คนคนนั้นที่คุ้นเคย

เขาจ้องมองวิมลแล้วยิ้มมุมปากก่อนหัวเราะออกมาเล็กน้อย"ฮ่า ฮ่าฮ่า ลืมแนะนำตัวเลยข้ามีนามว่า

พิชาญเมธ หรือจะเรียกว่า พิรุณก็ได้นะ"

"ชื่อเพราะดีนิ"จ้องอีกคน

พิรุณยืนจ้องวิมลสักพักใหญ่ "จะจ้องอะไรขนาดนั้น ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ"พิรุณกระซิบข้างๆวิมลเพราะเห็นว่าอีกคนไม่สนใจ

"ข้ามีนามว่าจันทร์....!!! นามว่าสุริย์วรรณ หรือเรียกว่าวิมลก็ได้" พูดจบวิมลก็หันหน้าหนีทันทีและถอนหายใจมาอย่างแรงและพูดในใจอย่างลังเล(เกือบแล้วไหมล่ะ เฮ้อ!!)วิมลยังคงหันหน้าหนีพิรุณไม่ยอมหันมาหาพิรุณ

"ชื่อวิมลงั้นหรอ....ก็เหมาะดีนิ ใช่มั้ยละจันทร์วิมล"

วิมลได้ยินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบไปอย่างติดๆขาดๆ "เจ้า..กำลังพูดถึงใคร!"เขาได้จ้องอีกคนอย่างระมัดระวัง

"...เปล่า ว่าแต่เจ้าเป็นหญิงหรือชายกันเนี่ย"พิรุณตั้งใจเปลี่ยนเรื่อง

วิมลได้ยินก็หันหน้าหนี"ต้องชายอยู่แล้วสิหรือเจ้าคิดว่าข้าเป็นหญิงงั้นหรือ"

อีกคนเห็นอย่างนั้นจึงหยอกเล่นไป"แน่นอน น่ารักมากแถมยังงามกว่าหญิงเสียอีก ถ้าหากเจ้าแต่งหญิงคงไม่มีใครสังเกตหรอ "

"ฝันไปเถอะ"

"ฝันหรือเปล่าน่ะ แต่คงไม่มีใครหล่อกว่าข้าแล้วล่ะใช่มั้ย"

"แหมะ!! เหมือนตนเองหล่อตายแหละ "

พิรุณเห็นว่าวิมลไม่พอใจจึงได้กระซิกข้าง "หึ!! งั้นหรอ แล้วเจ้าไม่สนมาเป็นภรรยาข้าหรือ"

"เจ้าว่าไงนะ!! ไม่ตลกซะนิด"วิมลตอบกลับอย่างไวในขนาดที่สับสนไปด้วยพร้อมเพ่งมองพิรุณด้วยความโกรธ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า! เปล่าซะหน่อย"

" หากเจ้าเป็นผู้หญิงจริงมันก็ดีอ่ะดิ มันก็คงจะ...." พูดยังไม่ทันขาดคำพิรุณก็วิ่งหนีไปก่อนพี่วิมลจะรู้ตัวซะแล้ว

" เอ้าไอ้เจ้านี่!! อย่าหนีนะ...กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิ" วิมลพูดจบได้วิ่งตามพิรุณไปอย่างรวดเร็ว

แม้วิมลจะวิ่งตามพิรุณวนไปวนมาหลายรอบแต่พิรุณก็ไม่ยอมหยุดสักที แต่แล้ววิมลก็สะดุ้งตื่น

ณ.ในห้องวิมล

"เฮือก! ฝันหรอเนี่ยแต่ทำไมถึงได้เหมือนจริงมากขนาดนี้ล่ะ เห้อ!! ชังเถอะ"วิมลรู้สึกตัวอ่อนเพลียเป็นอย่างมากและหน้าไม่สดใสเลยแม้แต่นิด

"เฮ้ย รู้สึกเหนื่อยชะมัดเลย อย่านอนต่ออะ~~"

จู่ๆก็มีเสียงของอราบิลตะโกนเรียก "วิมลตื่นได้แล้วนะ เดี่ยวไปเรียนไม่ทันนะลูก" เมื่อวิมลได้ยินจึงได้แต่ตอบกลับไป

"ครับๆตื่นแล้วครับกำลังไป"พูดจบวิมลก็ไปเตรียมตัวแล้วออกจากบ้านทันที

ณ.โรงเรียน

ตั้งแต่เดินมาจนถึงโรงเรียนวิมลได้แต่ห่าวง่วงนอนตลอดทาง "โอ๊ย!!! เหมือนกับว่าไม่ได้นอนมา 10ปียังไงอย่างงั้นแหละ ทำไมฉันถึงฝันแปลกๆกัน" หน้าที่หมองคล้ำยังกลับคนที่ไม่ได้นอนมาหลายวันติดต่อกันเพ่งมองรอบอย่างกับไม่สบาย

รินดาที่ยืนรออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลได้ตะโกนเรียก"วิมล!!"เธอวิ่งเข้าไปหาวิมลก่อนจะมองหน้าวิมลไปมา

"เอ้ารินดา"

รินดาที่เห็นว่าวิมลหมอบลอยจึงถามไปว่า" วิมลทำไมหน้าเป็นอย่างนั้นล่ะเหมือนไม่ได้นอนมาหลายวันล่ะนั้น"เธอถามวิมลด้วยความเป็นห่วงอย่างมาก

"นอนอะนอน แต่เมื่อคืนฝันแปลก"

"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ไม่เป็นไรนะ "

"..."วิมลไม่ได้พูดอะไรได้แต่พยักหน้าตอบกลับไป

"เล่าให้ฟังบ้างสิฉันก็อยากรู้เหมือนกันนะว่ามันคืออะไร"

"อืม!!"วิมลตอบรินดากลับแค่สั้นๆ. ( ถ้าไม่ใช่เพราะฝันแปลกๆเมื่อคืน คงไม่เป็นแบบนี้ ว่าแต่พิุณนี้ใครกันนะ เหมือนจะไม่ใช่มนุษย์เลยแฮะ) วิมลนั้นได้แต่เดินตามรินดาไปอย่างติดๆและคิดอะไรมากมาย

(นี่ก็ลงมาอยู่ร่างมนุษย์ 10 ปีแล้วนะ เฮ้อทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้กันนะ... เมื่อไหร่จะได้กลับสวรรค์ซะที)

กริ่ง...กริ๊ง

"วิมล!!!!"เสียงเรียกของเด็กหญิงดังมาจนเพื่อนๆในห้องหันไปมองว่าใครมา.รินดาจึงโบกมือให้กับวิมล

วิมลเห็นอย่างนั้นจึงถามรินดาไป"เอ้า! รินดามาได้ไงเนี่ย"เขาสงสัยอย่างมากและกำลังนั่งเขียนรายงานส่งครูพอดี

"ทำไมจะมาไม่ได้ละ รินดาจะมาช่วนวิมลไปกินข้าวด้วย ไปด้วยกันนะ" พูดจบรินดายิ้มให้กับวิมลทีนึงและจ้องมองวิมลองย่างอ้อนวอน

เมื่อวิมลเห็นอย่างนั้นก็ได้ตอบตกลงไปและยิ้มกลับไป และจึงวางดินสอลงแล้วเดินมากินข้าวกับรินดาตลอดทางทั้งสองก็ได้ คุยกันอย่างสนุกสนาน จนไม่ได้ดูทาง และตอนนั้นเองรินดาก็เลยขอแยกทางไปซื้อน้ำ .วิมลเดินก้มหน้าอยู่นั้น ได้ไปชนกับรุ่นพี่คนหนึ่ง

ตึด!!

"โอ๊ย!!"

"โอ๊ย!! เจ็บจัง"

"นายเจ็บตรงไหนไหมน่ะ" เขาที่นั่งอยู่กับพื้นอยู่ในขนาดที่อีกคนนั้นทับเขาอยู่

พอเด็กชายได้สติจึงรีบลุกออกมา"ไม่เป็นอะไร"

วิมลนั้นได้แต่จ้องหน้าอีกคนด้วยความสงสัยอย่างมากและถามกลับไป"ทำไมเหมือนจะคุ้นๆนะ เราเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า"

"ไม่นะ ไม่เคยเจอกันด้วย" เด็กคนนั้นตอบอย่าง เย็นชา

วิมลหลบหน้าทันทีแล้วตอบกลับ"อ๋อ แล้วนายชื่ออะไรล่ะ" วิมลจึงเอ่ยถามชื่อของเด็กชายคนนั้นไปเพื่อแก้ เขินที่ตนเองไปทักคนผิด

" แล้วนายละชื่ออะไรล่ะ"

"นี่!! ข้าถามก่อนนะ"

เด็กชายไม่ได้ตอบกลับอะไร ได้แต่ยิ้มมุมปาก( เฮ้ย เด็กคนนี้นี่ ซื่อบื้อจริงๆเลย )

จู่ๆก็มีเสียงเรียกจะด้านหลัง"วิมล! นายเป็นอะไรมั้ย" เธอที่พึ่ง วิ่งไปซื้อน้ำมา ก่อนหน้านี้