ความลับของโครม

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้สักเล็กน้อยทางด้านของโครม

โครมที่ตอนนี้โดนฟรานจับมือไว้ก่อนจะพาเดินไปที่ไหนสักแห่งโครมก็ไม่รู้เช่นกันว่าฟรานจะพาไปไหน

พอมาถึงหน้าประตูประตูหนึ่งฟรานก็ปล่อยมือโครมทำเอาโครมงงมากก่อนที่ฟรานจะพยักพเยินหน้าไปทางประตูเป็นการบอกกล่ายๆว่าให้เธอเปิดประตูเข้าไป

โครมทำตามฟรานอย่างไม่อยากเย็นถึงแม้จะไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ว่าทำไมถึงต้องให้เธอพยายามเปิดประตูนี้เข้าไปด้วย

แอ๊ดดดด

พอเปิดประตูเข้าไปก็ได้กลิ่นหอมของดอกไม้นานาชนิดวิ่งมาแตะที่จมูกพร้อมกับสายตาที่มองไปที่สวนดอกไม้นานาชนิดที่ผลิบานอย่างสวยงามราวกับถูกต้องมนต์สะกด

"โครมจังจะทำอะไรก็เชิญเลยนะพี่ไปก่อนนะครับ"ฟรานพูดออกมาก่อนจะออกตัวเดินออกไป

ส่วนนกฮูกที่อยู่ในอ้อมกอดของโครมก็ตื่นขึ้นก่อนจะบินออกไปสู่สวนดอกไม้ข้างหน้าเป็นการบอกกลายๆว่าให้ตามมา

ก่อนที่เจ้านกฮูกจะหยุดลงตรงดอกไม้ที่มีนามว่าดอก เลิฟ อิน เดอะ มิสท์ ดอกไม้สีครามทั้งแทบดูสวยงามตระการตาสุดๆทั้งๆที่มันไม่มีอะไรมากแต่โครมเหมือนจะคับคลายว่าเคยเจอดอกไม้นี้กับท่านมุคุโร่อยู่และราวกับโดนมนต์สะกดโครมเอื้อมมือไปจับดอกไม้โดยไม่รู้ตัว

ก่อนจะเอาดอกไม้นั้นมาถักทอคับคล้ายว่าให้กลายเป็นมงกุฎดอกไม้เธอกำลังจดจ่ออยู่กับมันจนไม่รู้สึกตัวว่าเดม่อนกำลังดูอยู่ข้างหลังเธออยู่และเมื่อร้อยเสร็จโครมก็นำมันมาประดับศรีษะของตัวเธอเองก่อนจะยิ้มออกมาอย่างร่าเริง

"นกน้อยคล้อยบิน ตามเสียงเพลง

ส่องสว่างในใจ อารมณ์ดีไม่ว่าจะเมื่อไหร่

นกน้อยน่ารักตัวเล็กๆ สดใสร่าเริง

เป็นธรรมชาติของเด็กดี ซากุระพลิ้วไหว

ไปกับสายลม เมฆลอยมาบังดวงอาทิตย์

ลมฝนโชยมา นภาผื้นกว้างใหญ่

สายฟ้าที่แกร่งกล้า สายหมอกมายา

หลับเถอะนะ หลับเถอะนะ

สดใสร่าเริงทุกวัน ไม่ว่าเมื่อไหร่

ก็อย่าได้ลืมเพลงเหล่านี้ เด็ดขาดนะ

ผื่นนภากำลังพิโรธ สายฝนเปรียบดังสายเลือด

สายฟ้าที่ฝาดฟัน วายุที่โหมกระหน่ำ

สายหมอกที่สวยงาม ปฐพีที่สั่นสะเทือน

สายหมอกที่คุกรุ่น ท้องนภาที่สุขสำรี

ท้องฟ้าจากวันนั้นสู่วันนี้ สายหมอกที่ลอยตามลม

อรุณที่มืดดับไป เมฆที่ลอยเข้าหากัน

ไม่ว่าเมื่อไหร่ ก็อย่าได้ลืมเพลงเหล่านี้เด็ดขาดนะ"โครมร้องเพลงจบไม่ว่าเมื่อไหร่เพลงนี้ในหัวก็ไม่เคยหายไปราวกับว่าถูกมนสะกดที่ให้ต้องร้องเพลงนี้ขึ้นมา

"อืม..เก่งนิครับ"เดม่อนเอ่ยปากชมและทักโครมไปในตัวที่ทำมงกฎดอกไม้เสร็จแล้วทำเอาโครมสดุ้งเฮือกด้วยความตกใจจนมงกุฎดอกไม้ตกลงมา

"สะ..สวัสดีคะ"เด็กสาวอุ้มมุคุโร่แล้วขยับตัวออกห่างเธอยอมรับว่าเธอกลัวรอยยิ้มของเดม่อน...กลัวเพราะมองไม่ออกว่ามันกำลังสื่ออะไรอยู่ ไม่รู้ว่าคนคนนี้เข้าหาด้วยจุดประสงค์ใด ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดดีหรือร้ายกันแน่ แม้แต่ในตอนนี้ที่พยายามทำตัวเป็นมิตรก็ยังไว้ใจไม่ได้

"ใครสอนทำหรอ"เดม่อนหยิบมงกุฎดอกไม้ขึ้นมาพิจารณาใกล้ๆมันไม่ถึงกับประณีตแต่ก็นับว่าฝีมือดีทีเดียวสำหรับเด็ก

"ไม่มีคะ"เธอตอบอย่างระแวดระวังชัดเจนมากทีเดียวจนชายหนุ่มหลุดยิ้มขำ

"อืม..ไม่ต้องระวังผมขนาดนั้นหรอกนะครับถ้าผมคิดจะทำอะไรคงทำไปก่อนคุณจะรู้ตัวซะอีก"เดม่อนบอกตามความจริง

"อึก..ขอโทษคะ"เด็กสาวกล่าวออกมาในขณะที่ตัวยังสั่นอยู่

"ช่างเถอะ"เดม่อนไม่ถือสาเอาความอะไรกับเด็กสาวอยู่แล้ว

"ทำให้ผมอีกสิ"ก่อนจะสั่งเด็กสาวให้ทำมงกฎดอกไม้ให้ดูอีก

โครมไม่กล้าปฏิเสธจึงวางมุคุโร่ลงบนพื้นหญ้าก่อนจะค่อยๆเด็ดดอกไม้ขึ้นมาทีล่ะดอกถักทอมันขึ้นมาก่อนจะเริ่มปรากฎโครมร่างของมงกุฎดอกไม้ที่สวยงามทุกท่าทางอยู่ในสายตาของเดม่อนอารมณ์บนใบหน้าของเธอมีแต่ความกลัวและกังวลแต่นั้นไม่ใช่ความกลัวของคนปกปิดความลับเอาไว้เขาเห็นสีหน้าคนมาเป็นร้อยคงไม่มีทางมองพลาด

"เสร็จแล้วคะ"ในขณะที่เขากำลังใจลอยเด็กสาวที่ถักมงกุฎดอกไม้เสร็จแล้วก็นำมันมาประดับให้อย่างใสซื่อเด็กสาวมองอีกคนด้วยดวงตาเป็นประกายคงเพราะมีอะไรบางอย่างน่ารักๆมาประดับทำให้เขาดูน่าเข้าหาหน่อยล่ะมั้ง

ในขณะเด็กสาวกำลังตื่ตาตื่นใจคนที่ถูกสวมมงกุฎให้ก็ตัวแข็งเป็นหินไปแล้วสงสัยเมื่อกี้คงพูดตกไปคำหนึ่งทำให้เด็กคนนี้เข้าใจผิดสินะ

"ผมบอกว่าทำให้ดู ไม่ได้บอกว่าจะใส่นะครับ"ผู้พิทักษ์สายหมอกพูดเสียงเข้มกดต่ำพลางถอดมงกุฎแสนสวยออกถ้ามีเพื่อนมาเห็นล่ะก็เขาคงถูกล้อไปตลอดชีวิตแน่

"ขะ..ขอโทษคะ..ฉันคิดว่าคุณอยากใส่ก็เลย"โครมว่าอึกอักเล็กน้อยด้วยความกลัว

"อืม..สายตาคุณคงมีปัญหาถ้าคิดว่าผมจะเข้ากับของสิ่งนี้"เดม่อนพูดพลางพินิจพิเคราะห์มงกุฎดอกไม้ไปด้วย

"เอ่อ..ถ้าอย่างนั้น"เธอล้วงกระเป๋ากางเกงประคองบางสิ่งไว้เมื่อแบมือให้เดม่อนดูก็พบว่ามันเป็นแหวนที่ทำขึ้นจากดอกไม้เหล่านี้เช่นกันเดม่อนนึกสนใจหยิบมาลองใส่ที่นิ้วโป่งข้างซ้ายได้พอดีถึงจะยังไม่ค่อยน่ามองแต่ก็ดีกว่ามงกุฎเมื่อกี้เป็นไหนๆ

โครมอยากจะชมว่าเข้ากันดีแต่ไม่กล้าจนกระทั่งเดม่อนถอดมันออกแต่ไม่ยอมส่งคืน

"ผมจะยึดมันไว้โทษฐานที่คุณสวมมงกุฎให้ผมโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้วกัน"เดม่อนว่าพลางส่งมงกุฎให้โครมเธอเองก็รับมาอย่างจริงใจและเอาไปสวมให้ท่านมุคุโร่แทน

"ว่าแต่เจ้านกฮูกนั้นนะหลับตลอดเวลาเลยนะมีเรื่องอะไรรึป่าวครับ"เดม่อนว่าพลางพยักเพยิดหน้าไปทางเจ้านกฮูกที่มักจะหลับอยู่ตลอดเวลาที่นอนอยู่ตรงพื้นหญ้าข้างๆโครม

"ท่านมุคูโร่แค่เหนื่อยนิดหน่อยนะคะ"โครมตอบอึกอักขนาดตนยังไม่เข้าใจเลย

"หื้ม..วิธีเรียกของคุณเหมือนกับว่าเจ้านกฮูกนี้มีศักดิ์สูงกว่าเลยนะครับ"เดม่อนยิ้มพลางจับสังเกตุในขณะที่โครมอุ้มเจ้านกฮูกมาไว้ในอ้อมกอดของเธอแล้ว

"คะ คือ..คือเรื่องนั้น..ไม่มีอะไรหรอกคะ"เธอพยายามไม่ให้อีกฝ่ายเห็นถึงความผิดปกติแต่การอ้อมแอมตอบแบบนั้นก็น่าสงสัยอยู่ไม่น้อยสีหน้าที่เปลี่ยนไปอยู่ตลอดเวลาตกอยู่ในสายตาของผู้พิทักษ์สายหมอกเสมอ

เขารู้ว่าเด็กคนนี้กำลังมีความลับแต่ไม่ใช่ความลับที่ว่องโกเล่กำลังตามหาอยู่

เป็นความลับที่เขาสงสัยเป็นการส่วนตัวถ้าว่างมากกว่านี้ก็อยากจะไล่ต้อนจนยอมคายออกมาอยู่หรอก แต่ไว้ก่อนล่ะกัน

ก่อนที่ทั้งสองคนจะได้ยินเสียงร้องของใครสักคนหนึ่งดังแววผ่านอากาศมา

"ว้ากกกกกกกกกกกก"เสียงของสึนะนั้นเองเมื่อได้ยินเสียงปฏิกิริยาของโครมก็เป็นแบบนี้หน้าที่ซีดเผือกราวกับไร้สีเลือดก่อนจะวิ่งออกไปจากสวนดอกไม้นี้ทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***