ปฎิบัติการพี่เลี้ยงเหล่าเด็กวองโกเล่เดซิโม่ที่ย้อนอดีตมาหาวองโกเล่พรีโม่

ปฏิกิริยาที่เงียบจนผิดปกติ

"มาแล้วฮ้าอาหารมาแล้ว"พอมาถึงก็เห็นลูซซูเรียกำลังยกจานอาหารของพวกเด็กๆที่พวกผู้ใหญ่มั่นใจว่าถึงหน้าตาจะดูปกติแต่รสชาติมันต้องห่วยแน่นอนพวกเขายังจำอาหารเมื่อวานตอนเย็นได้อยู่นะ

ที่จีไปแย่งอาหารของโกคุเดระมากินแล้วสำลักไอค่อกแค่กเพราะมันโคตรจะเผ็ดทำให้ตอนนี้ไม่มีใครกล้าแตะอาหารของพวกเด็กๆอีกเลย

ผ่านไปราว 5 นาทีมื้อนี้พวกร่างบางแทบจะไม่แตะอาหารกันเลยหรือกินอาหารเลยแม้แต่น้อยโดยเฉพาะสึนะทำให้โกคุเดระที่เทิดทูนรุ่นที่ 10 เป็นทุนเดินเป็นห่วงมากที่สุด

ไม่ใช่เพียงแค่โกคุเดระเท่านั้นแต่คนอื่นก็ด้วยเช่นกันถึงจะไม่ใช่น้องแท้ๆเพราะคำโกหกคำโตของโครมที่ทำให้พวกเขาเป็นพี่น้องกันก็เถอะ

แต่ยกเว้นก็แต่ ลูซซูเรีย ดีโน่ เบียคุณรัน ฟราน เบล และมาม่อน ที่ไม่รู้เรื่องอะไรกันเลย

"ว่าแต่เมื่อกี้เหมือนเจ๊ได้ยินเสียงร้องของหนูสึนะอยูนะเป็นอะไรกันหรอ"ลูซซูเรียถามด้วยความสงสัยแต่คำถามนั้นเหมือนไปกระตุ้นอะไรบางอย่างที่ทำให้พวกสึนะแผ่รังสีอึมครึมออกมานั้นเป็นคำตอบอย่างดีที่ทำให้ลูซซูเรียเงียบปากไป

"นี้เธอจะไม่กินรึไงไหนบอกอาหารมีไว้กินไง"แรมโพชวนแรมโบ้คุยเพราะปกติร่างบางจะเป็นฝ่ายจิกกัดเขาก่อนแท้ๆ

"......"แรมโบ้ไม่ตอบแต่ก็ยอมหยิบส้อมขึ้นมาพันสปาเก็ตตี้กินไปคำหนึ่งและวางส้อมต่อ

"อะไรของเธอก็เนี้ย?"แรมโพมองการกระทำของแรมโบ้อย่างไม่เข้าใจก่อนจะหันไปมองรางบางคนอื่นๆที่มีปฏิกิริยาไม่ต่างกันเท่าไหรซึ้งสร้างความแปลกใจไปอีกทีเพราะบรรยากาศที่เปลี่ยนไปของร่างบาง

"ทาเคชิไม่หิวหรอขอรับ"อุเก็ตสึถาร่างบางที่เอาแต่จ้องมองอาหารในจานเท่านั้น

"ผม..เออ"ร่างบางพยายามไม่ตอบอึกอักมากเพราะความลำบากใจ

"ตอนเช้าต้องทานอะไรมีประโยชน์เข้าไว้นะขอรับจะได้มีแรง"อุเก็ตสึบอกพร้อรอยยิ้มยามาโมโตะยิ้มฝืนๆให้กับอีกฝ่าย

"ครับ"ก่อนที่ตนจะยอมกินอาหารจากจานตรงหน้าที่หน้าตาหน้ากินสุดๆ

เดม่อนที่เห็นร่างบางของนกฮูกที่นอนอยู่บนเก้าอี้ข้างๆโครมที่ปกติจะตื่นขึ้นมาปะทะฝีปากกับเขาบ่อยๆแต่ครั้งนี้กับรู้สึกแปลกๆเพราะร่างบางของเจ้าของและตัวมันเองกลับนิ่งเงียบจนผิดปกติครั้งนี้เขาจึงเป็นฝ่ายเปิดเรื่องเอง

"ไม่กินข้าวเดี๋ยวก็ผอมเป็นไม้เสียบผีหรอก"เดม่อนพูดแขวะเจ้านกฮูก

"......."แต่เจ้านกฮูกกับเงียบมีแค่โครมเท่านั้นที่รู้ว่ามุคุโร่เหนื่อยกับการปะทะฝีปากกับเดม่อน

"สมองไม่แล่นด้วยนะ"เดม่อนยังพูดแขวะไม่เลิกก่อนจะสนใจอาหารของตน

"........"และอีกอย่างมุคุโร่ไม่อยากให้เธอเหนื่อยกับการที่จะต้องมาเป็นศูนย์กลางในการพูดคุยกับเขาเพื่อบอกคนอื่นว่าเขารู้สึกยังไง

"จะไม่แข็งแรงด้วย"คราวนี้เดม่อนหันมาพูดกับโครมที่ตอนนี้นิ่งเงียบไม่ต่างกัน

"........"โครมและมุคูโร่เงียบไม่ตอบกลับเดม่อนเลยสักกะนิด

"นี่...เธอเป็นอะไรของเธอนะ!!!"เดม่อนตวาดลั่นด้วยความโกรธเมื่อตนถูกเมิน

"........."ยังคงเงียบไร้เสียงตอบรับอีกเช่นเคยคงเป็นเพราะว่าเธอไม่ใช่คนพูดมากอะไรอยู่แล้วมั้งที่ถึงจะโดนพูดแขวะอะไรเธอก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก

เมื่อพยายามแล้วไร้ผลแถมยังพาลอารมณ์เสียอีกเดม่อนจึงเลิกสนใจแล้วปล่อยเลยตามเลยตามที่เจ้าตัวต้องการ

"เรียวเฮไม่กินหรอ???"นัคเคิลถามด้วยความงงๆสุดขีด

"กินก็ได้ครับ"เรียวเฮที่นั่งนิ่งมานานก็ขยับมือจับตะเกียบขึ้นมาแต่กว่าจะคีบข้างคีบอาหารตรงหน้าก็เล่นกินเวลานานในแต่ล่ะครั้งที่คีบกว่า 3 นาที

"อาหารไม่ถูกปากหรอ??"นัคเคิลยังคงชวนเรียวเฮพูดคุย