราะมีข้อเสนอ และเรื่องพูดคุยกับเจ้าของหน้าบูดบึ้งที่อยู่ตรงหน้านี้

"ผู้หญิงอะไร มานอนกอดผู้ชาย ที่บ้านของเจ้าไม่ได้สั่งสอนเจ้ารึไง"

คาเรียลตื่นขึ้นมาตกใจแทบแย่ อยู่ๆยัยเด็กมิเกลมานอนกอดเขาได้อย่างไร ถึงแม้เขาจะยังเด็ก แต่ ชายหญิงไม่ควรไกล้ชิดกัน ถึงแม่จะเป็นลูกอีกคน หรือ อีกอย่างก็คือน้องสาวต่างแม่ของเขานั้นเอง

มิเกลยิ้มจนตาหยี

"สอนสิ  ท่านปู่ข้าสอน  แต่ข้าอยากเจอท่านปู่นี่นา ข้าไม่ถือ เพราะข้าจุ๊บปากเจ้า จองเจ้าเป็นสามีแล้ว เจ้าต้องแต่งงานกับข้า"

ถึงแม้นางจะนอกใจไปหาท่านพี่คาเรียลแล้วก็เถอะ ก็ข้าหาเค้าไม่เจอนี่นา  เผื่อหาไม่เจอ ก็ต้องหาคนใหม่มาเป็นสามีสิ ไม่งั้นก็ไม่ได้เจอท่านปู่ซักทีสิน่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***