จุดเริ่มต้นของกับผมพระเจ้าต้องห้าม

สวัสดีพวก

ผมจอร์นผมเป็นคนว่างงานมาตั้งแต่ตอนโดนไล่ออกจากการเป็นบรรณารักษ์ของห้องสมุดประจำเมืองเพราะไปต่อยกับลูกค้าที่เสียงดังแลัวเข้ามาหาเรื่องผมจริงๆผมว่ามันไม่แฟร์สำหรับผมเท่าไหร่แต่ชั่งเถอะมันผ่านมา2เดือนแลัวผมว่างงานในอายุ27อยู่ในห้องเล็กๆในอพาร์ทเม้นท์ที่ไม่ได้จ้างค่าเช่ามา1เดือนเต็มแลัวผมโชคดีที่เจ้าของอพาร์ทเม้นท์เป็นคนใจดีและสนิทกับผมถึงยังไงผมก็เกรงใจเค้าที่ไม่ได้จ่ายผมชอบที่นี้ถึงมันจะไม่ได้แพงแต่เพื่อนบ้านที่เป็นเป็นกันเองมากตอนทุกคนรู้ว่าผมตกงานทุกคนผมช่วยผมหางานมาตลอดแต่ไม่มีใครรับผมเพราะประวัติจนกระทั่งวันนึงคุณเจ้าของอพาร์ทเม้นท์มีงานให้ผมลองไปสัมภาษณ์เหมือนครั้งอื่นๆแต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งอื่นๆช่วงเย็นผมกำลังทำอาหารสำหรับมื้อเย็นอยู่ได้ยินเสียงเคาะประตูจึงรีบไปเปิดผมเห็นว่าคุณเจ้าอพาร์ทเม้นท์มาเคาะที่ประตูเค้ายื่นใบประกาศรับสมัครคนเฝ้าหอดูดาวประจำเมืองเราที่ใบประกาศเขียนว่าต้องการคนที่ทำตามกฎได้อย่างเคร่งครัด

และตาผมเคลือบไปเห็นค่าตอบแทนรายวันแลัวมันเยอะกว่างานเก่าผม2-3เท่าซะอีกผมทำแค่2วันก็จ่ายค่าเช้าที่ค้างไว้ได้ทั้งหมดผมยิ้มให้เจ้าของอพาร์ทเม้นท์และขอบคุณเค้าเค้าบอกเบาๆว่า"นายลองไปทำดูสินายเป็นบรรณารักษ์มาก่อนน่าจะทำงานนี้ได้นะพวก"ผมกล่าวขอบคุณเค้าและพูดว่า"แน่นอนผมจะลองไปสัมภาษณ์ดูถ้าเค้ายังไม่ได้คนนะเพราะงานเงินดีแบบนี้น่าจะมีคนสมัครเยอะเลย"เค้ายิ้มอ่อนๆให้ผมและพูดพร้อมเดินออกไปว่า"ขอให้โชคดีจอร์นแลัวเจอกันใหม่"กับเสียงพูดเบาๆที่ผมจับใจความไม่ได้

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เช้าวันรุ่งขึ้นเวลาประมาณ9:00ผมลองไปที่หอดูดวงตามใบประกาศนั้นผมเดินเข้าไปในนั้นเจอผู้ชายอายุประมาณ50เค้าชื่อเจมส์ผมบอกเค้าว่าผมมาสมัครงานพร้อมยื่นใบประกาศและเอกสารของผมให้เค้ามองหน้าผมสลับกับใบประกาศอย่างช้าๆผมคิดว่าเค้าคงดูว่าผมดีพอสำหรับงานหรือป่าวผมยิ้มอ่อนๆให้เค้าในระหว่างที่เจมส์ทิ้งใบประกาศลงถังขยะแลัวส่งเอกสารคืนผมให้เค้าบอกผมนั่งก่อนเค้าอธิบายให้ฟังเกี่ยวกับงานเค้าเริ่มพูด"สวัสดีผมเจมส์คุณชื่ออะไร"เสียงต่ำและแหบนิดหน่อยเสียงเค้ารู้สึกได้ถึงความเย็นเลยผมตอบกลับว่า"ผมจอร์น โยตัน"เค้าหยิบกระดาษเล็กๆมาให้ผมพร้อมกับมองตาผมและพูดว่า"งานนี้ไม่ใช่งานรปภ.ธรรมดาหรอกนะอ่านนี้ดูแลัวค่อยตัดสินใจว่านายจะทำได้หรือป่าว"ผมรับกระดาษจากมือเค้าและมองลงไปอ่าน

หัวข้อกลางกระดาษมันเขียนว่า

"กฎบังคับการดูแล..."มีคนขีดฆ่าจนผมอ่านไม่ออกผมเริ่มออกต่อ

"กฎข้อที่1.คุณต้องเช็คกล่องเพลงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ข้างกล้องส่องพระจันทร์ทุกๆ2ชม.ห้ามเกินนี้เด็ดขาด

กฎข้อที่2.ในระหว่างงานคุณอาจจะได้ยินเสียงดังที่เหมือนมีหินขนาดใหญ่กระทบกันถ้ามันเสียงดังต่อเนื่อง3-4ครั้งใน1ชม.ให้คุณไปดูที่กล้องส่องพระจันทร์ที่เปิดให้ใช้งานถ้ามันตื่นมันสายไปแลัว

กฎข้อที่3.ถ้าคุณส่องแลัวให้มันใกล้จะตื่นให้ไปที่ห้องพักของคุณแลัวให้รีบหยิบหนังจากชั้นที่3เล่มสีม่วงทองแลัวเปิดอ่านหน้าที่111แลัวทำตามทุกอย่างที่เขียนไว้ให้หมดห้ามขาดแม้แต่ข้อเดียว

กฎข้อที่4.ถ้าคุณส่องเห็นมันมองมาที่คุณคุณมีเวลา30วิวิ่งไปที่ห้องพักหยิบหนังสือสีดำทั้งหมดแลัววางมันไว้ที่กลางห้องมันจะยื้อชีวิตคุณได้แต่คุณต้องปิดตาให้สนิทห้ามลืมตาเด็ดขาดถ้าไม่อยากตาย

ขอให้โชคดี"

ผมอ่านจบแลัวพูดกับเจมส์ว่า"มันคือเรื่องตลกใช่ไหมคุณเจมส์ผมไม่คิดว่านี้จะเป็นเรื่องจริงได้"//ยิ้มแห้งๆ//เจมส์มองหน้าผมโดยไม่พูดอะไรหน้านเค้านิ่งกว่าใครที่ผมเจอมาทั้งชีวิตจนผมรู้สึกว่าเค้าตอบว่าไม่โดยไม่ต้องพูดผมตอบเค้าว่า"โอเค..ผมน่าจะทำมันได้"และยื่นรูปภาพที่ผมถ่านตอนเป็นบรรณารักษ์"ผมเคยเป็นบรรณารักษ์ต้องอยู่กับกฎมาตลอดผมน่าจะทำมันได้"เจมส์เอารูปจากมือผมไปและดูซัก3-4วินาทีก่อนที่คืนให้ผมเค้าบอกผมว่า"เริ่มงานพรุ่งนี้ตอน19:19ห้ามสาย"ด้วยน้ำเสียงที่แสนเยือกเย็นและแหบแห้งของเค้าผมรับประกันเลยว่าผมจะไม่สายแน่นอนผมเดินออกจากหอดูดาวและขึ้นรถขับไปที่อพาร์ทเม้นท์ผมเดินเข้าไปบอกคุณเจ้าอพาร์ทเม้นท์ว่าผมได้งานนั้นแลัวเค้ายิ้มตอบผมโดยไม่พูดอะไรเลยผมไม่ได้คิดอะไรมากคิดว่าเค้าน่าจะเหนื่อยผมเลยกลับเข้าห้องและตั้งนาฬิกาปลุกเวลา19:00ไว้ที่หัวเตียงและรีบเข้านอนเพราะผมต้องไม่นอนระหว่างทำงานเพราะกฎมันบังคับไม่ให้ผมนอนผมเปิดเพลงคลาสสิคและหลับไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ผมตื่นในเวลา19:02ที่ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ช้ากว่ามัน2นาทีผมทำธุระที่ห้องเสร็จทุกอย่างและเริ่มเดินทางไปหอดูดาว.....

.

.

.

.

.

ผมถึงหอดูดาวเวลา19:13ก่อนเวลา6นาทีตามที่เจมส์นัดไว้ผมเดินเข้าไปประตูหน้าของหอดูดาวผมเห็นเจมส์นั่งอยู่ที่เดิมที่ที่เราคุยกันผมทักทายเจมส์เพื่อบอกว่าผมมาถึงแลัวเจมส์มองหน้าผมและให้ผมมานั่งเค้าเริ่มพูดว่า"ฉันจะให้กุญแจนายและทำตามกฎทุกอย่างห้ามแหกกฎกุญแจมี2ดอกดอกแรกใช้กับห้องพักนายดอกที่2ใช้ล็อกประตูหน้าประตูที่เหลือฉันล็อกไว้หมดแลัวเข้าใจนะ.."ผมมันฟังเค้ามาหลายรอบที่ก็ไม่ชินกับน้ำเสียงของเค้า..เค้าเรียกชื่อผมทำให้หลุดจากการคิดของผมและถามซ้ำว่า"เข้าใจใช่ไหมห้ามแหกกฎ"ผมรับปากเค้าว่าผมจะไม่แหกกฎแน่นอนเค้าลุกขึ้นและพาผมไปที่ห้องพักของผม"นี้ห้องพักนายฉันจะกลับมาตอน6:44นะไม่ต้องห่วงฉันมีกุญแจไม่ต้องมาเปิดให้ฉัน"เค้าพูดจบแลัวเดินออกไปที่ประตูหน้าผมล็อกประตูตามที่เค้าบอกและก้มดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือบอกว่านี้เป็นเวลา19:40ผมเดินกับไปที่ห้องพักนั่งลงที่เก้าอี้ไม้สีดำน้ำตาลและมองดูภาพจากกล้องวงจรปิดแลัวเริ่มอ่านกฎอีกรอบ

.

.

.

.

.

เวลา20:30...

ผมเล่นมือถือเพลินจนลืมเวลาไปเลยผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่และเดินตรวจสอบทั่วในพื้นที่อาคารระหว่างเดินตรวจสอบตาผมสะดุดเข้ากับกล่องขนาดใหญ่อยู่ไกลจากผมไปประมาณ10ม.ในขณะที่ตาผมเห็นหูผมได้ยินเสียงเพลงเบาๆมาจากกล่องนั้นแน่นอนผมรู้แลัวว่ามีคือกล่องเพลงของกฎข้อที่1ผมเริ่มเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นยิ่งมีเสียงเพลงดังขึ้นเรื่อยๆจากการคาดตาความยาวของกล่องประมาณ3ม.สูงประมาณ1.5ม.มันเป็นกล่องเล่นเพลงที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมันกำลังเล่นเพลงคลาสสิคที่ผมได้คุ้นหูมาตั้งแต่เด็กๆน่าแปลกที่หอดูดาวจะมีกล่องดนตรีทำไมแต่จากการได้อ่านกฎผมไม่ต้องสงสัยกับมันแลัวมันมีไว้เปิดให้ตัวอะไรสักอย่างฟังแลัวมันควรจะทำอย่างงั้นจนกว่าจะเช้าและผมต้องฝากชีวิตไว้กับเจ้านี้ด้วยผมสำรวจกล่องเพลงนั้นและไปดูกล้องดูดาวที่อยู่ข้างๆพวกถึงผมไม่ได้รู้เรื่องนี้นักแต่นี้มันใหญ่มากมันใหญ่กว่ากล่องนั้นสิอีกตรงที่กล้องส่องไปมันตรงกับพระจันทร์และแสงจันทร์ก็ตกกระทบกับกล้องผมส่องกล้องดูตามกฎข้อที่1ผมส่องไปที่ดวงจันทร์จริงๆมันสวยมากและนั้นคือการมองพระจันทร์ที่ใกล้ที่สุดในชีวิตผมผมรู้สึกว่าเวลาไหลไปเร็วตอนมองมันจนกระทั่งตาผมมองไปเห็นสิ่งผมเปิดไปที่แปลกๆมันคล้ายหินสีขาวแต่รูปร่างมันคล้ายตัวอะไรสักอย่างกำลังขดตัวนอนอยู่ผมจ้องมองมันแบบไม่กระพริบตามองมันอยู่3นาทีโดยประเมินผมเห็นมันขยับถึงมันจะเล็กน้อยแต่ผมเห็นมันขยับจริงๆผมค่อยๆถอยออกมาจากกล้องในใจผมรู้ได้ทันทีว่ากล่องเพลงนั้นอาจจะมีไว้ให้มันผมเช็คกล่องอีกครั้งเห็นว่ามันเล่นดีอยู่ผมรีบวิ่งกับไปที่ห้องพักไปดูหนังตามกฎเอาตัวรอดของผมผมค่อยๆยืนมือไปหยิบหนังสือปกสีม่วงและมีสีทองเป็นกรอบข้อความหน้าปกเขียนว่ามันเขียนไว้ว่า

(Worship of old gods........)

มันถูกเขียนด้วยภาษาแปลกๆที่ไม่อาจจะเข้าใจผมเปิดไปที่หน้า111หน้าอื่นๆที่ไม่ใช่111จะเป็นสีทองแต่หน้าที่111มันเป็นหน้าสีดำว่างเปล่ามันเป็นสีดำมืดจนผมคิดว่าแม้แต่แสงถ้าฉายโดนกระดาษแผ่นนี้มันอาจจะไม่ได้ออกมาผมฉงนเพราะตามกฎมันให้ผมตามมันแต่มันไม่มีอักษรแม้แต่ตัวเดียวผมปิดหนังสือที่น่ากลัวนั้นและเอามันเก็บที่ๆมันเคยอยู่มันมองไปที่ชั้นหนังสืออีกครั้งมีหนังสือสีดำสนิทสะดุดตามันดำพอๆกับกระดาษในหน้า111มันหยิบมันออกมาตอนมันกำลังออกจากชั้นมันกนะดาษแผ่นนึงลอยออกมาจากส่วนที่ว่างเพราะผมดึงหนังสืออกมาในกระดาษมันเขียนว่า

"ตั้งแต่ที่โลกและจักรวาลเต็มไปด้วยความมืดมิดไม่มีแม้กระทั่งเศษหินในพื้นที่ว่างเปล่าพวกเค้าตัดสินด้วยพลังและเหลือเพียงแค่5สิ่งที่มีพลังอำนาจเพราะเป็นพระผู้สร้างพวกเค้าให้กำเนิดสรรพสิ่งและสรรพชีวิตด้วยการทำสงครามและพวกเค้ากำลังหลับไหลอยู่ในที่ที่เรียกว่านิรันดร์"

ทันทีที่ผมอ่านจนจบมันทำให้ผมปวดหัวเหมือนมีบ้างสิ่งบ้างสิ่งที่ทรงพลังกำลังเตือนผมว่าไอที่กล้องส่องอยู่มันไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยวไอตัวที่อยู่ในกระดาษผมมองไปที่หนังสือที่หยิบมามันไม่มีอะไรเขียนไว้เป็นสีดำสนิทและมีโซ่ตรวนพันมันไว้ด้วยสติสัมปชัญญะของคนปกติผมรู้ได้ทันว่าไม่ควรเปิดมันอย่างก็ตอนนี้

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

จบตอนที่1

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***