เล่าถึงการจากไปของผู้เป็นแม่

นับตั้งแต่นั้นมาคนเป็นพ่ออย่างอราบิลก็เอาแต่โทษตนเองเรื่อยๆมา ได้แต่คิดถึงเสียจนปวดร้าวไปทั้งดวงวิญญาณ ภาพสะท้อนความเจ็บชํ้าฉายชัดในดวงตาคู่นั้นจนนํ้าตารินอาบแก้มทั้งสองข้าง

ณ.ในโรงพยาบาล

"คุณคะ คือว่าคนไข้อยากเจอคุณอ่ะค่ะ"

อราบิลลุกขึ้นยืนแล้ว เดินไปอย่างเงียบๆอย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมา ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความอ่อนแอไร้ที่พึ่งซะเสียแล้ว

เขาเข้ามานั่งข้างๆภรรยาของเขาอยู่สักพักนํ้าตาแห่งความเจ็บปวดก็รินอาบแก้มทั้งสองข้าง

" ที่รักคุณต้องไม่เป็นไรนะ"

เขาจับมือข้างหนึ่งของชลิตาที่นอนอยู่ไว้แน่น เธอก็ได้แต่พยักหน้าเบาๆและส่งยิ้มให้กับอีกคนแน่ตนจะเจ็บปวดแต่ก็กลั้นไว้

"อ..อราบิล"

" คุณต้องดูแลลูกของเราให้ดีนะ หลังจากนี้ไป..."เธอจ้องมองคนรักของเธออยู่สักพัก หวังว่าเขาจะทำตามที่เธอได้สั่งเสียไว้

เมื่อได้ยินคนรักพูดออกมาอย่างนั้นเขาก็แทบจะนํ้าตาตก ความเจ็บร้าวที่ต้องสูญเสียคนรักไปกำลังลุกลามอยู่ในกายอย่างบ้าคลั่งราวกับนํ้าที่จะรินไหลมาดับไฟ

"คุณต้องไม่เป็นไรสิ ที่รัก"เขายอมือปิดหน้าครวญครางด้วยความอัปยศอดสู่ใจรํ่าร้องไห้ออกมาอย่างปวดร้าว

"ฮึก ฮือๆโฮ~~"เขารํ่าร้องออกมาอย่างไม่อายใครจนตัวสั่นอยู่ข้างภรรยาของเขาอยู่นาน

เธอเห็นคนรักร้องไห้ก็เจ็บปวดทรมานอย่าฃชงมาก"ที่รัก...จำไว้นะลูกของเรานั้นตัองมีชื่อว่าสุรีย์วรรณ วันนี้เป็นวันที่พระจันทร์งดงามตลอดคืน"

เธอพูดจบก็ได้มองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วนํ้าใสๆก็ไหล่รินอาบแก้มทั้งสองข้างอย่างเจ็บปวด.( นี่คงจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่แม่จะปกป้องลูกได้แล้วสินะ ทั้งสองชาติแม่คนนี้ยังไม่ได้ปกป้องลูกของแม่เลย แม่ขอโทษนะลูก หวังว่าลูกจะเป็นเด็กดีนะ)

เขาที่ได้ยินคนรักของตนพูดเช่นนั้นจึงรับปากเธอไป"ได้ คุณต้องจำไว้ด้วยนะชื่อของลูกคือวิมล"หัวใจที่แตกสลาย

เธอได้ยินก็ได้พยักหน้าตอบรับ"ได้ ฉันจะจำไว้นะลูกแม่ แม่จะอยู่ข้างๆนะลูก"เธอลูบหัวเด็กน้อยที่ตอนนี้หลับไปแล้ว หยาดนํ้าตารินอาบแก้มด้วยความเสียใจและความรู้สึกผิด

หลังจากนั้นไม่นานมือของเธอร่วงลงบนเตียงอย่างช้าๆก่อนเธอจะแน่นิ่งไปในที่สุด เธอนั้นได้สิ้นใจไปอย่างหวงคืนไม่ได้อีกตลอดกาล

อราบิลที่เห็นว่าคนรักได้สิ้นใจลงแล้วจึงได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ"ชลิตา!!!"

เขาก็ได้แต่นั่งนึกไปมาก็เท่านั้นเวลามันย้อนกลับไปไม่ได้อีกต่อไป ช่วงเวลาก็ผ่านมาสิบปีเต็มแล้วเด็กน้อยในวันนั้นก็เติบโตขึ้นมากแล้วเช่นกันและเข้าเรียนในชั้นประถมแล้วด้วย

"เห้อ!! นึกไปนึกมานี่ก็ผ่านมาสิบปีแล้วนะชลิตา ข้าคิดถึงเธอมากเลยนะรู้มั้ย"เขาในตอนนี้ได้แก่ชราลงแล้ว เขานั่งบนเก้าอี้หน้าบ้านพร้อมกับลมเย็นๆพักมาอย่างสงบและมีเสียงนกเสียงกาที่ร้องอยู่เป็น

ระยะๆ

เด็กน้อยที่กลับมาได้ยินพ่อของเขาพูดถึงชื่อผู้หญิงคนหนึ่งบ่อยๆและในครั้งนี้เขาจึงตัดสินใจถามพ่อไปตรงๆ

"พ่อครับ.."เด็กน้อยไม่พูดต่อเพราะกลัวว่าคนเป็นพ่อจะด่าเอาได้จึงได้แต่เงียบไปอย่างนั้น

พอเขาเห็นเด็กน้อยยืนนิ่งไปคนเป็นพ่ออย่างเขาจึงได้ถามลูกชายไป"มีอะไรหรือเปล่าวิมลลูกพ่อ"เขาได้พูดไปอย่างนิ่งเฉยแต่ในคำพูดนั้นกลับเป็นห่วงอย่างมากจากที่เขานั่งมองไปมานั้นได้หันมาคุยกับเด็กน้อยตรงๆ

เด็กน้อยเห็นว่าคนเป็นพ่อตอบกลับมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายๆปีที่ผ่านจึงได้ตอบกลับไป

" คนที่ชื่อชลิตาเป็นใครหรอครับ"เขายังคงยืนสับสนว่าทำไมคนเป็นพ่อที่เงียบมาสักพักแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรเลย

อราบิลได้ยืนขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกพูดออกมาเขาจึงเดินมาใกล้ๆเด็กน้อยแล้วนั่งลงตรงหน้าพร้อมกับน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาของผู้เป็นพ่อ

"ฮื่อ!" เขาได้แต่ลูบหัวเด็กน้อยไปมาอย่างเสียใจอยู่สักพักใหญ่

เมื่อเด็กน้อยเห็นว่าคนเป็นพ่อร้องไห้ก็อดที่จะถามไปไม่ได้"พ่อเป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไมครับ"เด็กน้อยถามคุณพ่ออย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

พอเขาเห็นว่าลูกไม่เข้าใจจึงได้บอกไป"คนที่ชื่อ

ชลิตาเป็นแม่ของลูก เธอจากไปตั้งแต่ในวันที่ลูกเกิดมา..."คนเป็นพ่อได้พูดออกไปอย่างกลั้นน้ำตาไว้เพราะไม่อยากให้ลูกรู้ว่าร้องไห้เขาจึงได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้นสักพัก

"ผมทำพ่อร้องไห้หรอครับ"วิมลสงงสัยจึงได้ถามไปอย่างรู้สึกผิด

"เด็กน้อยของพ่อ ลูกไม่ได้ทำอะไรหรอกพ่อแค่คิดถึงแม่ของลูกก็เท่านั้น"

ด้วยความสงสัยของเด็กน้อยได้ถามไปว่า"แล้วชื่อนี้แม่เป็นคนตั้งให้หรอครับ" เด็กน้อยถามคนเป็นพ่ออย่างอยากรู้แม้จะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนเองพูดออกมา

คนเป็นพ่อเห็นว่าลูกสงสัยเลยได้บอกลูกไปตามตรง" วิมล เป็นชื่อที่พ่อตั้งให้ และสุริย์วรรณเป็นชื่อที่แม่ของลูกตั้งให้ซึ่งเป็นชื่อที่อยู่บนเสื้อของลูก"

"ตอนนี้ก็มืดแล้วเราเข้าบ้านกันดีกว่านะ"อราบิลพูดจบก็ดึงมือของเด็กน้อยเข้าบ้าน

"ครับ"เด็กน้อยไม่ได้คิดอะไรมากและเดินตามพ่อเข้าไปในบ้านอย่างง่ายดายถึงแม้เด็กน้อยจะยังสงสัยอยู่ไม่น้อยแต่ก็ได้แต่คิดเองไปแบบนั่น

"พ่อครับ"

"มีอะไรหรือเปล่าวิมล?"อราบิลหันมาถามด้วยความสงสัย

"พ่อเคยรู้สึกแบบผมมั้ยครับ ว่าผมเคยเป็นลูกของพ่อ"วิมลถามไปอย่างจริงจังเพราะตนเองก็อย่างรู้

"..."อราบิลจ้องเด็กน้อยไปมาอย่างสงสัย

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

จุ่ๆก็มีเสียงประตูดังขึ้นมาอราบิลจึงหันไปสนใจที่ประตูทันที