#1 พี่ชาย

คฤหาสน์ที่เงียบเหงา

"คุณชายเจ้าคะ นายท่านส่งจดหมายตอบกลับมาเจ้าค่ะ"

คาเรียลมองจดหมายเงียบๆ ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

ยื่นมือรับจดหมายมาจากสาวใช้ แล้วค่อยๆเปิดอ่านอย่างช้าๆ ด้วยจิตใจที่ขุ่นมัว

ข้าอยากจะรู้นัก ว่าท่านพ่อของข้าจะตอบมาเช่นไร เหตุใดจึงใจร้ายกับข้า และไม่เคยเหลียวแลทั้งมารดาที่ท่านบอกว่ารักมากมาย ช่างไม่สมกับข่าวลือในตำนาน ในช่วงยามหนุ่มสาวของทั้งสองไม่ ทำไมท่านพ่อไม่เคยแม้จะมาเยี่ยมท่านแม่ในยามที่ป่วยหนักเช่นนั้นกัน? จนกระทั่ง....คาเรียลคิดคร่ำควรด้วยความเศร้า

*เนื้อความในจดหมาย ลูกรักของพ่อ เจ้าคงเหงามาก แม้ในยามที่เจ้าเศร้าเสียใจ และภรรยาของข้าที่เจ็บป่วยจากโลกนี้ไป ข้าผู้เป็นบิดามิได้ทำหน้าที่พ่อ และ สามีที่ดีซักเท่าใด ข้าจึงขออภัยเจ้าทั้งสอง ที่มิสามารถกลับไปดูใจภรรยาที่รัก และ เคียงข้างเจ้า จากบิดาของเจ้า

"หึ..บิดาของข้างั้นหรือ? "

มุมปากกระกระตุก หัวเราะในอก ด้วยความคับแค้นใจ

ท่านจะมาก็มาได้มิใช่หรือ? สถานะการณ์บ้านเมืองช่วงเวลาที่ผ่านมา  คงแค่เพียงรักษาการณ์เท่านั้น  มิได้ออกรบเสียหน่อย สงครามที่แสนยาวนานได้จบไปได้หนึ่งปีแล้ว ข้างหลังท่าน ภรรยาที่รักของท่านสิ ที่เฝ้ารอคอยท่าน ห่วงหาท่าน คิดถึงคนึงหา จนนาทีสุดท้าย ยังสั่งเสียให้ข้าอย่าได้โกรธเคืองท่าน ข้าที่เฝ้ามองท่านแม่อย่างเจ็บปวด จะทำใจได้หรือ ให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เช่นนั้นหรือ จะเป็นไปได้อย่างไรกัน?

บรรยากาศเช้านี้  ก็ยังคงดำเนินต่อไปเฉกเช่นทุกๆเช้าเช่นเดิม   

แม่อันเป็นที่รักของข้า ได้จากข้าไปไนที่ไกลโพ้นที่ยาวนานมาช่วงหนึ่งเวลาแล้วสินะ  ในขณะ  ที่คาเรีลยกำลังอ่านหนังสือ 

"ก๊อกๆ" เสียงเคาะโต๊ะดังขึ้นเบาๆ

"ท่านชายน้อยคาเรียลเจ้าคะ พ่อบ้านได้รับจดหมายจากนายท่าน  อีกไม่นาน นายท่านจะกลับมาแล้วเจ้าคะ"

แม่นมมาลีน่า ที่คอยดูแลทั้งท่านแม่และข้า สีหน้าตื่นเต้นไม่น้อย  

"แม่นม ไม่เห็นต้องวิ่งมารายงานข้า ข้ามิได้ต้องการท่านพ่อเสียหน่อย มีแม่นมคนเดียวก็พอแล้ว"

ข้ามิได้สนใจเลยซักนิด กาลเวลาทำให้ข้าเติบโตขึ้น จากเด็กที่อารมณ์ยากจะเข้าใจ ในเหตุผลของพวกผู้ใหญ่เลย  แต่ทว่าข้าก็ยังคนไม่เข้าใจเช่นเดิม แต่ไม่อยากรับรู้มากเท่าใดแล้ว

เพี้ยะ.... เสียงฝ่ามือที่ฟาดมาของมาลีนานั่นไม่ได้เบาเลย ด้วยความรู้สึกอย่างหมั่นใส้ เด็กชายที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของนาง

"นี่แหนะ ท่านชายน้อยเจ้าคะ อย่าได้พูดเช่นนี้อีกนะเจ้าคะ เหตุใดต้องโกรธเคืองนายท่านเช่นนั้น ปีนี้ อายุสิบขวบแล้วนะเจ้าคะ โตขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ"

ใช่ สามปีแล้วสินะที่ท่านแม่จากข้าไป และ หกปีแล้ว ที่ข้ามิเคยได้พบหน้าบิดาของตนเองเลยแม้แค่น้อย

"เห็นพ่อบ้านแจ้งว่า ให้จัดห้องทำความสะอาดห้องตรงข้ามท่านชายน้อยด้วยนะเจ้าคะ สงสัยจะมีแขก แต่ก็น่าแปลกนะเจ้าคะ ทำไมไม่จัดห้องในส่วนของโซนห้องรับแขกกัน "

เอะ!!!!! จัดห้องงั้นเหรอ? โซนนี้เป็นส่วนของครอบครัวนี่นา เพราะเหตุใดกันถึงได้มาพื้นที่โซนของครอบครัว?  ข้ามีความไม่เข้าใจเล็กน้อย

"หรือว่า..." ข้าก็อุทานคำนี้อยู่ในใจ

แม่นมและข้าต่างมองหน้าและสบตากัน อย่างเข้าใจของความ ความคิดของทั้งสองฝ่าย

"ไม่ใช่หรอกมั้งเจ้าคะท่านชายน้อย นายท่านมิใช่คนแบบนั้น ถ้าหากว่ามี นายท่านจะต้องแจ้งท่านชายน้อยก่อนอยู่แล้ว"

มาลีน่าเอ่ยด้วยความกังวล แต่ว่า ถ้าหากมิเป็นเช่นนั้น จะจัดห้องโซนส่วนครอบครัวทำไมกัน แค่คิดหัวใจข้าก็เต้นด้วยจังหวะที่เร็ว ข้ารู้สึกเคืองโกรธเหลือเกินในเวลานี้

................

"ท่านชายเจ้าคะ นายท่านรออยู่ห้องอาหารแล้วเจ้าคะ"

เวลาช่างเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

"ข้ามิอยากไปมาลีน่า ทำไงดี"

มีเสียงเอื่อยเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา มาลีน่ามองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น  มองลึกลงเข้าไป และได้ปากฏไห้เห็นความเหงาและเศร้าหมองอยู่ข้างใน

ข้ามิอยากไปเจอยัยเด็กเหลือขอนั้นเลย

เป็นอย่างที่คิด บิดาของคาเรียลได้พาเด็กหญิงอายุห้าขวบกลับเข้ามาในคฤหาสน์ด้วย

นี่สินะคงเป็นเหตุผลที่ไม่กลับมาดูใจท่านแม่ของข้า และ ทิ้งให้ข้าโดดเดี่ยวมาตลอดเวลาสามปีที่ท่านแม่จากไป

"ท่านชาย ท่านชายน้อยเจ้าคะ โตแล้วไม่งอแงนะเจ้าคะ แต่ว่า ถ้าไม่อยากไปจริงๆ ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปเจ้าคะ มาลีน่าจะหาเรื่องกุเรื่องแจ้งให้นายท่านทราบเอง ท่านชายของมาลีน่าจะได้ไม่หน้าโกรธจนหน้าดำอย่างนี้เจ้าคะ"

นี่สินะคนสำคัญของข้า  ปกป้องข้า  แต่ข้าว่ามาลีน่างอแงเองซะมากกว่า ข้ารู้สึกดีขึ้นมากเลยทีเดียว อย่างน้อยข้าก็มีมาลีน่าละน่า

....................................................................

"พี่ชาย...พี่ชาย"

ข้ากระซิบข้างๆหูของพี่ชายคนที่นอนอยู่ตรงต้นไม้ต้นนี้   โห นี่ใช่พี่ชายของข้ามั้ยนะ? ใช่มนุษย์รึเปล่า เหตุใดท่านพ่อคลาสโม้ของข้าจึงดูดุดัน แล้วพี่ชายคนตรงหน้านี้จะใช้พี่ชายของข้าเหรอ? เอ๋ถ้าไม่ใช่ล่ะ?     ถ้างั้นดีซะอีก ข้าจะได้แต่งตั้งให้เป็นสามีของข้าในอนาคต คนนี้ข้าจอง ข้าได้ยินชาวบ้านที่หมู่บ้านข้าพูดว่า บุรุษที่ร่ำรวย มักจะผิวพันธุ์ดี ผิวขาวเหมือนใยไหม ใช่เลย ใช่แน่ๆ คนนี้แหละ ข้าจะหลงรัก และ ต้องเอามาเป็นสามีข้าในอนาคตให้จงได้ ข้าจะได้สบายยยยย

"ฮ้าว....แต่ทำไมง่วงจัง ฟี่zZz"

เด็กหญิงมิเกล คิดอย่างดีใจ  ปลุกพี่ชายก็ไม่ตื่นจึงได้ล้มลงนอนข้างๆคาเรียลและหลับไป

ข้าชื่อมิเกล ปีนี้ห้าขวบแล้วค่ะ ไกล้จะแต่งงานได้แล้ว (มั้ง น่าจะใช่) แค่คิดก็ตั้งตารอเลย ท่านปู่ของข้าบอกว่า ข้าจะมีความสุขมากๆ ถ้าหากข้าแต่งงานมีสามี ข้าจะมีคนดูแล มีคนเกาหลังเวลานอนให้ข้าด้วย และหาของอร่อยๆ ให้ข้ากิน เพียงแค่คาดคิดก็มีความสุขแล้ว

 ว่าแต่ข้าคิดถึงท่านปู่จัง ท่านปู่ไม่ยอมมาหาข้าเลย  ทำไมต้องให้ข้าแต่งงานและมีบุตรก่อนกันนะ  ทำไม? ท่านปู่ต้องไปหาสมุนไพรนานขนาดนั้นด้วยนะ ข้าไม่เข้าใจเลย ข้าอยากเจอท่านปู่เร็วๆ ก็ต้องแต่งงานมีบุตรให้ไวๆงั้นเหรอ?   ใช่!! ข้าฉลาดจริงๆ

ทว่าข้าย้ายกลับมาอยู่กับท่านพ่อคลาสโม้ช่างโชคดีจริงๆ  เจอว่าที่สามีแล้ว ตั้งใจเตรียมตัวแต่งงานกับเจ้าบ่าวในอนาคตดีกว่า ถ้าข้ามีบุตรท่านปู่จะได้กลับมาหาข้าไวๆ เอ๋...แล้วเค้าแต่งงานกันตอนไหน? แต่งเลยได้รึเปล่านร้า ข้าเจอว่าที่สามีแล้วนะท่านปู่ แต่งได้รึยาง แต่งได้แล้วม้าง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***