ความฝันอันน่ากลัวของแรมโบ้

พากษ์แรมโบ้

ตอนนี้ผมก็หลับอย่างสบายบนพื้นที่ปูด้วยผ้าถึงแม้มันจะแข่งจนนอนไม่สบายเท่าไหร่แต่ไม่รู้สิผมเคยรู้สึกว่าเคยนอนพื้นที่ทั้งแข็งทั้งเย็นมาแล้วเลยแต่ไม่รู้สิพอนอนกันทุกคนแบบนึัมันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมากเลย

ภายในฝันของแรมโบ้

ภายในฝันของผมก็ไม่มีอะไรมากผมชอบคนในแฟมมิลี่อยู่แล้วเลยฝันว่าตอนนีัพี่สึนะกำลังชมผมอยู่และทุกคนมาแสดงความยินดีกับผมอยู่และดูเหมือนว่าในปราสาทจะมีการจัดงานเลี้ยงกันขึ้น

โดยมีของโปรดของผมเป็นรายทั้งองุ่นของหวานอาหารที่ผมชอบและที่สำคัญคนทั้งแฟมมิลี่มารวมตัวกันทั้งๆที่ไม่เคยจะมีวันรวมตัวกันเลยสักวันตั้งแต่ได้รับตำแหน่งมา

พี่สึนะเดินมาทางผมและเหมือนกำลังกล่าวชมผมแต่อยู่ๆร่างของพี่สึนะก็ค่อยๆบู้ดเบี้ยวขึ้นทีละน้อยก่อนทุกอย่างจะหายไปกลายเป็นความมืดที่ว่างเปล่าไร้แสงสว่าง

เป็นเหมือนกับฝันร้ายที่กลายเป็นจริงผมกลัวจนตัวสั่นไหวไม่หยุดมันน่ากลัวมากทุกๆอย่างหายไปกับความมืดที่ว่างเปล่าผมเริ่มที่จะวิ่งไปเรื่อยอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง

วิ่งไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีความมืดมิดที่พร้อมจะกลืนกินผมเข้าไปในหลุมดำแห่งความมืดมิดนั้นนะวิ่งไปเรื่อยๆอย่างไม่หยุดพักสุดท้ายผมก็เจอแสงสว่าง

พร้อมปรากฏร่างของชายคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จักเขามีผมสีดำหน้าตาดูหล่อเหลาเอาการอยู่ดวงตาสีเหลืองทองเป็นประกายอายุท่าดูรวมๆคราวๆแล้วน่าจะ 30 ต้นๆ

"คุณเป็นใคร"ผมเริ่มที่จะถามอีกฝ่ายก็ผมไม่รู้ว่าเขามาดีหรือมาร้ายกันแน่เพราะผมไม่มีลางสังหรณ์เหมือนพี่สึนะที่แค่มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายมาดีหรือมาร้าย

"สวัสดีครับ..คุณโบวีโน่ แรมโบ้"เขาทักทายผมกลับแต่เดี๋ยวนะรู้ชื่อผมได้ยังไงผมยังไม่เคยบอกเขาเลยนะ

"แกเป็นใครรู้จักชื่อฉันได้ยังไง"ผมเริ่มเปลี่ยนสรรพนามเมื่ออีกฝ่ายเรียกชื่อผมทั้งๆที่เราสองคนยังไม่รู้จักกันเลยแท้ๆ

"หึ..อย่าใจร้อนสิครับ..ผมชื่อคาล็อตครับ"คาล็อตแนะนำตัวเองพร้อมก้มหัวเอามือแนบอกให้ดูมีมารยาทสุดๆ

แต่สำหรับผมนะหรอเตรียมต่อสู้อย่างเดียวแล้วครับก็นะผมบอกแล้วไงผมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาดีหรือมาร้ายกันแน่ต้องเตรียมไว้ก่อนเผื่ออีกฝ่ายมาร้าย

"อย่าระแวงเลยครับ"คาล็อตพูดจบเจ้าตัวก็หายไปต่อหน้าต่อตาของแรมโบ้แล้วไปโผล่อยู่ด้านหลังของแรมโบ้แทนแถมยังมาพร้อมกับโต๊ะน้ำชาถาดใส่ขมมดละชาเอิร์ล

แรมโบ้ที่เห็นแบบนั้นก็หันไปด้านหลังทันทีก็นะเขาเจอแบบนี้บ่อยพวกผู้ใช้สายหมอกจะเล่นตลบหลังเขาประจำนั้นและแบบนี้น่ะทำให้เขาตกใจไม่ได้หรอกนะ

"มีอะไร"แรมโบ้พูดขณะนั่งลงบนเก้าอี้เบาะนวมสีเขียวก่อนจะหันหน้าเข้าหาคาล็อตพรางมองคาล็อตจิบชาสบายๆชิวๆอย่างน่าหมั่นไส้สุดๆ

"สมกับเป็นผู้พิทักษ์เข้าเรื่องไวดีนิครับ"คาล็อตพูดติดตลกปนขำหน่อยๆด้วยความชอบใจสุดๆในการกระทำของแรมโบ้

"หยุดพูดไร้สาระแล้วบอกมาได้แล้ว"แรมโบ้เองก็ชักเริ่มที่จะทนไม่ไหวกับนิสัยลีลาชักช้าของอีกฝ่าย

"หึหึ..ครับผมเป็นผู้คุมกฎและผู้ดูแลกาลเวลาครับ"คาล็อตแนะนำตัวเองเสร็จก็ทำให้แรมโบ้เบิกตากว้างขึ้นมา

"ผมเป็นคนพาคุณมายังยุคแห่งนี้เองครับ"คาล็อตยังพูดต่อไปโดยไม่มองสีหน้าแรมโบ้ที่ตอนนี้ตื่นตกใจขั้นสุดอยู่

"หมายความว่ายังไงกัน"แรมโบ้อ้าปากค้างถามคำถามที่โง่ที่สุดออกไป

"หึหึ..พวกคุณไม่ได้มาที่นี้ด้วยความบังเอิญแต่อย่างใดครับเพราะว่าผมเป็นคนพาพวกคุณมาด้วยตัวเชื่อมอย่างบาซูก้าทศวรรษยังไงละครับ"คาล็อตอธิบายสั้นๆได้ใจความ

"ทำทำไมทำไปทำไม"ตอนนี้แรมโบ้โกรธเหมือนพร้อมจะขย้ำคอคาล็อคได้ทุกเมื่อและลุกขึ้นจากโต๊ะโดยย่างก้าวสามขุมไปหาคาล็อต

"เพราะความสงบสุขในยุคนี้และยุคเดิมของพวกคุณไงครับ"คาล็อตลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินห่างออกไปจากแรมโบ้

"แต่ดูเหมือนผมจะลืมทำบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญมากเลยล่ะนะครับ"พอพูดจบก็ดีดนิ้วไแทีหนึ่งโต๊ะนำชาก็หายไปทันที

พอแรมโบ้ที่ได้ยินคำว่าสงบสุขก็ยอมหยุดแต่โดยดีเพราะพี่สึนะเคยบอกว่าความสงบสุขถือเป็นเรื่องดีหากใครต้องการความสงบสุขแล้วล่ะก็ต้องเป็นคนดีแน่นอน

"อะไรล่ะเรื่องที่ว่าลืมน่ะ"แรมโบ้ที่หยุดไปซะดื้อๆหันไปถามด้วยความงงๆปนสงสัยสุดๆในความว่าคาล็อตลืมอะไรไปทำให้พวกเขามาโผล่ในยุคที่ไม่รู้จักก็สำเร็จไปได้ด้วยดี

"ลืมลบความทรงจำของพวกคุณยังไงล่ะครับ"คาล็อตพูดจบก็ดีดนิ้วอีกครั้งก่อนที่จะหายไปในความมืดพร้อมทิ้งแรมโบ้ที่สลบลงไปไว้ตรงนั้นเพราะการดึงความทรงจำออกมาจากเจ้าของทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดทรมานมาก

"อืม..เห็นว่าพวกท่านจะทำให้กระผมสนุกขึ้นมาจะให้ความทรงจำเกี่ยวกับชื่ิอของตัวเองและพวกพ้องแล้วกันนะครับและความทรงจำพี่น้องไปแล้วกันนะครับ..อืม..เรื่องเกี่ยวกับตัวตนด้วยก็ดีนะ..ส่วนที่เหลือกระผมจะให้คืนเมื่อถึงเวลานะครับ..ลาก่อนครับโบวีโน่ แรมโบ้"คาล็อตพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะหายไปในความมืดจริงๆ

ในโลกแห่งความเป็นจริง

"ฮึก..จ..เจ็บ..คุณแรมโบ้ เจ็บ..พ..พอแล้ว ฮึก"พวกสึนะได้ตื่นขึ้ตมาในตอนเช้าเพราะเสียงร้องไห้ของแรมโบ้

"เป็นอะไรไปน่ะแรมโบ้ หาว~..แรมโบ้!!!!"สึนะค่อยเปิดเปลือกตาขึ้นมาก่อนจะต้องตื่นตกใจเมื่อเห็นแรมโบ้นอนร้องไห้ทั้งน้ำตา

"เจ้าวัวบ้าแกทำรุ่นที่ 10 ตื่นอย่างนัันหรอ"โกคุเดระสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงสึนะก่อนจะมองไปที่สึนะด้วยความงงเมื่อเห็นสึนะมองไปทางแรมโบ้ตนก็มองไปก่อนจะชงักไปเพราะน้ำตาของเจ้าวัวบ้านี้ไม่ใช่ใครก็จะเห็นกันง่ายๆเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่อายุปาไปแล้ว 25 ปี

"เป็นอะไรกันไปหรอสึนะโกคุเดระ"และพาลทำเอายามาโมโตะตื่นไปด้วยก่อนจะมองไปที่ทั้งสองมองอยู่และตื่นตกใจขึ้นมาทันที

ฮิบาริที่นั่งหลับอยู่หน้าประตูสดุ้งตื่นขึ้นมาตอนที่แสงแดดส่องสะท้อนเข้ามาทางหน้าต่างแล้วเดินตรวจทุกคนว่านอนกันอยู่ดีครบทุกคนหรือป่าวก่อนจะไปนั่งเฝ้าอ่านหนังสืออยู่หน้าประตูต่อก่อนจะได้ยินเสียงแรมโบ้เจ้าตัวก็แค่เหลือบมองด้วยหางตาเท่านั้น

ส่วนเรียวเฮและลูซซูเรียที่นรออยู่ข้างๆแรมโบ้ต้องพลอยพากันตื่นไปด้วยและพาลเอาฟรานและมาม่อนตื่นด้วยซันซัสยังคงหลับต่อไปส่วนสคอลโล่ค่อนข้างงัวเงียก่อนจะตื่นเต็มตา

โครมค่อนข้างที่จะสลึมสลือกันไปมุคุโร่ก็ตื่นอยู่ตลอดเวลาเพราะเป็นนกฮูกตอนกลางคืนเลยตื่นตัวส่วนตอนเช้าก็จะหลับไปส่วนเบลค่อนข้างจะกระเซอะกระเซิงน่าดู

ดีโน่พอตื่นตัวก็มอมแมมไปแล้วเพราะคงนอนดื้นในขณะที่เบียคุรันค่อนข้างจะสะอาดมากทั้งๆที่นอนดิ้นพอๆกับดีโน่แท้ๆส่วนเลวี่พอตื่นขึ้นมาสิ่งแรกเลยก็คือบอส(ซันซัส)

"แรมโบ้เป็นอะไรไปน่ะ"สึนะลองปลุกแรมโบ้ด้วยการเขย่าตัวไปด้วยเผื่อว่าแรมโบ้จะตื่นแต่แปลกวันนี้ดันไม้ตื่นทั้งที่ปกติจะตื่นขึ้นมาแล้วแท้ๆ

"เฮือก แฮ่กๆ"แต่อยู่ๆแรมโบ้ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเต็มตาแถมยังมีน้ำตาไหลเป็นทางพร้อมเหงือที่โทรมทั้งกายอย่างกับไปวิ่งมาราธอนที่ไหนมาสักที่

"ฮึก ฮึก อดทนไว้ ฮึก ฮือ อึก ไม่ไหวแล้ว แง้"พอตื่นขึ้นมาก็ร้องไห้ยกใหญ่จนสึนะต้องเข้าไปกอดปลอบอยู่นาน

"แรมโบ้เป็นอะไรไปนะ..โอ๋ๆไม่ร้องนะไม่ร้องนะแรมโบ้"สึนะเข้ทไปกอดปลอบพอแรมโบ้เริ่งใจเย็นลงบ้างกันซักถามทันที

ึ"ฮึก..คุณแรมโบ้ฝันร้าย"แรมโบ้ยอมบอกในที่สุดแต่พอถามว่าฝันถึงอะไรเจ้าตัวกับจำไม่ได้ซะงั้น

"เอาน่า..เจ้าวัวบ้ามันก็แค่ฝัน"โกคุเดระเข้ามายีหัวแรมโบ้เล่นอย่างที่ชอบทำเป็นประจำก่อนจะพูดคำปลอบใจออกมา

"ฮะๆ..ใช่แล้วล่ะแรมโบ้แค่ฝัน..อย่าไปคิดมากเลย"ยามาโมโตะก็ช่วยอีกแรงด้วยการออกโรงช่วยด้วยกันไป

"แต่คุณแรมโบ้ไม่คิดว่าเป็นฝันมันน่ากลัวมากเหมือนจะเป็นฝันบอกเหตุเลย"แรมโบ้ยังคงตัวสั่นขณะพูดไปด้วย

"เอาน่าแรมโบ้ก็แค่ฝันอย่าคิดมากสิ"สึนะช่วยกันปลอบแรมโบ้อีกแรงในขณะที่เจ้าตัวยังกอดแรมโบ้ที่ตัวสั่นเพราะความกลัวอยู่

"แค่ฝันถ้าพี่สึนะว่างั้นก็ได้"แรมโบ้ยอมปล่อยความกลัวเกี่ยวกับความฝันทิ้งไปตัวก็ค่อยๆหยุดสั่นลงอัตโนมัติเมื่อแรมโบ้ล่ะทิ้งความกลัวไปจนหมดสิ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***