– 1 –

ในยามค่ำคืนราตรีที่แสนจะเงียบงัน แสงจันทราเฉิดฉายไร้ซึ่งแสงจากตะวัน ดวงดารานับไม่ถ้วนส่องประกายในยามวิกาลนี้

ภายใต้แสงจากจันทรานั้นได้เกิดแสงส่องสว่างไสวออกมาจากทางกระจกใสของคฤหาสน์แห่งหนึ่ง เปรียบเสมือนว่าได้มีงานบางอย่างที่ถูกจัดขึ้นมา

เสียงปรบมือของหลายบุคคลได้ดังขึ้นมา กลบความเงียบงันเมื่อครู่

– แปะ ! แปะ ! แปะ ! แปะ ! แปะ !

ภายในคฤหาสน์แห่งนั้นเต็มไปด้วยฝูงชนมากมาย ที่แต่งกายด้วยชุดสีขาวสะอาดตา แต่กลับมีสองบุคคลที่เด่นสง่าไปกว่าใคร ภายในคนใดคนหนึ่งถือดอกไม้ช่อสีแดงชาติ

ฝีเท้าย่างกายเดินไปอย่างช้าๆ ใบหน้าและ ศีรษะถูกคลุมด้วยผ้าขาวบางบดบังใบหน้าของท่านนั้น ในขณะเดียวกันก็มีบุรุษผู้หนึ่งที่กำลังรอยืนรับอยู่ พร้อมกับใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้ม

เมื่อผู้ที่สวมใส่ผ้าขาวบางได้เดินไปถึง ก็ยืนเคียงกายกัน ยามที่ฝ่ามือหนายกขึ้นมาเปิดผ้าขาวบางที่บดบังใบหน้าของอีกคนอยู่ ก็ปรากฏให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่ม ฝ่ามือหนาค่อยๆ ลดลงมาอยู่ข้างกายเช่นเดิม

“ นาย อภิชาติ เศรษฐาภรณ์ จะรับนาย สุเทพ เทือกสุบรรณ เป็นภรรยาหรือไม่ ? ”

“ รับครับ.. ”

“ นาย สุเทพ เทือกสุบรรณ จะรับนาย อภิชาติ เศรษฐาภรณ์ เป็นสามีหรือไม่ ”

“ รับครับ ”

“ ขอให้ทุกท่านในที่นี้เป็นสุขีพยานในการแต่งงานครั้งนี้ ว่านาย อภิชาติ เศรษฐาภรณ์ และนาย สุเทพ เทือกสุบรรณ เป็นคู่สามีภรรยากันนับตั้งแต่นี้ ”

สิ้นเสียงของบาทหลวงผู้ที่เป็นพิธีกรในงานสมรสครั้งนี้ ฝ่ามือหนาของบุรุษหนุ่ม และฝ่ามือบางของชายหนุ่มก็ได้ยกขึ้นมาหยิบแหวน โดยที่ให้บุรุษหนุ่มผู้ที่มีนามว่า นาย อภิชาติ เศรษฐาภรณ์ เป็นผู้สวมใส่ให้ก่อน แล้วชายหนุ่มจึงได้สวมใส่ให้เช่นกัน

เสียงปรบมือดังสนั่นขึ้นมาอีกครั้ง ยินดีให้กับทั้งสองบุคคลที่ได้สมรสกันในงานครั้งนี้ ริมฝีปากทั่งสองค่อยๆ ประกบเข้าหากัน และผละออกในที่สุด..

หลังจากที่สิ้นสุดงานสมรสนั้นไปแล้ว จึงถึงเวลาที่ทั้งสองจะต้องเข้าเรือนหอกัน แต่มันกลับไม่ใช่อย่างที่คิดไว้..

– เพล้ง ! ?

เสียงของแจกันที่ถูกปาใส่อะไรบางอย่าง จนแตกกระจายได้ดังขึ้นมา ภายในความมืดมิดนั้นปรากฏเรือนกายของชายสองบุคคลที่กำลังอยู่ด้วยกัน โดยที่มีชายร่างบางกำลังนั่งอยู่บนพื้นห้อง และมีโลหิตที่ไหลรินลงมาจากศีรษะ

“ อย่าได้ใจไปนักหน่อยเลย.. จำไว้ *ึงมันก็แค่ขยะ ไม่คู่ควรกับดอกไม้งามอย่าง*ู ”

“ ขอโทษครับ.. ”

น้ำเสียงอันแสนจะเย็นยะเยือกของบุรุษหนุ่มกายหนาสูงได้ดังขึ้นมา พร้อมกับมีเสียงเอ่ยปากของชายหนุ่มร่างบางที่ได้กล่าวขอโทษออกไป

ฝีเก้าก้าวเดินเข้ามาหาชายร่างบางที่กำลังนั่งทรุดโทรมอยู่บนพื้น พร้อมใบหน้าที่ก้มลงจ้องมองพื้นที่เต็มไปด้วยโลหิต บนเรือนกายเต็มไปด้วยโลหิตสีแดงสดที่ไหลนองลงมาเลอะเปรอะเปื้อนชุดสีขาวบริสุทธิ์

เศษแก้วสีสวยจากแจกันที่แตกกระจาย ค่อยๆ ปนเปื้อนกับ โลหิตสีแดงสดที่ไหลนองอยู่บนพื้นห้อง

ฝ่ามือหนายื่นออกไปจับปลายคางของชายร่างบางให้ขึ้นมามองที่ตนเองด้วยแรงที่เบาไม่น้อย

“ โครตน่าสมเพชเลยว่ะ.. ”

หลังสิ้นเสียงของบุรุษหนุ่ม ฝ่ามือหนาก็ยกขึ้นมาตบประทบลงที่ข้างแก้มนวลของชายร่างบางอย่างแรง จนใบหน้าหันไปตามแรงตบนั้น โลหิตที่ไหลซึมออกมาจากขอบปากเล็กน้อย พอจะทำให้รู้ได้ว่ามันค่อนข้างจะแรงเลยทีเดียวเชียว

เรือนกายสูงหนาของบุรุษหนุ่มหันเดินไปทางตู้เสื้อผ้า แล้วจึงได้ยื่นมือหนาออกไปหยิบเสื้อเชิ้ตขาวบางมาหนึ่งตัว ก่อนที่บุรุษหนุ่มจะหันกลับมาทางชายร่างบาง ที่นั่งนิ่งไม่ขยับไปไหนก็ตาม

“ ชุดนี้มันน่าจะเหมาะกับคน*่านๆ อย่าง*ึง ”

เสื้อเชิ้ตขาวบางถูกโยนลงไปใส่ตัวของชายร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่ เมื่อเห็นว่าชายร่างบางนั้นกลับยิมยอมให้ถูกกระทำเช่นนี้ จึงได้เกิดความไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก

“ เหอะ.. ทำตัวตอแ*ล*ิบหาย อยากปืนสูงจนต้องใช้ตัวเข้าแลกเลยรึไง ? ”

“ ไม่.. ผมไม่ได้ใช้ตัวเข้าแลกนะ ผมแค่รักคุ– อึก ! ”

ไม่ทันจะจบประโยคของชายร่างบาง ฝ่ามือหนาก็ตบลงที่ข้างแก้มนวลของชายร่างบางอีกครั้ง แล้วจึงได้ลดฝ่ามือหนาลงไปบีบที่ต้นคอของชายร่างบางอย่างแรง

“ อย่ามาบอกว่ารัก*ูหน่อยเลย คนที่เห็นแก่เงินแบบ*ึง อยู่ต่ำๆ ไปนั่นแหละ ”

ฝ่ามือหนาผละออกจากต้นคอของชายร่างบาง ลมหายใจหอบได้ดังขึ้นมาอย่างระรัว เรือนร่างเพรียวบางสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ยังกัดฟันฮึบสูงต่อไป เขาว่ากันว่า ‘ ความรัก ชนะทุกอย่าง.. ’

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***