จุดเริ่มของเรื่อง

; กาลครั้งหนึ่ง ณ. เมืองสวรรค์ที่มีนามว่าจาตุมาหาราชิก ได้มีข่าวลือกันว่าเทพแห่งพระจันทร์นั้นมีใบหน้าที่งดงามยิ่งกว่าเทวทั้งปวงจนไม่ผู้ใดเทียบได้แต่กลับมีนิสัยที่เย็นชา นิ่งเงียบ ในวันหนึ่งมีเหล่าเทพที่มาท้าทายอำนาจของเทพพระจันทร์ถึงที่และทำร้ายคนของเทพพระจันทร์จนบาดเจ็บเมื่อเทพพระจันทร์รู้จึงได้ออกมาดูด้วยตนเองและเกิดการต่อสู้ขึ้น เทพพระจันทร์ไม่แม้แต่จะให้อภัยให้เทพเหล่านั้นและฆ่าไปอย่างไม่ปราณีใคร เพราะเทพเหล่านั้นฆ่าคนของตนจึงไม่สามารถให้อภัยได้

แต่กลับมีคนไปฟ้อง จึงทำให้เรื่องนี้ไปถึงหูของเจ้าเมือง.และจึงเรียก เทพแห่งพระจันทร์ เข้าพบ

"จันทร์วิมล!! เจ้าทำอะไรลงไป" เจ้าเมืองถามด้วย ความโกรธ . เจ้าเหมือนจาตุมาหาราชิก มีนามว่า วัชเรนทร์

" เฮ้อ!! ใครใช้ให้พวกเขา...."

ขนาดเดียวกันที่วิมลกำลังพูดอยู่นั้นเจ้าเมืองก็ได้พูดแทรกขึ้นมาทั้งที "เห้อ!ชั่งเถอะ เจ้า รู้ไหมว่าเจ้าทำให้เทพเหล่านั้นบาดเจ็บสาหัสและล้มตายกันหลายคน ยังมีผู้คนที่ไม่พอใจเจ้าอย่างมาก" ท่านวัชเรนทร์เอ๋ยขึ้นทันทีพร้อมตัดบทพูดนั้นไป ยังไม่ปราณี . และใช่แล้ว วัชเรนทร์เป็นนามของเจ้าเมืองนั่นเอง

"... ข้าไม่เข้าใจ ทำไมท่านต้องปกป้องพวกนั้นด้วย" วิมลจ้องมองด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ของเขาค้างที่ใบหน้าเจ้าเมืองครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าลง

กลับกันยังมีมารที่รอวันแก้แค้นนี้มาถึง. ความรู้สึกเสียใจที่พลุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรงเจ็บร้าวในอกราวกับหัวใจโดนเข็มแหลงคมทิ่มแทงเข้าไป

"ครั้งนี้ข้าจะให้เจ้าได้ ลิ้มรสชาติของความเจ็บปวดดู" โชคอนันต์กล่าวขึ้นทันทีที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิดไว้และเขานั้นคือจองมารผู้ที่ปกครองเมืองมาร ณ.ปัจจุบัน

แต่กลับรู้หรือไม่ว่านี่คือแผนซ้อนแผน ของ

วัชเรนทร์ตั้งแต่ต้นแล้ว

"อืม.. ถ้าตัดสินใจแล้วว่าจะให้เจ้าไปใช้ความผิดในโลกมนุษย์ ในวัน15คํ่า"

ท่านวัชเรนทร์กล่าวขึ้นทั้งที่ในใจก็รู้ว่าวันนั้นคือวันอะไรและหากให้เทพพระจันทร์ไปโลกมนุษย์ในวันนั้นถือว่าเป็นการขับไล่ ให้ออกจากเมืองสวรรค์

"ได้เช่นไร ในเมื่อข้าไม่ได้ทำผิดกฏอยู่ผู้เดียว เทพพวกนั้นก็ทำผิดเช่นกันแล้วข้าต้องไปผู้เดียวด้วย!!!" เขาจึงกล่าววาจาไร้เยื่อใยเข้าบาดหูทันที

"จันทร์วิมล!! "วัชเรนทร์ขึ้นเสียงด้วยความเมื่ออีกคนไม่เคราพเขา

"จะให้ข้าไปจริงๆใช่ไหม ได้เดี๋ยวข้าจะไปให้สมใจท่านเลย และก็ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตของข้าอีก" วิมล กล่าวเสร็จก็วิ่งออกไปยังไม่รอให้เจ้าเมืองซักถาม เพราะในต้องนี้ความไว้ใจนับถือไหม้เกรียนด้วยความตรอมตรมไปเสียแล้ว

"...นี่ข้าทำถูกแล้วจริงๆงั้นหรือ" ความรู้สึกผิดผลันโถมใส่กลางใจอย่างปวดร้าว

"เจ้าจะไปกลัวอะไร ถ้าเจ้าไม่ทำเช่นนี้ แล้วเมื่อไหร่มันจะสำเร็จล่ะ! ไหนเจ้าบอกว่าเจ้าจะแก้แค้นคนที่ทำให้เจ้าเสียพี่น้องและพ่อแม่ไปไงล่ะ" ชายปริศนากล่าวขึ้น

ในวันขึ้น15ค่ำ...แต่เดิมแล้วทุกคนจะมาไว้อาลัยแก่เทพพระจันทร์เพราะเป็นวันที่พระจันทร์ส่องแสงงดงามอย่างสง่าให้มีแสงสว่างในตอนกลางคืน แต่กลับกลายเป็นในวันที่ทุกคนต่าง ต้องมาอำลาแทน

เพื่อให้เทพ พระจันทร์ลงไปยังโลกมนุษย์ ถือเป็นการไม่เคารพเป็นอย่างยิ่ง มีทั้งคนที่ไม่พอใจ และไม่เห็นด้วย แต่พวกเขากลับทำอะไรไม่ได้ เพราะตนเป็นคนส่วนน้อยนั่นเอง

"เป็นเทพเช่นไรถึงได้สังหารพวกเดียวกันได้เช่นกัน"

(ข้าผิดขนาดนั้นเลยหรือ ทั้งที่พวกเขาเป็นคนท้าทายข้าก่อน .ท่านพ่อท่านแม่พวกท่านอยู่ไหนกัน ข้าคิดถึงพวกท่านเหลือเกิน) น้ำตาแต่ละหยดที่ร่วงรินมาราวกับตกต้องกลางอก ชายหนุ่มจนหัวใจเขาคล้ายถูกบีบรัดด้วยความเจ็บปวด

"ไปเลย!!ไม่ต้องกลับมาอีกนะไอเลว!!" เหล่าเทวตะโกนไล่อย่างพร้อมใจ จนเทพพระจันทร์ไม่อาจจะยืนฟังเสียงพวกนี้ได้เลยราวกับได้ยินเสียงหัวใจตนเองถูกฉีกทิ้งแล้วเหวี้ยงทิ้งลงพื้นดินเช่นเดียวกับดอกไม้อย่างไร้ประโยชน์

ท่านเจ้าเมืองได้ฟังคำเหล่านั้นแล้ว รู้สึกเหมือนหัวใจพลันกระตุกวาบราวกับถูกสายฟ้าผ่าเปรี้ยงก็ไม่ปาน

วิมลจ้องมองเจ้าเมืองราวกับพยายามแอบซ่อนความเจ็บปวดอย่างสุดกำลัง ก่อนจะหันหน้าไปทางออกลงดิ่งโลกมนุษย์

ณ.ในโลกมนุษย์

ณ. โรงพยาบาล

หญิงคนหนึ่งในตอนนี้เค้ากำลังจะคลอดลูก"อ๊าก!!! ฉันไม่ไหวแล้ว"ซึ่งผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ผู้ให้กำเนิดนั้นเองและเค้ามีชื่อว่าชลิตา

คุณหมอเมื่อเห็นดังนั้นจึงได้พูดปลอบใจ"คุณแม่ใจเย็นนะคะเด็กจะออกมาแล้วค่ะคุณแม่"พร้อมให้กำลังใจอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายนั้นเป็นอะไร

สักพักใหญ่ๆเด็กก็ร้องไห้ไม่ยอมหยุด "อุแง้!! อุแง้!!"เด็กตัวเล็กดิ้นไปมาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรคุณหมอจึงอุ้มเด็กน้อยออกมาหาญาติคนไข้ "คุณพ่อของเด็กใช่ไหมค่ะ"หมอพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้กับคนที่เป็นพ่อ

ชายคนหนึ่งเมื่อได้ยินก็ได้ลุกขึ้นทันที"ค...ครับ ใช่แล้วครับ"เค้าตอบอย่างมีความสุขเมื่อเห็นเด็กน้อยในอ้อมกอดของคุณหมอ และใช่ชายคนนั้นคืออราบิลซึ่งเป็นพ่อของเด็กน้อย

คุณหมอได้พูดขึ้นทันทีหลังจากนั้น "ยินดีด้วยนะคะ คุณได้ลูกชายคะ" คุณหมอได้บอกและส่งยิ้มให้กับเด็กน้อยในอ้อมกอด คนเป็นพ่ออย่างอราบิลดีใจเป็นอย่างมากแต่ก็ได้ไม่นานมากนะ พยาบาลรีบวิ่งมาและได้พูดขึ้นว่า "คุณหมอ เกิดเรื่องแล้วค่ะ"เค้าไม่พูดอะไรต่อพร้อมกับเพ่งมองอราบิลอย่างลังเล

คุณหมอได้แต่มองพยาบาลไปมาอยู่สักพักใหญ่ก่อนจะพูดขึ้น"มีอะไร เกิดอะไรขึ้น"คุณหมอจับไหล่พยาบาลแล้วถามอย่างจริงจังและตรงไปตรงมา

"คือ...คือ.."

"พูดมาสิว่ามีอะไร"คุณหมอพูดเสียงดังขึ้น

พอเค้าเห็นหน้าอีกคนไม่ค่อยดีจึงพูดออกไป"คนไข้ไม่หายใจแล้วคะ ตอนนี้กำลังพยายามยึดชีวิตของคนไข้อยู่ค่ะ "

อราบิลได้ยินสิ่งที่พยาบาลพูด ก็เข่าทรุดลงกับพื้นทันทีนํ้าตาแห่งความเจ็บปวดไหลทะลักออกมาแม้ จะฝืน ยังอดกลั้นไม่ไหว

"แต่ตอนนี้คนไข้ยังมีลมหายใจอยู่นะคะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***