ep1

ฉันระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ข่มกลั้นความรู้สึกอยากร้องไห้ออกมา  ฉันเดินเข้าไปในป่าด้วยความเจ็บปวด. นัยน์ตาของฉันเต็มไปด้วยความชอกช้ำ  ร่างกายฉันเต็มไปด้วยรอยแผล พกช้ำและรอยแผลที่เต็มไปด้วยเลือดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลทะลักออกมาจากดวงตาของฉัน.

ฉันเดินโซซักโซเซเข้าไปในป่าฉันพูดด้วยความเจ็บปวดออกไปว่า "อย่าร้องไปเลยชาร์ล็อตที่ผ่านมาเจ้าก็ทำได้" ฉันนั่งลงด้วยความเหนื่อยล้า  ฉันเงยหน้ามองดวงดาวเหมือนมันกำลังมองดูเธอด้วยความสมเพช พระจันทร์ที่ยังส่องสว่างในยามราตรีพระจันทร์ที่อยู่อย่างเดียวดายแต่กับยังส่องสว่างด้วยความสวยงาม เสมอ  ดวงตาเริ่มปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า

สาเหตุที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับชาร์ล็อตเหตุเกิดจากเธอต้องเข้าไปซื้อของในเมืองที่หากจากบ้าน40กิโล. ที่ผ่านมาเธอก็เดินเข้าหรือไม่ก็ของติดรถม้าของชาวบ้านที่จะเอาของเข้าไปขายในเมือง แต่ครั้งนี้เธอเห็นไม้กวาดใหม่ของคินพี่ชายของเธอ เธอจึงอยากที่จะรอขี่ไม้กวาดเข้าเมืองเหมือนคนอื่น ๆ. พอถึงเวลาที่ชาร์ล็อตกลับบ้าน

เธอเห็นชายร่ายใหญ่ยืนอยู่หน้าบ้าน ผมสีดำดวงตาสีเหลือแต่ดวงตาก็เปลี่ยนไปดวงตาดำสนิทมองเธอด้วยความโกรธเหมือนกับจะฆ่าเธอ คือ คินพี่ชายของเธอ. ดวงตาของเธอเริ่มดำสนิทแฝงไปด้วยความกลัว. เธอลงจากไม้กวาดพี่ชายของเธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา"ใครอนุญาตให้แกขี่ไม้กวาดของฉัน" เธอเริ่มหน้าซี เธอพูดด้วยความอึกอัก"ไม่มีคะ.....หนูแค่จะไปซื้อของในเมืองแต่มันไกลหนูจึงใช้ไม้กวาดของพี่คะ..ะ.. หนูขอโทษจริงๆคะ" คินเริ่มจับผมของเธอและลากเธอเข้าบ้านและโยนลงหน้าคีเนียนา

แม่ของคิน "แม่ครับใยนี้มันเอาไม้กวาดผมไปขี่โดยไม่ขอ ช่วยดัดสันดานมันด้วยนะครับไม่งั้นผมได้ฆ่ามันแน่" คินเดินถือไม้กวาดของเขาและเดินเข้าห้องและปิดประตูเสียงดัง เธอเงยหน้ามองคีเนียนาด้วยความ อ้อนวอน "ได้โปรดอยากทำอะไรหนูเลย"ผมสีน้ำตาล ดวงตาสีเหลือคู่นั้นน่ากลัวกว่าคมมีด เธอเริ่มลุกขึ้นเดินไปจับไม้และเริ่มตีเธอ เธอร้องด้วยความเจ็บปวดแต่คีเนียนากับไม่มีท่าที่จะหยุดเลยแม้แต่น้อย.     

  ฉันค่อยๆเลือมตาขึ้นมาแสงแดดส่องมาที่ตัวด้วยความอบอุ่นมีดอกไม้เกิดรอบตัวฉัน เสียงนกน้อยที่กำลังรอพ่อและแม่ของมันมาให้อาหาร ผีเสื้อ2-3 ตัวบินลอยรอบตัวฉัน   ฉันค่อยๆลุกขึ้นมาฉันมองเห็น สัตว์หลากหลายชนิดนั่งมองดูฉันด้วยความสงสัยแต่ก็ยังมีความอ่อนโยนในตัวของพวกสัตว์ ฉันคงยังสงสัยฉันกับมาดูตัวเองร่างกายฉันไม่มีรอยแผลแม่แต่อันเดียวขาที่ช้ำกับมาเหมือนเดิม  สักพักหนึ่งพวกสัตว์น้อยใหญ่ก็วิ่งหนีฉันไป.  แต่ฉันกับยังสงบใจอยู่ไม่ได้ ตื่นตระหนกแต่ฉันกับรู้สึกถึงความอบอุ่นและความปลอดภัย ฉันลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆต้นไม้สีเขียวสดดอกไม้หลายสี ลมพัดไปที่หน้าฉันเบาๆผมสีแดงยาวของฉันพัดปลิว ดวงตาสีม่วงของฉันวิบวับเป็นประกายเต็มไปด้วยความสงสัยสีหน้าฉันกับมาสดใสดูมีชีวิตชีวา ฉันกวาดสายตาไปรอบๆฉันเห็นกับ กวางสีขาวอ่อนเหมือนมีแสงสว่างสีทองออกมาจากตัว กวางได้จ้องมองมาฉันดวงตาสีเหลืองทองเหมือนมีเพชร อยู่ในตาของกวางทำให้ฉันหลงไหล ฉันเริ่มลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปหามันกวางเห็นจึงเดินเข้าไปในเรื่อยๆ ฉันเห็นจึงรีบเดินตามไปด้วยความหลงไหล กวางเริ่มเดินเร็วขึ้นและเริ่มวิ่ง ฉันจึงเริ่มวิ่งเร็วขึ้นเพื่อให้วิ่งตามทันแต่ไม่ว่าฉันจะพยายามวิ่งเร็วเท่าไหร่แต่กลับดูเหมือนว่าไม่ทางวิ่งตามทันได้เลย แต่ฉันก็ยังพยายามวิ่งต่อไปกิ่งไม้แหลมขวัญเข้าที่ขาฉันจนเป็นแผล  แต่ฉันก็ยังไม่รู้สึกตัว จนตัวฉันเริ่มลอยขึ้นสูง

ขาที่ยังขยับอยู่ จนกวางวิ่งหายไป เธอเริ่มรู้สึกตัวในตอนที่ตัวลอยสูงขึ้นเหนือต้นไม้

ฉันตกใจมากแต่ขาก็ยังขยับเหมือเดิม อยู่ดีๆฉันก็ตกลงมาแบบดื้อๆ ฉันตกลงมาจนเข่าถลอกเป็นแผล

ในโลกแม่มดพ่อมดแห่งนี้ จะแบ่งแม่มดพ่อมดออกเป็น  4 ระดับแบ่งตามพลังของตัวและบุคคล

แม่มดพ่อมดที่มีพลัง. สีเหลือง ถึงเป็นระดับ4 เป็นระดับที่มีพลังน้อยที่สุด มักจะจะถูกกลั่นแกล้งเรียกได้ว่าคน ระดับ 4. ไม่มีวันได้ลืมหูลืมตาเลย. ระดับ 3  สีเขียว ก็ไม่ต่างจากสีเหลืองมากหนัก ระดับ 2 ถึงว่าเป็นคนมีระดับมากฐานะดีและมีพลังสูงหรือบ้างคนก็ไม่ได้ฐานะดี ระดับ 1  เป็นระดับที่สูงสุด ฐานะดีจนสามารถซื้อเมือง  เมืองหนึ่งได้เลย เป็นระดับที่ไม่ควรยุ่งด้วย ถึงคุณจะมีความสามารถมากกว่าก็ตามเพราะยังไงก็แพ้คนที่มีระดับมากกว่าอยู่ดี แต่ส่วนจะไม่ลงมือเอง เพราะเขาคงมีเงินมากพอที่จะจ้างคนอื่น เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องแปดเปื้อน.และการวัด ระดับจะเกิดขึ้นเมื่อคุณอายุได้ 6 ขวบ

เธอเริ่มลุกขึ้นเดินเพื่อกลับบ้านในขนาดที่เธอนั้นกำลังเจ็บขา แต่อยู่ๆๆก็มีสุนัขจิ้งจกน้อยเดินมากับแม่ของมัน จิ้งจกเริ่มเดินมาหาจิ้งจกแม่เริ่ม เลียที่แผลเธออย่างอ่อนโยน เข่าเธอจากที่เป็นแผลก็เริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม  เธอขอบคุณจิ้งจก เธอหยิบขนมปังในกระเป๋าของเธอ ออกมาให้จิ้งจอกน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณ ขนมปังที่พี่ชาย2คนของเธอ กินเหลือ อีก 2 เดือน จะคบวันคบรอบวันเกิดอายุ 6 ขวบของเธอ พี่ๆของเธอก็ต่างอยู่ในกลุ่ม 2 กันทั้งนั้นพ่อและแม่เลี้ยงของเธอก็ด้วยพ่อฉันทำงานใน กระทรวงเวทมนต์มา4ปีแน่นอนบ้านของชาร์ล็อตมีฐานนะแต่คน ภายนอกไม่เคยรู้การมีตัวตนของชาร์ล็อตเลย

พ่อของฉันคงอายที่จะบอกทุกคนว่าฉันเป็นลูกที่เกิดมาจากความมั่วของพ่อหรอก และแน่นอนฉันไม่ได้ใช้นามสกุลของพ่อฉันแน่นอนฉันจึงได้นานสกุลแม่มาคือ  ลูคัส วิลเลียม  และชื่อเต็มๆของฉันคือ ชาร์ล็อต. ลูคัส. วิลเลียม

หากแอดมีข้อผิดพลาดตรงไหนต้องขอโทษด้วยนะคะ (สามารถบอกแอดได้นะคะหากแอดเขียนผิดหรือบ้างคำอ่านแล้วแปลกๆก็สามารถบอกแอดได้นะคะ)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***