ตอนที่ 1 น้องพึ่งย้ายมาหรอ

"ฮัลโหลครับพี่นิติ...ไหนตอนนั้น

พี่บอกผมว่าห้องที่นี่เก็บเสียงได้ดี

เยี่ยมไงครับพี่...แล้วนี่มันอะไรกัน

ห้องข้างๆผมเสียงคนทะเลาะ

กันดังลั่นเลยครับ...ช่วยมาดูให้

ผมทีได้ไหมครับ..ผมนอนไม่หลับ"

เสียงทุ้มๆนุ่มๆของหนุ่มวัยยี่สิบห้า

พูดด้วยน้ำเสียงดุดันนิดหน่อยเพราะ

ตอนนี้เขารู้สึกโมโหมากเพราะ

นอนไม่หลับ

"ได้ค่ะได้...เดี๋ยวพี่จะไปดูให้นะคะ

น้องใจเย็นๆก่อนนะคะ"

"ถ้าพี่จัดการไม่ได้ผมจะขอย้ายออก

นะครับ...เพราะตั้งแต่ผมย้ายเข้า

มาพักที่นี่ผมก็ได้ยินเสียงแบบนี้

อยู่ตลอด"

"ค่ะๆๆน้อง...เดี๋ยวพี่โทรไปคุยกับ

เจ้าของห้องให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ"

เสียงปลายสายตอบรับนั่นจึงทำให้

ซูมหนุ่มที่มีโลกส่วนตัวสูงยิ้มออก

มาได้นิดหน่อย

"ขอบคุณครับพี่...สวัสดีครับ"

*

*

*

*

*

"คิดจะเลิกกันจริงๆแล้วใช่มั้ย!!!

คิดมาดีแล้วใช่มั้ย...ไม่สนคนที่

ชุบเลี้ยงมึงมาแล้วใช่มั้ยไอ้ชั่ว!!!"

เสียงสาววัยสามสิบกลางๆร้อง

ตะโกนลั่นห้องพร้อมกับเขวี้ยง

ปลาข้าวปลาของใส่อีกฝ่ายที่

กำลังตั้งหน้าตั้งตาเก็บเสื้อผ้า

ยัดใส่กระเป๋าเดินทางใบโต

"เออใช่!!!...กูจะไม่อยู่ให้มึง

ดูถูกกูอีกแล้วเว้ยยี่...พอ!!!

พอกันทีกับความรักห่วยๆของ

สาวแก่ทึนทึกอย่างเธอ"

"เออใช่กูแก่...กูแก่กว่าอีนั่น

ไปก็ดีเหมือนกัน...ถ้าชีวิตกู

ไม่มีตัวเชี่ยอย่างมึงมาคอย

ผลาญเงินต่อไปชีวิตของกูก็

อาจจะดีงามขึ้นกว่านี้ก็ได้

ใครจะไปรู้"

"ฮ่าๆๆ...หรอ!!!!

ขอให้รวยจนกลายเป็นเศรษฐี

พันล้านเลยก็แล้วกันนะยู่ยี่"

เมื่อเก็บของเสร็จพลก็เดินออก

จากห้องไปอย่างไม่ใยดี เมื่อพล

จากไปยู่ยี่ก็ร้องไห้ฟูมฟายเสียงนี่

ดังยิ่งกว่าเดิม จนซูมที่ทนรอเวลา

นี้อยู่แล้วเดินมาเคาะประตูห้อง

เพื่อจะมาขอพูดคุยเรื่องการที่

ห้องของเธอนั้นเสียงดังรบกวน

เพื่อนบ้าน

เสียงประตูที่หน้าห้องดังขึ้นรัวๆ

จนทำให้คนที่นั่นร้องไห้ฟูมฟาย

อยู่ในห้องน้ำที่มีสภาพที่เปียกปอน

ต้องเดินลุกมาเปิดพร้อมทั้งใช้มือ

ปาดน้ำตาไปมาอยู่ตลอด

"มีอะไรคะน้อง..เคาะห้องพี่ซะ

เสียงดังเชียว...เคาะดังขนาดนั้น

ไม่เจ็บมือใช่มั้ย"

จากที่ตอนแรกซูมนั้นโมโหหนัก

จนอยากจะบีบคอเจ้าของห้อง

แต่พอเขาได้เห็นสภาพห้องและ

สภาพของผู้หญิงที่ยืนตัวเปียกปอน

เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยช้ำดำเขียว

ซูมถึงกับทำอะไรไม่ถูกพูดอะไร

ก็ไม่ออก เขาได้แต่ยืนทำตาโต

อึ้งกับสิ่งที่เห็น

"ว่าไงพ่อหนุ่ม...มีอะไรงั้นหรอ

หรือว่าจะมาขอความช่วยเหลือ

อะไรจากพี่รึเปล่าครับ"

ถึงแม้นเมื่อกี้ยู่ยี้จะพึ่งร้องไห้จน

ตาบวมเป่งมาแต่เธอก็คุมสติอยู่

เธอพูดคุยกับชายหนุ่มแปลกหน้า

ด้วยสีหน้าท่าทางที่ยิ้มแย้มและ

น้ำเสียงอ่อนโยน

"พี่...เอ่ออออคือว่า

พี่เป็นอะไรมั้ยครับ

มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับพี่"

"หล่อแล้วยังจะใจดีอีกนะเนี่ย

พี่ไม่เป็นอะไรครับ...ขอบใจนะ

ว่าแต่...น้องหน้าไม่คุ้นเลยอ่ะ

พึ่งย้ายมาหรอครับ"

"ครับ...ผมพึ่งย้ายมาได้สามวัน

เอง...ผมอยู่ห้องข้างๆพี่นี่เอง

ห้องนี้เลยครับ"

"อ้าวหรอ...งั้นเข้ามานั่งเล่น

ในห้องพี่ก่อนมั้ย...กินอะไรรึยัง

พี่กำลังจะกินข้าวพอดีเลย

กินด้วยกันมั้ยถือว่าเป็นการ

ขอโทษที่เมื่อกี้ห้องพี่เสียงดัง

เกินไป"

"แต่ว่าห้องพี่มันนน...แบบว่า"

ซูมชี้มือไปที่ข้างหลังของยู่ยี้

พร้อมกับยิ้มอ่อนให้เจ้าของห้อง

เพื่อจะบอกยู่ยี้ว่าตอนนี้สภาพ

ห้องของเธอคงจะไม่พร้อมที่จะ

ต้อนรับแขกสักเท่าไหร่นะ

ยู่ยี้หันไปมองตามมือแล้วยิ้มแห้งๆ

ส่งให้กับเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

"อ่อออ..งั้นเอาไว้โอกาสหน้าก็

แล้วกันเนอะ...แฮร่"

ยู่ยี้ส่งยิ้มใสสื่อให้กับซูมจนซูมนั้น

ยืนอึ้งแข็งทื่อไปทั้งตัวราวกับว่าเขา

นั้นต้องมนต์สะกดจากเธอ

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***