บทที่ 1

1. บทที่ 1

ในคฤหาสน์หลังใหญ่ตระกูลหลี่ ปี 1960 ‘s ภายในห้องรับแขกของบ้าน หญิงสาวท้องแก่ใกล้คลอดลูกคนที่สาม กำลังนอนเอนกายอยู่บนเก้าอี้โยกตรงริมหน้าต่างบานใหญ่

เปิดรับลมที่พัดมาจากสวนสวย ปลูกดอกไม่หายากหลากหลายสายพรรณ พัดพากลิ่นหอมผ่านผ้าม่าน โปร่งบางที่เปิดรับลม พาให้มันปลิวไหวน้อยๆอย่างน่ามอง

พอให้หญิงสาวท้องโตทว่า ร่างกายยังบอบบางอวบอิ่มดูสุขภาพดี นอนหลับกลางวันได้อย่างเป็นสุข

ถัดมาจากหน้าต่างที่เธอนอนอยู่ไม่มากนัก มีเด็กชายสองคนวัยเก้าขวบ นั่งทำการบ้านในช่วงวันหยุด เฝ้ามารดาที่ท้องแก่ใกล้คลอดเต็มที

ทั้งสองนั่งอ่านหนังสือเรียน ทำการบ้านพูดคุยกันเงียบๆอย่างรู้ความ ไม่รบกวนมารดาที่อยู่ใกล้ๆ ตามคำสั่งของคุณพ่อที่ได้กำชับไว้ ตั้งแต่เช้าก่อนออกไปทำงาน  

คฤหาสน์หลังนี้มีสมาชิกอยู่หกคน ไม่รวมแม่บ้านและคนสวน คนขับรถของบ้าน ส่วนคุณปู่คุณย่าออกไปทำธุระข้างนอกตั้งแต่เช้า กำลังจะกลับมาอีกไม่นานนี้

แม่บ้านสี่คนของบ้าน ต่างแบ่งหน้าที่กันทำงานไม่ไกลจากห้องที่นายหญิงน้อยของบ้าน นอนไม่ไกลกันนัก เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินไม่คาดคิดขึ้น คนขับรถที่บ้านมีสองคน

หนึ่งคนไปกับท่านจอมพลและนายหญิงใหญ่ อีกคนอยู่ที่บ้านและคนสวนหนึ่งคน ในบ้านหลังเล็กข้างคฤหาสน์หลังใหญ่ภายในรั้วเดียวกัน ยังมีคุณหมอ ที่นายหญิงใหญ่จ้างมาดูแลลูกสะใภ้เป็นพิเศษอีกหนึ่งคน

ซ่งผู่เย่วที่ทุกคนกำลังเป็นห่วงอยู่ตอนนี้ กำลังนอนหลับลึก

ภายในความฝัน เธอฝันเห็นว่าตัวเธอเอง นอนอยู่บนเก้าอี้โยกในสวนคฤหาสน์ตระกูลหลี่ 

แต่รอบๆ ข้างเธอ จากที่เป็นภูเขาน้ำตกจำลองในสวนธรรมดาๆ กลายเป็นชั้นน้ำตกสูง เหมือนน้ำตกในป่าลึก สีน้ำเป็นสีเขียวมรกต แสงแดดที่ส่องลงมายังผิวน้ำ เกิดประกายระยิบระยับดูสวยเป็นพิเศษ

ข้างใต้ผิวน้ำ มีปลาหลี่สีสวย แหวกว่ายอยู่ในบึงบ่อกว้าง พื้นทางเดินที่ปูด้วยหินธรรมดา กลายเป็นแผ่นหยกสีเขียวสว่างเรืองแสง ทอดยาวออกไปไกลสุดสายตา

ดอกไม้ที่จากเดิมก็สวยอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ในความฝันของเธอ พวกมันชูช่อผลิบาน ราวกับรอต้อนรับบางสิ่งบางอย่าง ราวกับมีชีวิตอย่างร่าเริง

  สวนสวยในคฤหาสน์ตระกูลหลี่ ตอนนี้กลายเป็นทุ่งดอกไม้ และภูเขาน้ำตกในป่าลึกไปสะแล้ว

แต่ในความรู้สึกของซ่งผู่เยว่ เธอไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด

เธอจะกลัวได้อย่างไร สิ่งที่เห็นตรงหน้ามันช่างวิเศษขนาดนี้ มีสัตว์เล็กสัตว์น้อยน่ารักเต็มไปหมดเลย เสียงนกร้องอยู่รอบๆตัว ราวกับขับขานบทเพลงไพเราะให้เธอได้ฟังอย่างเพลิดเพลิน

ในความฝันเธอ เธอไม่ได้ลุกไปไหน ยังคงนอนเอนกายอยู่บนเก้าอี้โยกตัวเดิม

มองดูทิวทัศน์รอบตัว ฟังเสียงนกร้องอย่างสบายใจ ราวกับว่านี่คือของขวัญสุดพิเศษของเธอ

เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าสว่างสดไสข้างหน้า เห็นจุดสีขาวเรืองรอง ลอยเข้ามาหาเธอ พอจุดนั้นเข้ามาใกล้ระยะสายตา

เธอถึงได้เห็นเป็นท่านผู้เฒ่าเคราขาวในชุดโบราณสีขาวสว่าง

เหินกายลงมา เหยียบลงพื้นหินหยกทางเดินข้างหน้าอุ้มห่อผ้าตรงเข้ามาหาเธอ เธอจึงลุกขึ้นยืนอย่างบังคับตัวเองไม่ได้และรับห่อผ้านั้นมา

จึงได้เห็นว่าเป็นเด็กทารกผิวขาว ตัวอ้วนจำม่ำน่ารัก ส่งยิ้มโชว์เหงือกแดงดวงตากลมโตราวลูกองุ่นหยีลง พาให้คนยิ้มตามด้วยความเอ็นดูเด็กน้อยอารมณ์ดีในอ้อมกอดเธอ

ซ่งผู่เย่วเงยหน้ามองชายชราเคราขาวตรงหน้า ที่มาถึงก็ไม่กล่าวอะไรซักคำ มาถึงก็ยัดห่อผ้าเด็กทารกให้อุ้มเสียอย่างนั้นอย่างมีคำถาม

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอโทษที ที่ไม่ได้กล่าวอะไรก็ยื่นเจ้าเด็กน้อยนี่ให้อุ้ม นี่น่ะเป็นลูกสาวที่จะมาเกิดของเจ้า จงรับไว้และดูแลให้ดี เจ้าเด็กนี่น่ะเกิดมาพร้อมโชควาสนาที่มากมายนัก”

พอพูดจบก็ไม่รอให้ซ่งผู่เยว่ได้ตอบรับหรือว่าพูดอะไร เขาก็เหินกายขึ้นฟ้าหายวับไปทันที ราวกับจะไปส่งเด็กคนต่อไปไม่ทันซะอย่างนั้น

ซ่งผู่เยว่ก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วตอนนี้ ตั้งแต่ได้ยินว่านี่คือลูกสาวที่จะมาเกิดของเธอ จึงก้มลงส่งยิ้มหวานทักทายเจ้าก้อนกลมตัวน้อยเสียงหวาน

“ ว่ายังไงคะเจ้าตัวน้อยของแม่ อยู่กับแม่นะคะ แม่จะรักและดูแลหนูให้ดีที่สุด เท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้เลย ยังมีคุณพ่อ คุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยาย หนูยังมีพี่ชายอีกสองคนด้วยนะเด็กดี”

เธอพูดพร้อมกับหมุนตัวกลับมา นั่งที่เก้าอี้โยกตัวเดิมพร้อมกับเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขน ที่ราวกับฟังคุณแม่ของเธอพูดรู้เรื่อง ส่งเสียงอ้อแอ้ตอบรับ พร้อมยิ้มหวานส่งให้

ซ่งผู่เย่วไม่รู้ว่าในความฝัน เวลาผ่านไปยาวนานเท่าไรแล้ว ที่ใช้เวลาหยอกล้อเล่นกับลูกสาวตัวน้อยของเธอ  มารู้สึกตัวตื่นตอนที่เธอเจ็บหน่วงท้อง

เธอลืมตาตื่นขึ้นมามองรอบข้าง พร้อมขยับตัวหันมาทางโต๊ะหนังสือของลูกชาย ที่มักจะมานั่งทำการบ้านเฝ้าเธอ พอเห็นลูกชายทั้งสองยังนั้งอยู่ที่เดิมเธอจึงข่มความปวดลงแล้วส่งเสียงบอกลูกชาย

“ เสี่ยวฮุ่ย ลูกไปบอกป้าฉางให้เตรียมห้องคลอดให้พร้อมที ส่วนเสี่ยวเจิน ลูกไปตามคุณหมอเสิ่นลู่จิวที่บ้านเล็กแม่จะคลอดน้องแล้ว”

พอเด็กชายทั้งสองได้ยินเสียงคุณแม่แล้ว จึงหันขวับมามองพร้อมกัน และตาโตกับสิ่งที่ได้ยิน ทั้งสองต่างออกตัววิ่งไปทำตามที่คุณแม่บอกทันที

ต่างตื่นตระหนกกลัวคุณแม่เป็นอะไร เพราะตอนที่ทั้งสองหันไปมอง เห็นสีหน้าไม่ดีเลย

พอรีบร้อนบอกคนในบ้านเสร็จ หลี่เฟยฮุ้ยจึงต่อสายหาคุณพ่อที่ทำงานทันที ส่วนหลี่เฟยเจินรีบกลับไปอยู่กับคุณแม่แล้ว

“คุณพ่อ คุณแม่เจ็บท้องจะคลอดน้องแล้วครับรีบมานะครับสีหน้าคุณแม่ไม่มีเลย”

ทางด้านหลี่เฟยหรง หลังวางสายจากลูกชายคนโต เขารีบร้อนกลับบ้านทันที หวังจะกลับมาทันก่อนที่ภรรยาจะคลอด

ประจวบเหมาะกับที่ท่านจอมพลและนายหญิงใหญ่กลับมาถึงบ้าน ทันได้ยินเสียงวุ่นวายในบ้าน ทั้งสองจึงได้รีบร้อนเข้าบ้านไปด้วยความเป็นห่วงลูกสะใภ้

พอจางเลี่ยงเหลียง คุณนายใหญ่เข้ามาในห้องรับแขก เห็นซ่งผู่เย่วนอนอยู่บนเก้าอี้โยกริมหน้าต่าง มีสีหน้าเจ็บปวดจึงรีบเดินเข้าไปหาทันที

ในบ้านไม่มีผู้ชายตัวใหญ่พอจะอุ้มสะใภ้ของเธอเข้าห้องคลอดได้เลย มีแต่แม่บ้านหญิงวัยกลางคน คนขับรถกับคนสวนก็ไม่กล้าเข้ามา

เพราะเห็นว่านายหญิงน้อยของบ้านจะคลอดแล้ว คุณหมอเสิ่นลู่จิ่วตอนนี้กำลังตรวจครรภ์และชีพจรอยู่

“คุณหมอเสิ่น เยว่เอ๋อร์พร้อมคลอดหรือยังคะ”

... เธอถามเมื่อเห็นคุณหมอตรวจครรภ์และจับชีพจรเสร็จ...

“ ต้องรอน้ำคร่ำแตกก่อนและรอช่องคลอดเปิดด้วยค่ะ แต่อีกไม่นานหรอกค่ะตอนนี้นายหญิงน้อยมีอาการเจ็บท้องถี่ๆแล้วละค่ะ เธอเจ็บมากเลยไม่กล้าขยับแรงด้วย "

จางเลี่ยงเหลียงเห็นว่าตอนนี้น้ำคร่ำยังไม่แตก จึงรีบหันมาบอกท่านจอมพลที่เดินตามมาพร้อมกันด้วยความร้อนใจ

“คุณคะรีบอุ้มเย่วเอ๋อร์ไปห้องทำคลอดเถอะค่ะยังทันน้ำคร่ำไม่แตก”

คนเก่าคนแก่เชื่อว่าห้ามผู้ชายถูกน้ำคร่ำหรือเลือดจากผู้หญิงที่คลอดบุตร เนื่องจากจะติดความอัปมงคลและโชคร้าย

เพราะเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้สกปรก แต่หล่อนไหนเลยจะยังคิดทำตามความเชื่อเหล่านี้อยู่อีก หากลูกสะใภ้เธอเป็นอะไรไปสิ่งเหล่านี้จะมีความหมายอะไร

หลี่เฟยเทียนรีบเข้ามาอุ้มลูกสะใภ้เข้าไปวางบนเตียงในห้องทำคลอดที่เตรียมไว้ ซึ่งอยู่ไม่ไกลกับห้องรับแขกเลยเพื่อความความสะดวก ตอนซ่งผู้เย่วพร้อมคลอด

คุณหมอเสิ่นลู่จิ่วรีบตามเข้าไปในห้องคลอดทันทีพร้อมแม่บ้าน เข้าไปเป็นผู้ช่วยให้เธอตอนทำคลอดด้วย ที่ผ่านมาเคยเตรียมพร้อมหลายๆอย่างไว้แล้ว ทุกอย่างจึงพร้อมทำคลอดทันที

คุณปู่คุณย่าของเด็กแฝดรั้งเด็กชายทั้งคู่ไม่ให้ตามเข้าไปในห้อง ให้เฝ้ารอน้องคลอดอยู่หน้าห้องด้วยกันก่อนจะปิดประตูทันที

ด้านหลี่เฟยหรงตอนนี้มาถึงบ้านแล้วด้วยความรวดเร็ว เนื่องจากคฤหาสน์ของตระกูลไม่ได้อยู่ไกลจากที่ทำงานของเขา บวกกับขับรถมาด้วยความเร็วเพราะในยุคนี้รถยนต์มีไม่มากนัก

“คุณแม่เย่วเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้างครับ เห็นเสี่ยวฮุ้ยบอกสีหน้าเย่วเอ๋อร์ไม่ค่อยดีเลย”

มาถึงหลี่เฟยหรงก็รีบส่งเสียงถามคุณย่าจางมาแต่ไกลด้วยความร้อนใจ

เด็กน้อยทั้งสองพอเห็นคุณพ่อมาถึงก็เข้ามาจับมือคนละข้างรีบลากคุณพ่อเข้ามาหาคุณย่าจางทันที

“เย่วเอ๋อร์ยังไม่คลอด แต่คุณหมอเสิ่นบอกอีกไม่นานแล้วละ รอมดลูกเริ่มขยายให้มากกว่านี้ก่อน ลูกใจเย็นๆ หน่อย”

คุณย่าจางพูดพลางลูบๆ ตบๆ หลังลูกชายคนเดียวของหล่อนให้ใจเย็นลง เมื่อเห็นเขาเหงื่อออกหน้าผากตามกรอบหน้าของเขา

หลี่เฟยหรงจึงพยายามใจเย็นลงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเช็ดเหงื่อออกทั้งหมด เด็กชายทั้งสองก็พลอยสูดลมหายใจตามคุณพ่อไปด้วย

พอใจเย็นลงแล้วจึงมาหันมานั่งตรงโต๊ะหน้าห้องคลอด ไม่เดินไปเดินมาอีกแล้ว และพยายามใจเย็นลงให้ได้มากที่สุด

พอคุณย่าจางปลอบใจลูกชายหลายชายแล้ว เธอจึงหันมาหาท่านจอมพล ตั้งแต่พากันออกมาจากห้องคลอดก็เงียบมาตลอด จนเธอต้องหันมามองด้วยความสงสัย

หล่อนจึงเห็นว่าสามีเธอยืนทำหน้านิ่งเคร่งขรึม แต่หากสังเกตดีๆ จะเห็นว่าแววตาไหวระริกด้วยความตื่นเต้น หากแต่พอได้ยินเสียงลูกสะใภ้เบ่งคลอด ก็ยิ่งทำหน้าเคร่งเข้าไปไหญ่

ด้วยความเป็นห่วงลูกสะใภ้และหลานที่กำลังจะเกิดมา หล่อนหันกลับมามองทางฝั่งลูกชายก็เห็นเขาทำสีหน้าเดียวกันก็ยิ่งนึกขำ

พลางส่ายหน้าด้วยความระอาในความเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก ด้วยเข้าใจว่าอยากจะได้เห็นหน้าหลานสาวที่หล่อนกับสามีฝันเห็นตั้งแต่เมื่อคืนเหมือนๆ กัน  

จึงพูดคุยกันก่อนออกไปทำธุระวันทั้งวันก็เตรียมตั้งชื่อเอาไว้แล้วเรียบร้อย ใครเลยจะรู้ว่าฝันเมื่อคืนเช้ามาสายๆ หน่อยที่หล่อนกับสามีไม่อยู่บ้าน กลับมากลับจะได้เจอหน้าหลานสาวแล้วช่างน่ายินดีนัก

เสียงในห้องคลอดยังดังอย่างต่อเนื่องท่ามกลางความร้อนใจและเอาใจช่วยของทุกคนหน้าห้องคลอด

จนใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงจึงได้มีเสียงร้องของเด็กทารกร้องดังออกมาจากในห้อง

“ อุแว๊ อุแว๊ อุแว๊ อุแว๊ ……….”

“เสียงน้องครับพ่อ น้องออกมาแล้วครับ”

เด็กชายทั้งสองคนของบ้านพูดออกมา พร้อมกับกระโดดกอดกันด้วยความดีใจ

นี่นับว่าคลอดไวมาก ปกติต้องรออีกหลายชั่วโมงเลยทีเดียว หลานสาวของพวกหล่อนเป็นเด็กดีจริงๆ 

ป้าฉางที่เข้าไปเป็นผู้ช่วยของคุณหมอเสิ่น อุ่มคุณหนูน้อยออกมา พร้อมใบหน้ายิ้มแย้มด้วยความยินดีที่ทั้งนายหญิงน้อยและคุณหนูน้อยปลอดภัย

" เป็นคุณหนูน้อยค่ะนายหญิงใหญ่ นายหญิงน้อยปลอดภัยดีค่ะ"

ป้าฉางพูดด้วยความยินดี พร้อมยื่นห่อผ้าคุณหนูน้อยของเธอให้นายหญิงใหญ่อุ้ม

\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*\*

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***