โลกใหม่ของพระเอกหน้าหล่อ (EP.1/1)

หน้าจอแสดงเส้นทางไปยังเมืองดังกล่าว ถึงจะไม่เข้าใจแต่สติของเขาก็สั่นเตือนให้ท่าตามข้อความนั้น เขาวิ่งลัดเลาะผ่านป่าด้วยเท้าเปล่าๆ จนออกมาเจอถนน เขามองไปทางที่หน้าจอบอกและได้เห็นป้อม ปราการขนาดใหญ่อยู่ไกลๆ

เพิ่งหยางไม่รอช้าวิ่งไปที่นั่นทันที ท่ามกลางความมืดที่ค่อยๆ กลืนกินทุกอย่างรอบตัวเขา เสียงของเหล่า สัตว์ร้ายดังกึกก้องไปทั่ว เขาวิ่งไปแบบไม่คิดชีวิต

ทหารเกราะแดงที่ป้อมปราการสังเกตเห็นเขาอยู่ไกลๆ ตอนแรกพวกเขาคิดว่าอาจจะเป็นมอนสเตอร์เลย เตรียมตัวจะจัดการ แต่ด้วยความรอบคอบทหารคนหนึ่งใช้เนตรประเมินตรวจสอบและพบว่าสิ่งที่กำลังวิ่ง ตรงเข้ามาเป็นมนุษย์

แต่ที่น่าตกใจคือข้างหลังของเขามีมอนสเตอร์จำนวนไม่น้อยกำลังไล่ล่าเขาอยู่ ทหารคนนั้นรีบสั่งการ ทันที

“พลธนูรีบมาประจำที่เร็วเข้า!!"

เพิ่งหยางเข้าใกล้ป้อมปราการมากขึ้นเรื่อยๆ สัตว์อสูรคล้ายค้างคาวนับสิบบินไล่ตามเขาอย่างรวดเร็ว พวกมันอ้าปากที่เต็มไปด้วยเขี้ยวอันแหลมคมพร้อมส่งเสียงแสบแก้วหูเตรียมจะฉีกกระชากเหงื่อตรงหน้า

เหล่าทหารบนป้อมปราการเรียงหน้ากระดานพร้อมกับจ้างคันธนูอย่างแข็งกล้า ไม่นานพวกเขาก็ปล่อยลูก

ศรออกไป ทันใดนั้นลูกธรทั้งหมดก็หายไปกลางอากาศและไปโผล่อยู่ตรงหน้าของเหล่าอสูรค้างคาว

พร้อมสังหารพวกมันทันที

แต่เพราะสาเหตุบางอย่างมอนสเตอร์พวกนั้นก็ไม่ได้ตายทั้งหมด พวกมันยังคงไล่ล่าชายหนุ่มอย่างไม่

ลดละ ด้วยการตัดสินใจที่รวดเร็วทหารคนที่สั่งการก็ถือโล่ขนาดใหญ่และออกมาจากป้อมปราการทันที

ในตอนนั้นเพิ่งหยางก็สะดุดล้มไปกองกับพื้น เสี้ยววินาทีที่คมเขี้ยวของค้างคาวจะถึงตัวทุกอย่างรอบตัว

เขาก็หยุดลง ชายหนุ่มฉงน เขาหันกลับไปมองมอสเตอร์ที่หยุดนิ่งราวกับโดนหยุดเวลา จากนั้นหน้าจอก็

ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าเขา

[ต้องการกำจัดมอสเตอร์หรือไม่?]

อยู่ๆ เพิ่งหยางก็เผยรอยยิ้มออกมา ดวงตาสีทองเปลี่ยนเป็นสีฟ้าสว่าง เขามองไปที่มอนสเตอร์โดยไร้ซึ่ง

ความหวาดกลัว

"เอาสิ~"

หน้าจอของระบบหายไป เฟิงหยางยื่นมือไปด้านหน้าและแสดงรอยยิ้มที่กว้างยิ่งกว่าเดิมก่อนจะดีดนิ้วหนึ่ง ครั้ง

“

“หายไปซะไอ้เพวกขยะ!!"

ค้างคาวพวกนั้นสลายหายไปทันที เวลากลับมาเดินต่อ ทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติ นายทหารที่ออกมาหยุด ชะงัก เขางุนงงมากกับสิ่งที่เห็น เพิ่งหยางยืนนิ่งไป หลังจากรวบรวมสติได้เขาก็รีบถามชายหนุ่มทันที

"เป็นอะไรหรือเปล่า?!"

เพิ่งหยางหันมามองนายทหารด้วยดวงตาสีทองแบบปกติ เขาดูมึนงงไม่ต่างอะไรจากนายทหาร

หลังจากนั้นเฟิงหยางก็ได้พักอยู่ในป้อมปราการภายใต้การดูแลของพวกทหาร ทหารที่ออกมาก่อนหน้านี้ มีชื่อว่าหลี่ฮงเป็นหัวหน้าของเหล่าทหารบนป้อมปราการ ดูเหมือนเขากับทหารจำนวนหนึ่งกำลังคุยอะไร กันอยู่

“อยู่ๆ | พวกค้างคาวก็หายไป....เป็นฝีมือของเด็กคนนั้นเหรอครับ?"

ทหารคนหนึ่งถามหลี่ฮง หัวหน้าทหารมองกลับไปที่ชายหนุ่มด้วยความสงสัยแต่เมื่อเห็นท่าทีของเขาหลี่ฮ งก็ตอบกลับ

"ฉันว่าไม่ใช่หรอก เด็กคนนั้นก็ตกใจไม่ต่างจากเรา คงเป็นฝีมือคนอื่นนั่นแหละ....ส่วนเรื่องที่ว่าจะเอายังไง กับเขาเดี๋ยวฉันจัดการเอง"

หลี่ฮงและพวกทหารก็พากันมาหาชายหนุ่ม

"ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?" หลี่ฮงเอ่ยถาม

“ไม่เป็นอะไรแล้วครับ ขอบคุณมากที่ช่วย..... เพิ่งหยางตอบกลับแบบเรียบนิ่ง หัวหน้าทหารพยักหน้าอย่าง โล่งอก เขาถามเพิ่งหยางอีกครั้ง

"นายเป็นใครล่ะ? แล้วทำไมถึงมีสภาพแบบนี้?"

ชายหนุ่มคิดหนัก เขาต้องหาข้ออ้างเพื่อไม่ให้ใครสงสัยว่าตัวเองมาจากต่างโลก

“คะ คือว่าผมเป็นพวกเร่ร่อนแล้วก่อนหน้านี้ตอนที่กำลังเดินทางผมเกิดหลงขึ้นมาน่ะครับ"

เพิ่งหยางหลบสายตาด้วยความเล็กลึกหัวหน้าทหารกอดอกจ้องเขาเขม็งและใช้เนตรประเมินตรวจเช็คค่า

สถานะของชายหนุ่ม

แต่ทุกอย่างปกติ เพิ่งหยางไม่ได้มีค่าสถานะที่น่าสงสัย รู้แบบนั้นหัวหน้าทหารก็พูด

"ตอนนี้เรารับนายเข้ามาในฐานะผู้ลี้ภัย ยินดีต้อนรับสู่เมืองลั่วหยาง นายสามารถใช้ชีวิตที่นี่ได้แต่ห้าม

สร้างความเดือดร้อนให้ใคร ฉันจะให้ทหารพานายไปเข้าเมืองก็แล้วกัน"

แต่ทุกอย่างปกติ เพิ่งหยางไม่ได้มีค่าสถานะที่น่าสงสัย รู้แบบนั้นหัวหน้าทหารก็พูด

(คนอ่าน1พันคนเดี้ยวทำต่อเลย) //-\_-//

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***