ใครสักคนในฝัน

วิมลจึงเดินไปเปิดประตู"มาทำอะไรในเวลานี้กัน

รินดา"

"อืม.." เด็กสาวตัวเล็กเดินเข้ามาในบ้านโดยไม่ตอบคำถามของวิมลแม้แต่น้อย

"รินดา พ่อแม่เธอไม่อยู่หรอ?"วิมลถามรินดาไปแต่รินดาไม่ได้ตอบเขาไปวิมลจึงได้แต่จ้องอีกคนไปมาอย่างอยากรู้ เหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่กลับ

บ้านทั้งๆที่บ้านก็อยู่ใกล้ๆกัน

"รินดา!"พ่อวิมลได้ถามเด็กน้อยไปอย่างสงสัยเช่นกัน เขาจองมองเด็กน้อยอยู่สักพักเขาจึงเดินออกมาหาทั้งสองทันที

"เอ๋! สวัสดีคะ คุณลุง"เธอได้แต่ตอบท้าทายและยกมือไหว้ไปก่อนเพราะตั้งแต่เข้ามายังไม่ได้ท้าทายท่านเลย

"สวัสดีๆ แล้ววันนี้พ่อแม่ไม่อยู่หรอ" อราบิลถามเด็กน้อยอย่างสงสัยและกลัวว่าพ่อแม่เขาจะหาไม่เจอแล้วจะกังวลได้

"เออ...พอดีพ่อแม่ทำงานยังไม่กลับมาเลยค่ะ เลยมาเล่นกับวิมลนี่แหละคะ"รินดาตอบกลับไปอย่างยิ้มแย้ม

" อ๋อ แบบนี้นี่เอง"

"แหมะๆ พอข้าถามก็ไม่ตอบ แต่พอท่านพ่อถามกลับตอบซะงั้น"วิมลยืนกอดอกอย่างไม่พอใจ

"หึ! ก็ไม่ได้ยินนี่เมื่อกี้ได้ยินแต่เสียงนกเสียงกา"

รินดาประชดประชันไปด้วยความหยอกล้อวิมล

"....ช่างเถอะ "

"เอ้า! วิมลเเค่ล้อเล่นน่ะจริงจังไปได้ ไปดูหนังกัน ไป!"เอ๋ยจบก็ดึงมือวิมลไป

"เห้ย!! เดี่ยวก่อนจะรีบทำไมเนี้ย"วิมลก็เดินตาม

รินดาไป

ทั้งสองคนนั้งดูหนังได้ไม่นานก็มีคนมาเคาะประตูบ้านในขณะเดียวกันที่พวกเขากำลังนั่งเล่นดูหนังในห้องนั่งเล่น

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"อราบิล!! เห็นลูกฉันหรือป่าว"แม่รินดาถามขึ้นมาในขณะที่ตนนั้นยังเคาะประตูอยู่

"เอ๋!! แม่...."รินดาเมื่อได้ยินจึงรีบลุกขึ้นวิ่งไปเปิดประตูให้กับแม่ทันที

"รินดา แม่ก็ว่าอยู่ทำไมถึงไม่เห็น มาอยู่นี่เองหรอลูกตกใจหมดเลย"เธอนั้นถอนหายใจออกมาแรงเพราะเห็นว่าลูกอยู่กับเพื่อนข้างบ้าน

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า หนูจะหายไปไหนได้ละคะ"รินดาผู้ไม่เข้าใจความทุกข์ของเเม่เลยแม้แต่น้อยได้หัวเราะกับการที่แม่ตนเองทำหน้าไม่สบายใจมากขนาดนั้น

เธอฝืนยิ้มเล็กน้อย"ฮ่า ฮ่าฮ่า กลับบ้านกันเถอะ"แม่รินดานั่งลงอยู่ข้างหน้ารินดาก่อนจะลูบหัวรินดาไปมาและจับมือเด็กน้อยเอาไว้

"ค่ะ ไปก่อนนะ"รินดาหันกลับไปหาวิมลแล้วโบกมือให้วิมลก่อนจะเดินกลับบ้านไปกับเเม่ตนเอง

"อืม"วิมลนั้นตอบกลับรินดาไปในขณะที่ยังนั่งอยู่บนโซฟาและจ้องมองดูหนังอย่างไม่สนใจไม่รับรู้แต่ก็โบกมือกลับด้วยเช่นกัน

ไม่นานมากนัก อราบิลได้บอกให้วิมลนั้นมากินข้าว" อย่าลืมปิดประตูด้วยนะ"เขาตะโกนบอกให้ลูกปิดประตูก่อนจะมากินข้าวด้วยที่เขานั้นนั่งรอที่โต๊ะอาหารแล้ว

"ครับพ่อ!! " วิมลตอบกลับไปก่อนจะปิดทีวีแล้วลุกขึ้นไปปิดประตูบ้านก่อนเดินไปห้องครัวแล้วไปนั่งตรงมุมโต๊ะอีกฝั่งจากพ่อตนเอง

วิมลที่กำลังกินข้าวอยู่นั้นเขากำลังคิดในใจบางอย่างอยู่ในขณะนั้น.(ทำไมท่านเจ้าเมืองถึงไม่ฟังข้าเลย พอจะพูดก็เลี่ยงไปถามอย่างอื่นแทน ชิ! หงุดหงิดชะมัด ทุกคนต่างหลอกใช่ข้าวันเกิดข้าแท้ๆแต่กลับให้พวกนั้นเตะข้าอย่างกลับหมูหมาไก่ หึ!)

"วิมล! วิมล!! "อราบิลเห็นว่าเรียกลูกเท่าไหร่ก็ไม่ตอบเลยตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกลูกอีกครังหนึ่ง

"เฮือก!! ครับ พ่อ"วิมลเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของพ่อก็สะดุ้งทันทีก่อนจะยิ้มแห้งๆใส่พ่อตนเองที่กำลังอยู่ตรงหน้า. ทำให้อีกฝ่ายสงสัย

"เรียกอยู่ตั้งนานแล้ว. คิดอะไรอยู่รึป่าว"อราบิลถามด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นว่าลูกนั้นทำตัวแปลกๆตั้งแต่กลับมาที่บ้านแล้ว

"ป...ป...เปล่าครับ"วิมลที่ไม่รู้จะพูดยังไงจึงพูดไปอย่างติดๆขาดๆโดยที่ตนเองวางช้องลงทันทีที่พูดจบโดยหลบหน้าพ่อตนเองเพราะว่าถึงจะบอกไปพ่อคงไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่เล่าแน่นอน

"มีอะไรก็บอกนะลูก"

วิมลเพ่งมองพ่อสักพักก่อนจะพูดออกไป"ครับ. พ่อครับผมอิ่มแล้วขอขึ้นไปบนห้องก่อนนะครับ" วิมลลุกขึ้นทันทีเมื่อพูดจบแล้วเขาเดินขึ้นห้องไปในทันทีไม่รอคำตอบของคนเป็นพ่อเลยแม้แต่นิดเดียวด้วยซ้ำ. อราบิลได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรกลับไปเช่นกัน

วิมลที่เข้ามาในห้องนอนแล้วจึงทิ้งตัวนอนลงบนเตียงก่อนจะพึงพังอะไรบางอย่างออกมา"เฮ้อ!! ทำไมแม่ต้องจากไปในวันนั้นด้วยนะ โชคร้ายซํ้าแล้วซํ้าอีก เห้อ!"วิมลพลิกตัวไปก่อนที่จะเผลอหลับไปทันที

ณ.สถานที่แห่งหนึ่ง

จู่ๆวิมลก็ได้มาอยู่ในที่เขาไม่คุ้มเคยมาก่อนในที่แห่งนั้นเป็นน้ำตกที่สวยงามอย่างมากและรอบๆก็เต็มไปด้วยป่าไม้ลมพัดผ่านไปมาอย่างร่มเย็นและเป็นที่เงียบสงบได้ยินแต่เสียงของน้ำและลม

"ข้าอยู่ไหนเนี่ย ข้าฝันไปหรอ"วิมลเดินไปมาเพื่อหาทางออกแต่ก็ไม่เจอเขาได้แต่หันไปมาอย่างกระวนกระวายไปมาอย่างไม่รู้ว่ามาได้อย่างไง. แต่จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากที่ไหนสักที่

"โอ้! ใครกันเนี่ยกระวนกระวายตั้งแต่มาเลยหรือไง"เด็กน้อยยิ้มออกมาอย่างสนุกสนานในขณะที่ตนเองนั่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่

เมื่อวิมลได้ยินจึงได้ถามไป"นั้นใครน่ะออกมานะไม่จำเป็นต้องหลบๆซ่อนๆ"เขาหันไปมาเพื่อหาต้นปลายเสียงว่ามาจากที่ไหนโดยที่เขานั้นแถบจะไม่ขยับตัวไปไหนเลยแม้แต่ก้าวเดียว

"ไม่สนุกเลยนะ"เด็กน้อยที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างหลังวิมลอย่างใกล้ๆและพร้อมกระซิบบอกไปในขณะที่เขาค่อยๆเข้าใกล้อย่างช้าๆ

"เฮือก!! ไปตายซะ!!" วิมลสะดุ้งอย่างแรงพร้อมกับหันไปต่อยหน้าอีกคนทันทีอย่างเต็มแรงด้วยความตกใจ

ผัวะ!!!

"โอ้ยยย"

"สมน้ำหน้า!"

"มาถึงก็โดนต่อยเลย หึ! "เขามีท่าทีน้อยใจอยู่บ้างแต่ก็ได้แต่ทำทำหน้าหงอยๆใส่ไปแบบนั้นจึงลืมไปว่าตนเองมาทำอะไร

"ใครใช้ให้เจ้ามาอยู่ด้านหลังกันล่ะ"

"แล้วใครจะไปรู้ว่าเจ้าจะใช้ความรุนแรงกันเล่า"

วิมลจ้องมองไปมาสักพักก่อนจะพูดขึ้น"ว่าแต่เจ้าเป็นใครกัน" วิมลกอดอกและจ้องคนตรงหน้าอย่างสงสัย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***