ดวงตาอาบัติ

1

ความรู้สึกที่ไม่เคยพบ อยากค้นหาคำตอบมากขนาดไหน หัวใจยิ่งเต้นรัวด้วยความกลัว ทุกก้าว และทุกครั้งที่หายใจ เหมือนถูกบีบอัดถึงข้างในด้วยมือคู่นั้น

เฮือก!

นาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะ ซึ่งอยู่ใกล้เตียง ได้ส่งเสียงดังเมื่อครบเวลาที่ตั้งไว้ กานดา รีบปิดเสียงด้วยความรำคาญ เห็นว่าตีสี่ครึ่ง แต่ก็เช้าเหลือเกิน ตะวันไม่ทันขึ้นฟ้า หากเปิดม่านออกไปดูภายนอก ยังคงมืดอยู่ ไม่ถึงเวลาที่จะอรุณ

ฮืม

นึกถึงฝันอันเลือนลาง แต่ตอนนี้ต้องจัดการธุระส่วนตัวของตนเองให้เสร็จ หยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จทิ้งไว้ออกมา นิ้วชี้แตะหน้าจอสองสามครั้ง หน้าจอโทรศัพท์ก็เปิด ใส่รหัสผ่าน แล้วกดดูข้อความที่ตนยังไม่ได้อ่าน

หืม?

เป็นข้อความที่กานดาไม่รู้จัก ผ่านทางแอปพลิเคชันอย่างไลน์ เพียงแค่ลองกดอ่านด้วยความอยากรู้เท่านั้น

“ กานดา ฉันชื่อเมธา ยินดีที่ได้รู้จัก ”

ข้อความดังกล่าว ทำให้กานดาสนใจอยู่สักพัก เลื่อนข้อความลงช้าๆ เพื่อตั้งใจอ่าน

“ เธออยู่ม.6/4ใช่มั้ย ฉันเป็นเด็กใหม่นะ ”

“ ตอนนี้ฉันอยู่ร้านเครื่องซักผ้า ฉันรออยู่นะ พอดีว่าฉันหาห้องพักไม่ได้เลย ”

ข้อความสุดท้ายเป็นช่วงห้าทุ่มกว่าๆ กานดาครุ่นคิด เด็กใหม่งั้นหรือ แล้วทำไมต้องทักมาหาเธอ? กานดาจึงพิมพ์เพื่อตอบข้อความ

“ เธออยู่ที่ไหนเหรอ ตอนนี้น่ะ? ”

ทันใด ข้อความก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“ โอ้ ในที่สุดเธอก็ตอบ ฉันอยู่ที่ร้านเครื่องซักผ้าอยู่เลย ”

กานดาตอบกลับข้อความ

“ เธอมาใช้บริการที่เครื่องซักผ้าเหรอ เธอพอมีเงินติดตัวด้วยมั้ย ”

เมธาตอบกลับ

“ ไม่มีเงินเท่าไหร่หรอก แค่นั่งหน้าร้านน่ะ ”

กานดารู้สึกสงสารขึ้นมาเล็กน้อย

“ ใช่ร้านที่อยู่ตรงข้ามกับร้านก๋วยเตี๋ยวเก่ารึเปล่า ”

“ อือ ใช่ ”

“ โอเค เดี๋ยวไปรับนะ ”

เมื่อตอบกลับข้อความนั้น กานดาวางโทรศัพท์ลง กานดารีบอาบน้ำแต่งตัว ทานซีเรียลเป็นมื้อเช้า เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย เธอออกจากบ้านพัก ล็อคประตูเก็บกุญแจอย่างปลอดภัย

ใช้เวลาประมาณ สิบสามนาที

จนถึงร้านเครื่องซักผ้า ที่ตรงข้ามกับร้านก๋วยเตี๋ยว

เห็นเมธานั่งหัวซบเข่า เธอใส่ชุดกระโปรงมีกีบสีดำเงา เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว มีกระดุมหกเม็ด ผูกโบว์สีขาวสะอาด ผมของเธอค่อนข้างยุ่งเหยิง มัดรวบเอาไว้ ติดกิ๊บด้านหน้าเป็นลายการ์ตูนเชอร์รี่ ทรงหน้าม้าแบบญี่ปุ่น

" มาแล้วเหรอ กานดาใช่มั้ย "

" ใช่... "

เมธาเงยหน้ามอง ขอบตาเธอคล้ำ นี่ไม่ได้นอนเลยใช่มั้ยเนี่ย ในใจของกานดารู้สึกหวั่น เป็นห่วงอยู่เพียงนิด

" เธอไม่มีบ้านให้อยู่เหรอ "

" ใช่ ไม่มี ครอบครัวก็ไม่มี "

" เธอมาจากสถานกำพร้าเหรอ "

" อือ ใช่แล้ว "

" เหนื่อยมากเลยล่ะสิ ข้าวได้กินบ้างมั้ยเนี่ย "

เมธาส่ายหน้าเพื่อแทนการตอบว่า ไม่ได้กิน

กานดาจึงถามเมธา

" เธอแอดไลน์เราได้ยังไง "

เมธามองต่ำ แล้วจ้องกานดา